Ψηφιακή Παιδεία

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΡΕΟΝΤΑ	ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ	ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Τόλμησες λοιπόν να παραβιάσεις αυτούς τους νόμους;	Ναι, γιατί δεν ήταν ο Δίας που τα διακήρυξε αυτά... ...δεν πιστεύω ότι οι διαταγές σου έχουν τόση δύναμη που να μπορείς εσύ, αν και είσαι θνητός να παραβαίνεις τους αιώνιους νόμους των θεών, διότι αυτοί είναι αιώνιοι	Προβάλλεται η αντίθεση ανάμεσα στον γραπτό ανθρώπινο νόμο (ο οποίος είναι εφήμερος, συμβατικός, αντικατοπτρίζει την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα και αλλάζει γρήγορα) και στον θεϊκό νόμο (ο οποίος είναι άγραφος, σταθερός και αιώνιος)
Αυτή λοιπόν ήξερε να αυθαδιάζει τότε, όταν δηλαδή παραβίαζε τους νόμους.	Που θα έβρισκα μεγαλύτερη δόξα αν όχι θάβοντας τον αδερφό μου;	Αυτό που ο Κρέοντας θεωρεί αυθάδεια (άρνηση υποταγής στη διαταγή του ηγέτη) η Αντιγόνη το θεωρεί δόξα (τήρηση των εθίμων ταφής)
Δεν ντρέπεσαι να έχεις άλλη γνώμη από αυτούς;	Ντροπή δεν είναι να τιμά κανείς όσους βγήκαν από τα ίδια σπλάχνα	Ο Κρέων θεωρεί ντροπή το να μην υπακούει κανείς στις διαταγές του ηγέτη ( ο οποίος υποτίθεται ότι εκφράζει ‘αυτούς’ δηλ. το λαϊκό αίσθημα) ενώ η Αντιγόνη θεωρεί ντροπή το να μην τιμά όπως πρέπει τα νεκρά αγαπημένα της πρόσωπα.
Πως προσφέρεις τιμή στον Πολυνείκη που έδειξε ασέβεια για τον Ετεοκλή;	Δεν θα παραδεχτεί τα ίδια και ο σκοτωμένος νεκρός	Ακόμη και ο Ετεοκλής αν ζούσε θα ήθελε να προσφερθούν οι καθιερωμένες τιμές στον αδερφό του
Θα τα παραδεχτεί αν τον τιμάς το ίδιο με αυτόν τον ασεβή	Δεν χάθηκε ο δούλος του αλλά ο αδερφός του.	Όποιο από τα δύο αδέρφια κι αν ζούσε σίγουρα θα έθαβε τον νεκρό επειδή ακριβώς δεν θα είχε χαθεί κάποιος μηδαμινής αξίας αλλά ένας αδερφός. Μέχρι και ο δούλος έχει αυτό που στερήθηκε ο Πολυνείκης (μια έντιμη ταφή)
Ο ένας όμως χάθηκε προσπαθώντας να σκλαβώσει αυτή τη χώρα ενώ ο άλλος χάθηκε υπερασπίζοντας την	Ο Άδης όμως θέλει τους ίδιους νόμους για όλους	Οι νόμοι των ανθρώπων διαχωρίζουν το δίκαιο και το άδικο και οι άνθρωποι απολαμβάνουν ανάλογης (δίκαιης η άδικης) μεταχείρισης ενώ, τις διακρίσεις που κάνουν οι ανθρώπινοι νόμοι οι θεϊκή δεν τις αναγνωρίζουν: δικαίους ή αδίκους, ο Άδης τους παίρνει όλους κάτω
Ο καλός δεν πρέπει να έχει την ίδια τύχη με τον κακό	Ποιος ξέρει αν αυτά τα θεωρούν ευσεβή στον κάτω κόσμο;	Προβάλλεται η θεωρία της σχετικότητας του ανθρώπινου δικαίου: αυτά που εδώ στον πάνω κόσμο ισχύουν και έχουν δύναμη και οι άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν για αυτά, στον κάτω κόσμο ίσως να μην έχουν καμία απολύτως αξία (μετά τον θάνατο δηλαδή όλα χάνονται και τίποτε πια δεν αξίζει, ματαιότις ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιοτις!)
Ποτέ ο εχθρός δεν γίνεται φίλος, ούτε και όταν πεθάνει	Δεν γεννήθηκα για να μισώ με άλλους αλλά για να αγαπώ μαζί τους.	Ο Κρέων δεν μπορεί να συγχωρήσει ποτέ και κανέναν, αν αυτός ο άλλος είναι εχθρός του, διότι οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από τις πράξεις τους, ενώ η Αντιγόνη μπορεί να συγχωρήσει γιατί μπορεί βέβαια να μισήσει κάποιον αλλά και να τον αγαπήσει.
Σαν πας λοιπόν στον κάτω κόσμο αγαπά εκείνους αφού πρέπει να τους αγαπάς		Εφόσον η Αντιγόνη θεωρεί ότι το δίκαιο του κάτω κόσμου είναι καλύτερο και σημαντικότερο από το ανθρώπινο δίκαιο ας πάει να ζήσει στο κάτω κόσμο. Εδώ είναι ο κόσμος των ανθρώπων που δε συγχωρεί τον εχθρό του ούτε όταν πεθαίνει και δεν αγαπά, ούτε συγχωρεί αλλά μισεί μαζί με άλλους!
ΣΥΝΟΛΙΚΑ	ΣΥΝΟΛΙΚΑ	ΣΥΝΟΛΙΚΑ
Ο ΚΡΕΩΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΓΡΑΠΤΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΙΚΑΙΟ. Τα επιχειρήματα του Κρέοντα πηγάζουν μέσα από τη λογική χωρίς καθόλου να είναι βουτηγμένα στο συναίσθημα. Για τον Κρέοντα νόμος είναι ό,τι πει ο άρχοντας της πόλης, διότι αυτός (πρέπει να) είναι το φερέφωνο της κοινής γνώμης. Εφόσον λοιπόν ο ίδιος έβγαλε μία διαταγή, έπρεπε να τηρηθεί η διαταγή αυτή, επειδή ακριβώς πρέπει ένας πολίτης να υπακούει στον άρχοντα και στο θεσμοθετημένο δίκαιο της πόλης το οποίο δίνει το δικαίωμα στον άρχοντα να βγάζει διαταγές που στοχεύουν στο γενικό καλό η στην ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος (πολλοί Θηβαίοι ενδεχομένως να μην συμπαθούσαν τον Πολυνείκη που εκστράτευσε εναντίον τους) Από την αγάπη του ο Κρέοντας προς το πολιτικό δίκαιο ξεφεύγει και, όντας παρορμητικός χαρακτήρας, βρίσκει ευθύνες εκεί που δεν υπάρχουν. Δεν έχει τη διορατικότητα η τη καλή θέληση να ψάξει το λόγο για τον οποίο η Αντιγόνη παράκουσε την εντολή του.	Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΤΑ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΑ ΤΑΦΙΚΑ ΕΘΙΜΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΑΓΡΑΦΟ ΘΕΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. Τα επιχειρήματα της Αντιγόνης πηγάζουν μέσα από το συναίσθημα και κυρίως μέσα από την αγάπη για τον αδερφό της. Ξέρει ότι οι άνθρωποι είναι εφήμεροι, προσωρινοί και ότι όπως με τα χρόνια αλλάζει μία κοινωνία, έτσι και το ανθρώπινο δίκαιο είναι ευαίσθητο στις κοινωνικές μεταβολές σε αντίθεση με το θεϊκό δίκαιο το οποίο έχει περισσότερη δύναμη από το ανθρώπινο επειδή ακριβώς μπορεί και αντέχει στο χρόνο, είναι άγραφο, το ξέρουν όλοι και δεν αλλάζει εύκολα. Η επιχειρηματολογία της Αντιγόνης έχει αυτή τη λογική, ότι δηλαδή πρέπει να έχει ένας άνθρωπος να μην αγνοεί και παραβαίνει το θεϊκό δίκαιο ή τουλάχιστον οι πολιτικές διαταγές να μην έρχονται ποτέ σε σύγκρουση με το θεϊκό δίκαιο. Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η Αντιγόνη συγκρίνει το θεϊκό με το ανθρώπινο δίκαιο αλλά δε συγκρίνει πουθενά την αδελφική αγάπη με τον ανθρώπινο νόμο. Δεν μπορεί κανείς να παραβαίνει τους νόμους επικαλούμενος την αγάπη για τον αδερφό του. Επίσης, η ‘δόξα’ που αναφέρει δεν παραπέμπει στη ‘φιλοδοξία’ αλλά στη ‘καλή φήμη’ που θα αποκτήσει η κοπέλα όταν μαθευτεί ότι πρόσφερε τις καθιερωμένες ταφικές συνήθειες της εποχής στον αδερφό της.	ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΑΘΗΝΑ, ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙΣΤΙΚΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ, Ο ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ΜΕ ΤΗΝ ‘ΑΝΤΙΓΟΝΗ’ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΣΥΓΚΡΑΤΗΤΗ ΟΡΜΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΠΡΟΟΔΟ ΤΟ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟ ΚΥΡΟΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΞΙΩΝ. Η Αντιγόνη δηλώνει για τι αγωνίζεται και είναι έτοιμη να πεθάνει: 454 αγραπτα κασφαλη θεων νομιμα. Μπροστά σε αυτά τα κηρύγματα του Κρέοντα δεν έχουν καμία ισχύ. Στα λόγια του Κρέοντα δε μιλά πια μόνο ο άρχοντας αλλά ο άνθρωπος που έχει πληγωθεί στη προσπάθειά του να επιβληθεί. Η τραυματισμένη υπερηφάνειά του πρέπει να γιατρευτεί. Και επειδή αισθάνεται ότι απέναντί του στέκεται ένας άνθρωπος που μπορεί να τον εξοντώσει όχι όμως και να τον λυγίσει απαιτεί ένα ακόμη θύμα: την Ισμήνη. Διαπράττει και έμμεση υβρι με τον τρόπο που μιλά για τον ερκειο Δια. Το χάσμα ανάμεσα στους δύο ήρωες βαθαίνει καθώς ο καθένας εκφράζει κατηγορηματικά αυτό που θεωρεί σωστό. Η άρνηση της Αντιγόνης απέναντι στο μίσος (523) και η κατάφασή της απέναντι στην αγάπη αναφέρονται άμεσα στον Πολυνείκη και όχι γενικά σε μία στάση απέναντι στον κόσμο, ταυτόχρονα όμως δηλώνουν και την φύση της (πέφυκα) δηλαδή τον χαρακτήρα της ως άνθρωπο. Από την άλλη μεριά η Ισμήνη δείχνει πρόθυμη να μοιραστεί την ενοχή της Αντιγόνης σε μία έξαρση ηρωισμού που μπορούν να δείχνουν οι αδύνατοι άνθρωποι σε οριακές καταστάσεις. Η Αντιγόνη όμως την αποκρούει και τα λόγια της δε δείχνουν την έγνοια της για την αθώα αδερφή της αλλά την πεισματική διεκδίκηση μιας πράξης που ανήκει αποκλειστικά σ’ εκείνη. Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι βλέπουμε στην Αντιγόνη τον αγώνα ενός ανθρώπου ενάντια στο απεριόριστο δικαίωμα της κρατικής εξουσίας, που δεν αναγνωρίζει, πάνω από την παντοδυναμία της, κανέναν υπερβατικό νόμο με απόλυτη ισχύ. Η Αντιγόνη, ιδωμένη από αυτό το πρίσμα είναι στην παγκόσμια λογοτεχνία ένα κλασσικό δράμα αντίστασης. Ακόμα και αν πιούμε ότι η ηρωίδα μας έχει άδικα ή ότι είναι ασυνήθιστα σκληρή. πεισματάρα και ανυποχώρητη θα πρέπει να πούμε ότι η ανόσια πράξη του Κρέοντα προϋποθέτει μία αντίσταση της πιο σκληρής και ανυποχώρητης ακαμψίας. Το να απαγορέψει κανείς να ταφεί στην προγονική του γη ο προδότης της πατρίδας ανταποκρινόταν σίγουρα στα ελληνικά ταφικά έθιμα. Όμως ο Κρέων προχωρεί περισσότερο,αφού αποκλείει τη μεταφορά του πτώματος, τοποθετώντας φρουρούς και σκοπεύει να το ρίξει βορά στα όρνια. Και ωστόσο είναι λάθος να δούμε τον Κρέοντα σαν τον ‘κακό’ του έργου. Είναι και αυτός παγιδευμένος, τραγικό πρόσωπο, αφού με την πλάνη του (ατη) σκορπά γύρω του μία συμφορά που τελικά πλήττει τον ίδιο. Διαπράττει βέβαια βαρύ έγκλημα (υβρις) αλλά δεν το εκτελεί από συγκεκριμένη πρόθεση να προκαλέσει κακό, παρά από νοσηρή παραγνώριση της ιεράρχησης των αξιών κάτι που και ο  ίδιος ομολογεί μόλις ανοίγουν τα μάτια του (1113)

Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΤΑ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΑ ΤΑΦΙΚΑ ΕΘΙΜΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΑΓΡΑΦΟ ΘΕΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ.

Τα επιχειρήματα της Αντιγόνης πηγάζουν μέσα από το συναίσθημα και κυρίως μέσα από την αγάπη για τον αδερφό της. Ξέρει ότι οι άνθρωποι είναι εφήμεροι, προσωρινοί και ότι όπως με τα χρόνια αλλάζει μία κοινωνία, έτσι και το ανθρώπινο δίκαιο είναι ευαίσθητο στις κοινωνικές μεταβολές σε αντίθεση με το θεϊκό δίκαιο το οποίο έχει περισσότερη δύναμη από το ανθρώπινο επειδή ακριβώς μπορεί και αντέχει στο χρόνο, είναι άγραφο, το ξέρουν όλοι και δεν αλλάζει εύκολα. Η επιχειρηματολογία της Αντιγόνης έχει αυτή τη λογική, ότι δηλαδή πρέπει να έχει ένας άνθρωπος να μην αγνοεί και παραβαίνει το θεϊκό δίκαιο ή τουλάχιστον οι πολιτικές διαταγές να μην έρχονται ποτέ σε σύγκρουση με το θεϊκό δίκαιο. Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η Αντιγόνη συγκρίνει το θεϊκό με το ανθρώπινο δίκαιο αλλά δε συγκρίνει πουθενά την αδελφική αγάπη με τον ανθρώπινο νόμο. Δεν μπορεί κανείς να παραβαίνει τους νόμους επικαλούμενος την αγάπη για τον αδερφό του. Επίσης, η ‘δόξα’ που αναφέρει δεν παραπέμπει στη ‘φιλοδοξία’ αλλά στη ‘καλή φήμη’ που θα αποκτήσει η κοπέλα όταν μαθευτεί ότι πρόσφερε τις καθιερωμένες ταφικές συνήθειες της εποχής στον αδερφό της.

ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΑΘΗΝΑ, ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙΣΤΙΚΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ, ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ, Ο ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ΜΕ ΤΗΝ ‘ΑΝΤΙΓΟΝΗ’ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΣΥΓΚΡΑΤΗΤΗ ΟΡΜΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΠΡΟΟΔΟ ΤΟ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟ ΚΥΡΟΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΞΙΩΝ.

Η Αντιγόνη δηλώνει για τι αγωνίζεται και είναι έτοιμη να πεθάνει: 454 αγραπτα κασφαλη θεων νομιμα. Μπροστά σε αυτά τα κηρύγματα του Κρέοντα δεν έχουν καμία ισχύ. Στα λόγια του Κρέοντα δε μιλά πια μόνο ο άρχοντας αλλά ο άνθρωπος που έχει πληγωθεί στη προσπάθειά του να επιβληθεί. Η τραυματισμένη υπερηφάνειά του πρέπει να γιατρευτεί. Και επειδή αισθάνεται ότι απέναντί του στέκεται ένας άνθρωπος που μπορεί να τον εξοντώσει όχι όμως και να τον λυγίσει απαιτεί ένα ακόμη θύμα: την Ισμήνη. Διαπράττει και έμμεση υβρι με τον τρόπο που μιλά για τον ερκειο Δια. Το χάσμα ανάμεσα στους δύο ήρωες βαθαίνει καθώς ο καθένας εκφράζει κατηγορηματικά αυτό που θεωρεί σωστό. Η άρνηση της Αντιγόνης απέναντι στο μίσος (523) και η κατάφασή της απέναντι στην αγάπη αναφέρονται άμεσα στον Πολυνείκη και όχι γενικά σε μία στάση απέναντι στον κόσμο, ταυτόχρονα όμως δηλώνουν και την φύση της (πέφυκα) δηλαδή τον χαρακτήρα της ως άνθρωπο. Από την άλλη μεριά η Ισμήνη δείχνει πρόθυμη να μοιραστεί την ενοχή της Αντιγόνης σε μία έξαρση ηρωισμού που μπορούν να δείχνουν οι αδύνατοι άνθρωποι σε οριακές καταστάσεις. Η Αντιγόνη όμως την αποκρούει και τα λόγια της δε δείχνουν την έγνοια της για την αθώα αδερφή της αλλά την πεισματική διεκδίκηση μιας πράξης που ανήκει αποκλειστικά σ’ εκείνη.

Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι βλέπουμε στην Αντιγόνη τον αγώνα ενός ανθρώπου ενάντια στο απεριόριστο δικαίωμα της κρατικής εξουσίας, που δεν αναγνωρίζει, πάνω από την παντοδυναμία της, κανέναν υπερβατικό νόμο με απόλυτη ισχύ. Η Αντιγόνη, ιδωμένη από αυτό το πρίσμα είναι στην παγκόσμια λογοτεχνία ένα κλασσικό δράμα αντίστασης. Ακόμα και αν πιούμε ότι η ηρωίδα μας έχει άδικα ή ότι είναι ασυνήθιστα σκληρή. πεισματάρα και ανυποχώρητη θα πρέπει να πούμε ότι η ανόσια πράξη του Κρέοντα προϋποθέτει μία αντίσταση της πιο σκληρής και ανυποχώρητης ακαμψίας. Το να απαγορέψει κανείς να ταφεί στην προγονική του γη ο προδότης της πατρίδας ανταποκρινόταν σίγουρα στα ελληνικά ταφικά έθιμα. Όμως ο Κρέων προχωρεί περισσότερο, αφού αποκλείει τη μεταφορά του πτώματος, τοποθετώντας φρουρούς και σκοπεύει να το ρίξει βορά στα όρνια. Και ωστόσο είναι λάθος να δούμε τον Κρέοντα σαν τον ‘κακό’ του έργου. Είναι και αυτός παγιδευμένος, τραγικό πρόσωπο, αφού με την πλάνη του (ατη) σκορπά γύρω του μία συμφορά που τελικά πλήττει τον ίδιο. Διαπράττει βέβαια βαρύ έγκλημα (υβρις) αλλά δεν το εκτελεί από συγκεκριμένη πρόθεση να προκαλέσει κακό, παρά από νοσηρή παραγνώριση της ιεράρχησης των αξιών κάτι που και ο ίδιος ομολογεί μόλις ανοίγουν τα μάτια του (1113)Η «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Γεννήθηκε το 496 π.Χ. στον Ίππιο Κολωνό της Αθήνας. Μόλις 28 χρονών κέρδισε το πρώτο βραβείο, στους Δραματικούς αγώνες, με το έργο «ΤΡΙΠΤΟΛΕΜΟΣ» συναγωνιζόμενος τον Αισχύλο. Διακρίθηκε πάρα πολλές φορές και το 441, μετά την παρουσίαση της «Αντιγόνης» εκλέχτηκε συστράτηγος του Περικλή, στον Σαμιακό πόλεμο. Έγραψε περίπου 120 τραγωδίες, από τις οποίες σώζονται μόνο επτά. Ο WILLANOWITZ τις τοποθετεί με την εξής σειρά:

1) Αντιγόνη, 2) Αίας, 3) Οιδίπους τύραννος, 4) Ηλέκτρα, 5) Τραχινίαι, 6) Φιλοκτήτης, 7) Οιδίπους επί Κολωνώ.



ΤΑ ΠΡΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Μετά την αυτοτύφλωση του Οιδίποδα και την αυτοεξορία του από την Θήβα, οι δύο γιοι του Πολυνείκης και Ετεοκλής συμφωνούν να έχουν την βασιλεία ένα χρόνο ο ένας και ένα χρόνο ο άλλος. Μετά το τέλος του πρώτου χρόνου ο Ετεοκλής αρνείται να παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του, ο οποίος πηγαίνει στο Άργος και αφού παντρεύτηκε την κόρη του Άδραστου εκστρατεύει εναντίον της Θήβας μαζί με τους άλλους έξι («Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου). Για να δοθεί ένα τέλος στον πόλεμο αποφασίζεται να μονομαχήσουν τα δύο αδέλφια. Κατά την διάρκεια της μονομαχίας σκοτώνονται και τα δύο αδέλφια κι έτσι λύνεται η πολιορκία της Θήβας. Ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου, Κρέοντας, αδελφός της Ιοκάστης, απαγορεύει την ταφή του Πολυνείκη και απειλεί με θάνατο οποιονδήποτε παραβιάσει τις εντολές του.ΤΑ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΊΑΣ

Στον πρόλογο, στίχοι 1-99 εμφανίζονται οι δύο κόρες του Οιδίποδα, η Αντιγόνη και η Ισμήνη. Η Αντιγόνη προσπαθεί να πείσει την αδελφή της να την βοηθήσει να θάψουν τον Πολυνείκη. Όμως η Ισμήνη διστάζει φοβούμενη τις απειλές του Κρέοντα.

Πάροδος, στίχοι 100-161: Ο χορός που απαρτίζεται από γέροντες της Θήβας, υμνεί τους θεούς και τους ευχαριστεί που βοήθησαν να τελειώσει ο πόλεμος.

Α΄ Επεισόδιο, στίχοι 162-331: Εμφανίζεται ο Κρέοντας, ο οποίος αφού λέει ότι νομίμως κατέχει την εξουσία, αρχίζει να αναπτύσσει τις πολιτικές του αρχές και αναγγέλλει την απόφασή του να θαφτεί ο Ετεοκλής με όλες τις τιμές και ο Πολυνείκης να μείνει άταφος, έρμαιο των πτηνών και των άγριων ζώων.

Εκείνη την στιγμή έρχεται ο φύλακας να αναγγείλει ότι κάποιος τόλμησε να παραβεί τις εντολές του. Εξαγριωμένος ο Κρέοντας, απειλεί όλους ότι θα τους τιμωρήσει σκληρά αν δεν βρουν τον δράστη.

Α΄ Στάσιμο, στίχοι 332-375: Ο χορός εξυμνεί το πολυμήχανο ανθρώπινο πνεύμα, το οποίο όταν θέλει μπορεί να υπερνικήσει και το μεγαλύτερο εμπόδιο.

Β΄ Επεισόδιο, στίχοι 376-581: Ο φύλακας μπαίνει οδηγώντας την Αντιγόνη, την οποία παρουσιάζει σαν παραβάτη της εντολής του Κρέοντα. Στις ερωτήσεις του Κρέοντα η Αντιγόνη απαντάει χωρίς φόβο ότι προτίμησε να φανεί συνεπής στους άγραφους νόμους. Παράλληλα εμφανίζεται η Ισμήνη, η οποία προσπαθεί να μοιραστεί τις ευθύνες της ταφής του Πολυνείκη. Η Αντιγόνη όμως την διαψεύδει και ο Κρέοντας διατάζει να οδηγηθούν και οι δύο αδελφές στο παλάτι.

Β΄ Στάσιμο, στίχοι 582-625: Ο χορός θρηνεί για την αστάθεια της ανθρώπινης ευτυχίας και μακαρίζει εκείνους οι οποίοι κατορθώνουν να περάσουν την ζωή τους μακριά από τις συμφορές και την δυστυχία.

Γ΄ Επεισόδιο, στίχοι 626-780: εμφανίζεται ο Αίμωνας, γιος του Κρέοντα, ο οποίος προσπαθεί με πλάγιο τρόπο να πείσει τον πατέρα του να μην θανατώσει την Αντιγόνη λέγοντας ότι ένας τύραννος δεν πρέπει να πηγαίνει ενάντια στην θέληση της πόλης, διότι ολόκληρος ο λαός θρηνεί για τον επικείμενο θάνατό της.

Γ΄ Στάσιμο, στίχοι 781-800: Ο χορός παρασυρμένος από τον άτυχο έρωτα της Αντιγόνης και του Αίμωνα, υμνεί την παντοδυναμία του Έρωτα. «Έρως ανίκατε μάχαν».



Δ΄ Επεισόδιο, στίχοι 801-943: Η Αντιγόνη οδηγείται από τους φύλακες στον τόπο που πρόκειται να θανατωθεί. Ο χορός προσπαθεί να την εμψυχώσει και να την παρηγορήσει.

Δ΄ Στάσιμο, στίχοι 944-987: Ο χορός μιλάει για την παντοδυναμία της Μοίρας.

Ε΄ Επεισόδιο, στίχοι 988-1114: Ο Τειρεσίας κατηγορεί τον Κρέοντα ότι προκάλεσε την οργή των θεών και τον παρακινεί να θάψει τον Πολυνείκη. Ο Κρέοντας τον βρίζει και λέει ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ αυτή την ταφή. Ο χορός προσπαθεί να μεταπείσει τον Κρέοντα και τον συμβουλεύει να ελευθερώσει την Αντιγόνη και να θάψει τον Πολυνείκη. Τελικά ο Κρέοντας πείθεται.

ΣΤ΄ Στάσιμο, στίχοι 1115-1154: Ο χορός επικαλείται τον Διόνυσο προστάτη της Θήβας να απαλλάξει την πόλη από το μίασμα.

Έξοδος, στίχοι 1155-1353: Εμφανίζεται ο άγγελος ο οποίος ανακοινώνει την αυτοκτονία του Αίμωνα και της Αντιγόνης. Η Ευρυδίκη, μητέρα του Αίμωνα, που ήταν παρούσα στην αναγγελία του θανάτου του γιου της, φεύγει σιωπηλά ενώ ο χορός εκδηλώνει την ανησυχία του για μια νέα συμφορά. Ο Κρέοντας θρηνεί για τον γιο του μέχρι που έρχεται και η αναγγελία του θανάτου της Ευρυδίκης. Δεν έχει πια τίποτα καλό να περιμένει από τη ζωή και μετανιωμένος για ό,τι έκανε επικαλείται τον θάνατο. Ο χορός βλέποντας την φοβερή δυστυχία που έφερε η απόφαση του Κρέοντα ψάλλει ότι, η ευδαιμονία των ανθρώπων βρίσκεται στην φρόνηση, ενώ η αλαζονεία και η ασέβεια προς τους θεούς γίνεται πάντα η αφορμή των μεγάλων συμφορών.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Ίσως είναι η τελειότερη μορφή σε όλη την ελληνική δραματουργία. Ένας χαρακτήρας πολυσύνθετος. Δεν θα ήταν δύσκολο να την χαρακτηρίσει κανείς, την στιγμή που τα ίδια της τα λόγια, οι πράξεις της, η συμπεριφορά της αναδεικνύουν την προσωπικότητά της. Είναι μια γυναίκα που δεν φοβάται και δεν υποτάσσεται σε κανέναν. Οδηγός της είναι το συναίσθημα και όχι η λογική. Δεν αντιδρά στον ατίμωση του Πολυνείκη γιατί έτσι υπαγορεύουν οι άγραφοι νόμοι, αλλά και γιατί σπρώχνεται από το αίσθημα της αδελφικής αγάπης. Άλλωστε όπως λέει και η ίδια έχει γεννηθεί μόνο για να αγαπάει (στίχος 523).

Το θάρρος της και η ευσέβειά της προς τους θεούς φαίνονται στους στίχους 446-55. Ο Κρέοντας την ρωτάει αν ήξερε την διαταγή του. Θα μπορούσε να αρνηθεί ότι ήξερε και να ξεφύγει από οποιαδήποτε κατηγορία. Όχι μόνο δεν το αρνείται αλλά του εξηγεί ότι το έκανε γιατί δεν ήταν διαταγή του Δία και της Δίκης αλλά διαταγή ενός θνητού.

Δεν φοβάται τις ευθύνες και γι’ αυτό διαψεύδει την Ισμήνη όταν εκείνη προσπαθεί να εμφανιστεί στον Κρέοντα σαν συνεργός. Όμως πέρα απ’ όλα αυτά δεν παύει η Αντιγόνη να είναι και γυναίκα. Η ιδέα του θανάτου δεν την τρομάζει, όμως είναι και αυτή ένας απλός άνθρωπος, με αδυναμίες, γι’ αυτό όταν την οδηγούν στην φυλακή θρηνεί την τύχη της. Λυπάται που δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί σαν γυναίκα, δημιουργώντας μια οικογένεια, αλλά πεθαίνει ολοκληρωμένη σαν άτομο, ξέροντας, ότι πάνω απ’ όλα έκανε το χρέος της υπηρετώντας τους νόμους της ηθικής.

ΙΣΜΗΝΗ: Δεν έχει την ηρωική ψυχή της αδελφής της, η οποία εξεγείρεται και επαναστατεί μπροστά στο άδικο. Φοβάται και δεν διστάζει να το δείξει, σ’ αυτήν η λογική υπερτερεί του συναισθήματος. Έτσι παρουσιάζεται στον πρόλογο της τραγωδίας. Αλλά η μεταστροφή της στο δεύτερο επεισόδιο είναι αισθητή.

Στίχος 558: «Κι όμως η ευθύνη της πράξεώς μας είναι ίση και για τις δυό μας». Μ’ αυτά τα λόγια προσπαθεί να συμπαρασταθεί στην αδελφή της. Έτσι, όταν ο Κρέοντας την αποκαλεί «άφρων», αφού προτίμησε να κάνει άσχημες πράξεις μαζί με τους κακούς, η Ισμήνη απαντάει: «Πώς είναι δυνατόν να ζω μόνη, χωρίς αυτή εδώ». Η αδελφική αγάπη, η ίδια που παρακίνησε την Αντιγόνη να θάψει τον αδελφό της, οδηγεί την Ισμήνη να μοιραστεί τις ευθύνες μαζί με την αδελφή της. Η μεγάλη της δυστυχία, για τα γεγονότα που έχουν συμβεί στην μέχρι τώρα ζωή της, διακρίνεται στον στίχο 564: «Το μυαλό στους δυστυχισμένους φεύγει απ’ την θέση του».



ΚΡΕΟΝΤΑΣ: Είναι ένας άνθρωπος ικανός, αυστηρός και με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Διακηρύσσει ότι είναι ο νόμιμος διάδοχος της εξουσίας και ότι η πατρίδα γι’ αυτόν είναι υπεράνω όλων (στ. 162-210).

Ο εγωισμός του και η αλαζονεία φαίνεται από τα πιστεύω του ότι μπορεί να κυβερνά όχι μόνο τους ζωντανούς αλλά και τους νεκρούς. Έτσι χαρακτηρίζοντας προδότη τον Πολυνείκη και απαγορεύοντας την ταφή του, πάει ενάντια στους θεούς και στους άγραφους νόμους.

Παρ’ όλα αυτά φοβάται ότι κάποιος μπορεί να πάει ενάντια στην διαταγή του. Γι’ αυτό προσπαθεί με τα λόγια του να αποτρέψει οποιοδήποτε επίδοξο παραβάτη. Του είναι αδύνατο να καταλάβει το ιερό καθήκον της Αντιγόνης και δεν διστάζει να την καταδικάσει σε θάνατο. Η απόφασή του είναι αμετάκλητη ακόμα κι όταν ο ίδιος ο γιος τον παρακαλεί να συγχωρήσει την Αντιγόνη. Έτσι εκδηλώνοντας τις τυραννικές του αρχές φέρνει την δυστυχία, όχι μόνο στην οικογένειά του, αλλά και σε ολόκληρη την πόλη. Δεν διστάζει να βρίσει τον Τειρεσία που προσπαθεί να τον μεταπείσει. Φτάνει μέχρι την «ύβρι» όταν λέει: «δεν θα επιτρέψω την ταφή έστω κι αν οι αετοί αρπάξουν το πτώμα και το φέρουν μπροστά στον θρόνο του Δία» (1039-1041).

Μόνο μετά από τις άσχημες προβλέψεις του Τειρεσία αρχίζει να κλονίζεται η πίστη του ότι η απόφασή του είναι σωστή. Και πράγματι, οι προβλέψεις του μάντη αρχίζουν να βγαίνουν αληθινές. Καθώς αναγγέλλεται η αυτοκτονία του Αίμωνα και λίγο αργότερα η αυτοκτονία της Ευρυδίκης. Αυτό είναι και το τελειωτικό χτύπημα για τον Κρέοντα. Η παραφροσύνη τον κυριεύει και επιθυμεί τον θάνατο.

ΑΙΜΩΝΑΣ: Η εμφάνιση του Αίμωνα προκαλεί αγωνία στον θεατή, γιατί αφού ο Κρέοντας έχει διακηρύξει ότι είναι μοιραίο ο Άδης να διαλύσει αυτό το γάμο προβλέπεται η σύγκρουση του πατέρα και του γιου. Στην αρχή μιλάει με μεγάλο σεβασμό προς τον πατέρα και προσπαθεί να τον κάνει να αλλάξει γνώμη, παρουσιάζοντά του όχι μόνο τη δική του αλλά και την κοινή γνώμη. Εκφράζει τις βαθιά δημοκρατικές ιδέες του, λέγοντας ότι η πόλη δεν ανήκει μόνο σ’ έναν άνθρωπο και έτσι πετυχαίνει να εξαγριώσει τον πατέρα του. Αποφεύγει συστηματικά ν’ αναφέρει το όνομα της Αντιγόνης και η αγάπη του γι’ αυτήν φαίνεται μόνο στην πράξη της αυτοκτονίας του.

ΦΥΛΑΚΑΣ: Εμφανίζεται στην σκηνή τρομοκρατημένος. Τα λόγια του διακρίνει η αφέλεια και η απλότητα. Η τεχνικότατη περιγραφή των καθ’ οδών αμφιταλαντεύσεών του, οι ερωτήσεις προς τον εαυτό του, το γνωμολογικό του ύφος και η αφέλεια στην έκφραση, η οποία είναι χαρακτηριστική των απλών ανθρώπων, ζωντανεύουν τα πράγματα, παράλληλα όμως προσφέρουν και κάποιες ευχάριστες στιγμές στον θεατή.

ΑΓΓΕΛΟΣ: Όπως όλοι οι Άγγελοι της αρχαίας τραγωδίας εμφανίζεται αφελής, ωμός, γνωμολόγος και κατ’ εξοχήν φλύαρος. Ασχολείται περισσότερο με το να διατυπώνει ιδέες περί ευτυχίας. Αυτό συμβαίνει για να διεγείρει περισσότερο την ανυπομονησία του θεατή.

ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ: Σαν αληθινός μάντης γνωρίζει την θέληση των θεών και προσπαθεί να την υποδείξει ή να την επιβάλλει.

ΕΥΡΥΔΙΚΗ: Ηθογραφείται σαν στοργική μητέρα και αξιοπρεπής βασίλισσα.

ΧΟΡΟΣ: Έχει πρωταρχικό ρόλο μέσα στο δράμα. Συμμετέχει στην δράση, παρηγορώντας την Αντιγόνη και προσπαθώντας να μεταπείσει τον Κρέοντα. Προσφέρει ευχάριστες στιγμές στο θεατή εκφράζοντας με τα τραγούδια τα νοήματα που ο Σοφοκλής θέλει να περάσει στο κοινό.
Η ΒΑΡΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΛΑΒΔΑΚΙΔΩΝ

Μήπως ο Αισχύλος είχε δίκιο όταν την πλοκή των έργων του, την στήριζε στην κληρονομικότητα της αμαρτίας: Ο Σοφοκλής δεν φαίνεται να συνδέει την τύχη της Αντιγόνης και των αδελφών της με τα σφάλματα του πατέρα της Οιδίποδα, που έπεσε στο βαρύτατο αμάρτημα της συνουσίας με την μητέρα του και τον φόνο του πατέρα του.

Όμως δεν φαίνεται να συνδέει αυτή την βαριά μοίρα του Οιδίποδα με το αμάρτημα που είχε πέσει ο πατέρας του, Λάϊος, αρνούμενος την υπακοή στον χρησμό του Απόλλωνα, που του απαγόρευε να κάνει παιδιά.

Και μετά πέφτοντας σε δεύτερο σφάλμα, αρνήθηκε το ίδιο του το παιδί, πιστεύοντας ότι έτσι θα γλίτωνε από το πεπρωμένο του.

Μα μήπως ο Αισχύλος είχε δίκιο να πιστεύει σ’ αυτήν την βαριά κληρονομιά της αμαρτίας, στην κληρονομιά της τρέλας από πατέρα σε γιο;

Τα δύο αδέλφια της Αντιγόνης αλληλοσκοτώθηκαν φέρνοντας τον όλεθρο στην Θήβα. Η Αντιγόνη συναισθηματική και γεμάτη αγάπη και για τα δυο της αδέλφια, δεν μπόρεσε να υπακούσει στην διαταγή του θείου της και βασιλιά πλέον της Θήβας Κρέοντα και ν’ αφήσει άθαφτο τον αδελφό της (στ. 20-38).

Έπρεπε να εξαγνίσει την ψυχή του. Ήταν μια απόφαση που την πήρε, σπρωγμένη από την μεγάλη της αγάπη για τον αδελφό της. Ήταν όμως και μια απόφαση που πάρθηκε πέρα από την λογική. Μόνη της κατέστρεψε την τύχη της ή απλά ακολούθησε το πεπρωμένο της;

Νέα, χωρίς ακόμη να έχει γνωρίσει τον έρωτα, αποφάσισε να πεθάνει κι όταν ο Κρέοντας, αμετάπειστος διατάζει τους φύλακες να την οδηγήσουν στην υπόγεια φυλακή της και να την αφήσουν εκεί μόνη, χωρίς φαγητό (στίχοι 880-890), η Αντιγόνη για πρώτη φορά σε όλη την τραγωδία δειλιάζει. Προσπαθεί να δικαιολογήσει την πράξη της για να πάρει θάρρος, λέγοντας ότι για κανέναν άλλον εκτός από τον αδελφό της, δεν θα έκανε αυτή την θυσία. Γιατί αν πέθαινε ο άντρας της, θα μπορούσε να παντρευτεί άλλον και να κάνει παιδί. Μα τώρα που ο πατέρας και η μητέρα της έχουν κατεβεί στον Άδη, πώς είναι δυνατόν να γεννηθεί άλλος αδελφός γι’ αυτήν;

Ο θρήνος της συνεχίζεται πικρόχολα μέχρι τον στίχο 943. Το ηθικό της είναι πεσμένο, ο θάνατος την τρομοκρατεί.

Μήπως λοιπόν πραγματικά ο Σοφοκλής έγραψε την τραγωδία του στηριζόμενος στην βαριά κληρονομιά της αμαρτίας που καταστρέφει όλη την οικογένεια από γενιά σε γενιά;

(Λάϊος - Οιδίποδας - Πολυνείκης - Eτεοκλής - Αντιγόνη).



ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ

«Πόσις μεν αν ην μοι άλλος κατθανόντος, και παις απ’ άλλου φωτός, ει τούδε ήμπλακον, μητρός δε και πατρός κατευθότοιν εν Άδον ουκ έστιν όστις αδελφός αν βλάστοι ποτέ».

Πολλά προβλήματα δημιούργησαν αυτοί οι στίχοι από τον θρήνο της Αντιγόνης. Σύμφωνα με την γνώμη πολλών μελετητών (GOETHE) δεν ήταν ένα κομμάτι αυθεντικό του Σοφοκλή, μια που προηγουμένως η Αντιγόνη δικαιολογεί την πράξη της, λέγοντας ότι παρέβη την εντολή του άρχοντα για χάρη των άγραφων νόμων, όμως εδώ ομολογεί ότι μόνο για χάρη του αδελφού της παραβαίνει τους νόμους της πολιτείας.

Οι μελετητές υποστηρίζουν, ότι οι στίχοι αυτοί είναι μεταγενέστεροι, από μια διήγηση του Ηρόδοτου σύμφωνα με την οποία: «Όταν ο Δαρείος αιχμαλώτισε τον Ιταφέρνη και τον καταδίκασε σε θάνατο μαζί με όλη την οικογένειά του, πρότεινε στην σύζυγο του αιχμαλώτου να σώσει όποιον θέλει από την οικογένειά της. Εκείνη αποφάσισε να σώσει τον αδελφό της, γιατί, όπως είπε, θα μπορούσε ν’ αποκτήσει άλλο σύζυγο ή γιο αν πέθαιναν εκείνοι, όμως δεν ήταν δυνατόν ν’ αποκτήσει άλλον αδελφό αφού είχαν πεθάνει οι γονείς της».

Άλλοι πάλι μελετητές υποστηρίζουν ότι ο Σοφοκλής ήταν εκείνος που συνέθεσε αυτούς τους στίχους και ότι απλώς επηρεάστηκε από τον καλό του φίλο, Ηρόδοτο.



ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Η Αντιγόνη αναφερόμενη στις δυστυχίες της οικογένειάς της με την Ισμήνη, αποκαλεί τον Κρέοντα «Στρατηγό» (στ. 8).

Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν ότι εδώ ο Σοφοκλής κάνει έμμεση αναφορά στον Περικλή. Όπως είναι γνωστό ο Σοφοκλής εκλέχτηκε το 441 συστράτηγος του Περικλή, στον Σαμιακό πόλεμο.

Στην πρώτη εμφάνιση του Κρέοντα, ο Σοφοκλής βάζει στο στόμα του ήρωα λόγια με φανερές απεικονίσεις στην πολιτική ζωή της Αθήνας του 5ου αιώνα.

Στο πρόσωπο του Κρέοντα εύκολα μπορεί ν’ αναγνωρίσει κανείς την ίδια την Αθήνα. Όπως είναι γνωστό το 477 με πρωτοβουλία της Αθήνας συγκροτήθηκε μία συμμαχία με πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Η Αθήνα παίρνει την κηδεμονία της συμμαχίας που είχε σαν κέντρο συγκέντρωσης το νησί της Δήλου. Παρόλο όμως που ήταν μια συμμαχία δυνάμεων, η Αθήνα ήταν ο λεγόμενος «μεγάλος αρχηγός», υποχρέωνε τους συμμάχους να πληρώνουν κάθε χρόνο κάποια χρήματα και να εφοδιάζουν την συμμαχία και με στρατιωτική βοήθεια. Σιγά - σιγά οι σύμμαχοι άρχισαν να δυσφορούν απ’ αυτή την τυραννική κηδεμονία της Αθήνας και να επαναστατούν. Κάτω απ’ αυτέ τις συνθήκες, μπορεί εύκολα να δει κανείς στα λόγια του Κρέοντα, την Αθήνα.

Στίχοι: «Όλοι πρέπει να υπακούουν στον άρχοντα που η πόλις ανέδειξε…».

«Η αναρχία καταστρέφει πόλεις και διαλύει συμμαχίες» (626 - 680).

Στίχοι 189 - 190: «ηδ’ εστιν η σώζουσα και ταύτης επί πλέοντες ορθής τους φίλους ποιούμεθα».

Με παρόμοια λόγια εκφράζεται και ο Περικλής στο έργο του Θουκυδίδη· «πλέοντες»: όπως είναι γνωστό η Θήβα δεν είχε θάλασσα και κατά συνέπεια δεν είχε ναυτική δύναμη. Πρόκειται για μια λέξη που το νόημά της είναι τελείως ξένο στην κοινωνία των Θηβών. Απεναντίας η Αθήνα ήταν η πιο ισχυρή ναυτική δύναμη, άρα εδώ έχουμε άλλη μια απόδειξη ότι ο Σοφοκλής κάνει μια έμμεση αναφορά στην πόλη του, και στα γεγονότα της εποχής του.

Στους στίχους 446 - 455, όταν ο Κρέοντας μαινόμενος αντιμετωπίζει την Αντιγόνη, εκείνη απαντάει: «Δεν είναι ο Δίας ούτε η θεά Δίκη που μου έδωσε αυτήν την εντολή, αλλά ένας απλός θνητός. Έπειτα πρόκειται να ζήσω πιο πολύ με τους κάτω και όχι με τους επάνω που κατοικούν στη γη».

Εδώ υπάρχει έντονη η αντιπαράθεση των ιδεών του Σοφοκλή και του Περικλή. Ο Αθηναίος στρατηγός αδιαφορούσε τελείως για τους άγραφους νόμους της ηθικής, ασκώντας πολλές φορές την εξουσία με τρόπο τυραννικό.



Η «ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ» ΩΣ ΜΕΣΟ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ

Ο Αριστοτέλης, στο έργο του «Ποιητική» αναφέρεται εκτός των άλλων και στην «αναγνώριση». Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό σημείου του δράματος που βοηθάει στην γρήγορη ή όχι εξέλιξή του. Η έννοια αυτή περικλείει μέσα της πολλές πτυχές της υπόθεσης του έργου. Είναι η γνώση που έχουν οι ήρωες για τη γενιά τους, η γνώση για τους υπόλοιπους ήρωες του δράματος.

Ο Αριστοτέλης ξεχωρίζει πέντε είδη «αναγνώρισης»:

«Δεν γνωρίζω και δεν πράττω».

Η Ιφιγένεια στην τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Ταύροις», δεν γνωρίζει ότι το πρόσωπο που πρόκειται να θυσιάσει είναι ο αδελφός της Ορέστης. Παρόλα αυτά δεν τον θυσιάζει και η αναγνώριση γίνεται μέσω του Πυλάδη, ο οποίος είναι παρών στην σκηνή.
«Δεν γνωρίζω και πράττω».

Ο Οιδίποδας, στη τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», δεν γνωρίζει ότι ο άντρας που πρόκειται να σκοτώσει είναι ο Λάϊος, βασιλιάς της Θήβας και μάλιστα πατέρας του, έτσι δεν διστάζει να τον σκοτώσει.
«Γνωρίζω και πράττω».

Η Μήδεια στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη γνωρίζει ότι τα υποψήφια θύματά της είναι τα ίδια τα παιδιά και παρόλα αυτά τα σκοτώνει. Είναι η πιο τραγική και αδίστακτη ηρωίδα σε όλη την Αρχαία Ελληνική Δραματουργία.
«Γνωρίζουν και οι δυο».

Η Ελένη και ο Μενέλαος, στην κωμική τραγωδία του Ευριπίδη «Ελένη», αναγνωρίζουν αμέσως ο ένας τον άλλον και έτσι αποφεύγεται η τυχών άσχημη εξέλιξη του δράματος.
«Γνωρίζω και δεν πράττω».

Ο Αίμωνας, στην τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη», γνωρίζει ότι η αρραβωνιαστικιά του καταδικάστηκε σε θάνατο, ύστερα από την εντολή του πατέρα του Κρέοντα, παρόλα αυτά όμως δεν κάνει απολύτως τίποτα για να την σώσει. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, εδώ έχουμε το χειρότερο είδος αναγνώρισης στην τραγωδία.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
«Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως, σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι’ επαγγελίας, περαίνοσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
«Μίμησις πράξεως». Ο Αριστοτέλης θεωρούσε την τραγωδία σαν το ύψιστο είδος καλλιτεχνίας. Πρόκειται για την μεταφορά στην σκηνή μιας ανθρώπινης πράξεως. Αντίθετα ο δάσκαλός του, Πλάτωνας, υποστήριζε ότι πρόκειται για μίμηση των συναισθημάτων που προέρχονται από την απομίμηση μιας πράξεως, δηλαδή η τραγωδία για τον Πλάτωνα, ήταν «μίμηση της μίμησης» η οποία ξέφευγε από την πραγματικότητα.
«Μέγεθος εχούσης». Η τραγωδία θα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, πρέπει το μέγεθός της να είναι κανονικό, ούτε μικρό ώστε να μην μπορεί να αποδώσει όλα τα νοήματα, αλλά ούτε και μεγάλο που να προκαλεί ανία στον θεατή.
«Κάθαρσιν». Είναι απαραίτητο ο θεατής να «καθαίρεται» από το άγχος και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που τον κατακλύζουν, παρακολουθώντας την εξέλιξη του δράματος. Γι’ αυτό ο ήρωας θα πρέπει να διαλεχτεί με μεγάλη προσοχή, δεν πρέπει να είναι κακός και ανέντιμος, γιατί ο θεατής θεωρεί αναπόφευκτη την τιμωρία του και δεν συμπάσχει μαζί του. Δεν πρέπει να είναι αδιάβλητος και εξαίρετος γιατί ο θεατής οργίζεται με τους θεούς, όταν ο ήρωας δεινοπαθεί χωρίς να φταίει. Ο ήρωας, πρέπει να είναι σαν τον «Οιδίποδα», ο οποίος είναι ένας άνθρωπος με πολλές διακυμάνσεις στον χαρακτήρα του, είναι καλός, δίκαιος, θρασύς, καχύποπτος, ένα συνηθισμένος άνθρωπος.
Η δουλειά αυτή δεν έχει σκοπό ν’ αντικαταστήσει ή να συμπληρώσει ένα βοηθητικό βιβλίο. Σκοπός του είναι να βοηθήσει τον μαθητή να γνωρίσει την αρχαία Ελληνική λογοτεχνία από αισθητικής πλευράς.
Για την σωστή επίδοση του μαθητή στ’ αρχαία ελληνικά χρειάζεται εκτός από γραμματικές και συντακτικές γνώσεις, διείσδυση στο πνεύμα του συγγραφέα και στους χαρακτήρες των ηρώων του έργου. Το έργο οποιουδήποτε συγγραφέα δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται σαν μια σύνθεση σκέψεων που απλά έγινε για να παρουσιαστεί σε κάποιο κοινό.
Θα πρέπει ο αναγνώστης ν’ αναζητήσει την σκοπιμότητα για την οποία γράφτηκε και το τι αντικατοπτρίζει στην πολιτική και οικονομική ζωή της εποχής που γράφτηκε.
πηγή