Ψηφιακή Παιδεία

Θεωρώντας ότι η σχέση ανάμεσα στην Τέχνη και τη Φιλοσοφία είναι στενή και ουσιαστική, θα αναζητήσουμε τις διαφορετικές όψεις που έχει πάρει η αναζήτηση του ωραίου στην τέχνη, συνδέοντας την με την Ιδέα του ωραίου στη φιλοσοφία και με τις Ιδέες της αλήθειας και του καλού. Ξεκινώντας από τον Πλάτωνα, το ερώτημα γύρω από τη φύση του ωραίου αποτέλεσε αντικείμενο μεγάλης θεωρητικής συζήτησης από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Ιδιαίτερα, από τον 17ο αιώνα και μετά, τους φιλοσόφους απασχόλησε η σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την ομορφιά, με τη γέννηση της νέας επιστήμης της «Αισθητικής». Όμως σήμερα, ένας από τους κεντρικούς άξονες της συζήτησης αυτής έχει τεθεί υπό αίρεση: η θέση ότι η ομορφιά οφείλει να είναι ο στόχος που αναζητά ο καλλιτέχνης. Ένα τμήμα των σύγχρονων καλλιτεχνών – που τυχαίνει να είναι αυτό που προβάλλεται περισσότερο από τους κριτικούς – δεν έχει στόχο να δημιουργήσει έργο ωραίο αλλά έργο πρωτότυπο. Όμως η πρωτοτυπία για πολλά από τα έργα αυτά έγκειται στο ότι προτείνουν στο κοινό ένα θέαμα που σοκάρει: θέαμα αρρώστιας, στέρησης, πόνου, αισχρότητας, βλασφημίας. Συγχρόνως, ο ευρύς χώρος των «Πλαστικών Τεχνών» συγκεντρώνει σήμερα πλήθος πρακτικών που συχνά θέτουν υπό αίρεση τον ορισμό του τι αποτελεί «έργο τέχνης». Οι εξελίξεις αυτές επηρεάζουν συνεπακόλουθα την παιδαγωγική και τη διδασκαλία των Εικαστικών και των Πλαστικών Τεχνών γενικότερα. Με τα δεδομένα αυτά, μέσα από μια  ιστορική αναδρομή της διερεύνησης της έννοιας του Ωραίου στο έργο μεγάλων  φιλοσόφων αλλά και καλλιτεχνών, θα επιχειρήσουμε να καταδείξουμε την αναγκαιότητα της διατήρησης του Ωραίου ως υπέρτατου σκοπού της τέχνης.