Ψηφιακή Παιδεία

Ο πλανήτης μελαγχολία έτρεχε ολοταχώς να συγκρουστεί με τον δικό τους, όπως κι έγινε, μόνο που αυτοί ναρκωμένοι από τον υπνωτικό ήχο της τηλεόρασης ή από τις περιπέτειες της πλοήγησης στην εικονικότητα, χαμογελούσαν σε ετοιμοπαράδοτα πεποιημένα προφίλ και συνομιλούσαν με τους εικονικούς εαυτούς των άλλων, κολυμπώντας σαν ψάρια σιωπηλά στη μοναξιά τους.

Ήταν μια μάχη από πριν χαμένη. Καληώρα όπως η θεία Μαγδαληνή στο χωριό καθισμένη άλλοτε –έξω καρδιά– στο κατώφλι της, αρχηγός ανάμεσα στις γειτόνισσες. Πώς τα πήγαινε με τις φιληνάδες της στη γειτονιά την είχες ρωτήσει – πάνε λίγα χρόνια. «Όλα κι όλα. Δεν τις έχω ανάγκη. Έχω την τηλεόρασή μου, καρφάκι δεν μου καίγεται», η απάντησή της. Κι αυτοί κατ’ αναλογίαν, πού τους βρίσκεις πού τους χάνεις, παρηγορημένους για τα ατυχήματα της πραγματικότητας -δύσκολες φιλίες κι αδιέξοδους έρωτες, αναζήτηση νοήματος ή πρακτικά προβλήματα- στο διαδίκτυο χαμένους. Υπάρχει ad hoc ένα κίνημα -διεθνές- με στόχο τη δικτύωση ανθρώπων που πλέκουν, κεντάνε ή υφαίνουν από κοινού και σε δημόσιο χώρο, φάρμακο νηπενθές για τα σύγχρονα δεινά και την κατάκτηση της αλυπίας.

Είναι κατά τον Πλάτωνα αλυπία η έξις, η σταθερή κατάσταση της ψυχής για να μην παραδινόμαστε στη θλίψη. Στους ελληνιστικούς χρόνους οι στωικοί ανάπτυξαν θεωρίες περί παθών, συναισθημάτων δηλαδή που μας ταράζουν, «ταράσσει ου τα πράγματα αλλά τα περί πραγμάτων δόγματα», οι λανθασμένες κρίσεις μας γι’ αυτά. Από τα έργα περί αλυπίας δεν σώζεται κανένα Τα φιλοσοφικά έργα του Γαληνού χάθηκαν όλα, εκτός από το περί αλυπίας, ως το 2007! Γάλλοι ερευνητές στη Μονή Βλατάδων ανακάλυψαν τη φιλοσοφική πραγματεία περί αλυπίας ένα φιλοσοφικό τρόπο χειρισμού της λύπης, γεμάτο κοινούς τόπους, όπως στα παραμυθητικά θεραπευτικά κείμενα. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΑ το 2007, στον τόμο 60. Η μικρόσωμη καθηγήτρια της φιλοσοφίας του Αριστοτελείου, με μάτια που λάμπανε και το όμορφο χαμόγελό της μας έδειξε στον προτζέκτορα την πρώτη σελίδα του χαμένου χειρογράφου.

Το πέρασμα στη δράση και η δημιουργικότητα ελευθερώνει. Θεατρικά σχήματα νέων ανθρώπων πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες για μια βραδινή έξοδο – τροφή για σκέψη. Στο στούντιο ΚΟΙΤΩΝΕΣ στο πρώην στρατόπεδο ΚΟΔΡΑ, δεν έβρισκες εύκολα θέση. Ο προθάλαμος γεμάτος κορίτσια κι αγόρια και το θέατρο προσπαθούσε να ευλογήσει τους άρτους και να υπάρξει τροφή για όλους. Πάθος και φρεσκάδα από ΤΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ που ΔΕΝ ΓΕΡΝΑΝΕ ΠΟΤΕ, αληθινό ρίσκο για το σχήμα Ρίsko, να αναμετρηθεί με το έργο του Frank McGuinness, που πριν οχτώ χρόνια ανέβασε η ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ της ΤEXNHΣ, που ανακοίνωσε ήδη την αναστολή λειτουργίας της μετά από τριανταδύο χρόνια αδιάλειπτης συμμετοχής στη θεατρική ζωή της πόλης. Διπλοτυπία στη μνήμη τα παλιά και τα νέα θεατρικά πρόσωπα της παράστασης.