Ψηφιακή Παιδεία

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Ο ΦΩΤΟΦΡΑΧΤΗΣ

“…Όρθρος η ώρα η πρώτη. Πίσω της, η λαγαρή

πρωία με δείκτες ρόδινους που γρήγορα (θα πω,

ανέλπιστα σχεδόν) γυρίζουν και χρυσίζουν.

Ένας φακός με απίστευτον φωτοφράκτη αρπάζει

την πιο γοργή στιγμή και την απλώνει στην

επιφάνεια μιας πλάκας λείας, ευαισθησίας

εξαισίας.Και τώρα που άνοιξε και έκλεισε ο

φωτοφράκτης σαν μάτι αδέκαστο και συνελήφθη

ο χρόνος, ο ρεμβασμός αυξάνει την ζωή και δίδει

στην κάθε εικόνα την κίνησι και την ευελιξία που

φέρνει από τα βάθη μιας πηγής (της ιδικής του)

ζεστό το πιο κρυφό της νόημα…”

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ / ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ

“…Οτι είσουν πάντα έτσι , από χαρτί

εκ γενετής φωτογραφία σε συνάντησα

ανέκαθεν πως έτσι σ’αγαπούσα γυρολόγα

από εικόνα σε απεικόνιση

και από απεικόνιση σε εικόνα σου αρκέστηκα…”

Ο ΣΤΟΧΟΣ 

Στις καταιγίδες καμώνομαι τη γενναία. Αλλά στούς κεραυνούς παραδίδομαι τρέμω.

Κι ενώ λένε πώς ο φόβος είναι η μόνη ίσως ασφαλής μας κρυψώνα

εγώ πάω και κρύβομαι οπού πετύχω ασάφεια κι οπου μοιρολατρία

στό γείσο των ημερολογίων

στην κουφάλα ενός μύθου .

κάτω από τη φτερούγα μιας σφαίρας

μέσα στόν χειμωνιάτικο, οικογενειακό τάφο ενός γιασεμιού.

Εκτός αν βρω ξεκλείδωτη μιά φωτογραφία. Τρυπώνω και ασφαλίζομαι

κι όχι να πεις

πώς ξεχωρίζει σ’ αυτήν καθαρά αν εσύ μου κρατας το χέρι ή το άδειο γάντι μιας ευγενούς ασάφειας.

Αλλά μένω εκεί.

Φαίνεται κάπου θα εχω ακούσει

οτι η πιό ασφαλής μας κρυψώνα είναι η ασάφεια

οτι, αν μη τι άλλο, επιβραδύνει

να πέσει επάνω μας

της ραγδαίας σαφήνειας ο κεραυνός.

Η εμπλοκή με τις φωτογραφίες είναι

οτι σου παρέχουν

τέτοια πλουσιοπάροχη οκνηρία

τόσο χαμογελαστή πού

ας ξεθύμανε η καταιγίδα έξω

ούτε πού το σκέπτεσαι να φύγεις.

Μένεις εκεί

μέχρι νεωτέρας φωτογραφίας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ/ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ

“…Σαν να μάς φωτογραφίζει η ίδια η ιστορία

για λίγα κέρματα, σε κάποιο ήδη

παρηκμασμένο θέρετρο, τελευταία φορά.

Έχω μαζί μου μιά παλιά φωτογραφία.

Στέκεσαι απερίγραπτα αποφασιστικός,

προσπαθώντας να κατευνάσεις

τα πνεύματα που οχλαγωγούν στο βλέμμα σου,

σχεδόν χωρίς χείλη απ’ την προσπάθεια,

σχεδόν χωρίς δάχτυλα από την οργή….”

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

ΟΡΘΟΣΤΑΣΙΑ / ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟ

“Σέ ύστατη ανάλυση ο Έρως αυτός

δεν μπορεί

παρά να συμμαχήσει με τους υπόλοιπους.

Ζήτω λοιπόν

η καλότατη ροπή μας πρός τον Φόβο

των μαθητών πρός τα γκράφφιτι οπουδήποτε

ή των φωτογράφων πεζοδρομίου

να σου εισπράττουν το αρνητικό του προσώπου

αντί μιάς πρόσκαιρης χαράς του θετικού…”

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΝΩΛΑΧΗΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

“Πώς να κλείσεις μια τέτοια ζωή μέσα σ’ ένα κομμάτι χαρτί;

Κι όμως τούτη η φωτογραφία η κιτρινισμένη

χωρίς χαμόγελα, χωρίς στολίδια και ωραία ρούχα

του θύμισε την φλόγα που έκαιγε,

που σώθηκε και πάει.

Πού χάθηκε η ζωή; που την πήρε λάθος;”

ΟΛΓΑ ΝΤΕΛΛΑ

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Τις περισσότερες φορές

οι φωτογραφίες

λειτουργούν ως παγίδες

όπου συλλαμβάνεται η μνήμη

και ενεργοποιείται

ο φόβος του θανάτου.

ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Φωτογραφία τεθλιμμένη

Παρουσίας ανθρώπου

Το μνημόνιον.

“Ασπασία και Γεώργιος”.

Μια ζωή στοιβάχτηκε

Σε polaroid ασπρόμαυρη.

Αιωνία η μνήμη

Των ανθρώπων που ταξίδεψαν.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

Τι μένει;

Μια παλιά

Ηλιοκαμένη

Φωτογραφία.

Και πολλές φορές

Ούτε κι αυτή.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

ΙΔΙΩΝΥΜΟ / Σ’ ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ Σ’ ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ

“Κουρελιασμένοι απ’ τ’ αγριεμένα κύματα

πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός

στο σκοτεινό θάλαμο της γης

με ισκιωμένο το μυαλό

απ’ το ξέφρενο κυνηγητό

της ασάλευτης πορείας των άστρων

οι τελευταίοι απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους

θυσία στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών .

Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.

Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής

σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις.”