Απόψεις
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗΣ Η’ Η ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ;
Η συνέντευξη στο ΒΗΜagazino του Alain Finkielkraut, που
μπορείτε να διαβάσετε και να ακούσετε μέρος της εδώ http://www.tovima.gr/vimagazino/interviews/article/?aid=395660&h1=true
μας παρέχει μια ακόμα
ένδειξη του πώς οι κάτοχοι πανεπιστημιακών εδρών προωθούν και αναπαράγουν γνώση
σαφέστατα ιδεολογικοποιημένη. Δε θα μπορούσε η φιλοσοφία, παρά να είναι ταγμένη
στο γενικό καλό καγαθό. Όμως, όπως καταλαβαίνουμε και από τα λεγόμενα
του Φίνκιελκροτ και εδώ, η φιλοσοφία έχει έρθει σε τέτοια εσωτερική
διάσπαση, που καταφέρνει να ασπάζεται το κακό και πολύ απλά να γίνεται
αντιδημοκρατική. Ακόμα και χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι προσωπικές
ιδεολογικές καταβολές του Φίνκιελκροτ- που είναι μέλος της γαλλικής εβραϊκής
κοινότητας- δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι και με αυτόν ο σημιτισμός
κρατά ακόμα γερά στους κύκλους των διανοούμενων. Αρνούμαστε να πιστέψουμε πως
τα κίνητρά της τάσης αυτής είναι η πίστη στα ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορεί οι
διανοούμενοι προύχοντες πανεπιστημιακών εδρών να διεξάγουν καμπάνιες ουσιαστικά
διαφήμισης των Εβραίων με λόγους, άρθρα, βιβλία, κτλ., αλλά οι στατιστικές
επιμένουν να δείχνουν πως η λαϊκή βούληση εκφράζει σε μεγάλο ποσοστό
αντισημιτικές διαθέσεις. Το αληθινό όμως πρόβλημα τεχνηέντως μετατοπίζεται σε
μια αντιπαράθεση σημιτισμός- αντισημιτισμός, ενώ η ουσία του βρίσκεται στην
αντίθεση παράδοση- παγκοσμιοποίηση, πλουτοκρατία- φτώχεια. Ο ρατσισμός στο
διαφορετικό θρήσκευμα δεν υφίσταται, όπως θέλουν να μας τον παρουσιάζουν. Η
αντίθεση είναι στο σύστημα κυριαρχίας των λίγων κρατούντων αυτού του κόσμου.
Και οι πλέον αγράμματοι ανεξαρτήτως ηλικίας μπορούν να ξέρουν ότι η ισχυρή
εβραϊκή κάστα ορίζει τις τύχες του κόσμου και αυτό δεν είναι μια κακόβουλη φήμη
που περιφέρεται ανάμεσα στις εξαθλιωμένες χαμηλές κοινωνικές τάξεις. Φυσικά εδώ
αρχίζουν οι διαστρεβλώσεις των «εγγράμματων» με τις φιλοσοφικού τύπου
περιπλοκές για αποδιοργάνωση της λαϊκής βούλησης: κονστρουκτιβισμός και
μεταμοντερνισμός, μεταναστευτική πολιτική και εθνοπολιτισμικά μοντέλα,
διαδίκτυο και ελευθερία γνώμης. Επιτέλους ας αφήσουμε τα προσχήματα και τις από
καθ’ έδρας παραποιήσεις της ιστορικής αλήθειας.
ΠΕΡΙ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ…ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ
Μια μέρα μετά τη 17 Νοέμβρη οι φωνές του Πολυτεχνείου δε
σταματούν να ηχούν για ανθρώπινες ελευθερίες, αλλά θα συνεχίζουν να ακούγονται
ες αεί μαζί με όλα τα άλλα ιστορικά παραδείγματα που διατυμπανίζουν την ανάγκη
για πάταξη της περιχαράκωσης των ελευθεριών στην ανθρώπινη ιστορία. Παρόλο που
η εξέγερση της νεολαίας του Πολυτεχνείου ανάγεται μόνο μερικές δεκαετίες πίσω,
φαίνεται σαν να απέχει από μας αιώνες, τότε που οι άνθρωποι εξεγείρονταν μεταξύ
τους για να διεκδικήσουν λίγη γη εξασφαλίζοντας νερό-τροφή-ελευθερία χώρου. Αν
η 17 Νοέμβρη έγινε σύμβολο τιμής για αυτονόητα δικαιώματα με τα ανάλογα
αιτήματα του καιρού ψωμί-παιδεία-ελευθερία, σήμερα τα αιτήματα δε διαφέρουν και
πολύ. Βέβαια καταντήσαμε να λέμε το τρίπτυχο σύνθημα φως-νερό-τηλέφωνο, αλλά δε
μπορέσαμε να γίνουμε τόσο ευφυολόγοι, ώστε να εκφράσουμε περιεκτικά σε τρεις
λέξεις τα παρακάτω: δικαίωμα για εργασία, έστω και κακοαμοιβόμενη, για να
βγαίνουν νοίκι, φως, νερό, τηλέφωνο, παραπαιδεία, χαράτσι δεή, χαράτσι εφορίας,
χαράτσι ακίνητης περιουσίας, κτλ. - δικαίωμα ελεύθερης επιλογής θρησκεύματος,
πολιτικών και προσωπικών κτλ. πεποιθήσεων - δικαίωμα συσπείρωσης είτε
φυσικής είτε διαδικτυακής ανώνυμα ή επώνυμα χωρίς παρακολουθήσεις των ID
των τηλεφώνων, των υπολογιστών και χρήση λοιπών συστημάτων παρακολούθησης,
ακόμα κι όταν ο σκοπός της είναι η επίθεση κατά του συστήματος και ελεύθερη
αναδημοσίευση και σχολιασμού κειμένων χωρίς την άδεια χρήστη, άσχετα αν το
περιεχόμενο αντιτίθεται στα ιδεώδη τα δικά μου ή κάποιων άλλων. Όταν τα
ιστορικά σύμβολα μετατρέπονται σε προϊστορικά απολιθώματα, εμείς οι ανώνυμοι με
τα ίδια οράματα που εμπνέονταν οι ανά τους αιώνες αδικημένοι ζητάμε εξηγήσεις
από το σύστημα για τους λόγους που όλα αυτά τα αποκτημένα δικαιώματα τώρα ένα
προς ένα μας αφαιρούνται. Οι popolaroi είχαν, έχουν και θα έχουν τη δύναμη για
επίδειξη της αντίθεσής τους προς την όποια άδικη λειτουργία της καθεστυκυίας
τάξης ακόμα και ανατροπής της και δεν είναι και τόσο άβουλοι και υποκινούμενοι,
όσο κάποιοι φροϋδικοί θέλουν να πιστεύουν. Δώσε δικαίωμα στο λαό να μάθει και
δε θα είναι πια χειραγωγούμενος (βλέπε Pablo Freire, “Αγωγή του
καταπιεζόμενου”).
Εκφοβίζουν ουσιαστικά τους ανώνυμους εκφραστές δημόσιας γνώμης αυτοί που λένε
ότι η δημόσια έκφραση λόγου με διατήρηση της ανωνυμίας είναι μια πράξη που
τελικά οδηγεί σε πλήγμα τη δημοκρατία, γιατί ο αδικημένος ζητά και πάντα
βρίσκει τρόπους να καταδείξει την αδικία που υφίσταται, έστω και καθυστερημένα,
αφού δηλαδή θα έχει συνειδητοποιήσει ότι τα χρυσά χαπάκια της κατανάλωσης, της
κοινωνικής επίδειξης και της κοινωνικής ανόδου είναι τελικά μάταια αλλά και
συχνότερα ουτοπικά. Τα παραδείγματα τέτοιων ανησυχιών εκπροσώπων του συστήματος
είναι πολλά, οι πρακτικές ανατροπής της ανωνυμίας βρίσκονται προ των πυλών.
Πρέπει, μας λένε, να επαναπροσδιοριστεί το νόημα της δημοκρατίας, γιατί
κατάντησε το πιο επικίνδυνο πολίτευμα, πρέπει να παταχθεί η ανωνυμία, γιατί
δημιουργεί κοινωνικό τρόμο για το σύστημά μας. Οι ίδιοι που ζητούν να άρουν τις
δημοκρατικές ελευθερίες, είναι οι ίδιοι που έχουν διαστρεβλώσει το νόημα της
δημοκρατίας. Και για να τελειώνουμε, η αόρατη τρομοκρατία δεν είναι τρομοκρατία
στη δημοκρατία, αλλά διαφωτισμός της αδικίας που προκαλεί η διαστρεβλωμένη
δημοκρατία. Θα φανεί ξανά, έστω κι αν χρειαστεί να εφευρεθούν άλλες διέξοδοι
για ανώνυμη δημόσια έκφραση, ότι όταν οι άνθρωποι υφίστανται τάπωμα της φωνής
τους, τότε ανθίστανται, οι οργισμένοι πληθαίνουν και κάποτε ξεσπάνε με το χειρότερο
τρόπο. Και η βία είναι η τελευταία λύση, που όλοι πρέπει να απευχόμαστε.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι:
- Ποιοι
ενοχλούνται από την ανωνυμία;
- Τι
επιδιώκουν με την άρση της ανωνυμίας; Ποιος σκοπός τούς ενώνει στην
απαγόρευση της ανωνυμίας;
- Ποιους
θέλουν να κάνουν να σιωπήσουν με την άρση της ανωνυμίας;
- Πώς
θα ονομάζουν άραγε το νέο καθεστώς λογοκρισίας που θέλουν να
δημιουργήσουν;
Πιθανές λύσεις δε θα προτείνουμε εδώ, αλλά θα πούμε
ενδεικτικά τι μπορεί να συμβεί όταν δε θα διασφαλίζεται πια η ανωνυμία της
ελεύθερης γνώμης: δημιουργία ψεύτικων mail λογαριασμών και αποστολή ανώνυμων
email, δημιουργία προσωρινών Bloggs και κατάργησή τους, αναρτήσεις από internet
cafe (αν δεν καταργηθούν κι αυτά για προώθηση καταπάτησης ελευθεριών, ακόμα και
όσοι υπολογιστές βρίσκονται ελεύθερα σε δημόσιες βιβλιοθήκες και αλλού…), κτλ.
Και δημοκρατικά αντιγράφουμε την άλλη άποψη από ένα
ιστολόγιο, του οποίου θα διατηρήσουμε την ανωνυμία….:
«Πουθενά δεν διαβάζω ότι καταργείται η ανωνυμία. Αυτό
που -ορθά- προτείνεται είναι η δημιουργία ενός νομικού πλαισίου που θα
επιτρέπει σε όποιον θίγεται να κινείται νομικά εναντίον του διαχειριστή
οποιουδήποτε ιστολογίου. Δεν πρόκειται λοιπόν για "κατάργηση" ή
"άρση" της ανωνυμίας αλλά για κάτι φοβερά... ...αυτονόητο το οποίο
ενοχλεί αυστηρά και μόνο επαγγελματίες εκβιαστές (συνήθως δημοσιογράφους) οι
οποίοι μέσα από την ανωνυμία των blogs έκαναν τις δουλειές τους.
Τι έχει να φοβάται ένας απλός blogger από τη νέα
ρύθμιση; Όταν δεν θίγεις κάποιον, η ανωνυμία σου διατηρείται κανονικά. Το
Διαδίκτυο αποτελεί τον κατ' εξοχήν χώρο ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, όχι
γιατί εντός του αναστέλλεται η εφαρμογή του ποινικού δικαίου αλλά γιατί ο
καθένας μπορεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να αποκτήσει τον δικό του χώρο αλλά
και τα μέσα "διάδοσης" του.
Όσο η ανωνυμία ταυτίζεται με την ανομία, το Διαδίκτυο
θα γεμίζει με Φίμωτρα και Τρωκτικά.»
Το γιατί αυτή η άλλη άποψη αγνοεί τις ανώτερες προθέσεις
ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν έχει σημασία εδώ να το αναλύσουμε και να το
δικαιολογήσουμε. Σημασία έχει να δούμε από τη μία τι συνέβαινε μέχρι τώρα στους
ιστότοπους με ανώνυμη διακίνηση ιδεών και τι δυναμικές έδινε μελλοντικά και από
την άλλη τι κόστος συνεπάγεται η άρση της ανωνυμίας. Και αν το προεκτείνουμε
και στο παρελθόν δείτε παραδειγματικά μια άλλη αλήθεια από ένα άλλο ιστολόγιο,
την οποία μεταφέρουμε ανώνυμα...:
«Στην Ελλάδα ο "Ανώνυμος 'Ελλην" ίσως να μην
είχε γράψει ποτέ την "Ελληνική Νομαρχία" αν ήταν υποχρεωμένος από τις
τουρκικές αρχές, ή την Εκκλησία, να φανερώσει το πραγματικό του όνομα».
Οι ιδεολογικές, θρησκευτικές, κλπ. πεποιθήσεις των ατόμων
πρέπει να διατηρούνται ανώνυμες, ειδάλλως όσο αίμα χύθηκε για ελευθερίες πάει
χαμένο, όσα σύμβολα έδωσε η ιστορία μένουν ιστορικά απολιθώματα και εκθέματα
για επίδειξη στους δήθεν «πολιτισμένους».
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΒΗΜΑ:
Ακαδημαϊκοί προετοιμάζουν το Πανεπιστήμιο να υποδεχτεί τη
Νέα Τάξη Πραγμάτων;
Στη δημοσίευση του κου. Χαρίτωνα Σ. Χιντήρογλου,
καθηγητή στο Τμήμα Βιολογίας του ΑΠΘ, με τίτλο "ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ
ΤΑ ΑΕΙ" έχουμε να σχολιάσουμε τα εξής:
Διαβάζοντας το κείμενο δεν αναρωτιόμαστε για το λόγο
δημοσίευσής του τόσο, όσο γιατί προβάλλεται από τον συντάκτη του η εναρμόνισης
της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με το καθεστώς της Νέας Τάξης Πραγμάτων ως ανάγκη
επιτακτική. Λαμβάνουμε αρχικά υπόψη μας τις προσωπικές πεποιθήσεις του
συντάκτη, για να έχουμε επίγνωση στην ερμηνεία των θέσεών του των προσωπικών
παραδοχών του από τις οποίες αφορμάται και ξεκινάμε από το γεγονός ότι κατά βάση
αποδεικνύει, μιλώντας υπέρ της Ν.Τ.Π., να μην παραδέχεται κάποια κοινωνική
οργάνωση με βάση το Θεό (ένα απλό παράδειγμα της οργάνωσης αυτής σήμερα:
παραβλέπεται το θρήσκευμα κάποιου από την πολιτική ταυτότητά του, ακόμα κι αν ο
ίδιος επιθυμεί να το δηλώνει). Αυτό εκ πρώτης δε μας εντυπωσιάζει, γιατί η
χορεία των επιστημόνων δείχνει ούτως ή άλλως στατιστικώς μεγαλύτερα ποσοστά
αθεϊσμού και αγνωστικισμού. Μάλιστα οι θετικών επιστημών σε ακόμα
μεγαλύτερο βαθμό από ό, τι οι ανθρωπιστικών και από όλους τους θετικιστές
κυρίως οι βιολόγοι (βλέπε το ωραίο παράδειγμα του βιολόγου Ρίτσαρντ Ντώκινς,
στην ομιλία, του οποίου παραπέμπω, μπορούμε να ακούσουμε την άποψη πως αθεϊσμός
και αγνωστικισμός συνδέονται με αυξημένο ...iq:
http://tvxs.gr/webtv/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CE%BF-%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84-%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%87%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CE%B8%CE%B5%CF%8A%CF%83%CE%BC%CF%8C.)
Ο συντάκτης συγκαταλέγεται κι αυτός σε αυτούς που συνδέουν το δαρβινισμό
με τον αθεϊσμό, για την ορθότητα της οποίας τάσης να πούμε ότι ο ίδιος ο
Δαρβίνος, όταν τον ρώτησαν αν πιστεύει στο Θεό, αποκρίθηκε: «ο
Αγνωστικισμός θα ήταν μια καλύτερη περιγραφή των σκέψεών μου». Με άλλα λόγια
δηλώνω άγνοια, δε γνωρίζω, δεν έχω καμία ένδειξη να γνωρίζω ότι υπάρχει
Θεός, αλλά και καμία ένδειξη να αρνούμαι ότι υπάρχει Θεός - τα συμπεράσματα για
τις στρεβλώσεις των οπαδών του δικά σας. Με δεδομένες λοιπόν τις
θρησκευτικές καταβολές του βιολόγου καθηγητού προχωράμε να δούμε
τον επίσημο λόγο του (political discource) και να επιχειρήσουμε μια κειμενική
ανάλυση του νοήματός του: Τα κεντρικά σημεία του κειμένου του αποκαλύπτονται,
αν κατάλαβα ορθά, ξεκάθαρα υπέρ της Ν.Τ.Π.:
"Ολα δείχνουν πως η ανθρωπότητα εισήλθε ανεπιστρεπτί
σε μια νέα εποχή, που πολλοί κωδικοποιούν στον όρο «νέα τάξη πραγμάτων». Κακός
όρος. Ναι, αλλά ας τον δεχτούμε έστω και ως υπόθεση εργασίας."
"Η «νέα τάξη πραγμάτων» επιδιώκει να διαμορφώσει
ένα νέο περιβάλλον στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, όχι μόνο γιατί
πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες βελτιώσεως των παραδοτέων της προς
την κοινωνία, αλλά πρωτίστως γιατί οιπροβλεπόμενες ανάγκες της
ποιοτικής και της ποσοτικής σύνθεσης των κοινωνικών δομών και του περιβάλλοντός
τους δεν θα έχουν να κάνουν τίποτα με την υπάρχουσα κατάσταση."
Και στο νέο αυτό πλαίσιο αναγκών που θα δημιουργηθούν ο
συντάκτης προτείνει "αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό και από τους
ακαδημαϊκούς δασκάλους και από το υπουργείο είναι πως το οικοδόμημα μιας
Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης με προοπτικές απόδοσης ουσιαστικών πεπραγμένων χρειάζεται
τουλάχιστον μία δεκαετία οργάνωσης με πάρα πολλή δουλειά."
Δηλαδή αφενός τάσσεται ανοιχτά υπέρ των αιτημάτων της
Ν.Τ.Π. και αφετέρου αναλύει αυτή τη νέα τάξη με σημερινούς όρους αγοράς:
εργασία-απόδοση, ποιότητα παροχών. Εμείς αναρωτιόμαστε: Ποιες είναι αυτές
οι ανάγκες που στο σύστημα της Ν.Τ.Π. δε θα είναι επικαιροποιημένες; Με τι δε
θα εναρμοζίζεται το υπάρχον διοικητικό πλαίσιο αν δεν εκσυγχρονιστεί; Σε τι
είναι ακριβώς αδρανής η στάση των ακαδημαϊκών, ποιους καθυστερεί και για ποιο
σκοπό; Γιατί βιάζονται τόσο πολύ; Γιατί το updating/ η ενημέρωση σε νέες
κοινωνικές ανάγκες των δομών λειτουργίας και οργάνωσης της Τριτοβάθμιας
Εκπαίδευσης πρέπει να είναι στην κατεύθυνση της Ν.Τ.Π.;
Και επικρίνεται η στάση της ακαδημαϊκής κοινότητας:
“...οι πανεπιστημιακοί ασκούν μια άνευ προηγουμένου αδρανή στάση, απλώς και
μόνο για την τιμή των ξεπεσμένων και φθαρμένων όπλων τους”. Τα ξεπερασμένα
όπλα είναι άραγε η τήρηση της γραμμής μιας όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικής,
μη ιδεολογικοποιημένης γνώσης; Και από πότε τα Πανεπιστήμια πρέπει να εκφράζουν
το ιδεολόγημα της Ν.Τ.Π; Ποιοι και πότε το αποφάσισαν;
Επομένως, το άρθρο καλεί στράτευση προσπαθειών υπέρ της
εγκαθίδρυσης μιας Ν.Τ.Π. Έχουμε να απαντήσουμε ότι δε μας ενδιαφέρει μια τέτοια
προοπτική, από τη στιγμή που αρνούμαστε να παραδεχτούμε μία μελλοντική οργάνωση
της Τριτοβάθμιας με τρόπους που προτείνουν υπέρμαχοι της Ν.Τ.Π. και όντας
ενάντιοι σε κάθε είδους διαπραγμάτευση των ανθρώπινων ελευθεριών. Το δεδομένο
στη στάση μας αυτή είναι ότι η- κακοχαρακτηρισμένη όπως παραδέχεται ο
συντάκτης Ν.Τ.Π θα επιφέρει μια αναδιαμόρφωση του status quo, που έως
τώρα πέταγε στον κάλαθο των αχρήστων, όποιες διακηρύξεις παραδόθηκαν με
κοινωνικούς αγώνες και αίμα υπέρ των ελευθεριών, για να πλουτίζει το 1 τοις
χιλίοις. Αυτή η κοινωνική αναδιαμόρφωση που επικαλούνται κάποιοι έχουμε
αντιληφθεί ότι έχει σκοπό να καθιερώσει αυτή τη φορά μια άλλη, φιλική στο
περιβάλλον, ανθρώπινη σκλαβιά. Βλέπε σε αυτή την επίκληση τη νέα μορφή της
Ν.Τ.Π στο Venus Project, που αποτελεί το άκρον άωτον της εμμονής στην οργάνωση
των κοινωνικών δομών με βάση την «αλάνθαστη» επιστημονική εγκυρότητα
(αν αυτό δεν είναι τεχνοκρατία τότε τι είναι;) και τον εξοβελισμό του Θεού ως
ιστορικό λάθος, για να μπορούμε τάχα να ατενίζουμε στο μέλλον τα άστρα χωρίς
προβλήματα σαν τις καλιακούδες- εννοώντας να εξελίξουμε την τεχνολογία σε
σημείο που θα μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε περισσότερο το σύμπαν και να
μεταφερθεί η γήινη ζωή και αλλού. Εμπάσει περιπτώσει, αξιοπερίεργο είναι γιατί
σε ένα έγκυρο έντυπο δίνεται βήμα σε απόψεις υπέρ μιας κοινωνικής
αναδιοργάνωσης με βάση την Τριτοβάθμια εκπαίδευση στην κατεύθυνση μιας -έστω
και διαφορετικά καλούμενης- Ν.Τ.Π. Είναι γιατί οι απόφοιτοί της είναι αυτοί που
θα πάρουν θέσεις κλειδιά σε αυτό που προετοιμάζεται;
Αυτό που σε κάθε περίπτωση αντιλαμβανόμαστε είναι ότι
τελικά δεν μοιάζουν τόσο αόρατες οι δυνάμεις που εκπροσωπούν αυτό το νέο
σύστημα, οι οποίοι μάλιστα αποκαλούν όσους προσπαθούν να το αναχαιτίσουν με την
εκστρατεία ενημέρωσης ως φαντασιόπληκτους συνωμοσιολόγους. Ο καθείς ενημερώνει
από την εμπειρία του και τη σκοπιά που δέχεται τη νέα υποταγή. Σύμφωνοι, λοιπόν,
δεν είναι καλός όρος η Ν.Τ.Π., γιατί συνδέθηκε στην κοινή συνείδηση με σιωνισμό
και εξωγήινα τέρατα, αλλά το ίδιο περιεχόμενο της αλλαγής δε διαφοροποιείται,
όπως και να ονομαστεί αυτή η Νέα Διακυβέρνηση/ Νέα Υποταγή/ Νέος Παγκόσμιος
Έλεγχος, που σχεδιάζεται. Αυτή δεν είναι μία ακόμα διπολική αντίθεση τύπου
παράδοση- επιστήμη, παράδοση- εκσυγχρονισμός αλλά μία πολύ βαθύτερη αντίθεση,
που αφορά πολλά περισσότερα πεδία σύγκρισης.
Αυτό που κρατάμε εντέλει είναι ότι έχουμε φτάσει να
βλέπουμε να εκφράζεται η θετική προοπτική της Ν.Τ.Π. στον επίσημο λόγο και
επιπλέον να προωθείται ως κύρια γραμμή από τον «ορθό» θεωρητικά τύπο. Τι μένει,
λοιπόν, σ' εμάς εντός της Τριτοβάθμιας να πράξουμε; Τιμή στα «ξεπεσμένα μας
όπλα»!
Δημοσιεύτηκε στοΒήμα: http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=431401
Η ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ;
“Going Green but Getting Nowhere,”
του Gernot Wagner
Αναδημοσίευση από New York Times.
ΕΣΥ μειώνεις, επαναχρησιμοποιείς και ανακυκλώνεις. Μπορεί
να μειώσεις την κατανάλωση σε πλαστικό και χαρτί. Θα αποφύγεις τα εκτός εποχής
σταφύλια. Έχεις κάνει όλα τα σωστά πράγματα.
Καλώς.
Απλά να ξέρεις ότι δεν θα σώσεις τον θαλάσσιο τόνο, δε θα
προστατέψεις το τροπικό δάσος ή να σταματήσεις την υπερθέρμανση του πλανήτη. Οι
αλλαγές που απαιτούνται είναι τόσο μεγάλες και βαθιές, ώστε υπερβαίνουν τις
δυνατότητες των επιμέρους δράσεων.
Μπορεί να αρνηθείς την πλαστική σακούλα στο ταμείο,
πιστεύοντας ότι αυτή χειρονομία κάνει κατά κάποιο τρόπο τη διαφορά και στη
συνέχεια μεταφέρεις το γεύμα «takeout» σου πίσω στο αυτοκίνητό σου για ένα
ταξίδι στο σπίτι εκπομπής άνθρακα.
Ας πούμε ότι είσαι πρόθυμος να κάνεις πραγματικές θυσίες.
Πουλάς το αυτοκίνητό σου. Απαρνείσαι το air-condition σου το καλοκαίρι,
χαμηλώνεις το σώμα θέρμανσης το χειμώνα. Προσπαθείς να γίνεις ένας άνθρωπος
χωρίς αντίκτυπο στο περιβάλλον. Μπορείς, στην πραγματικότητα, να μην έχεις
κανένα αντίκτυπο στον πλανήτη. Οι Αμερικανοί θα συνεχίσουν να εκπέμπουν κατά
μέσο όρο 20 τόνους διοξειδίου του άνθρακα το χρόνο˙οι Ευρωπαίοι περίπου 10
τόνους.
Τι γίνεται αν κάνουμε μεγαλύτερη μετάβαση; Είσαι ο Πάπας
με ένα δισεκατομμύριο πιστούς, και ας υποθέσουμε ότι όλοι τους παίρνουν τις
συμβουλές σου σοβαρά. Αν όλοι οι Καθολικοί μείωναν τις εκπομπές τους στο μηδέν
τη νύχτα, ο πλανήτης σίγουρα θα το παρατηρούσε, αλλά η ρύπανση θα εξακολουθούσε
να αυξάνεται. Φυσικά, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, είτε είναι καθολικοί είτε
οπαδοί οποιασδήποτε άλλης θρησκείας ή δόγματος, δε θα κάνει κάτι τέτοιο. Δύο
εβδομάδες σιωπής σε ένα βουδιστικό κατάλυμα γιόγκα στα Ιμαλάια με το BlackBerry
σου να έρχεται στην πόρτα από το room service; Σίγουρα. Μια ολόκληρη ζωή οικειοθελώς στο
πλέγμα; Όχι ευχαριστώ.
Και τώρα εστιάζω μόνο σε εκείνους που μπορούν να μειώσουν
τις εκπομπές τους. Όταν η μέση εκπομπή σας είναι 20 τόνοι ανά έτος, το να τους
κατεβάσετε σε 18 τόνους είναι τόσο εύκολο όσο το να κάνεις μια εδρομή. Αλλά αν
είσαι ανάμεσα στα τέσσερα δισεκατομμύρια του πλανήτη, που κάθε εκπέμπουν ένα
τόνο το χρόνο, δε θα έχουν πουθενά να πάνε, αλλά επάνω.
Κορυφαίες επιστημονικές ομάδες και κυρίως κλιματολόγοι
λένε ότι πρέπει να μειωθούν παγκοσμίως οι ετήσιες εκπομπές αερίων του
θερμοκηπίου τουλάχιστον κατά το ήμισυ των σημερινών επιπέδων έως το 2050 και
ακόμη περισσότερο πράγματα έως το τέλος του αιώνα. Και αυτό θα εξακολουθούσε να
σημαίνει αύξηση της θερμοκρασίας και της στάθμης της θάλασσας για τις επόμενες
γενιές.
Γιατί, λοιπόν, να κοπιάζεις να ανακυκλώνεις ή κάνοντας το
ποδήλατο σου; Επειδή όλοι θέλουμε να κάνουμε κάτι, οτιδήποτε. Καλέστε το
«μεροληψία δράσης". Αλλά, δυστυχώς, η μεμονωμένη δράση δεν λειτουργεί. Μας
αποσπά την προσοχή από την ανάγκη για συλλογική δράση, και δεν προσθέτει μέχρι
να είναι αρκετό. Ιδιοτέλεια και όχι η αυτοθυσία, είναι αυτό που προκαλεί
αξιοσημείωτη μεταβολή. Μόνο οι σωστές οικονομικές πολιτικές που θα μας
επιτρέψουν ως άτομα να καθοδηγούμαστε από ιδιοτέλεια και εξακολουθούμε να
κάνουν το σωστό για τον πλανήτη.
Κάθε τόνος ρύπανσης διοξειδίου του άνθρακα προκαλεί
περίπου $ 20 των ζημιών στις οικονομίες, τα οικοσυστήματα και την υγεία του
ανθρώπου. Αυτό το σύνολο των 20 κάποιες φορές σημαίνει 400 δολάρια ζημιές αξίας
ανά Αμερικανό ανά έτος. Αυτό δεν πρόκειται να είναι ζημιογόνο στο απώτερο
μέλλον. Ζημιά είναι αυτό που ο καθένας μας κάνει αυτή τη στιγμή. Ποιος πληρώνει
γι 'αυτό;
Πληρώνουμε ως κοινωνία. Η διεθνής πτήση μου προσθέτει
κλάσματα μιας δεκάρας στο κόστος όλων των άλλων. Αυτή η γνώση οδηγεί μερικούς
από εμάς οικειοθελώς να συμβάλλουμε λίγα δολάρια για να «αντισταθμιστούν» οι
εκπομπές μας. Αλλά καμία από αυτές τις πληρωμές δεν παρακινεί κανένα να πετάει
λιγότερο. Δεν οδηγεί τις αεροπορικές εταιρείες να στραφούν σε πιο αποδοτικά
αεροσκαφών ή διαδρομές. Αν μη τι άλλο, οι αεροπορικές εταιρείες ήδη
χρησιμοποιούν εθελοντικά αντισταθμιστικά ως ένα τέχνασμα μάρκετινγκ για να μετατρέψει
σε περιβαλλοντικά συνειδητοποιημένους επιβάτες να αισθάνονται καλύτερα. Το
αποτέλεσμα είναι ο πλανητικός σοσιαλισμός στα χειρότερά του: πληρώνουμε όλοι το
τίμημα επειδή τα άτομα ξεχωριστά δεν το κάνουν.
Δεν θα αλλάξει έως ότου ένα ρυθμιστικό σύστημα μάς
αναγκάζει να πληρώσουμε το μερίδιό μας για τον περιορισμό της ρύπανσης
αναλόγως. Περιορισμός, φυσικά, είναι κώδικας για το "cap and trade»
(συνθήκη ανώτατου ορίου περιβαλλοντικών εκπομπών και εμπόριο), το σύστημα που
βοήθησε να εξαληφθούν σταδιακά οι τιμές στη βενζίνη στη δεκαετία του 1980,
μειώθηκε η οξεία ρύπανση βροχής στη δεκαετία του 1990 και φέρνει σήμερα
ολόκληρη την αλιεία πίσω από το χείλος του γκρεμού. Το "Cap and trade» για
τον άνθρακα, έχει αρχίσει να μειώνει τη ρύπανση του διοξειδίου του άνθρακα στην
Ευρώπη, και παρόμοια μοντέλα έχουν καθοριστεί να κάνουν το ίδιο από την
Καλιφόρνια έως την Κίνα.
Αλίμονο, αυτή η προσέγγιση έχει κηρυχθεί ως νεκρή στην
Ουάσιγκτον, κατά ειρωνεία της τύχης από τους αυτοαποκαλούμενους ελεύθερους
εμπόρους (free-marketers). Μια άλλη λύση, είναι ένας φόρος διοξειδίου του
άνθρακα, είναι επίσης εκτός συζητήσεων, επειδή είναι απλά ένας φόρος.
Παραβλέπουμε ότι οι αγορές είναι πραγματικά ελεύθερες
μόνο όταν ο καθένας πληρώνει την πλήρη τιμή του για τις δράσεις του. Οτιδήποτε
άλλο είναι σοσιαλισμός. Η πραγματικότητα είναι ότι δε μπορούμε να ξεπεράσουμε
τις παγκόσμιες απειλές που τίθενται από τα αέρια του θερμοκηπίου χωρίς να λέμε
την απόλυτα ενοχλητική αλήθεια: το ενδιαφέρον του κόσμου για την παραγωγή των
επιμέρους περιβαλλοντικών θυσιών είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Η επιστήμη των πανεπιστημίων μάς λέει ότι η υπερθέρμανση
του πλανήτη είναι πραγματική. Και τα οικονομικά μας διδάσκει ότι η ανθρωπότητα
πρέπει να έχουν τα σωστά κίνητρα, εάν θέλουν να σταματήσει αυτή η φοβερή τάση.
Μην σταματήσετε την ανακύκλωση. Να μην σταματήσουν να
αγοράζετε σε τοπικό επίπεδο. Αλλά προσθέστε την εκμάθηση σε κάποια βασικά
οικονομικά να κάνετε τη λίστα σας. Το μέλλον μας θα είναι σε μεγάλο βαθμό
καθορισμένο από την ικανότητά μας να παραδεχτούμε την ανάγκη να δοθεί ένα τέλος
στον πλανητικό σοσιαλισμό. Αυτό είναι το πιο θεμελιώδες των οικονομικών
μαθημάτων και οποιοσδήποτε σοβαρός περιβαλλοντολόγος θα πρέπει να το λάβει
σοβαρά υπόψη.
Ο Gernot Wagner είναι οικονομολόγος στο Ταμείο Περιβαλλοντικής
Άμυνας και ο συγγραφέας του επικείμενου “But Will the Planet Notice?”
Θέλοντας να σχολιάσω το παραπάνω άρθρο του Gernot Wagner,
που εκδόθηκε στις 7 Οκτωβρίου στην New York Times, θα πω
εξαρχής ότι αυτή τη φορά περίμενα ως αναγνώστης περισσότερο από κάθε φορά ο
τίτλος του, να είναι παραπλανητικός. Θεώρησα πώς στο τέλος θα έχει αποδείξει
πόσο σημαντική είναι τελικά η ατομική περιβαλλοντική συνείδηση. Δυστυχώς, ένα
άρθρο από μόνο του δε μπορεί ούτως ή άλλως να ανατρέψει τα αυτονόητα. Είναι σε
κάθε έναν φανερό από την καθημερινότητά του, από αυτά που βιώνει και ακούει,
πως ο πλανήτης τέθηκε προ πολλού σε κατάσταση έκρυθμη. Η πιο βασική απόκριση
της έλλειψης των αποθεματικών πλούτων του που μας στέλνει είναι για παράδειγμα
η τιμή της βενζίνης ή οι τιμές των καταναλωτικών αγαθών.
ΕΓΩ «μειώνω, επαναχρησιμοποιώ, ανακυκλώνω». Είμαι
περιβαλλοντικά ενσυνείδητος, αλλά εξακολουθούν τα πράγματα να μη πηγαίνουν καλά
και ακόμα χειρότερα. Αν η βρύση μου «τρέχει» και δεν έχω καλέσει υδραυλικό
προφανώς είμαι λιγότερο υπαίτιος για περιβαλλοντική σπατάλη από ένα εργοστάσιο
που χρησιμοποιεί τόνους νερού ετησίως για να παράγει τα προϊόντα του. Σαφώς δε
θα σώσω τα απειλούμενα είδη ούτε θα επαναφέρω τα εξαφανισμένα, δε θα σταματήσω
το κυνήγι φάλαινας, τόνου, φώκιας, αλεπούς, κτλ., ούτε θα επαναφέρω όσα
καταναλώθηκαν ή γδάρθηκαν για τις άγριες καταναλωτικές μου διαθέσεις, δε θα
επαναφέρω τα τροπικά δάση ούτε και το έδαφος στην πρότερη της διάβρωσης
κατάστασή του, δε θα επικολλήσω τους αποσπασμένους πάγους των πόλων, ούτε θα
επαναφέρω το νερό που έλιωσε και ανυψώνει τη στάθμη των ακτών, όσο κι αν μειώσω
την ετήσια κατανάλωσή μου.
Τίποτα από όσα κάνω εγώ δε μπορούν να σώσουν την
κατάσταση. Το γιατί το λέει περιγραφικά ο Wagner: «Οι Αμερικανοί θα συνεχίσουν
να εκπέμπουν κατά μέσο όρο 20 τόνους διοξειδίου του άνθρακα το χρόνο˙ οι
Ευρωπαίοι περίπου 10 τόνους».
Οποιαδήποτε δράση σε μικροεπίπεδο δε θα μπορέσει να
επιφέρει το ζητούμενο σε μακροεπίπεδο. Πλην όμως…
Οποιαδήποτε δράση γίνει habitus, δηλαδή κοινό βίωμα και
συνήθεια, στο μεγαλύτερο μέρος των ατόμων τότε θα μπορέσει να δώσει μια
κουλτούρα αντιμετώπισης στο επίπεδο της μακροδομής, δηλαδή των τακτικών
λειτουργίας των θεσμών και των κυβερνητικών αποφάσεων.
Τι αποφάσεις παίρνονται άραγε σε επίπεδο μεγαλοϊθυνόντων;
Ο Wagner μας λέει: «Περιορισμός, φυσικά, είναι ο κώδικας για το «cap and trade»
(συνθήκη ανώτατου ορίου περιβαλλοντικών εκπομπών και εμπορίου), το σύστημα που
βοήθησε να εξαλειφθούν σταδιακά οι τιμές στη βενζίνη στη δεκαετία του 1980,
μειώθηκε η οξεία ρύπανση βροχής στη δεκαετία του 1990 και φέρνει σήμερα
ολόκληρη την αλιεία πίσω από το χείλος του γκρεμού. Το «Cap and trade» για
τον άνθρακα, έχει αρχίσει να μειώνει τη ρύπανση του διοξειδίου του άνθρακα στην
Ευρώπη, και παρόμοια μοντέλα έχουν καθοριστεί να κάνουν το ίδιο από την
Καλιφόρνια έως την Κίνα.
Αλίμονο, αυτή η προσέγγιση έχει κηρυχθεί ως νεκρή στην
Ουάσιγκτον, κατά ειρωνεία της τύχης από τους αυτοαποκαλούμενους ελεύθερους
εμπόρους (free-marketers). Μια άλλη λύση, ένας φόρος διοξειδίου του άνθρακα,
είναι επίσης εκτός συζητήσεων, επειδή είναι απλά ένας φόρος».
Και τονίζει: «Κορυφαίες επιστημονικές ομάδες και κυρίως
κλιματολόγοι λένε ότι πρέπει να μειωθούν παγκοσμίως οι ετήσιες εκπομπές αερίων
του θερμοκηπίου τουλάχιστον κατά το ήμισυ των σημερινών επιπέδων έως το 2050
και ακόμη περισσότερο έως το τέλος του αιώνα. Και αυτό θα εξακολουθούσε να
σημαίνει αύξηση της θερμοκρασίας και της στάθμης της θάλασσας για τις επόμενες
γενιές».
Ίσως στο τέλος ο πλανήτης ως πραγματική προσωποποιημένη
έννοια με δική του συνείδηση, του οποίου την απεγνωσμένη και πάσχουσα φωνή
λαμβάνουμε σε κάθε στιγμή, να έχει ήδη λάβει και αυτός τα δικά του μέτρα
ενάντια στην όποια δική μας συνείδηση είτε μικρο- είτε μακρο-επιπέδου, γιατί
και αυτά τα δύο επίπεδα χρειάζονται χρόνο για να συντονιστούν, όταν αφορούν το
κοινωνικό πεδίο σύγκρισης… Ακόμα και αν εφαρμόσουμε, όπως καλεί αγωνιωδώς ο
Wagner, «οικονομικές πολιτικές που θα μας επιτρέψουν ως άτομα να καθοδηγούμαστε
από ιδιοτέλεια και να εξακολουθούμε να κάνουμε το σωστό για τον πλανήτη». Ίσως,
φοβάμαι, και τότε να είναι ήδη πολύ αργά, για να πάρει ο πλανήτης αυτός το
πολύτιμο παρελθόν του πίσω.
Δημοσιεύτηκε στο Βήμα: http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=432094
στο troktiko.eu.:
και στο apostaktirio.gr:
Ο αρχαίος σοφιστής Πρωταγόρας, στο Αλήθεια ή
καταβάλλοντες, όπου γίνεται λόγος περί πολιτισμού, ξεκινούσε με τη σοφή
αποφθεγματική φράση "Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος": κριτήριο για
όλα τα πράγματα είναι ο άνθρωπος.
Η θεωρητική ανάλυση έχει απενοχοποιήσει τη ρήση αυτή από
υποκειμενισμό, αλλά δείχνει μια ανθρωποκεντρική αντίληψη, καθώς φανερώνει μια
πίστη στην κοινή γνώμη, στις αρχές της ισονομίας και της ισηγορίας.
Η ομαδική συνένωση με σκοπό αρχικά το σώζεσθαι από τα
θηρία έδωσε μετέπειτα στην ανθρώπινη ιστορία το χαρακτηριστικό της πόλης και
του πολιτισμού. Αυτή η φράση συνοψίζει το αρχαιοελληνικό ιδεώδες της
δημοκρατίας στην αρχή της ιστορίας της εφαρμογής της, της αληθούς
δημοκρατίας... Και ορίζει ότι το κοινό αίσθημα δικαίου είναι το κριτήριό της.
Όπως όμως όλα τα ιδεολογικά συστήματα εκπίπτουν νοητικώς κατά τη χρήση τους σε
ατελέστερες μορφές τους έτσι και η δημοκρατία ως τρόπος πολιτικής οργάνωσης και
διακυβέρνησης έφτασε να χαρακτηρίζεται από την μετατροπή αυτής της αρχής στο
"πάντων ανθρώπων μέτρον χρήματα".
Η "αλληλεγγύη" που πρέπει σήμερα να παρέχεται
σε κάποιον ορίζεται με βάση τα οικονομικά κριτήρια αξιοπιστίας που αυτός είναι
σε θέση να παρέχει. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, επί παραδείγματι, για να σου
παρασχεθεί σαν κράτος, πρέπει να της προσφέρεις κάποια χρηματοοικονομικά
κριτήρια εγγυρότητας και εμπιστοσύνης. Οτιδήποτε άλλο είναι εκτός συμφωνιών και
συνθηκών με το πρόσχημα της μη διατάραξης της σταθερότητας.
Αυτό που με άλλα λόγια έγινε στην ιστορία της εφαρμογής
της δημοκρατίας είναι η αμφισβήτηση της προσωπικής αξίας κάποιου. Ο προσωπικός
λόγος στις καθημερινές σχέσεις αντικαταστάθηκε από την οικονομική εγγύηση.
Κάποτε οι τράπεζες δάνειζαν σε ιδιώτες χωρίς να ζητούν καν εγγυητές, ενώ
αρκούσε ο λόγος και μόνο του ιδιώτη. Σήμερα τίποτε δε μπορεί να ελεχθεί και να
εγγυηθεί, γιατί το χρήμα επέβαλε στις ανθρώπινες συνδιαλλαγές να υποβάλλονται
τα ατομικά χαρακτηριστικά και δίκαια σε αρχές έξωθεν της κυριότητας και
αξιοπιστίας τους.
Εκ των πραγμάτων, σε μια τέτοια μεταβολή των κοινωνικών σχέσεων
καμία αισιοδοξία δε προβάλλει στον τρόπο λειτουργίας τους, είτε ατομικά είτε
διακρατικά. Η καχυποψία, ο εκφοβισμός, ο έλεγχος, η καταπίεση, η ανηθικότητα, η
ασέβεια και η παρανομία χαρακτηρίζουν τις σημερινές σχέσεις. Ο πολιτισμός
διάγει μια περίοδο βαθιάς κρίσης σε κάθε θεσμικό επίπεδο, οικονομία, πολιτική,
κοινωνία. Αν είναι δυνατόν ποτέ να ανατραπεί αυτό το διεφθαρμένο χαρακτηριστικό
των ανθρώπινων σχέσεων, θα πρέπει μάλλον να έχει εξαφανιστεί αυτός ο πολιτισμός
ολοσχερώς, για να εγκαθιδρυθούν νέες σχέσεις εξουσίας και παραγωγής
εμπιστοσύνης. Αδύναμοι και ισχυροί πρέπει να αποκτήσουν ξανά ίσα δικαιώματα
φωνής και εκπροσώπησης. Η αξιολογία και το κοινό αίσθημα δικαίου πρέπει να
πάρουν ξανά θέση.
Ο όφις του χρήματος και της πλεονεξίας πρέπει να εξοβελιστεί
από τη νέα Εδέμ που όλοι μας ονειρευόμαστε να δημιουργήσουμε επί της γης. Σε
μας μένει να αρχίσουμε από το μικροεπίπεδο των καθημερινών σχέσεων και
συνδιαλλαγών μας, να αρχίσουμε ξανά να δίνουμε περιθώρια στον άλλο, να τον
εμπιστευτούμε και να εκφράζουμε ανθρώπινη πίστη, για να μπορέσει να επεκταθεί
αργότερα και σε μακροεπίπεδο, σε κάθε επίπεδο του ανθρώπινου πολιτισμού.
ΚΥΡΜΙΖΑΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Δημοσιεύτηκε στο Athens Indymedia: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1427034
Με φανερή διάθεση υποβάθμισης του γεγονότος έγινε η
δημοσίευση από τα ΜΜΕ του θανάτου του Παύλου Φύσσα από μέλος της Χρυσής
Αυγής.
Τι τίτλους διαβάσαμε άραγε, όταν αρχικά γνωστοποιήθηκε δημόσια
το θέμα μέχρι να αρχίσει η μαζικότερη αγανάκτηση από τα εναλλακτικά, κυρίως,
μίντια; «Νεκρός από επίθεση με μαχαίρι», «Νεκρός 34χρονος από επίθεση με
μαχαίρι στο Κερατσίνι», «Δολοφονική επίθεση με μια μαχαιριά στην καρδιά»,
κ.τ.ό.
Σε όλες τις παραπάνω αναφορές απουσιάζει φανερά ο θύτης και
η ταυτότητά του, η δολοφονία κατονομάζεται ανώδυνα «επίθεση» ή έστω «δολοφονική
επίθεση», ενώ η αναφορά του γεγονότος εστιάζει απλώς στο μέσο της δολοφονίας,
το «μαχαίρι», και όχι στις συγκρουόμενες παρατάξεις. Αυτές οι λεκτικές επιλογές
στη σημειολογία του επικοινωνιακού μηνύματος δηλώνουν τη διάθεση απόσπασης της
προσοχής του αναγνώστη από το να συλλάβει την πιθανή κοινωνικο-πολιτική αξία
του θέματος και εντέλει αναχαιτίζουν την απόφαση για δράση.
Την ώρα που τα μέσα έδειχναν να μειώνουν την αξία μιας
τέτοιας πράξης, ήδη στο κέντρο της Αθήνας ομάδες νέων διαμαρτύρονταν στη
θανατηφόρα βία που υπέστη ο άτυχος Παύλος παρά το περασμένο της ώρας.
Ας τονίσουμε, λοιπόν, εδώ και πάλι το εξής: όταν η βία
προέρχεται από φασίστες, δε λέγεται ανοιχτά ποιος το έκανε, όταν η βία
προέρχεται από αντιφασίστες, γίνεται πρώτο θέμα με κραυγαλέα στοχοποίηση του
θύτη. Για να εξηγηθεί αυτή η ανισότητα στις επικοινωνιακές επιλογές των μέσων,
πρέπει να δούμε στις βαθιά ριζωμένες σχέσεις του μιντιακού συστήματος με τις
δεξιές και ακροδεξιές παρατάξεις στη χώρα μας της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)