Ψηφιακή Παιδεία

Του Μανόλη Καρέλλη

Η Καλλιρρόη Παρρέν, το γένος Σιγανού, είναι η Ελληνίδα που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ελληνικού φεμινιστικού κινήματος και στην προώθηση των δικαιωμάτων της γυναίκας.

Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1861 και πέθανε στην Αθήνα το 1940.

Δασκάλα του Αρσακείου, ανέλαβε για ένα διάστημα τη διεύθυνση του παρθεναγωγείου της Ελληνικής Κοινότητας της Οδησσού.

Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Παρρέν (από πατέρα Γάλλο και μητέρα Γαλλίδα) ιδρυτή του “αθηναϊκού πρακτορείου”.

Η φεμινιστική της δράση αρχίζει το 1888 όταν εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα “Εφημερίς των Κυριών” που εσυντάσσετο αποκλειστικά από γυναίκες.

Το 1893 ίδρυσε την “Ένωσιν υπέρ της χειραφετήσεως της γυναικός”. Ίδρυσε, επίσης, σειρά εκπαιδευτικών και κοινωφελών ιδρυμάτων, όπως το Κυριακάτικο Σχολείο (1890), το Άσυλο Ανιάτων Γυναικών (1896), την Ένωσιν Ελληνίδων (1896), τον Πατριωτικόν Σύνδεσμον (1898) που μετεξελίχθηκε στο σημερινό ΠΙΚΠΑ. Το 1911 ίδρυσε το Λύκειο Ελληνίδων.

Το 1921 οργάνωσε το πρώτο Πανελλήνιο Συνέδριο Γυναικών κι έπεισε τον τότε πρωθυπουργό Δ. Γούναρη να ταχθεί υπέρ της παροχής δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.

Έγραψε πολλά άρθρα, δοκίμια, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα με θέμα τα κοινωνικά προβλήματα της γυναίκας και τη θέση της στην Ελληνική Κοινωνία.

Ένα άρθρο της Καλλιρρόπης Παρρέν που αναφέρεται στην προσπάθεια της χειραφέτησης της γυναίκας της Κρήτης, όπως αυτή εμφανίσθηκε με ένα νομοσχέδιο που προτάθηκε στην Κρητική Βουλή, ανίχνευσα στο χανιώτικο περιοδικό “Σπινθήρ” τον Φεβρουάριο 1902.

Το άρθρο που είναι ένας ύμνος για τηνΚρήτη (ανακυρύσσεται” “προνομιούχος χώρα” και οι Κρητικοί “ο ευγενέστερος λαός του κόσμου”) είναι “αθησαύριστο”, απ’ ό,τι ξέρω τουλάχιστον.

(Για την ιστορία αναφέρω ό,τι και το περιοδικό “Σπινθήρ” διευθύνεται από μια γυναίκα, την Αρτεμισία Ι. Πανδράκη).

Ας δούμε, όμως, το άρθρο της Καλλιρρόης Παρρέν και, με την ευκαιρία, ας απολαύσομε το άριστο δημοσιογραφικό του ύφος.

Υπάρχουν λαοί οι οποίοι γεννώνται με το αίσθημα της ελευθερίας αδελφωμένον μέσα εις την ψυχήν των μαζή με το ένστικτον της αυτοσυντηρήσεως. Όπως δια να ζήσουν έχουν ανάγκην τροφής και αέρος, απαράλλακτα και δια να υπάρξουν πνευματικώς και ηθικώς έχουν ανάγκην ελευθερίας.

Οι τοιούτοι λαοί είναι οι εκλεκτοί και προνομιούχοι, είναι οι εκ καταγωγής ευγενείς. Είναι λαοί αριστοκράται, λαοί εις τους οποίους ο άνθρωπος της ύλης υποχωρεί ευθύς εξ αρχής εις τον άνθρωπον της ιδέας. Υπό οιανδήποτε μορφήν και αν παρουσιάζεται δι’ αυτούς η ιδέα, γίνεται ο σκοπός και ο προορισμός της ζωής των και είτε με τον σταυρόν του μαρτυρίου είτε με τον πέλεκυν της εκδικήσεως ζουν, αναπνέουν, ενεργούν, υπάρχουν χάριν της ιδέας αυτής.

Η Κρήτη ανήκει εις τας προνομιούχας αυτάς χώρας και οι Κρήτες είναι βεβαίως ο ευγενέστερος λαός του κόσμου. Καμία κυριαρχία όσον ισχυρά και μεγάλη και γενναία και αν υπήρξε δεν υδηνήθη να τους κάμψη τον αυχένα και να εκριζώση επί σειράν εκατονταετηρίδδων το αίσθημα της ελευθερίας από τας ευγενείς ψυχάς των. Και οι Κρήτες έγειναν επί τέλους ελεύθεροι. Φυσικόν ήτο ό,τι επεζήτησαν ως λαός, να ονειρευθούν ευθύς αμέσως και ως άτομα. Φυσικόν ήτο ευθύς ως η σημαία των, η ιδική των σημαία, εκυμάτισεν υψηλά, αδελφωμένη με τους σταυρούς των χριστιανικών ναών, τα ευγενή τέκνα της να εσκέφθησαν αμέσως να αναπετάσσουν και άλλην σημαίαν ελευθερίας και προόδου.

Αφού επετύχομεν την ελευθερίαν μας την εθνικήν, εσκέφθησαν οι άνδρες της Κρήτης, ας μην ανεχόμεθα η δουλεία να είναι εγκατεστημένη εις τους οίκους μας και αι σύντροφοι της ζωής μας αι μητέρες, αι γαλουχήσασαι τόσας γενεάς ηρώων, ας μην επιτρέψωμεν να τάσσωνται εις κατωτέραν μοίραν από ημάς. Άνδρες ελεύθεροι εννοούντες αληθώς πραγματικώς τι είναι ελευθερία και εξαγοράσαντες αυτήν με τόσον αίμα, δεν ανέχονται να ζουν ούτε με την σκιάν πλέον της δουλείας, έστω και αν αυτοί είναι οι κύριοι, έστω και αν αι αλύσεις της δουλείας αυτής είναι πλεγμέναι με άνθη.

Και δι’ αυτό εις βουλευτής Κρήτης, ο κ. Δασκαλογιάννης, επρότεινεν εις την Κρητικήν Βουλήν νομοσχέδιον περί χειραφετήσεως της γυναικός, όταν οι βουλευταί της επί αιώνα πλέον ελευθέρας Ελλάδος ούτε καν ελαβόν ποτέ τον κόπον να σκεφθούν, ότι υπάρχουν γυναίκες εν Ελλάδι και να ψηφίσουν όχι νόμους ελευθεριών και νόμους χειραφεσίας - πράγμα, ίσως πρόωρον και δια την Ελλάδα ως και δια την Κρήτην - αλλά τουλάχιστον νόμους προστατευτικούς, νόμους δι ων θα παρεσκευάζοντο αι γυναίκες καταλληλότερον και δια να ανταποκρίνωνται εις τον προορισμόν των ως μητέρες και ως σύζυγοι και δια να κατέρχωνται εις τον αγώνα της ζωής, εις τον οποίον οι νεώτεραι βιωτικαί ανάγκαι και κοινωνικαί συνθήκαι τας ωθούν οσημέραι περισσότερον. Η Κρητική Βουλή ας περιορισθή επί του παρόντος εις τούτο και το έργον της θα είναι ωραίον και επαινετόν.

πηγή