Ψηφιακή Παιδεία

Είναι εβδομηντάρης. Στη ζωή του έχει χτίσει εκατό πολυκατοικίες, κι όμως ζει στο νοίκι. Εκατό φορές κινδύνευσε να σκοτωθεί. Μια φορά ανά πολυκατοικία. Ξηγημένα μαθηματικά κι ας μην τα έπαιρνε τα γράμματα. Για αυτό ξεκίνησε οικοδομή παιδί ακόμα.

Δεν τον γνωρίζω. Τα φαντάζομαι όλα αυτά γιατί τον είδα σήμερα να φεύγει από το καφενείο βιαστικός, με δυο τσάντες ψώνια λαϊκής στο χέρι. Τόσα μπορούσε τόσα ψώνισε. Μένει με την κυρά. Αυτή θα τον περιμένει. Όπως έκανε πάντα, να της πάει τα «κουβαλήματα» να του μαγειρέψει. Όπως όταν ξυπνούσε για να πάει στο γιαπί και του έφτιαχνε το κολατσιό του. Όπως όταν γυρνούσε από το γιαπί και του είχε έτοιμο, ζεστό, ό,τι μπορούσε να προσφέρει το σπίτι.

Ήταν πάντα εκεί, μπροστά. Τον βλέπω το 73’ από τους πρώτους να φωνάζει, να χτυπιέται, να εκστασιάζεται μαζί με τους φοιτητές. Μετά πάλι αρχές του 90’ όλοι να του λεν «τώρα με τους Αλβανούς δεν θα σταυρώσεις μεροκάματο κυρ-Μάρκο». Ναι για Μάρκο τον κάνω. Κυρ-Μάρκος. Ταιριάζει γάντι! Κι όμως αυτός άνοιγε το τάπερ και έδινε στους Αλβανούς ό,τι βρισκόταν. Λίγο τυρί, δυο-τρεις ελιές. «Για όλους έχει ο Θεός» έλεγε. “Φτώχεια είναι να ξέρεις να μοιράζεσαι.”

Έπειτα τους μάθαινε ελληνικά. «Μα-λά-κας», αλλά και «Αύ-ξη-ση». Αυτοί τα λέγανε σπαστά κι όλοι στο εργοτάξιο ξεκαρδιζόντουσαν. Προσπαθούσε να τους μιλήσει για το σωματείο. Είχε φάει ξύλο με την ψυχή του. Χημικά να δεις! Αλλά αυτό εντάξει, είχε μάθει να εισπνέει τις μπογιές και τη σκόνη του τσιμέντου. Την κόρη την πάντρεψε και το γιό του το μικρό τον σπούδασε δάσκαλο. Χοντρές οικονομίες και δεν είχε και δουλειά κείνη την εποχή.

Σήμερα σακατεμένη μέση, τσακισμένα χέρια και πόδια. Τα μισά στο νοίκι και τα άλλα μισά φάρμακα και γιατρούς. Σήμερα ανακοίνωσαν πως θα του κόψουν κι άλλα από τη σύνταξη. Τους ένστολους που τον χτύπησαν το 73’ και του έριξαν χημικά το 90’ η κυβέρνηση τους φροντίζει. Είναι επικίνδυνη λένε η δουλειά τους κι ο κυρ-Μάρκος γελάει και σιχτιρίζει γιατί θυμάται τις ζαλάδες και τους ιλίγγους του, επτά ορόφους πάνω απ ‘τη γη. «Και με κάμα και βροχή».

Μα δεν τον νοιάζει για αυτόν όσο για το γιο του. «Ο γιος μου» λέει «διδάσκει παιδιά, δεν τα πυροβολεί!». Και συνεχίζει “Όταν κόβεις από όλους δεν κόβεις από τους ένστολους γιατί σύντομα θα τους χρειαστείς. Τόσο απλό!”

Κάθε επάγγελμα έχει τη στολή του. Ο δικηγόρος το κουστούμι, ο γιατρός την άσπρη μπλούζα, η πόρνη τα εσώρουχα κι ο οικοδόμος τη φόρμα και τα γάντια. Η μόνη διαφορά είναι ότι στη μια περίπτωση όταν πεθαίνεις στη δουλειά, σου βάζουν πάνω τη σημαία, ενώ στην άλλη φεύγεις μόνος, ανώνυμα, χωρίς τιμές.

Ας είναι. «Όσοι είναι παλικάρια τη ζωή τους την περνούν στη σκαλωσιά!».

via