Ψηφιακή Παιδεία

Έχουμε αναφερθεί και σε άλλες ευκαιρίες για τη στενή σχέση, που υπάρχει μεταξύ της ποίησης και της ζωγραφικής. Θα ʽλεγε κανείς ότι η μια τέχνη συμπληρώνει την άλλη. Έτσι, έχουμε συναντήσει περιπτώσεις, όπου ένας πίνακας ζωγραφικής να είναι πολύ ποιητικά φτιαγμένος, αλλά και ένα ποίημα να σχηματίζει στο νου μια εικόνα ζωγραφισμένη σαν πίνακα. Μπορεί, λοιπόν, να δεχόμαστε την άποψη ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, όταν, όμως, έχουμε μπροστά μας ένα όμορφο ποίημα, μπορούμε να πούμε, ότι μια λέξη αξίζει όσο χίλιες εικόνες. Τέτοιες σκέψεις μας έρχονται στο νου, διαβάζοντας το βιβλίο του Σωτήρη Ι. Νικολακόπουλου: «Ομιλούσα εικόνα». Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, που περιλαμβάνει ποιήματα, που παρατίθενται δίπλα σε πίνακες ζωγραφικής από διάφορους γνωστούς ζωγράφους, όπως, τον Αλέκο Φασιανό και τον Βασίλη Κελαϊδή. Ποίηση, που αν και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί υπερρεαλιστική, έχει αρκετά λυρικά ξεσπάσματα, που δίνουν μια ευχάριστη νότα ομορφιάς στα ποιήματα. «Πλημμυρισμένη από Φως και Αγάπη η Ποίησή του μας μεταλαμπαδεύει την αισιοδοξία του για μια πνευματικότερη κοινωνία», γράφει ο καθηγητής πανεπιστημίου Νικόλαος Χ. Χαρακάκος, στον πρόλογο του βιβλίου. Για να κατανοήσουμε, όμως, καλύτερα, τα παραπάνω, ας δούμε ένα ποίημα: «Πραγματικά εξαφάνισες το παρελθόν. / Μια πλάκα ολόασπρη πλατιά / πάνω στην πλάκα της λήθης έβαλες. / Που απʼ αυτή άνθισε αγριολούλουδο / και όλες οι ευωδιές του κόσμου. / Την πίστη έχω στην καρδιά / και την ελπίδα, / προσμένοντας να ʽρθει η αυγή, / που όλα θα τα δω ανθισμένα / και αν τα ποτίσω με δάκρυα και πόνο ας το ξεχάσω, / μόνο τις ευωδιές να νιώσω.» Στην ποιητική του συλλογή «Ομιλούσα εικόνα», ο Σωτήρης Ι. Νικολακόπουλος, αναφέρεται στην αγάπη της μάνας, υπενθυμίζοντάς μας το ποίημα του Ζαν Ρισπέν: «Η καρδιά της μάνας», με μια διάθεση νοσταλγική και λυρική μαζί. «Σε ακούω να μιλάς με ήχους άτονους, / να ζυγίζεις το ψωμί στο σακούλι σου. / Πόσους θα θρέψεις; / Πόσους η ζύμη σου θα μεγαλώσει;», γράφει ο Σωτήρης Ι. Νικολακόπουλος, για να καταλήξει: «Σε βλέπω, σε ακούω να μιλάς και να εύχεσαι για μας / και όσο σε ξεχνάμε, / μας μαθαίνεις ότι η αγάπη σου / δεν είναι σαν εκείνη που ξεχνά. / Είναι της μάνας η αγάπη.» Σε ορισμένα ποιήματα της συγκεκριμένης ποιητικής συλλογής, ο Σωτήρης Ι. Νικολακόπουλος, μας δίνει μια απαισιόδοξη εικόνα, όπως, για παράδειγμα, εκείνη της τσιμεντένιας πόλης, όμως, παντού υπάρχει η ελπίδα, που παρομοιάζεται με ένα λουλούδι ή με μια λατέρνα. «Αυτό που με αρρωσταίνει σʼ αυτήν την πόλη είναι / το τσιμεντένιο τοπίο, / οι ξεραμένοι φοίνικες, / πνίγονται τα όνειρά μου», για να καταλήξει: «ένα λουλούδι προσπαθεί να βρει τον ήλιο / και η ξεχασμένη λατέρνα, / με χαμόγελο να τραγουδά.» Στην ποιητική συλλογή «Ομιλούσα εικόνα», του Σωτήρη Ι. Νικολακόπουλου, παρατηρούμε ότι η ελπίδα παρουσιάζεται σαν λουλούδι ή άγγιγμα πουλιού, με μια φυσιολατρική διάθεση, που ξαφνιάζει ευχάριστα τον αναγνώστη: «Και ήρθε η πρώτη βλάστηση, / όπου ο ενθουσιασμός γίνεται υπόσχεση / και η χαρά με το άγγιγμα ενός πουλιού, / που ράμφισε το χνούδι από τα φύλλα, / ύστερα το πρώτο ανθοπέταλο πρόφτασε το καλοκαίρι. / Είναι η ελπίδα τελικά.» Θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Σωτήρης Ι. Νικολακόπουλος, έχει αναπτύξει πολυσχιδή δραστηριότητα στο χώρο της συγγραφής βιβλίων, καθώς εκτός από τις ποιητικές του συλλογές, έχουν εκδοθεί και βιβλία ταξιδιωτικών εντυπώσεων, όπως το φρεσκοτυπωμένο: «Μονοπάτια θεών και ανθρώπων στα ελληνικά βουνά». Θα κλείσουμε τη μικρή αυτή κριτική προσέγγιση, στην ποιητική συλλογή του Σωτήρη Ι. Νικολακόπουλου «Ομιλούσα εικόνα», επιστρέφοντας στην αρχική μας άποψη, ότι η ποίηση και η ζωγραφική είναι συγγενικά είδη τέχνης, παραθέτοντας ένα ρητό από τον Πλάτωνα, που έχει χρησιμοποιήσει ο ποιητής ως μότο στο βιβλίο του: «Η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση και η ποίηση ομιλούσα ζωγραφική».