Ψηφιακή Παιδεία

Τα τελευταία χρόνια, κάθε χρόνο και χειρότερα, παρατηρούμε να ανδρώνεται γύρω μας μια κοινωνία μίσους. Μία απανθρωποιημένη κοινότητα που στρέφει τα μέλη της να σφάζουν και μισούν αλλήλους. Και φυσικά είναι ολοφάνερη, πιστεύουμε, η σχέση του μίσους τούτου με την αυξανόμενη οικονομική ανέχεια. Ο φόβος της προλεταριοποίησης, η απειλή της φαντασιακής μας οικονομικής ευμάρειας (που στην ουσία είναι μία καταναλωτική ατομικίστικη κοινωνική επίδειξη), ο τρόμος για το δυσοίωνο -ή έστω μακροπρόθεσμα ευοίωνο με τραγικά μεγάλες δυσκολίες βραχυπρόθεσμα- μέλλον, λειτουργούν ως λίπασμα στο εντεινόμενο μίσος για ό,τι διαφέρει.

Μισούμε τον απεργοσπάστη, μισούμε το μετανάστη, μισούμε περισσότερο τον καημένο πρόσφυγα, μισούμε τις γυναίκες που τις θέλουμε δούλες στο σπίτι (σεξουαλικά υποχείρια και παιδαγωγούς παιδιών μόνο), μισούμε τον καθηγητή στο σχολείο που δεν ασχολείται όπως εμείς απαιτούμε με το παιδί μας, μισούμε το δημόσιο υπάλληλο που έχει εξασφαλισμένη δουλειά, μισούμε τον πολιτικό που εκλέξαμε γιατί δε μας έκανε ρουσφέτι (έστω δεν ήταν πιστός στις εξαγγελίες του), μισούμε τον απεργό που κλείνει το δρόμο, μισούμε εκείνον που μας βρίζει όταν εμείς κλείνουμε το δρόμο... Παραδείγματα άπειρα και καθημερινά.

Μία κοινωνία μίσους ανδρώνεται και εμείς το αποδεχόμαστε τόσο ευχάριστα, τόσο εύκολα το υιοθετούμε, το αμέτοχα το εισπράττουμε. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι ουσιαστικά μισούμε τον ίδιο τον Άνθρωπο. Έχουμε την απαίτηση να γίνουν όλοι σαν εμάς, να κάνουν όλοι ό,τι κάνουμε εμείς.

Και φυσικά μπορούμε να θυμίσουμε τις ευθύνες της εκπαίδευσης και της γενικότερης κοινωνικής άγνοιας και ακόμα και των ΜΜΕ. Τα ίδια τα κανάλια έδειξαν το δρόμο του μίσους μέσα από τις δικές τους ποικίλες αφηγήσεις, ειδήσεις κι αναφορές. Η απομυθοποίηση που επέφεραν και η ένταση της άγνοιας, της απάθειας και του τρόμου για κάθε αλλαγή στη ζωή μας (βλ. π.χ. τον τραγέλαφο του όρου "λαθρομετανάστης" όταν μιλάμε για κυνηγημένους πρόσφυγες ή την κατασυκοφάντηση του διαδικτύου), φέρνουν την κοινωνία μας στο χέιλος της αβύσσου.

Το μίσος πλέον κυριαρχεί στη ζωή μας. Το βλέπουμε κατά των άστεγων, κατά των μεταναστών, κατά των πολιτικών. Το χειρότερο είναι ότι το μίσος τούτο το διδάσκουμε με πλήρη παιδαγωγική προσέγγιση.

Διδάσκουμε βιωματικά το μίσος στους νέους μας. Μισούμε την ίδια τη νεολαία. Τη μισούμε που δεν ακολουθεί τα δικά μας πρότυπα επικοινωνίας, τα κορίτσια που αναζητούν τα σεξ, τα παιδιά που προσπαθούν να εκφράσουν την αντισυστημική αντίδρασή τους. Μισούμε τους νέους που θέλουν να εργαστούν και να ασφαλιστούν.

Μόνο μισούμε το διπλανό. Δε θέλει αιτία. Θα βρούμε μία αιτία. Κι αν χρειαστεί θα εφεύρουμε μία. Και φυσικά μπορούμε να παραφράσουμε το Βολταίρο. Χρειαζόμαστε μια αιτία για να μισήσουμε, νιώθουμε την ανάγκη να εφεύρουμε μία.

"Ο δείμος του πολίτη"

ΠΗΓΗ