Ψηφιακή Παιδεία

Όλη η ζωή είναι επιλογές, μόνο στη μοναχικότητα δεν υπάρχει επιλογή. Επιλογή,οποιουδήποτε είδους, σημαίνει σύγκρουση. Στην επιλογή υπάρχουν αναπόφευκτα αντιθέσεις. Αυτές οι αντιθέσεις, εσωτερικές και εξωτερικές, γεννάνε σύγχιση και δυστυχία. Για να ξεφύγει κανείς από αυτή τη δυστυχία, κάνει να μοιάζουν οι θεοί, τα πιστεύω, ο εθνικισμός και η αφοσίωση σε διάφορα μοντέλα δραστηριότητας, σαν πραγματικές ανάγκες. Ξεφεύγοντας με αυτές τις κάνεις να αποκτήσουν πολύ μεγάλη σημασία, αλλά η φυγή είναι ο δρόμος της ψευδαίσθησης και τότε εμφανίζονται ο φόβος κι η ανησυχία. Ο δρόμος της επιλογής είναι ο δρόμος της θλίψης όπου ο πόνος δεν έχει τέλος. Η επιλογή, η εκλογή, θα υπάρχει πάντα όσο υπάρχει εκείνος που επιλέγει -που είναι η συσσωρευμένη μνήμη πόνου και ευχαρίστησης- και κάθε εμπειρία επιλογής, το μόνο που κάνει είναι να δυναμώνει τη μνήμη, που η αντίδρασή της γίνεται σκέψη και συναίσθημα. Η μνήμη έχει μόνο μερική σημασία, καθώς είναι φτιαγμένη για να αντιδρά μηχανικά κι αυτή η αντίδραση είναι η επιλογή. Δεν υπάρχει ελευθερία στην επιλογή. Διαλέγεις σύμφωνα με τον τρόπο που έχεις ανατραφεί, σύμφωνα με την κοινωνική, οικονομική και θρησκευτική διαμόρφωσή σου. Η επιλογή δυναμώνει, χωρίς εξαίρεση, αυτή τη διαμόρφωση. Δεν υπάρχει φυγή από αυτή τη διαμόρφωση που μόνο γεννάει όλο και περισσότερα βάσανα.

Υπήρχαν μόνο μερικά σύννεφα μαζεμένα γύρω από τον ήλιο, ήταν πολύ χαμηλά στον ορίζοντα και φλογισμένα. Οι φοίνικες ήταν σκοτεινοί κόντρα στο φλεγόμενο ουρανό. Στέκονταν στα χρυσοπράσινα ρυζοχώραφα απλωμένοι μέχρι τον ορίζοντα. Υπήρχε κι ένας που ήταν κλεισμένος στον εαυτό του,μέσα στο κιτρινωπό πράσινο του ρυζιού. Δεν ήταν μόνος παρόλο που έμοιαζε εγκατελειμμένος και μακρινός. Φυσούσε ένα απαλό αεράκι από τη θάλασσα και μερικά σύννεφα κυνηγούσαν το ένα το άλλο, τρέχοντας γρηγορότερα από το αεράκι. Οι φλόγες έσβηναν και το φεγγάρι δυνάμωνε τις σκιές. Παντού υπήρχαν σκιές που σιγοψιθύριζαν η μια την άλλη. Το φεγγάρι ήταν ακριβώς από πάνω και οι σκιές απέναντι στο δρόμο ήταν σκοτεινές και απατηλές. Ένα νερόφιδο διέσχιζε το δρόμο, γλιστρούσε ήσυχα απέναντι κυνηγώντας ένα βάτραχο. Στα ρυζοχώραφα υπήρχε νερό και τα βατράχια κόαζαν σχεδόν ρυθμικά. Εκεί στη μακριά λωρίδα νερού δίπλα στο δρόμο, κυνηγούσαν το ένα το άλλο με τα κεφάλια τους ψηλά, έξω από το νερό. Βουτούσαν, ξανάβγαιναν για να εξαφανιστούν και πάλι. Το νερό ήταν λαμπερά ασημένιο, αστραφτερό, ζεστό όταν το άγγιζες και γεμάτο μυστηριώδεις ήχους. Περνούσαν βοιδάμαξες που μετέφεραν ξύλα για τη φωτιά στην πόλη. Ένα κουδούνι ποδηλάτου άρχισε να χτυπάει, ένα φορτηγό με δυνατά εκτυφλωτικά φώτα κορνάρισε για να του ανοίξουν δρόμο, ενώ οι σκιές έμεναν ακίνητες. Ήταν ένα υπέροχο βράδυ κι εκεί, σε εκείνο το δρόμο που ήταν πολύ κοντά στην πόλη, υπήρχε μια βαθιά σιωπή που δεν τη διέκοπτε ο παραμικρός ήχος, ούτε καν το φεγγάρι και το φορτηγό. Ήταν μια σιωπή που καμιά σκέψη, καμιά λέξη δεν μπορούσε να την αγγίξει, μια σιωπή που ταίριαζε με τα βατράχια και τα ποδήλατα, μια σιωπή που σε ακολουθούσε. Περπατούσες μέσα της, την ανέπνεες, την έβλεπες. Δεν ήταν δειλή, ήταν εκεί επίμονη και σε καλωσόριζε. Πήγε πέρα από σένα, στην αχανή απεραντοσύνη, και μπορούσες να την ακολουθήσεις εάν ησύχαζαν εντελώς οι σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου, ξεχνώντας τον εαυτό τους και χάνοντάς τον μαζί με τα βατράχια στο νερό, δεν είχαν καμιά σημασία και μπορούσαν εύκολα να αποξεχαστούν, για να ξαναχρησιμοποιηθούν όταν ήθελες. Ήταν ένα μαγευτικό βράδυ, γεμάτο από διαύγεια και φευγαλέα χαμόγελα.

Η επιλογή γεννάει πάντα δυστυχία. Παρακολούθησέ την και θα δεις να καραδοκεί, να απαιτεί, να επιμένει, να εκλιπαρεί και πριν το καταλάβεις, θα βρίσκεσαι πιασμένος στο δίχτυ των αναπόφευκτων υποχρεώσεων, ευθυνών και απογνώσεων που φέρνει. Παρακολούθησέ την και θα έχεις επίγνωση αυτού που πραγματικά συμβαίνει. Έχε επίγνωση αυτού που συμβαίνει, δε μπορείς να αλλάξεις αυτό που συμβαίνει, μπορείς να το κουκουλώσεις, να το βάλλεις στα πόδια, αλλά δε μπορείς να το αλλάξεις. Είναι εκεί. Αν το αφήσεις ήσυχο χωρίς να παρεμβαίνεις με τις απόψεις σου και τις ελπίδες σου, τους φόβους σου και τις απελπισίες σου, με τις υστερόβουλες και πανούργες κρίσεις σου, θα ανθίσει και θα φανερώσει όλη τη δαιδαλώδη μορφή του, όλες τις λεπτές κινήσεις του -και υπάρχουν πολλές- τη φαινομενική σημασία και ηθική του, τα κρυμμένα του κίνητρα και τις κρυμμένες φαντασιώσεις του. Αν αφήσεις εκείνο που πραγματικά συμβαίνει ήσυχο, θα σου δείξει όλα αυτά και περισσότερα. Αλλά πρέπει να έχεις μια χωρίς επιλογές επίγνωσή του, περπατώντας ήσυχα. Τότε θα δεις ότι η επιλογή, έχοντας ανθίσει, πεθαίνει και μένει η ελευθερία, όχι ότι είσαι ελεύθερος, αλλά υπάρχει ελευθερία. Εσύ είσαι εκείνος που κάνει τις επιλογές, εσύ είσαι εκείνος που σταμάτησε να τις κάνει. Δεν υπάρχει τίποτα να επιλέξεις. Μέσα από αυτήν την χωρίς επιλογές κατάσταση ανθίζει η μοναχικότητα. Ο θάνατος της επιλογής δεν είναι ποτέ το τέλος της. Πάντοτε ανθίζει και πάντοτε είναι καινούρια. Το να πεθαίνεις για το γνωστό σημαίνει να είσαι μόνος. Κάθε επιλογή βρίσκεται στο πεδίο του γνωστού. Η δράση σε αυτό το πεδίο φέρνει πάντα θλίψη. Τέλος της θλίψης υπάρχει στη μοναχικότητα.
”Σημειώσεις” Κρισναμούρτι

ΠΗΓΗ