18 Ιανουαρίου 2012
Bride Of Frankenstein. Η Μνηστή του Φρανκεστάιν (γνωστό και ως Η Νύφη του Φρανκεστάιν) (1935).
Μία απο τις μεγάλες ταινίες τρόμου και φαντασίας της δεκαετίας του ’30 η Νύφη του Φρανκενστάιν είναι πιο εντυπωσιακή αν και ισάξια με την πρωτότυπη ταινία που ο Γουέιλ γύρισε το 1931. Ωστόσο, έχει μερικές αξέχαστες στιγμές, έπως ο πρόλογος με την Έλσα Λάντσεστερ ως Μέρι Σέλεϊ, η σκηνή του τέρατος με τον ερημίτη που ψάχνει μια ανθρώπινη συντροφιά (από τις πιο ουσιώδεις απεικονίσεις της ταινίας), ή η αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη σκηνή της δημιουργίας της νύφης προς το φινάλε. Με φοβερά σκηνικά, εντυπωσιακές ερμηνείες (καλύτερες απά την πρώτη ταινία) και φωτογραφία επηρεασμένη από τον εξπρεσιονισμό και με μια ιδιοφυή σκηνοθεσία που αφήνει χώρο ακόμα και για ρομαντισμό, καθώς και για χιούμορ σε μια ταινία που έχει νύξεις για την επιθυμία για αιώνια ζωή, αλλά και για την τρέλα και την υπερφιλοδοξία της επιστήμης, που οδηγεί σε καταστροφή.
Ο πρωταγωνιστής Colin Clive (1898-1937) πέθανε σε ηλικία 39 ετών από το αλκοόλ, 2 χρόνια μετά την ταινία. Μερικές ακόμα ταινίες του): Journey’s End (1930), Frankenstein (1931), Christopher Strong (1933 – σαπουνόπερα με την Κάθριν Χέμπορν), Jane Eyre (1934), Mad love (1935 – μυστηρίου του Καρλ Φροιντ), History is made at night (1937).
Η Bρετανίδα (όπως και όλο το καστ της Νύφης ηταν Βρετανοί) Valerie Hobson (1917-1998) γεννήθηκε στη Βόρεια Ιρλανδία και ηταν 17 ετών όταν συμμετείχε στο φιλμ. Μερικές ακόμα ταινίες της: Werewolf of London (1935), Drums (1938 – Ζολταν Κορντα), Clouds over Europe (1939 – Τιμ Γουίλαν), The spy in black (1939 – Μάικλ Πάουελ), Adventures of Tartu (1943), Great Expectations (1946 – Ντέιβιντ Λιν), Kind Hearts and Coronets (1949 – Ρόμπερτ Χάμερ), The Rocking Horse winner (1949 – Άντονι Πελισιέρ), The Promoter (1952 – Νιμ).
Κριτική από Γιώργο Παναγιωτάκη
Στα χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων, η επιστήμη γνώρισε αλματώδη εξέλιξη. Το γεγονός αυτό προκάλεσε στην κοινή σκέψη την ανησυχία μήπως ο άνθρωπος ύψωσε τόσο το ανάστημά του, ώστε να κινδυνεύει πια από τη θεϊκή μήνιν. Η ήδη πανίσχυρη αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία δεν άργησε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Έτσι, μια νέα κατηγορία ταινιών έκανε την εμφάνισή της: οι ταινίες με ήρωες παράφρονες ή, το λιγότερο, μονομανείς επιστήμονες. Οι πράξεις των λευκοντυμένων και συνήθως αναμαλλιασμένων αυτών προσώπων ήταν ο ορισμός της ύβρεως. Αλλος ήθελε να δημιουργήσει ζωή από το θάνατο, άλλος να μετατρέψει ζώα σε ανθρώπους, άλλος να αντικαταστήσει τους εγκεφάλους δύο προσώπων και άλλος, απλώς, να γίνει αόρατος. Προσπαθούσαν με άλλα λόγια να εξισωθούν με το Θεό και, μοιραία, προκαλούσαν τη νέμεση. Από τους πρώτους διδάξαντες ήταν ένας Βρετανός, ονόματι James Whale. Μεγαλωμένος μέσα στη φτώχεια, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου αιχμάλωτος σε ένα γερμανικό στρατόπεδο. Με το τέλος του πολέμου, δούλεψε ως καρτουνίστας και έπειτα ως ηθοποιός. Κάποια στιγμή μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έγινε ένας από τους πολλούς Ευρωπαίους που σημάδεψαν με την παρουσία τους τον αμερικανικό κινηματογράφο. H πρώτη του ταινία ήταν ένα μελόδραμα, το «Τέλος του Ταξιδιού». Οι υπεύθυνοι της Universal κυρίαρχης εταιρείας εκείνα τα χρόνια στο είδος των ταινιών τρόμου αναγνωρίζοντας με την πρώτη ματιά το σπάνιο ταλέντο του, έσπευσαν να δώσουν την εν λευκώ συγκατάθεσή τους για όποιο σχέδιο είχε στο μυαλό του. Αυτός επέλεξε να μεταφέρει στην οθόνη ένα από τα αριστουργήματα της εποχής του ρομαντισμού, τον «Frankenstein» της Mary Shelley.
Κριτική από κινηματογραφική ομάδα Κ.Ο.Π.Ι.
Μια από τις καλύτερες διασκευές μυθιστορήματος στην επονομαζόμενη «χρυσή εποχή» του φανταστικού κινηματογράφου ήταν το Frankenstein του 1931, σε σκηνοθεσία του σοφιστικέ Άγγλου, Τζέιμς Χουέιλ. Τόση επιτυχία είχε η ταινία, που τέσσερα χρόνια αργότερα η Universal, η εταιρεία που γύρισε το Frankenstein, να επιδιώξει να δώσει μια συνέχεια στην ταινία: το The Bride of Frankenstein.
Από τα πρώτα κιόλας πλάνα, με την θύελλα στον πύργο, ο Χουέιλ επιβάλλει μια σκοτεινή, παγωμένη ατμόσφαιρα, η οποία κυριαρχεί σε ολόκληρη την ταινία. Με λιγοστή, μα πάντα εύστοχη και υποβλητική, μουσική και σωστά τοποθετημένο χιούμορ, ο σκηνοθέτης κατάφερε όχι μόνο να ανανεώσει το μύθο του τέρατος, αλλά και να ξεπεράσει την προηγούμενη ταινία του.
Τοποθετώντας το τέρας στο κέντρο της ιστορίας, ο Χουέιλ πετυχαίνει μια ομοιογένεια και μια αξεπέραστη δύναμη: όπως και στον αρχικό Frankenstein, αντλεί από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα τρόμου και απειλής που κυριαρχεί στην ταινία. Στα πρώτα πλάνα, η φυγή του τέρατος στο νερό, ενώ το κυνηγούν οι χωρικοί με δάδες στα χέρια, είναι δοσμένη μέσα από ένα δάσος χαρακτηριστικά εξπρεσιονιστικό. Τα μεγάλα, ευρύχωρα, ψηλοτάβανα και φωτισμένα μόνο από κεριά δωμάτια που παρουσιάζονται κατά την διάρκεια της ταινίας, το τεράστιο, επιβλητικό, σκοτεινό εργαστήρι, όπου ετοιμάζεται η δημιουργία της μνηστής, ακόμα και η εμφάνιση της τελευταίας, με το μακρύ, κάτασπρο φόρεμά της και την κόμμωση που παραπέμπει στην Νεφερτίτη – όλα αποτελούν κατά γράμμα εφαρμογή των διδαχών της γερμανικής σχολής και όλα δένουν τέλεια με την αλλόκοτη, εντυπωσιακή μουσική του Φραντς Γουάξμαν.
Σημαντικό στοιχείο στην επιτυχία της ταινίας είναι και οι ερμηνείες των ηθοποιών, με επικεφαλής τον Μπόρις Κάρλοφ, συμπατριώτη του Χουέιλ και μέχρι τότε καρατερίστα σε διάφορες ταινίες, που έφτιαξε ένα συμπαθητικό, αξιολύπητο στην μοναξιά του, τέρας, το οποίο αναζητά την κατανόηση και την φιλία, αλλά και την γυναικεία συντροφιά, πράγματα τα οποία του αρνείται ο δημιουργός του και είναι στην βάση της σύγκρουσης.
Το στιλ, η πλαστικότητα των εικόνων, η όλη ατμόσφαιρα, το καλογραμμένο, με ώριμους διαλόγους σενάριο, οι ερμηνείες και η θαυμάσια ηχητική υπόκρουση κάνουν το The Bride of Frankenstein όχι μόνο μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου μιας εποχής στην οποία το είδος άκμαζε και πολλά τέρατα (όπως ο δράκουλας, η μούμια και ο λυκάνθρωπος) πήραν σάρκα και οστά, αλλά και μια από τις καλύτερες Χολιγουντιανές ταινίες της δεκαετίας του ’30 εν γένει. Πρόκειται για μια πανηγυρική κορύφωση σε έναν μύθο τον οποίο γέννησε το 1816 η Μαίρη Σέλεϊ, μια νύχτα με καταιγίδα στην Ελβετία, την οποίαν το ζεύγος Σέλεϊ πέρασε σε μια βίλα μαζί με τον Λόρδο Βύρωνα και τον γιατρό και βιογράφο του, Τζον Πολίντορι.
πηγή 1
πηγή 2
πηγή 3
πηγή 4
ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ SOUNDTRACK ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Σύνθεση Μουσικής: Franz Waxman
Εκτέλεση Μουσικής: Κenneth Alwyn, The Westminster Philharmonic Orchestra
Είδος Ταινίας: Τρόμου, 1935
Έτος Κυκλοφορίας του CD: 1993 (πρώτο εξώφυλλο), 2003 (δεύτερο εξώφυλλο)
Αν σκεφτείτε ότι η ταινία αναφέρεται συχνότατα ως η καλύτερη ταινία γοτθικού τρόμου στην ιστορία του σινεμά, τότε ελάχιστα περιθώρια μένουν για να παινέψει κανείς τo δημιούργημα του James Whale. H εμφάνιση του Βοris Karloff στο ρόλο του τέρατος είναι από τις λίγες φιγούρες τρόμου που έχουν αποτυπωθεί τόσο ανεξίτηλα στο θεατή καθ’ όλη τη διάρκεια των 75 χρόνων ζωής της ταινίας “Τhe Bride of Frankenstein” (1935). Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ένας από τους κορυφαίους μουσικούς του παλιού Hollywood, ο Franz Waxman. Ο συνθέτης που έθεσε τις βάσεις στη μουσική των ταινιών τρόμου, βάσεις που σήμερα θεωρούνται παγιωμένες τεχνικές. Πρωτεργάτης της πληθωρικής παρουσίας της μουσικής σε ταινία τρόμου και της χαρακτηριστικής ταύτισης μουσικών θεμάτων με τους ήρωες που δρουν στο κινηματογραφικό πανί. Καθιερώνει πρωτόγνωρες τεχνικές στο χειρισμό της ορχήστρας με απώτερο σκοπό την ανατριχίλα του θεατή, όπως είναι το τρέμολο στα βιολιά (η τέλεια μουσική ενσάρκωση του πραγματικού τρέμουλου που νιώθει κάποιος που φοβάται). Οι δυσαρμονίες του Waxman καταφέρνουν να σκιαγραφήσουν ένα ζοφερό περιβάλλον που προκαλεί αναστάτωση στο θεατή. Η παρουσία εκκλησιαστικού οργάνου δίνει μια επιβλητική, αρρωστημένη θρησκευτική κατάνυξη στα γεγονότα. Η ιδέα της χρήσης κρουστών με σταθερό τέμπο, στις σκηνές της δημιουργίας της νύφης, παραπέμπει στον κτύπο της καρδιάς της και αποτελεί ευφάνταστο μουσικό εφέ, αποτέλεσμα του ενστίκτου που διέκρινε το συνθέτη. Το ότι το soundtrack του “The Bride of Frankenstein” εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να προκαλεί εφίδρωση στις παλάμες, να επιταχύνει τους παλμούς της καρδιάς και να μας στριμώχνει στο κάθισμα, είναι ενδεικτικό της λαμπρής του υστεροφημίας. Aπό τη βαριά υπογραφή ενός από τους πιο σημαντικούς συνθέτες του παλιού Hollywood, του Franz Waxman, σε μια υποδειγματική επανεκτέλεση από το μαέστρο Kenneth Alwyn με την αρωγή της Westminster Philharmonic Orchestra, με μεγαλύτερη ορχήστρα σε σχέση με την αυθεντική εκτέλεση και βέβαια λαμπρό ήχο. Δε θέλετε να ξέρετε την ποιότητα του ήχου από την ηχογράφηση του 1935! Η διαφορά της πρώτης κυκλοφορίας από τη δεύτερη, με το κόκκινο εξώφυλλο, έχει να κάνει με μεταγενέστερη κυκλοφορία της ίδιας ηχογράφησης, στην οποία προστέθηκαν επιπλέον κομμάτια μουσικής από άλλες ταινίες του Franz Waxman. Και στις δύο κυκλοφορίες υπάρχει ένα μπόνους κομμάτι με μια σουίτα από την ταινία “The Invisible Ray” (1936), που επιμελήθηκε ο Waxman.
Τracklist (κυκλοφορία του 1993):
01. The Bride of Frankenstein – Main Title (1:24)
02. Prologue – Menuetto and Storm (3:52)
03. Monster Entrance (2:14)
04. Processional March (2:16)
06. Bottle Sequence (2:13)
07. Female Monster Music – Pastorale – Village – Chase (4:30)
08. Crucifixion – Monster Breaks Out (3:11)
09. Fire in the Hut – Graveyard (2:07)
10. Dance Macabre (2:09)
11. The Creation (10:14)
12. The Tower Explodes and Finale (3:10)
13. The Invisible Ray Suite (5:54)
Τracklist (κυκλοφορία του 2003):
01. Main Title (1:24)
02. Prologue/Menuetto and Storm/Monster Entrance (6:05)
03. Processional March (2:16)
05. Bottle Sequence (2:13)
06. Female Monster/Pastorale/Village Chase/Crucifixion (7:40)
07. Fire in the Hut/Graveyard (2:07)
08. Danse Macabre (2:09)
09. The Creation/The Tower Explodes/Finale (13:22)
10. The Invisible Ray – Suite (5:54)
11. Prince Valiant – Suite (10:00)
12. Suspicion – Prelude/Sunday Morning (4:40)
13. Rebecca – Suite (7:07)
14. Taras Bulba – The Ride to Dubna (4:55)
πηγή
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου