Ψηφιακή Παιδεία

Μια εικόνα που απηχεί την υφέρπουσα, διαιωνιζόμενη κοινωνική αδικία και την κατάντια του σύγχρονου έλληνα. Μια εικόνα που τώρα πια τείνει να γίνει καθημερινή. Εικόνες σκλαβιάς του 21ου αιώνα που προκαλούν μόνο συναισθήματα οδύνης και αγανάκτησης. Απογοητευτικές παραστάσεις μιας διάχυτης δυστυχίας, σημάδια ηθικού ξεπεσμού και πολιτιστικά εξαμβλώματα. Κι όμως ενώ θυμίζουν μιαν άλλη εποχή είναι τόσο επίκαιρες. Συχνά μάλιστα βλέπουμε να επαναλαμβάνονται διασκευασμένες, να μεγεθύνονται ή να αυξάνονται απειλητικά και ταχύρυθμα. Επαίτες, ζητιάνοι, ρακένδυτοι ρακοσυλλέκτες να περιφέρονται στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης, κορμιά εξαθλιωμένα από την πείνα και την ανέχεια να κείτονται ανήμπορα στα πεζοδρόμια μικρών ή και μεγάλων συνοικιών. Αναξιοπαθούντες συμπατριώτες μας ή και άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης αναζητούν λίγη τροφή για να συνεχίσουν όπως – όπως τη μίζερη και άδικη ζωή τους.

Κι όμως είναι αθώοι που προπονούνται να μάθουν να πληρώνουν για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν, την ανέχεια. Εκτός από αυτούς όμως, είναι και εκείνοι που εργάζονται ασταμάτητα για ένα πενιχρό εισόδημα και μαθαίνουν να είναι ικανοποιημένοι απλώς μέσα από την εργατική προσφορά τους, αρκεί να αισθάνονται παραγωγικοί. Ανυποψίαστα θύματα, συνομωσιών ισχυρών πολιτικάντηδων, αδίστακτων επιχειρηματιών και ισχυρών χωρών, αθώα θύματα ενός συστήματος που βρίσκεται σε σήψη, μιας χώρας που εκπαιδεύει τους πολίτες της να εργάζονται σαν τα σκυλιά για να καταφέρουν να ζήσουν σαν τα σκυλιά. Και η τραγωδία επιδεινώνεται και συνεχίζεται, με τους νέους να αποθηκεύουν τις ελπίδες τους σε ένα καλά κλειδωμένο μπαούλο, κοιτάζοντας απογοητευμένοι τα αναξιοποίητα πτυχία τους στις σκονισμένες τώρα πια κορνίζες στον μαυρότοιχο του δωματίου τους. Ενώ την επομένη περιμένουν στην ουρά του ταμείου ανεργίας ή υπομένουν απομυζώντας την πενιχρή σύνταξη των ηλικιωμένων ανήμπορων γονιών τους. Κι όμως την ίδια ακριβώς στιγμή κάποιοι λίγοι γεύονται λουκούλλεια γεύματα.

Και όλα οδεύουν καλώς για τους υποβολείς των Media που ενσπείρουν τον φόβο υπό της απειλή της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας μιας χώρας πρωτίστως ηθικά χρεοκοπημένης. Επιδίδονται σε μια άνευ όρων ακατάσχετη κινδυνολογία για πρωτόγνωρη φτώχια, εκβιασμούς που προκαλούν ψυχική ανασφάλεια και μετατρέπουν μερικούς ευαίσθητους πολίτες σε αυτόχειρες ή στην καλύτερη να αναπτύσσουν αυτοκτονικά σύνδρομα. Και κάποιοι ιδιαιτέρως επιτήδειοι επιδιώκοντας να προκαλέσουν μια κατάσταση πατερναλισμού επινοούν τρόπους για να πετύχουν τη συμμόρφωση στις επιταγές των συμφερόντων του καπιταλισμού. Έτσι ναρκώνουν τις συνειδήσεις της πλειονότητας, ελέγχουν το θυμικό κάποιων αφελών και φοβισμένων πολιτών οι οποίοι εν τέλει προτιμούν το «μη χείρον βέλτιστον», υποκύπτοντας στις πιέσεις της εκάστοτε εξουσιαστικής πολιτικής, που ισοδυναμούν με συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων όσο εξευτελιστικές και αν φαντάζουν αρχικά. Ένα διαρκές και ανελέητο σφυροκόπημα μαζών.! Και ο έλληνας πληρώνει το τίμημα του καπιταλισμού, των παμφάγων παιδιών που συνεχίζουν να ευαγγελίζονται τη δοξασία πως όλα γίνονται για το καλό όλων, για τη σωτηρία της χώρας υποβάλλοντας μια κατάσταση μεσσιανισμού.

Ευτυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι λίγοι που δεν αντέχουν τη σκλαβιά του 21ου αιώνα, εκείνοι που έχουν μάθει να μην πτοούνται, να είναι ανυπότακτες ψυχές, οπαδοί του οπτιμισμού, να οραματίζονται και να βλέπουν όλα τα φανάρια πράσινα, να ψάχνουν ακόμη και στα πιο σκοτεινά τούνελ και να σηκώνονται με αργά και σταθερά βήματα αποδεικνύοντας για ύστατη φορά πως είναι άνθρωποι(άνω θρώσκω).

Σύσσωμη η κοινωνία θα πρέπει να κατανοήσει πως μόνο ενωμένοι θα πάμε μπροστά, κοπιάζοντας όλοι μαζί, γιατί ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Θα πρέπει πρώτα από όλα να επαναθεωρήσουμε τις αξίες μας, να πάψουμε να είμαστε ρατσιστές, να παραμερίσουμε τον ανταγωνισμό και να αποκτήσουμε συλλογική συνείδηση, γιατί μόνο τότε θα αποδείξουμε πως δεν είμαστε λιποτάκτες της ζωής και θα ξεκινήσουμε και πάλι να ονειρευόμαστε. Γιατί μόνο έτσι, όπως λέει ο Νίκος Πορτοκάλογλου: Ισως και να σωθούμε, ίσως και να ναυαγήσουμε… ίσως μια μέρα να πάμε πιο πέρα…πιο πέρα απ΄τη νύχτα …πιο πέρα απ΄ το τέλος…ίσως πρέπει να αλλάξουμε…