29 Φεβρουαρίου 2012
NELLY'S (ΕΛΛΗ ΣΟΥΓΙΟΥΛΤΖΟΓΛΟΥ- ΣΕΡΑΪΔΑΡΗ, 1899-1998) - ΕΚΠΟΜΠΗ "ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ"
Ο ΔΟΛ (Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη) ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Από το 1922 μέχρι σήμερα δεν έφυγε λεπτό από το κέντρο της πολιτικής σκηνής. «Καταχθόνιο» το χαρακτήρισαν πολλοί, το κατηγόρησαν ότι «ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις» και ότι παίζει βρόμικα παιχνίδια. Τελικά, για ποιον «παίζει» το Συγκρότημα; Ο θρύλος του χτίστηκε γύρω από τους αγώνες του ιδρυτή του για τη φιλελεύθερη παράταξη και τη Δημοκρατία. Αλλά μήπως ήταν προορισμένο να παίζει μόνο για τον εαυτό του; Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου & του Αυγουστίνου Ζενάκου
“[...] «Να, εκεί που κάθεσαι καθόταν ο Βενιζέλος. Κι εδώ που κάθομαι εγώ καθόταν ο Λαμπράκης και του υπαγόρευε τα μέλη της κυβέρνησής του. Σε αυτό το μαγαζί ήρθες να δουλέψεις.» Τα ίδια αυτά λόγια έχουν χρησιμοποιήσει αρκετά στελέχη του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, με εμφανή αγωνία να μεταλαμπαδεύσουν στους νέους προσήλυτους την υποχρέωση να νιώθουν δέος για τον τόπο εργασίας τους. Αλλά και με εξίσου εμφανή αδιαφορία για την ιστορική ακρίβεια. Ακρίβεια όχι τόσο ως προς το αν ο Δημήτριος Λαμπράκης υπαγόρευε όντως τα μέλη της κυβέρνησής του στον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά περισσότερο για το γεγονός ότι μια τέτοια συζήτηση δύσκολα θα γινόταν στο μετέπειτα γραφείο ενός μεσαίου στελέχους στην οδό Χρήστου Λαδά 3, πόσο μάλλον στην οδό Μιχαλακοπούλου 80…
Είναι έτσι ο ΔΟΛ. Τον περιέβαλε πάντα μια σχεδόν μυστικιστική αχλή, μια αδιαμφισβήτητη αναγνώριση ότι κατοικούσε σε ένα πολιτικό επίπεδο άπιαστο για τους κοινούς θνητούς. Όποιος τον έχει ζήσει, το ξέρει, το έχει αισθανθεί να αντανακλάται στη συμπεριφορά σχεδόν κάθε εργαζόμενου, από τους πολιτικούς συντάκτες ώς τον μικρό αυτοκράτορα-κλητήρα της εισόδου. Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον φαινόμενο δεν είναι ότι εξανάγκασε ίσως κάποιους να κάνουν πράγματα που δεν ήθελαν, αλλά ότι πάρα πολλοί ήθελαν να τα κάνουν. Με πρώτον αναμέσά τους, ασφαλώς, τον πιο πρόσφατο κυρίαρχο του ΔΟΛ, τον Σταύρο Ψυχάρη, όσο κι αν αυτός πρόσφατα έγραψε στο Βήμα: «Δεν είναι δική μας δουλειά η άσκηση της εξουσίας». (Το Βήμα, 9.10.2011)
Η άσκηση της εξουσίας, με την ευθεία έννοια, πράγματι δεν ήταν δουλειά των ιθυνόντων του ΔΟΛ. Ούτε ο ιδρυτής του ΔΟΛ Δημήτρης Λαμπράκης ούτε ο διάδοχός του Χρήστος Λαμπράκης, αλλά ούτε και ο Σταύρος Ψυχάρης μεταπήδησαν ποτέ σε πολιτικό αξίωμα (με την εξαίρεση της διοίκησης του Αγίου Όρους, ο τελευταίος). Πολλά πρώην στελέχη και πρώην εργαζόμενοι εξελέγησαν ή διορίστηκαν, βέβαια, σε αξιώματα αλλά ούτε καν αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο ΔΟΛ, από τη στιγμή της ίδρυσης των εφημερίδων του, έχει μια ιστορία άρρηκτα συνδεδεμένη με τις πολιτικές τύχες της Ελλάδας και όσο και αν κάποιες δεν κατόρθωσε να τις επηρεάσει, το βέβαιο είναι ότι προσπάθησε. Κάτι είχε υπόψη του ο εξόριστος επί Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πρωθυπουργός της Ελλάδας Εμμανουήλ Τσουδερός: μπορεί να παραπονούνταν ότι τις τύχες της χώρας κρίνει ένας «παράφρονας εκδότης», ένας «υστερικός έμπορος διαφημίσεων», αλλά οι επιστολές του προς τον Δημήτριο Λαμπράκη ξεκινούν με την προσφώνηση «Αγαπητέ Μήτσο»… [...]“
Β' ΜΕΡΟΣ
Οι τελευταίες δεκαετίες σήμαναν για το Συγκρότημα τεράστια επέκταση και δυσθεώρητα κέρδη στο Χρηματιστήριο. Αλλά ορισμένα πράγματα δεν άλλαξαν. Τα ΜΜΕ της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης συνέχισαν τον στενό εναγκαλισμό τους με την πολιτική και την οικονομική εξουσία, δίχως ωστόσο αυτό να τα σώσει από την φθορά: οι κυκλοφορίες τους καταποντίζονται, η απαξίωση του κοινού τους αυξάνει, και οι άλλοτε κραταιοί άρχοντές τους πασχίζουν να διασώσουν ό,τι κέρδισαν, θυσιάζοντας τους εργαζομένους τους και αδιαφορώντας για τους αναγνώστες τους.
Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου
Κλικ για μεγέθυνση
“[...] Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη εισήχθη στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών τον Οκτώβριο του 1998. Είχε καταθέσει αίτηση στο ΔΣ του Χρηματιστηρίου μόλις έναν μήνα νωρίτερα. Τη στιγμή εκείνη εκκρεμούσαν 22 αιτήσεις άλλων Ανώνυμων Εταιρειών προς εισαγωγή στο ΧΑΑ. Το ΔΣ του ΧΑΑ παράτυπα τις παρέκαμψε και ενέκρινε την αίτηση του ΔΟΛ στις 24 Σεπτεμβρίου 1998. (Μάλλον διασκεδαστική λεπτομέρεια: κοντά στις άλλες, παρέκαμψε και την Ελευθεροτυπία του Χρήστου Τεγόπουλου, η οποία περίμενε την εξέταση της αίτησής της από τον Αύγουστο…) Την επόμενη κιόλας μέρα, στις 25 Σεπτεμβρίου, ο ΔΟΛ δημοσίευσε ανακοίνωση για την έγκριση στην εφημερίδα Τα Νέα, σύμφωνα με την οποία η δημόσια εγγραφή των επενδυτών θα γινόταν στις αρχές Οκτωβρίου. Αυτή η ανακοίνωση ήταν παράνομη. Ο ΔΟΛ δεν είχε περάσει ακόμη από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, που έπρεπε και αυτή να έχει εγκρίνει την αίτηση. Απλώς ο ΔΟΛ προεξοφλούσε δημόσια – και παράνομα – μια απόφαση που πράγματι ήλθε ελάχιστες ημέρες αργότερα (σημειωτέον δε ότι κατά μέσο όρο χρειάζονταν 4 ως 6 μήνες για να ολοκληρωθεί η διαδικασία εισαγωγής μιας ΑΕ στο ΧΑΑ): Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς στις 6 Οκτωβρίου 1998 ανακοίνωσε την έγκρισή της για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΔΟΛ ΑΕ, με δημόσια εγγραφή και εισαγωγή των μετοχών στην κύρια αγορά του ΧΑΑ.”
[...]
“Επίσης, όπως επισημαίνουν ειδικοί της χρηματιστηριακής αγοράς, στους οποίους απευθυνθήκαμε, η αποτίμηση του ΔΟΛ στα 258 εκ. ευρώ, με κερδοφορία μόλις 8 εκ. ευρώ, συνιστούσε έναν λόγο τιμής προς κέρδη (PE, κατά την τεχνική ορολογία) της τάξεως του 31. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, ένας τέτοιος λόγος πάνω από 12 ως 14 συνιστά «φούσκα» στις χρηματιστηριακές αγορές, αν δεν δικαιολογείται από διπλασιασμό της αύξησης των κερδών από χρονιά σε χρονιά. Ακόμη και οι πιο ισχυρές εταιρείες μπαίνουν στα χρηματιστήρια με λόγο τιμής προς κέρδη που δεν ξεπερνά το 20. (Για παράδειγμα, το γνωστό σε όλους και κολοσσιαίο Facebook μπαίνει αυτές τις ημέρες στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης με συντελεστή αποτίμησης 18 ως 19, δηλαδή 12 μονάδες πιο κάτω από τον ΔΟΛ!)
Πράγματι, ο ΔΟΛ είχε καταφέρει να διπλασιάσει τα κέρδη του το 1999 (16,3 εκ. ευρώ) και το 2000 (39 εκ. ευρώ). Τα κέρδη αυτά, όμως –και εδώ είναι το ζήτημα–, οφείλονταν σε πωλήσεις χρεογράφων, οι οποίες δεν θεωρούνται «επαναλαμβανόμενα έσοδα». Κοινώς, όπως μας εξηγούν οι ειδικοί, ο ισολογισμός του ομίλου είχε υποστεί «τεχνητή βελτίωση» από μη οργανικούς λόγους: αν η εταιρία δεν είχε τα έκτακτα κέρδη από την πώληση συμμετοχών ή χρεογράφων, ο ισολογισμός της το 1999 θα είχε ζημιές 16 εκ. ευρώ και το 2000 ζημιές 10 εκ. ευρώ. (Για του λόγου το αληθές, το 2001, όπου δεν υπάρχουν έκτακτα κέρδη, οι ζημιές ανήλθαν σε 31 εκ. ευρώ.)”
[...]
“Ο τουριστικός κλάδος του ΔΟΛ έφτασε ακόμη κι ως τη Νέα Υόρκη, με την εταιρεία FreeGate Tourism. Το δε εγχώριο γραφείο ταξιδίων του, το Travel Plan, είχε συμβάσεις με το υπουργείο Εξωτερικών και τον ΟΤΕ, για τις οποίες το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης είχε μάλιστα επιβάλει πρόστιμο και η Εισαγγελία Πρωτοδικών είχε ασκήσει ποινική δίωξη. (Το ζήτημα αφορούσε το ασυμβίβαστο εταιρείας ΜΜΕ να έχει συναλλαγές με το Δημόσιο. Το πρόστιμο 100 εκ. δραχμών από το ΕΣΡ τελικά το διέγραψε το Συμβούλιο της Επικρατείας με την αιτιολογία ότι δεν δόθηκε η ευκαιρία στο Mega «να ασκήσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ακρόασης». Η δίωξη σε βαθμό κακουργήματος κατά του Χ. Λαμπράκη, με την κατηγορία υποβολής ψευδούς υπεύθυνης δήλωσης «με σκοπό τον προσπορισμό περιουσιακού οφέλους άνω των 50 εκ. δραχμών κατά συρροή» εξέπεσε αργότερα. Η υπόθεση είχε συζητηθεί και στη Βουλή, τον Φεβρουάριο 2001, με αίτηση της ΝΔ για σύσταση προανακριτικής επιτροπής, για να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες του τότε υπουργού Τύπου Δημήτρη Ρέππα. Η αίτηση είχε απορριφθεί, με ψήφους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Το Travel Plan, πάντως, δεν έχει πτοηθεί: με μειωμένη, πλέον, τη συμμετοχή του ΔΟΛ, πιο πρόσφατα έλαβε από την ΕΠΟ την αποκλειστική για την Ελλάδα διαχείριση των εισιτηρίων και τα πακέτα μετακίνησης και διαμονής για τους αγώνες της εθνικής ομάδας στο Mundial 2010 και στο Euro 2012…) Και, μέσα σε όλα, το όνειρο των στενών συμβούλων του Χ. Λαμπράκη, του Ν. Μπιλίρη και του Δ. Χατζή, για το οποίο είχαν κατορθώσει να τον ενθουσιάσουν, ήταν ο ψηφιακός κλάδος του ΔΟΛ να εισαχθεί στο χρηματιστήριο της Φραγκφούρτης!”
[...]
“Ο Γιώργος Κοσκωτάς εξέλιπε και η ισορροπία βρέθηκε κάπου στη μέση: «Ένα μόνο δεν πέρασε, κύριοι δικαστές, από μπροστά σας» είπε στην αγόρευσή του ο βουλευτής και ένας από τους κατήγορους της Βουλής, στη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου, στο Ειδικό Δικαστήριο, το 1991, Νίκος Κωνσταντόπουλος. «Δεν πέρασε η αλήθεια. Η αντικειμενική αλήθεια. Πέρασε η όψη της αλήθειας που φτιάχτηκε και είναι μεγάλη η ευθύνη του Τύπου, των εκδοτών του Τύπου. Γιατί, ναι, ανάμεσα στη δημοσιογραφική όψη της αλήθειας του 1988-89 και στη δημοσιογραφική όψη της αλήθειας του 1991, όπως οι εκδότες-μάρτυρες την παρουσίασαν μέσα στη δίκη, υπάρχει διάσταση και χάσμα. Και για να γεφυρώσει κανείς αυτό το χάσμα, πολλές φορές μετεωρίζεται με οργανικές αντιδράσεις ναυτίας».
Αλλά δεν είχε, πλέον, σημασία. Οι εκδότες –ανάμεσά τους και ο Χ. Λαμπράκης και ο Σ. Ψυχάρης– είχαν καταθέσει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει: «Η αλήθεια εκδικήθηκε τους σκευωρούς». Και η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη έσφιξε ξανά στην αγκαλιά της τις εφημερίδες της.”
[...]
“…Ο ‘πρόεδρος’ (σ.σ.: εννοεί τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη) δεν έπεισε τον ‘Ρώσο’ (σ.σ.: την εταιρεία RAO GAZPROM) να τον δεχτεί (σ.σ.: τον επιχειρηματία Δημήτρη Κοπελούζο) να τον δεχτεί στο αέριο και ανέθεσε την υπόθεση στον Σταύρο. Ο Σταύρος ζήτησε τη βοήθεια του Δημήτρη (σ.σ.: Ρίζου). Έπεσαν οι ‘προτάσεις’ με τον γνωστό τρόπο. Ο ‘Ρώσος’ αντέδρασε, καθώς οι ‘προτάσεις’ ήταν φαίνεται πανάκριβες. Και έγραψε άρθρο στην εφημερίδα του Δημήτρη. Αντέδρασε ακολούθως ο Σταύρος και έγινε κόλαση. Βγήκε στην επιφάνεια ό,τι σιγοψιθυρίζουμε χρόνια μεταξύ μας. Αυτός ο όμορφος, αγγελικά πλασμένος κόσμος, που θίγει τους πάντες.» Ποιος τα γράφει αυτά; Ο Αντώνης Καρακούσης, ο νυν διευθυντής του Βήματος. Μόνο που τότε – το μακρυνό 1997 – ήταν στην Καθημερινή.”
[...]
“«Ο ΔΟΛ είναι μια υγιής επιχείρηση» – Πρόκειται για άλλη μία από τις διαπιστώσεις του Β. Χιώτη στην ίδια δίκη, το 2008. Εκείνη τη χρονιά, ωστόσο, ο ΔΟΛ είχε ζημιές ύψους 5,9 εκατ. ευρώ. Το 2009, η μητρική εταιρεία είχε ζημιές 6,7 εκατ. ευρώ. Ο όμιλος ΔΟΛ εμφανίζει ζημιές σε 7 από τις 11 χρήσεις στο διάστημα 1999-2009. Οι υψηλότερες ζημιές καταγράφονται το 2001 με 29,8 εκ. ευρώ, ενώ το 2009 οι ενοποιημένες ζημιές έφτασαν τα 16,2 εκ. ευρώ.”
[...]
“Η πανελλαδική κυκλοφορία των Νέων, το 2006, ήταν 67.660 φύλλα την ημέρα, κατά μέσο όρο. Το 2011 ήταν 39.058. Η πανελλαδική κυκλοφορία του Βήματος της Κυριακής, το 2006, ήταν 207.575 φύλλα. Το 2011 ήταν 122.260.”
Κυκλοφορεί το 3ο τεύχος του περιοδικού UNFOLLOW
Το τεύχος #3 κυκλοφορεί στις 22 Φεβρουαρίου 2012Ζητήστε το στα περίπτερα!
Διαβάστε στο UNFOLLOW #3:
«Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και “αξιοποίησης” της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας είναι αυτή την περίοδο το μεγαλύτερο στον κόσμο. Αλλά το πρόγραμμα έχει παλαιότερες ρίζες: από την κυβέρνηση της ΝΔ του 1990-93 περνάει στις “μετοχοποιήσεις” του Κώστα Σημίτη και στις απαιτήσεις των Κοινωνικών Πλαισίων Στήριξης και των Ολυμπιακών Έργων, για να κορυφωθεί με την τρόικα και το ΔΝΤ.» - Ο Λεωνίδας Βατικιώτης παρακολουθεί τις Ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα: Από τον Μητσοτάκη στον Παπαδήμο.
«Η γη είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο παραγωγής. Και στην Ελλάδα, ειδικά χάρη στις “στρατηγικές επενδύσεις εθνικής σημασίας”, που σύμφωνα με τη νομοθεσία “fast-track” επιτρέπουν αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, χρήση δασών και αιγιαλού, η γη σήμερα δίνεται φτηνά. Πολύ φτηνά…» - Η Νέλλη Ψαρρού ερευνά το Μεγάλο πλιάτσικο με την «Αξιοποίηση Δημόσιας Περιουσίας».
«Τους είπαν κοπρίτες, άχρηστους και γραφειοκράτες. Ένας καλοστημένος μηχανισμός προπαγάνδας ανέλαβε τα τελευταία χρόνια να στιγματίσει κοινωνικά τους δημοσίους υπαλλήλους αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους και ανοίγοντας τις πύλες της ιδιωτικοποίησης.» - Ο Άρης Χατζηστεφάνου περιγράφει πώς κατασκευάστηκαν Οι «άθλιοι» του δημοσίου.
«Οι λέξεις “ιδιωτικός” (private) και “αποστέρηση” (privation) έχουν κοινή ρίζα στα λατινικά, έγραψε κάποτε ο Τέρι Ίγκλετον. Σήμερα, αυτό είναι εμφανέστερο από ποτέ, καθώς, μετά τις δημόσιες υπηρεσίες και τα δημόσια αγαθά, κάποιοι επιχειρούν να ιδιωτικοποιήσουν το σώμα και τη σκέψη μας.» - Η Κατερίνα Κιτίδη περιγράφει τον Homo privatus.
«Οι απολογητές του νέου μνημονίου ισχυρίζονται ότι αποτελεί τη μόνη ελπίδα της χώρας απέναντι στην άτακτη χρεοκοπία. Η αλήθεια είναι ότι το φάρμακό τους είναι πιο θανατηφόρο από την αρρώστια. Τα νέα μέτρα συνεχίζουν τις ίδιες πολιτικές του πρώτου μνημονίου, που δεν είναι μόνο άδικες και αντικοινωνικές, αλλά και βαθύτατα αναποτελεσματικές. Θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε άτακτη χρεοκοπία, στην οποία θα οδηγηθούμε άκοντες, χωρίς να την έχουμε εμείς οι ίδιοι επιλέξει, χωρίς προετοιμασία, με την οικονομία διαλυμένη και το κοινωνικό κράτος κατεδαφισμένο.» - Ο Γιώργος Κατρούγκαλος καταγράφει Τα καταστροφικά αδιέξοδα του νέου μνημονίου.
«Πριν από μερικούς μήνες, σε μια δίκη μεγάλου δημόσιου ενδιαφέροντος στο Εφετείο, από εκείνες τις δίκες όπου οι κατηγορούμενοι είναι «αναγνωρίσιμοι» και οι δικαστές τίμιοι και θαρραλέοι, η απόφαση ήταν καταδικαστική. Στην αγόρευσή του μάλιστα ο εισαγγελέας δεν περιορίστηκε μόνο σε νομική ανάλυση, αλλά επεκτάθηκε και στον τρόπο που οι κατηγορούμενοι είχαν χρησιμοποιήσει την κοινωνική τους θέση ως κάλυψη στην παρανομία. Η απόφαση ήταν ιστορική, όπως και η αγόρευση. Την ίδια μέρα, εισαγγελείς από όλη την Ελλάδα έπαιρναν τηλέφωνο τον συνάδελφό τους για να τον συγχαρούν τόσο για την αγόρευσή του όσο και συνολικά για τη στάση του δικαστηρίου. Εκείνος τους άκουγε όλους, τους ευχαριστούσε και στο τέλος έλεγε: “Τι να το κάνεις, θα τους βγάλει ο Άρειος Πάγος…”» - Ο Κώστας Βαξεβάνης αναρωτιέται Ποιoς θα βάλει πάγο στον Άρειο Πάγο;
«“Στο νέο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο «όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στο ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια ‘τυφλή’ κοινωνική έκρηξη βίας”. Αυτά έγραφε ο πολιτικός επιστήμονας Χριστόφορος Βερναρδάκης στο Twitterστις 13 Ιανουαρίου. Αντλώντας από δημοσκοπικά στοιχεία, εξηγεί ότι προς αυτήν τη διαπίστωση μας οδηγεί ο βαθμός απονομιμοποίησης της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, η εντεινόμενη κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και η απότομη επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου.» - Ο Παναγιώτης Φραντζής βλέπει Συντηρητική Αριστερά, αντικαπιταλιστική Δεξιά, και στο βάθος… βία.
«Ο γενικός διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης του Star Channel έχει ανάγκη από ψυχανάλυση, ασχολείται “με τα κοινά” στη ΔΗΜΑΡ αλλά δεν θα θέσει υποψηφιότητα, λέει ότι “ο Παπανδρέου μπορεί να είναι κλέφτης”, ότι “το ΛΑΟΣ είναι φασίστες”, ότι ο ίδιος “δεν έχει φράγκο”, “δεν έπρεπε να κάνει τηλεόραση” και “ψάχνει εξιλέωση στην πολιτική”. Γνώρισε τον Πάμπλο και τον Καστοριάδη αλλά έβγαλε στην τηλεόραση τη Μαλβίνα Κάραλη και την Πετρούλα. Παλιότερα τον γοήτευε ο Γιώργος Παπανδρέου και σήμερα τον γοητεύει ο Φώτης Κουβέλης.» - Ο Σταμάτης Μαλέλης μιλάει στον Πιτσιρίκο και στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο και λέει ότι «Με γάμησε η τηλεόραση».
«Οι τελευταίες δεκαετίες σήμαναν για το Συγκρότημα τεράστια επέκταση και δυσθεώρητα κέρδη στο Χρηματιστήριο. Αλλά ορισμένα πράγματα δεν άλλαξαν. Τα ΜΜΕ της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης συνέχισαν τον στενό εναγκαλισμό τους με την πολιτική και την οικονομική εξουσία, δίχως ωστόσο αυτό να τα σώσει από την φθορά: οι κυκλοφορίες τους καταποντίζονται, η απαξίωση του κοινού τους αυξάνει, και οι άλλοτε κραταιοί άρχοντές τους πασχίζουν να διασώσουν ό,τι κέρδισαν, θυσιάζοντας τους εργαζομένους τους και αδιαφορώντας για τους αναγνώστες τους.» - Η Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου και ο Αυγουστίνος Ζενάκος ολοκληρώνουν, με το Μέρος Β’, την Παντοδυναμία και παρακμή του ΔΟΛ.
«“Είμαι κι εγώ μαλάκας”. Πολλοί θα μπορούσαν να πουν: το ξέραμε. Οι περισσότεροι, όμως, δεν το ήξεραν – ή, τουλάχιστον, δεν τους ένοιαζε και κατανάλωσαν με βουλιμία το όνειρο που τους πούλησε ο αρχιερέας του ελληνικού lifestyle, ο άνθρωπος που μας έψησε ότι αν δεν είναι στη Μύκονο, δεν είναι διακοπές, ο εκδότης που μας μύησε στα ακριβά ρολόγια, στα χοντρά πούρα, στα γρήγορα αυτοκίνητα και στις πλαστικές γκόμενες… Και γιατί όχι; Το τσιτάτο η “ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή” υπήρξε επί σειρά ετών το ατράνταχτο επιχείρημά του. Μικρή δεν είναι άλλωστε η ζωή; Ποιος μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρέπει να είναι θλιβερή;» - Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος φιλοτεχνεί την προσωπογραφία του Πέτρου Κωστόπουλου.
«Πλήθος σχολιαστών στηλίτευσαν την κατάληψη του καφενείου του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Αθηναίων, υποστηρίζοντας ότι κίνητρό της ήταν η πολιτική εκμετάλλευση της συγκυρίας. Ωστόσο, η κίνηση ενός “Συντονιστικού αστέγων” να παραβιάσει τις πόρτες ενός δημόσιου κτιρίου είναι εξ ορισμού πολιτική κίνηση. Αυτή είναι εξάλλου και η διαφορά μεταξύ φιλανθρωπίας και πολιτικής: η πρώτη δεν παράγει άλλο νόημα παρά τον εαυτό της • η δεύτερη είναι ένα σημαίνον του οποίου η σημασιοδότητηση αφορά το πολιτικό.» ΟΘεόφιλος Τραμπούλης γράφει για όσους ασκούν κριτική Παραβιάζοντας ανοιχτές πόρτες.
Διαβάστε ακόμη:
Ελληνοφρένεια: Η δημοφιλής πολιτική σάτιρα, τώρα στις σελίδες του UNFOLLOW! Από τον Θύμιο Καλαμούκη.
Κοσμικά: Σύντομα σχόλια για τη διεθνή επικαιρότητα. Από την Κατερίνα Κιτίδη.
Μουσείο: Κάθε μήνα, ένα έργο τέχνης. Στο τεύχος #3 τη στήλη έχει ο Πέτρος Ευσταθιάδης.
Διήγημα του Νίκου Κάγια & ποίημα του Γιώργου Αλισάνογλου.
Και από όλη την ομάδα του UNFOLLOW: Πρόχειρο, Τεχνηέντως, Μεσαιωνικά, Old Boy, Πιτσιρίκος, Απαντήσεις, Το μικρό φουαγιέ, Αδέσποτη, 1/125…
http://www.unfollow.gr.com/component/k2/item/18-%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82-3%CE%BF.html
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Readcast ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
.jpg)
Δεν περιλαμβάνονται τα δύο μεγάλα κείμενα, του Βιζυηνού και του Παπαδιαμάντη.
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
28 Φεβρουαρίου 2012
Κυκλοφορεί το 3ο τεύχος του περιοδικού ΜΟΝΟ
Το 3ο τεύχος του περιοδικού ΜΟΝΟ κυκλοφορεί την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου σε περίπτερα, κέντρα τύπου και επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, σε όλη τη χώρα.
Περιεχόμενα 3ου τεύχους:
1. Ξαναζεσταίνωντας την πολιτική σούπα
- Το ΠΑΣΟΚ και κληρονομείται και χαρίζεται και τεμαχίζεται
- Κεντροδεξιά: προς επανασυγκόλληση του Φρανκενστάιν;
- Αριστερά: μετά τη δημοσκοπική άνθηση τι;
Έρευνα για τις διεργασίες εντός των κομμάτων και για την επιχείρηση ανασύνθεσης του κομματικού συστήματος στην πορεία προς τις εκλογές. Την υπογράφουν οι Αδάμ Γιαννίκος, Βασιλική Σιούτη και Τάσος Τσακίρογλου.
2. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Κωνσταντίνα Κούνεβα – «Η αλληλεγγύη είναι μέσο επιβίωσης, σώζει», στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο.
Η συνδικαλίστρια της Ένωσης Καθαριστριών Αττικής, τρία και πλέον χρόνια από τη δολοφονική επίθεση σε βάρος της, συγκρίνει τις δυο καταρρεύσεις που έζησε και ζει – στη Βουλγαρία του 1989 και στην Ελλάδα του σήμερα- όχι μόνο σαν μετανάστρια αλλά και σαν ιστορικός.
3. Η παραοικονομία, οι παραγκουπόλεις και τα παλιοσίδερα: Οι δύο όψεις της σκιώδους οικονομίας μέσα από δυο συνεντεύξεις, ένα βιβλίο και ένα ντοκιμαντέρ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Robert Neuwirth – «Μια παγκόσμια υπερδύναμη 10 τρισ. δολλαρίων»
Μike Davis: Ο πλανήτης των παραγκουπόλεων
Χρήστος Καρακέπελης – Άνθρώποι, καύσιμο στη μηχανή του πλούτου.
Γράφουν οι Γιάννης Μπαμπούλιας και Βίκυ Στρατάκη.
4. Το κούρεμα σαν αργεντίνικο τάνγκο – «Πώς το PSI μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ και η Ελλάδα να εξελιχθεί σε χώρα υπό… κατάσχεση.» του Γιάννη Κιμπουρόπουλου. Η εμπειρία της Αργεντινής αποκαλύπτει τι μπορεί να σημαίνει η υπαγωγή των «κουρεμένων» ελληνικών ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο.
5. Αυτό που ακούτε συνέβη στην Αθήνα – Του Σπύρου Παπαδόπουλου (το Βυτίο). Ένας απολογισμός των διαδηλώσεων και της καταστολής τους τις μέρες της ψήφισης του δεύτερου μνημονίου. Κι ακόμη:
Άρθρο του συνταγματολόγου Γιώργου Κατρούγκαλου για την ελευθερία των διαδηλώσεων, ρεπορτάζ για την εισβολή του «θατσερισμού» στους ελληνικούς δρόμους και μια μαρτυρία: «Απαγορεύεται η επικοινωνία με τον δικηγόρο σας».
Απο τους Γιάννη Μπαμπούλια και Τάσο Πετρόπουλο.
6 H αποκαθήλωση των παγκοσμίων ειδώλων της ποπ – Ο Μάρκος Φράγκος γράφει «Όταν οι λαμπεροί αποδημούν, οι μάζες μένουν χωρίς φώτα να ζεσταίνονται. Ένας
όχι και τόσο δοξαστικός φόρος τιμής στα ποπ είδωλα που χάνονται και κυρίως
σε αυτά που αδυνατούν να τα διαδεχτούν.»
Και όπως πάντα οι στήλες μας:
Πολιτικό Δεκαπενθήμερο απο τον doleros
Γράμματα στην κόρη μου – Αγορά ανθρώπινου κρέατος του ΚΙΜΠΙ (Γιάννης Κιμπουρόπουλος)
Ανάλυσε το – Η σιωπή των βοσκών / Τα είκοσι χρόνια της πνευματικής χρεοκοπίας
Του Τάσου Τσακίρογλου
Τα του Ιωάννου – Τώρα μπαίνει η Άνοιξη, του Χρήστου Ιωάννου
Δικαιοσύνη – Το νέο «εργατικό» δίκαιο απο τον Τάσο Πετρόπουλο
Άνθρωποι που ξέρω – Αναστασία Μονογενη, 57, υψίφωνος απο τον Αδάμ Γιαννίκο
Διεθνή Νέα – απο τους Αδάμ Γιαννίκο και Γιάννη Μπαμπούλια
ΨΗΦΙΑ: Foxconn στα εργοστασια του iPad και του iPhone – απο τον Μιχάλη Καλαμαρά (eAnagnostis)
HUMBA!: Κάτι γίνεται στα πέταλα των γηπέδων | σελ. 62-63
ΣΙΝΕΜΑ: Χαίρε Καίσαρα, 62ο Φεστιβάλ Βερολίνου – απο τον Λευτέρη Αδαμίδη
ΘΕΑΤΡΟ: Οι Έμποροι των Εθνών/Εν αρχή ην ο λόγος – Γράφει η Ειρήνη Μουντράκη
ΓΛΩΣΣΑ: Ομιλούντα λεξικά για γλώσσες που δεν θέλουν να χαθούν του Βασίλη Ρούβαλη
ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ: Τρεις αναγνώσεις της Βαιμάρης- Πολλαπλά μαθήματα, αμήχανοι μαθητές. Γράφει ο Κώστας Καραβίδας.
PHOTO: Still life του Γιάννη Μπερερή (Gizmo)
ΜΟΝΟΛΕΞΟ απο το Αδάμ Γιαννίκο
.jpg)
27 Φεβρουαρίου 2012
.jpg)
ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Η Μεσαιωνική και Αναγεννησιακή τέχνη χρησιμοποίησε διάφορα εμβλήματα που συμβολίζουν το θάνατο και τη θνησιμότητα. Αν και αποτελεί κεντρικό θέμα του Χριστιανισμού για εκατοντάδες χρόνια ότι η ζωή μετά θάνατο είναι ο τελικός προορισμός, η έναρξη της μαύρης πανούκλας άλλαξε τη δημόσια αντίληψη του κόσμου, και τότε κατάλαβαν την αναγκαιότητα της μετάνοιας. Έτσι το σύμβολο της αναζωογόνησης στην χριστιανική τέχνη έγινε λιγότερο δημοφιλές γιατί θύμιζε την παροδικότητα της ζωής και η τιμωρία της κόλασης έγινε πανταχού παρούσα.
Το πιο κοινό είναι το σύμβολο της θνησιμότητας ήταν ο απαίσιος Grim Reaper (Θεριστής ή Χάρος) και το δρεπάνι του, το κεφάλι του θανάτου, και η κλεψύδρα, όλα ιδιοποιούνται από εικόνες της ελληνικής και ρωμαϊκής ειδωλολατρίας. Συνθήματα όπως «θυμάται ο θάνατος» και «όλα είναι ματαιότητα» ήταν πανταχού παρών γύρω από τη γωνία του θανάτου.Στην αρχαιότητα, το έμβλημα του Θεού Κρόνου ήταν το δρεπάνι, το οποίο αντιπροσώπευε τη φύση των κύκλων του χρόνου. Το δρεπάνι συμβόλιζε όχι μόνο παροδικότητα (όλα τα έμβια όντα θα μειωθούν ), αλλά και τον κύκλο ζωής της φύσης, τα φυτά πρέπει να πεθάνουν για να ταΐσουν τα ζώα, και το εργαλείο της συγκομιδής απεικονίζει την αναγκαιότητα του θανάτου για την ανανέωση της ζωής. Κατά συνέπεια, ο θάνατος ήταν απεικονισμένος ως φυσικό μέρος της μετάβασης του χρόνου. Η εικόνα του Κρόνου που καταβρόχθιζε τα παιδιά του φαίνεται μακάβρια, αλλά διευκρινίζει πως οι Έλληνες πίστευαν ότι η πάροδος του χρόνου είναι τόσο αναπόφευκτη και πως ακόμα και οι θεοί καταναλώθηκαν από αυτή.
Η κλεψύδρα είναι ένα άλλο έμβλημα του χρόνου, αν και αυτό που κρύβεται μέσα είναι η υπόσχεση της ζωής, επειδή η κλεψύδρα είναι αναστρέψιμη, και αργότερα έγινε σύμβολο της αναζωογόνησης σε Ελευθεροτέκτονες και Ροδόσταυρους που συνέλαβαν την αληθινή αρχαία σημασία της.
Το κρανίο ήταν ένα συχνός σύντροφος στους ασκητές της ερήμου και αυτό φαίνεται στα πολυάριθμα χριστιανικά έργα τέχνης, και συχνά σε συνδυασμό με ένα βιβλίο, ήταν το σύμβολο της επιμέλειας. Σε αυτή την εκδοχή, το κεφάλι του θανάτου ήταν λιγότερο δυσοίωνο, και συμβόλιζε την απόρριψη του παροδικού υλικού κόσμου για τη ζωή του πνεύματος. Η Μαρία η Μαγδαληνή είναι ίσως το πιο γνωστό παράδειγμα αυτών των δύο εμβλημάτων στην τέχνη.
Στα νεότερα χρόνια, ο θάνατος συμβολίζεται και από αλχημικά σύμβολα που περιλαμβάνουν το κοράκι, το κρανίο, και τον τάφο ως σύμβολο του απαραίτητου θανάτου του εγώ / της προσωπικότητας.
πηγή
A Way Of Seeing:Helen Levitt, Street Photographer
"και όμως δεν υπάρχει καμία προσποίηση στις φωτογραφίες της είναι
σαν να φωτογραφίζει ένα παιδί είναι
φωτογραφίες μιά γυναίκας μιάς
εξαιρετικά ευαίσθητης και σπάνιας ενήλικης γυναίκας"
Helen Levitt και
οι φωτογραφίες της είναι ένα παράθυρο σε ένα κόσμο που εξαφανίστηκε για πάντα
από τις σπουδαιότερες φωτογράφους σκηνών δρόμου - the Street Photographer - του 20ου αιώνα σε
μία καριέρα που διήρκεσε εξήντα (60) χρόνια και
αποτύπωσε στα films της την καθημερινή ζωή των Αμερικανών πολιτών από το 1930 και μετά
ποτέ δεν ζήτησε τη δόξα και τη φήμη και δεν της άρεσε να μιλά για την ιδιωτική της ζωή αλλά
πάντα της άρεσε να φωτογραφίζει και
να γυρνά τους δρόμους της Νέας Υόρκης ιδιαιτέρα δε του Ισπανικού Χάρλεμ παρατηρώντας τα πάντα γύρω της έτσι
δημιούργησε μερικές από τις πιο ανεξίτηλες φωτογραφίες σκηνών και στιγμιοτύπων δρόμου της εποχής εκείνης
ήταν μιά εποχή που τα στιγμιότυπα του δρόμου δελέαζαν ακόμα τους ανθρώπους
"εκείνη την εποχή οι γειτονιές ήταν όμορφες γεμάτες
ζωή ήταν
λίγο πριν την έλευση της τηλεόρασης"λέει η ίδια και συνεχίζει
"οι γειτονιές ήταν πολύ δραστήριες τότε ακόμα
οι ηλικιωμένη συνήθιζαν να κάθονται
έξω από την πόρτα τους ήταν
ενδιαφέρον να φωτογραφίζεις εκεί"
ο James Agee που
το 1941 σκηνοθέτησε μαζί με την Levitt τα φιλμς The Quiet One και In the Street -όταν αυτή αποφασίζει να ασχοληθεί και με τον κινηματογράφο-λέει χαρακτηριστικά για το έργο της:
"ένα σημαντικότατο ποιητικό έργο γεμάτο λυρισμό αλλά παράλληλα με αδιάψευστα έντονο τρόπο"
η Helen Levitt γεννήθηκε το 1913 στο Brooklyn και
στα 16 της χρόνια εγκαταλείπει το σχολείο και δουλεύει τέσσερα χρόνια σαν βοηθός φωτογράφου στο Bronx αλλά σύντομα άρχισε να παίρνει τις δικές της φωτογραφίες ψάχνοντας άτομα με "κοινωνικό νόημα"όπως η ιδία λέει και
αποφασίζει να φωτογραφίζει τα άτομα και τα κινήματα της εργατικής τάξης
αργότερα κάνει μαθήματα φωτογραφίας στο Art Students League της Νέας Υόρκης και
εδώ γνωρίζει τον Cartier Bresson
επηρεασμένη κυρίως από τις φωτογραφίες του αποφασίζει να ασχοληθεί με τη φωτογραφία δρόμου συνειδητοποιώντας ότι η φωτογραφία θα μπορούσε να "είναι μιά μορφή τέχνης από μόνη της χωρίς να είναι απαραίτητα δεμένη με την κοινωνική δράση"και "αυτό με έκανε φιλόδοξη"εξομολογείται έτσι
το 1936 αγοράζει την πρώτη της μηχανή μιά
μεταχειρισμένη Leica
τo διάστημα 1938-9 μαθητεύει δίπλα στον Walker Evans δουλεύοντας ένα project σχετικό με τις αστικές συγκοινωνίες της Νέας Υόρκης
το 1938 ξεκινά επίσης να φωτογραφίζει τα σχέδια που αποτύπωναν τα παιδιά με κιμωλία στους τοίχους και τα πεζοδρόμια του Brooklyn και στη
συνέχεια αυτά τα ίδια τα παιδιά
αποτυπώνει τα θέματα της
με σεβασμό
με λυρισμό με
μιά ιδιαίτερα ανθρώπινη προσέγγιση με
αποτέλεσμα το 1940 μιά της φωτογραφία που παριστά τρία παιδιά με μάσκες την περίοδο τουHallowe'en να συμπεριληφθεί σε μιά ομαδική έκθεση του New York's Museum of Modern Art (MoMA)
κοιτάζοντάς τες μας έρχονται στο νου σκηνές από
θεατρικές σκηνικά όπου οι άνθρωποι ζούσαν και εργάζονταν στα πεζοδρόμια και έρχεται το1943 όπου ο Edward Steichen επιμελείται την πρώτη της προσωπική έκθεση πάλι στο New York's Museum of Modern Art (MoMA)
ένα χρόνο πριν την έλευση της τηλεόρασης και
παρατηρούμε την ζωή των μη προνομιούχων στις γειτονιές
του Lower East Side στο Manhattan
στο Yorkville και
στο Harlem
εδώ εκτίθεται και ένα από τα πιο γνωστά της έργα το "Bubbles" η ποίηση κρυμμένη στην πιο απλή ομορφιά
τέσσερα κορίτσια περπατώντας στο πεζοδρόμιο κοιτάζουν τις αιωρούμενες σαπουνόφουσκες
σε όλα της τα βιβλία που έχουν εκδοθεί υπάρχει πάντα ένας πολύ μικρός δικός της σχολιασμός ενώ υπάρχει πάντα ένα δοκίμιο από άλλο συγραφέα
"εάν ήταν εύκολο να μιλήσω για αυτά τα θέματα θα ήμουν συγγραφέας" λέει και συνεχίζει
"έκτοτε είμαι άναρθρη,εκφράζομαι μόνο με τις φωτογραφίες μου"
το 1970 η Helen Levitt εγκαταλείπει το α/μ film και ξεκινά να δουλεύει με το έγχρωμο χρηματοδοτούμενη από το Guggenheim Foundation
δυστυχώς τα περισσότερα αρνητικά από αυτήν την σειρά κλέβονται κατά την διάρκεια μιας διάρρηξης στο σπίτι της Helen Levitt και
έτσι σήμερα διασώζονται πολύ λίγες φωτογραφίες από την περίοδο αυτή
το 1965 εκδίδεται το πρώτο της λεύκωμα, με τίτλο “A way of seeing”που ήταν ένα κοινό σχέδιο με το συγραφέα και κριτικό του κινηματογράφου James Agee
τo 1987 κυκλοφορεί το
In The Street: chalk drawings and messages, New York City 1938–1948 το οποίο
θεωρείται ένα από τα 100 καλύτερα φωτογραφικά λευκώματα που εκδόθηκαν ποτέ
το 2001 κυκλοφορεί το "Crosstown"
το 2003 το Here And There
το 2005 κυκλοφορεί το τρίτο της λεύκωμα με τίτλο Slide Show: The Color Photographs of Helen Levitt όπου και
υπάρχουν ομαδοποιημένες έγχρωμες φωτογραφίες της από το 1960 και
ακολουθεί το 2008 η αναδρομή της που ονομάζεται απλά "Helen Levitt"
μικρό δείγμα από το έργο της
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)