Ψηφιακή Παιδεία

Η γλώσσα των ποιητών είναι ζώσα μεταφορά· επισημαίνει τις μέχρι πριν ακατανόητες σχέσεις των πραγμάτων, τις καθιστά αιώνιες, έως ότου οι λέξεις που τις αναπαριστούν με το πέρασμα του χρόνου γίνουν σημεία αναλογιών, κατηγορίες ιδεών...

Το φαινόμενο της γλώσσας... δεν είναι διόλου το άθροισμα μερικών λέξεων - συμβόλων των πραγμάτων, αλλά μια ηθική δύναμη που η ανθρώπινη διάνοια την κινητοποιεί ωσάν να προϋπάρχει από τα πράγματα.

Ο ποιητής μετέχει στο αιώνιο, το απέραντο και το ένα. Στη σκέψη του χρόνος, τόπος και αριθμός δεν υφίστανται.

Ο αληθινός ποιητής δεν καταδέχεται να περισσολογεί, να ζωγραφίζει, να ξαναθυμίζει. Κάνει ορατό το αόρατο, αισθητό το νοούμενο, πραγματικό το μη πραγματικό...

Σκοπός [του ποιητή ] δεν είναι να θεωρεί μόνο το παρόν ως έχει... αλλά μέσα στο παρόν να διακρίνει το μέλλον. Οι σκέψεις του δεν είναι παρά οι σπόροι των λουλουδιών και των καρπών του μέλλοντος χρόνου.

Έχει τον καιρό ν' ακολουθήσει η πραγματικότητα. Προηγουμένως, είναι ανάγκη να πλασθεί απ' την σκέψη. Μια σκέψη που αν τη σπάσεις, η χούφτα σου θα γεμίσει από σπόρια συγκινήσεων, ευαισθησιών, ανατάσεων, δακρύων.

Το ποίημα είναι καθολικό, εμπεριέχει το σπέρμα μιας αναλογίας, προς κάθε τι που είναι δυνατόν να υπάρξει, σε όλες τις πιθανές παραλλαγές της ανθρώπινης φύσης.

Ένα ποίημα όπως το νοούμε σήμερα... ξεπερνάει τη ζωή... παρουσιάζει δηλαδή πολύ περισσότερες αναλογίες με ένα οποιοδήποτε φυσικό φαινόμενο.

Ένας άλλος καθρέφτης ικανός να ξανακάνει ωραίο εκείνο που έχει φθαρεί, είναι η ποίηση.

Το ωραίον και η «αλήθεια» γίνεται να διαρκούν και να παραμένουν αναλλοίωτα μόνο μέσ' από τη μαγεία, που είναι η τέχνη του μεταμορφώνεσθαι.

Η ποίηση αφαιρεί απ' τα πράγματα το πέπλο της συνήθειας. Αποκαλύπτει την κρυμμένη τους ομορφιά· που αυτή είναι η απώτατη ουσία του κόσμου.

Έχει πάντα περισσότερα να μας πει ένα παρθένο μάτι που μόλις επέστρεψε από τον γύρο των γνωστών μας πραγμάτων.

Για να είναι κανείς αγαθός με τη βαθύτερη έννοια, θα πρέπει να μπορεί να φαντάζεται με ένταση και πληρότητα.

Είναι μάλιστα αυτή η εξαγνιστική δύναμη της τέχνης που τονώνει τόσο την πίστη μας στον ηθικό της προορισμό.

Η ποίηση δρα επί της αιτίας... Γιατί η ποίηση είναι το σπαθί της αστραπής που δεν μπαίνει ποτέ στη θήκη.

Η ποίηση έπρεπε να εκφράζει την αιχμή, ν' αποτελεί ένα είδος προκεχωρημένο φυλάκιο μέσα στην ανεξερεύνητη περιοχή της ζωής, να προηγείται από τις άλλες τέχνες στην αποτύπωση της ευαισθησίας.

Η ποίηση από το ένα μέρος και το συμφέρον του ατόμου από το άλλο, είναι ο Θεός και ο Διάβολος του κόσμου.

[Εκείνο που πρέπει να γίνεται] είναι η αντιδουλικότητα, η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία. Η Ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας.

Γιατί η ποίηση είναι η τελεία και ακριβής στιγμή, ο ροδαμός των πραγμάτων.

Γιατί η ακριβής στιγμή είναι η δικαιοσύνη και τίποτε άλλο.

[...]