Ψηφιακή Παιδεία

Το θέμα αυτής της ομιλίας είναι για την απάθεια των ανθρώπων, που απλά δεν υπάρχει κατά τον Dave Meslin. Και προσωπικά πιστεύω πλέον ότι έχει δίκιο και η οπτική που προσφέρει είναι αξιοσημείωτη.

Ακολουθεί η μεταγραφή της ομιλίας:

Πόσο συχνά ακούμε ότι οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται; Πόσες φορές σας είπαν ότι η πραγματική, ουσιαστική αλλαγή δεν είναι εφικτή επειδή η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι πολύ εγωϊστές, πολύχαζοί ή πολύ τεμπέληδες για να προσπαθήσουν να κάνουν την διαφορά στην κοινότητα τους; Σας ενημερώνω ότι η απάθεια όπως νομίζουμε ότι την ξέρουμε δεν υπάρχει, αλλά μάλλον, οι άνθρωποι ενδιαφέρονται, αλλά ζούμε σε ένα κόσμο που ενεργά αποθαρρύνει την συμμετοχή βάζοντας συνεχώς εμπόδια και φραγμούς στο δρόμο μας.

Και θα σας δώσω κάποια παραδείγματα του τι εννοώ. Ας αρχίσουμε με το  δημαρχείο. Έχετε ποτέ πριν δει ένα από αυτά; Αυτή είναι μια διαφήμιση στην εφημερίδα. Είναι μία ενημέρωση για την αίτηση αλλαγής ζωνών για ένα νέο κτίριο έτσι ώστε η γειτονιά να γνωρίζει τι συμβαίνει. Όπως βλέπετε, είναι αδύνατο να διαβαστεί. Πρέπει να φτάσετε στη μέση για να μάθετε για ποια διεύθυνση μιλάνε, και ακόμα πιο κάτω, σε μία μικροσκοπική 10άρα γραμματοσειρά για να μάθετε πώς ακριβώς να συμμετέχετε.

 Φανταστείτε αν ο ιδιωτικός τομέας διαφήμιζε με τον ίδιο τρόπο – αν η Nike ήθελε να πουλήσει ένα ζευγάρι παπούτσια και έβαζε μία διαφήμιση στο χαρτί σαν και αυτή.Τώρα αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ. Ποτέ δε θα δείτε μια διαφήμιση σαν αυτή, διότι η Nike πραγματικά θέλει να αγοράσετε τα παπούτσια της. Ενώ η πόλη του Τορόντο εμφανώς δεν θέλει να συμμετέχετε στην διαδικασία χωροθέτησης, αλλιώς οι διαφημίσεις τους θα έμοιαζαν κάπως έτσι – με όλες τις πληροφορίες βασικά να δίνονται καθαρά. Όσο οι ειδοποιήσεις του δήμου δίνονται έτσι, το να προσπαθείς να κινητοποιήσεις τον κόσμο, τότε, φυσικά, οι άνθρωποι δεν πρόκειται να συμμετέχουν. Αλλά αυτό δεν είναι απάθεια, αυτό είναι ηθελημένος αποκλεισμός.

Δημόσιος χώρος.  Ο τρόπος με τον οποία κακομεταχειριζόμαστε τον δημόσιο χώρο είναι ένα τεράστιο εμπόδιο απέναντι σε οποιουδήποτε τύπου καινότομη πολιτική αλλαγή. Διότι έχουμε κυριολεκτικά βάλει μία τιμή στην ελευθερία της έκφρασης. ’Οποιος έχει τα περισσότερα λεφτά έχει και τη δυνατότερη φωνή,κυριαρχώντας στο οπτικό και νοητικό περιβάλλον.Το πρόβλημα με αυτό το μοντέλο είναι ότι υπάρχουν ορισμένα υπέροχα μηνύματα που θα έπρεπε να ειπωθούν αλλά δεν είναι κερδοφόρα.Οπότε δεν πρόκειται ποτέ να τα δείτε σε ταμπέλα.

Τα Μ.Μ.Ε. παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της σχέσης μας με την πολιτική αλλαγή, κυρίως με το να αγνοούν την πολιτική και επικεντρώνοντας σε διασημότητες και σκάνδαλα. Αλλά ακόμα και όταν μιλάνε για σημαντικά πολιτικά θέματα, το κάνουν με ένα τρόπο που αποθαρύνει την συμμετοχή. Και θα σας δώσω ένα παράδειγμα: το περιοδικό Now της προηγούμενης εβδομάδας – προοδευτικό, ντάουν τάουν εβδομαδιαίο στο Τορόντο. Αυτό είναι το αφιέρωμα. Είναι ένα άρθρο για μια θεατρική παράσταση, και ξεκινάει με βασικές πληροφορίες σχετικά με το που είναι, στην περίπτωση που πραγματικά θέλετε να πάτε και να τη δείτε αφού έχετε διαβάσει το άρθρο – το που, η ώρα, η ιστοσελίδα. Ομοίως με αυτό — είναι μια κριτική ταινίας, μια κριτική τέχνης, μια κριτική βιβλίου — που είναι η ανάγνωση στην περίπτωση που θέλετε να πάτε. Ένα εστιατόριο — ίσως να μην θέλετε απλά να διαβάσετε για αυτό, ίσως να θέλετε να πάτε στο εστιατόριο. Έτσι σας λένε που είναι, ποιες είναι οι τιμές, η διεύθυνση, το τηλεφωνικό νούμερο, κτλ.

Ύστερα πάς στα πολιτικά άρθρα. Εδώ είναι ένα υπέροχο άρθρο σχετικά με ένα σημαντικό εκλογικό πολιτικό αγώνα που συμβαίνει. Μιλάει για τους υποψήφιους — καλογραμμένο – αλλά χωρίς πληροφορίες για να μάθεις περισσότερα, χωρίς την ιστοσελίδα της καμπάνιας, καμία πληροφορία για το πότε είναι οι αντιπαραθέσεις, που είναι τα εκλογικά γραφεία. Να εδώ είναι ένα άλλο καλό άρθρο για μια νέα εκστρατεία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των μεταφορών χωρίς καμία πληροφορία επικοινωνίας με την εκστρατεία. Το συμπέρασμα φαίνεται να είναι ότι οι αναγνώστες πιο πολύ θέλουν να φάνε, ή να διαβάσουν ένα βιβλίο, ή να δουν μία ταινία, παρά να συμμετέχουν στα κοινά. Και ίσως νομίζετε αυτό είναι κάτι ασύμαντο, αλλά εγώ νομίζω ότι είναι σημαντικό διότι δίνει την αίσθηση και ενισχύει την επικίνδυνη ιδέα ότι η πολιτική είναι ένα άθλημα θεατών.

Ήρωες: Πώς βλεπουμε την ηγεσία; Κοιτάξτε αυτές τις 10 ταινίες. Τι κοινό έχουν; Κάποιος; Είναι όλοι ήρωες που τους διάλεξαν. Κάποιος πήγε σε αυτούς και τους είπε, “Είσαι ο εκλεκτός. Να μία προφητεία. Πρέπει να σώσεις τον κόσμο.” Και μετά κάποιος πάει και σώζει τον κόσμο διότι έτσι του είπαν, με μερικούς ανθρώπους να ακολουθούν. Αυτό με βοηθάει να καταλάβω γιατί πολλοί άνθρωποι έχουν πρόβλημα να δούν τους εαυτούς τους ως ηγέτες. Διότι αυτό στέλνει όλα τα λάθος μηνύματα περί του τί είναι η ηγεσία. Μια ηρωική προσπάθεια είναι μια συλλογικήπροσπάθεια, πρώτον. Δεύτερον, είναι ατελής, δεν είναι εντυπωσιακή, και δεν ξεκινάει ξαφνικά και τελειώνει απότομα. Είναι μια συνεχής διαδικασία σε όλη σου τη ζωή. Αλλά το πιο σημαντικό, είναι εθελοντική. Είναι εθελοντική. Όσο διδάσκουμε στα παιδιά μας ότι ο ηρωισμός ξεκινάει όταν κάποιος χαράζει ένα σημάδι στο μετωπο σου,ή όταν κάποιος σου λέει ότι είσαι μέρος της προφητείας, χάνουν το πιο σημαντικό ηγετικό χαρακτηριστικό, που είναι ότι πηγάζει από μέσα. Έχει να κάνει με το να ακουλουθείς τα όνειρα σου –απρόσκλητος, απρόσκλητος – και μετά να δουλεύεις με άλλους για να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα.

Πολιτικά κόμματα: ωχ. Τα πολιτικά κόμματα μπορούν και πρέπει να είναι ένα από τα βασικά σημεία εισαγωγής για τους ανθρώπους ώστε να συμμετέχουν στην πολιτική. Αντίθετα, έχουν γίνει, τραγικά, ανέμπνευστες και μη δημιουργικές οργανώσεις που στηρίζονται τόσο πολύ στην έρευνα αγοράς και τα γκάλοπ και τα γκρούπ ενδιαφέροντος που καταλήξαν όλα να λένε το ίδιο πράγμα, στην πραγματικότητα να αναμασούν αυτά που ήδη θέλουμε να ακούσουμε με κόστος την αναβολή έντονων και δημιουργικών ιδεών. Και οι άνθρωποι το μυρίζονται αυτό, και τρέφει τον κυνισμό. (Χειροκρότημα)

Φιλανθρωπία: Στον Καναδά οι ομάδες που έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα δεν επιτρέπεται να συνηγορούν. Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και ένα τεράστιο εμπόδιο στην αλλαγή, διότι σημαίνει ότι ορισμένες από τις πιο παθιασμένες και ενημερωμένες φωνές είναι τελείως φιμωμένες, ιδιαίτερα στη διάρκεια εκλογών. Που μας οδηγεί στο τελευταίο, που είναι οι εκλογές μας.

Όπως έχετε παρατηρήσει, οι εκλογές μας στον Καναδά είναι ένα μεγάλο αστείο. Χρησιμοποιούμε απαρχιωμένα συστήματα που είναι άδικα και παράγουν τυχαία αποτελέσματα. Ο Καναδάς τώρα ηγείται από ένα κόμμα που οι πλειοψηφία των Καναδών πραγματικά δεν ήθελε. Πως μπορούμε ειλικρινά και αυθεντικά να προτρέψουμε περισσότερους ανθρώπους να ψηφίσουν όταν οι ψήφοι δεν μετράνε στον Καναδά; Προσθέσε όλα αυτά μαζί και φυσικά οι άνθρωποι είναι απαθείς.Είναι σα να προσπαθείς να τρέξεις πάνω σε ένα τοίχο από τούβλα.

Τώρα δεν προσπαθώ να είμαι αρνητικός πετώντας όλα αυτά τα εμπόδια και εξηγώντας τι βρίσκεται στο δρόμο μας. Ακριβώς το αντίθετο: Πραγματικά νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι υπέροχοι και έξυπνοι και ότι νοιάζονται. Αλλά ότι, όπως είπα, ζούμε σε αυτό το περιβάλλον όπου όλα τα εμπόδια μπαίνουν στο δρόμο μας. Όσο πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι, οι δικοί μας γείτονες, είναι εγωιστές, χαζοί και τεμπέληδες, τότε δεν υπάρχει ελπίδα. Αλλά μπορούμε να αλλάξουμε όλα αυτά τα πράγματα που ανέφερα. Μπορούμε να ανοίξουμε το δημαρχείο. Μπορούμε να μεταρρυθμίσουμε το εκλογικό μας σύστημα. Μπορούμε να δημοκρατικοποιήσουμε τους δημόσιους χώρους.

Το κύριο μήνυμα μου είναι, αν μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την απάθεια, όχι ως ένα είδος εσωτερικού συνδρόμου, αλλά ως ένα πολύπλοκο δίκτυο πολιτισμικών εμποδίων που ενισχύουν την αποχή, και αν μπορούμε ξεκάθαρα να ορίσουμε, μπορούμε να ταυτοποιήσουμε, ποια είναι αυτά τα εμπόδια, και μετά αν μπορούμε να δουλέψουμε μαζί συλλογικά για να αποκαθηλώσουμε αυτά τα εμπόδια Τότε τα πάντα είναι εφικτά.

Σας ευχαριστώ.

(Μετάφραση για το TED: Κάτια Δεμιρτζόγλου, Αναθεώρηση: Βαγγέλης Μαμαλάκης) via