Ψηφιακή Παιδεία

Σχετίζεται κυρίως με οργανωτικές και διδακτικές πρακτικές. Η μέθοδος αυτή έχει στόχο της να λύσει διδακτικά προβλήματα που παρουσιάζονται λόγω της ανομοιογένειας μίας τάξης. Χωρίζεται δε σε εξωτερική και εσωτερική.

Η μέθοδος αυτή ξεκινάει από τη θέση ότι οι μαθητές μαθαίνουν με διαφορετικούς τρόπους και ρυθμούς και πως το σχολείο και ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένοι να το λάβουν αυτό σοβαρά υπόψη τους. Με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό εφικτό; Θα πρέπει να βρεθούν στοιχεία από το μαθησιακό περιβάλλον ώστε να διευκολυνθεί το διδακτικό έργο του δασκάλου και ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός μαθητών να κατακτήσει τη γνώση που πρέπει. Η εφαρμογή της συγκεκριμένης μεθόδου έχει να αντιμετωπίσει τα εξής προβλήματα, τα οποία όσο καλύτερα τα λύσει τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα επιτύχει.

Θα πρέπει, πρώτον, να αποφασίσει ποια χαρακτηριστικά του μαθητή θα πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά τη φάση της διαφοροποίησης, δεύτερον, ποια τμήματα της διαδικασίας της διδασκαλίας επιδέχονται διαφοροποίηση και, τρίτον, ποια μορφή διαφοροποίησης είναι η κατάλληλη για κάθε περίπτωση.

Ουσιαστικά, η διαφοροποιημένη διδασκαλία προσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες που έχει, με τις διαφορές που παρουσιάζει η κάθε τάξη. Ως μέθοδος εφαρμόστηκε αρχικά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, ακολουθώντας κυρίως οργανωτικά μέτρα της κατηγορίας της εξωτερικής διαφοροποίησης, δηλαδή δημιουργήθηκαν παράλληλες τάξεις (streaming), κινητές ομάδες (setting). Από τη δεκαετία του 1970, όταν πλέον είδαν το αδιέξοδο της εξωτερικής διαφοροποίησης, άρχισαν να εφαρμόζονται τρόποι εσωτερικής διαφοροποίησης.

Η εσωτερική διαφοροποίηση ως μέθοδος διδασκαλίας έχει αποδειχθεί αποτελεσματικότερη και χωρίζεται σε τέσσερις κατηγορίες- ομάδες.

1. Ανάλογα με τις δυνατότητες που έχουν οι μαθητές και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να αφομοιώσουν τη γνώση, προσαρμόζονται και τα προγράμματα διδασκαλίας.

2. Τα προγράμματα πρέπει να αναλύουν την ύλη σε τμήματα που θα διευκολύνουν τους μαθητές και θα τους επιτρέπουν να προχωρήσουν μόνοι τους.

3. Ο μαθητής θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα επιλογής. Με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζονται καλύτερα οι ψυχολογικές και μαθησιακές διαφορές των μαθητών.

4. Μπορεί να επιτευχθεί και ο συνδυασμός προγραμμάτων από τις προηγούμενες τρεις κατηγορίες.

Ο δάσκαλος έχει υπόψη του ότι υπάρχουν διάφοροι τύποι μαθητών: ο επιτυχημένος μαθητής, ο κοινωνικός, ο εξαρτημένος που έχει χαμηλές επιδόσεις και μειωμένη αυτοεκτίμηση, ο αρνητικός που δεν δέχεται το σχολείο και ο απομονωμένος μαθητής. Αυτοί οι τύποι των μαθητών διαφοροποιούν και τη διδασκαλία και την προσαρμόζουν ανάλογα.

Η διαφοροποίηση μπορεί να γίνει στο περιεχόμενο, στην οργάνωση της διδασκαλίας, στον βαθμό δυσκολίας, στην παροχή θετικής ανατροφοδότησης και στην κοινωνική οργάνωση της τάξης.