Ψηφιακή Παιδεία

Παρατηρώντας συχνά τη νέα γενιά -γιατί ό, τι και να λένε κάποιοι αυτή την γενιά τη βλέπω σαν το παράθυρο στο μέλλον- συχνά αναρωτιέμαι, αν τα όνειρα τους και οι φιλοδοξίες τους είναι θύματα της οικονομικής κρίσης ή της κρίσης αξιών της εποχής μας...

Λόγω επαγγέλματος περνάω αρκετές ώρες μαζί τους και αυτά πάντα κάπου ανάμεσα στα ανώμαλα παραθετικά και τον αόριστο β' των αρχαίων...ή κάπου ανάμεσα στους στίχους του Ομήρου συχνά τρυπώνουν τις ανησυχίες τους!

Κάποια από αυτά καμιά φορά σχολιάζουν εύστοχα τα όσα συμβαίνουν στην χώρα μας,κάποια άλλα αδιαφορούν γιατί ακόμα βρίσκονται υπό την προστασία της οικογένειας και κάποια άλλα ζουν σε ένα κόσμο διαφορετικό...σε ένα κόσμο που είσαι μάγκας αν πίνεις και καπνίζεις... αν ξενυχτάς... αν έχεις αγόρια και κορίτσια πολλά όχι για να επιβεβαιώνουν τα συναισθήματα που γεννιούνται στον εσωτερικό σου κόσμο αλλά για να επιβεβαιώνουν το είδωλο σου σε αυτή την γυάλινη επιφάνεια που κρεμάμε στους τοίχους...! Μετά δυσκολίας τα ξεχωρίζεις τα Σαββατόβραδα γιατί ντύνονται και συμπεριφέρονται σαν ενήλικες... και φυσικά κάποια στιγμή καλούνται να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των ενηλίκων έχοντας όμως έναν εφηβικό νου...!Δημιουργούν φιλίες τις οποίες πουλάνε σε μια στιγμή και δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τους φίλους τους για να πετύχουν τους σκοπούς τους! Πίνουν και καπνίζουν ασταμάτητα από πολύ μικρή ηλικία και κάπου εκεί στα 20 τα ακούς να δηλώνουν ότι η ζωή είναι βαρετή... είναι ένα κλουβί που δεν σε αφήνει να φτάσεις εκεί που θες...!

Αλήθεια γιατί γίνονται έτσι τα παιδιά μας; Οι πρώτοι φάροι στη ζωή τους είναι η οικογένεια και το σπίτι. Εκεί βρίσκουν τα πρώτα πρότυπα, ταυτίζονται με τον πατέρα και τη μητέρα μεγαλώνοντας τα πρότυπα τα βρίσκουν στους δασκάλους που συναντούν στις σχολικές αίθουσες και κάπου εκεί στα 16 τα πρότυπα τα βρίσκουν στην παρέα τους! Ακριβώς τότε είναι που το σπίτι μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη... οι γονείς φωνάζουν για τις πολλές εξόδους και οι έφηβοι κάνουν τα πάντα για να καταλήξουν στο στέκι της παρέας τους και να βυθιστούν μέσα στο αλκοόλ που εύκολα μπορούν να προμηθευτούν...! Πίνοντας αλκοόλ νομίζουν πως μπορούν να κατακτήσουν τα πάντα και πιο σίγουρη για τον εαυτό τους δεν διστάζουν να δοκιμάσουν όσα πριν τους φαίνονταν κάπως απαγορευτικά...!

Ποιος κάνει λάθος σε αυτόν τον φαύλο κύκλο; Φταίνε οι γονείς, τα παιδιά, το σχολείο, η κοινωνία ή το κράτος; Ουσιαστικά μερίδιο ευθύνης έχουν όλοι...οι γονείς γιατί δεν επικοινωνούν ουσιαστικά με τα παιδιά τους, πολλές φορές αγνοούν όσα τα προβληματίζουν, γιατί έχουν θέσει εκούσια ή ακούσια κάποια σύνορα στην μεταξύ τους επικοινωνία...στη συνέχεια φταίνε τα παιδιά, γιατί είναι πεπεισμένα πως ό, τι και να πουν οι γονείς ανταποκρίνεται σε ιδέες και απόψεις από την εποχή του Νώε... το σχολείο πιο απρόσωπο από ποτέ αντιμετωπίζει τους μαθητές του σαν πελάτες... δεν τους δίνει κίνητρα να ασχοληθούν με όσα τα ενδιαφέρουν...τους δίνει στείρα γνώση και τα βαθμολογεί τις περισσότερες φορές με σκληρότητα και τυπικότητα σαν να βαθμολογεί ρομπότ και όχι ανθρώπους! Η κοινωνία βρίσκεται πάντα εκεί για να τους αποδώσει χαρακτηρισμούς και όχι για να τους δείξει το σωστό δρόμο...να τα προσανατολίσει σε δραστηριότητες που θα τα εφοδιάσουν με όσα τους είναι απαραίτητα! Το κράτος αγνοεί την ύπαρξη τους σχεδόν (με εξαίρεση τη θεώρηση τους σαν τεκμήριο για την απαραίτητη φορολογία της οικογένειας) και τα αφήνει να σπαταλιούνται κάπου ανάμεσα στα σχολικά κτίρια και τα προαύλια!

 Δε ξέρω αν υπάρχει λύση...αν μπορούμε να μιλήσουμε στη νέα γενιά και αυτή να μας εμπιστευτεί, πολύ περισσότερο γιατί είναι δικοί μας μιμητές και δυστυχώς δεν τους παραδίδουμε μια κοινωνία με ηθικές αξίες...αλλά αντιθέτως μια κοινωνία όπου ο ένας σχεδόν τρώει τον άλλο για να επιβιώσει...μια κοινωνία που αποδέχεται τα ψεύτικα πρότυπα της τηλεόρασης και ονομάζει συχνά την ανηθικότητα απελευθέρωση και σπάνια προβάλει ανθρώπους που έχουν καταφέρει στη ζωή τους κάτι πολύ σημαντικό... Άλλωστε, σπάνια πια ακούμε για κάποιον επιστήμονα που ανακάλυψε κάτι, αλλά σίγουρα γνωρίζουμε όλοι μας πού διασκέδασαν οι εγχώριοι σταρ το προηγούμενο βράδυ...εμείς λοιπόν αφήνουμε αυτή τη γενιά να σπαταλιέται μπροστά στους καθρέφτες...εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα μυαλά που δε θα ανθίσουν, αλλά θα μείνουν στάσιμα...είναι δικό μας χρέος να τους δίνουμε κίνητρα, για να αλλάξουν το κόσμο, να κάνουν μεγάλα όνειρα και να διψάνε για γνώση...κι αν αναρωτιέστε ποιος είναι ο τρόπος όλα ξεκινάνε από εμάς...ας σταματήσουμε και εμείς να σπαταλάμε τις ώρες μας με όσα δεν έχουν ουσία και ας τα πιάσουμε από το χέρι να τους δείξουμε το κόσμο που μας έδειξαν κάποτε οι δικοί μας δάσκαλοι...οι δικοί μας καθηγητές...τότε που στις σχολικές αυλές τα παιδιά έπαιζαν κρυφτό κι ας πήγαιναν τρίτη λυκείου...τότε που συναντιόμασταν όλοι στην πλατεία της γειτονιάς μας και κάναμε διαγωνισμό τρεξίματος...τότε που στο σχολείο το απόγευμα μαζευόμασταν για να φτιάξουμε εργασίες και μελέτες για τα περιβαλλοντικά προγράμματα...τότε που δε ξενυχτούσαμε στα clubs, αλλά ξαπλώναμε στο κρεβάτι μας νωρίς και μετρούσαμε τα λεπτά μέχρι να ξημερώσει, για να βρεθούμε και πάλι στο σχολικό προαύλιο...τότε που, όταν μας μιλούσε ο καθηγητής στο σχολείο, δε μιλούσαμε, όχι επειδή φοβόμασταν ότι θα μας βγάλει έξω, αλλά επειδή θέλαμε να ακούσουμε τα λόγια του...!