Ψηφιακή Παιδεία

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ Agelioforos.gr

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Ο λαμπρός και δηκτικός Καβάφης καταράστηκε τους κουλτουριάρηδες, δημιουργώντας ενόσω ζούσε μια καταιγίδα γνωμικών που φαίνονται εύκολα και βατά, αλλ' αυτός φροντίζει συνήθως να τα δυναμιτίζει. Λόγου χάρη, απευθύνεται στον Δημάρατο, στη «Σατραπεία», με τα εξής: «Αλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει: /τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, /τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε». Ο κυνηγός εντυπώσεων φτάνει στο εύκολο συμπέρασμα πως ο φυγάς θεωρεί τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών την υπέρτατη κορύφωση του πολιτικού βίου, αλλά ο ποιητής φροντίζει να χαρακτηρίζει αμφότερα «δύσκολα και ανεκτίμητα». Στην ελληνική πολιτική ζωή, ο έπαινος του Δήμου οδηγεί σε αρχηγό λαοπλάνο ή δημοφιλή ή δημοτελή ή απλώς Δηλιγιαννικό και Ανδρέα. Αλλά οι Σοφισταί έχουν προσώρας επαινέσει τον Τρικούπη και τον Σημίτη, δηλαδή ανθρώπους νοικοκυραίους, εργώδεις και πληκτικούς. Το να σε παραδέχεται ο κοσμάκης και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος ταυτόχρονα (υπονοεί ο ποιητής) είναι το Μέγα Ζόρι.

Τη μοίρα του Δημάρατου βιώνει επώδυνα ο Αντώνης Σαμαράς. Τις προάλλες ήταν στα Σούσα και μίλαγε με Αρταξέρξηδες. Και δεν κρύβει τους πολλούς του φόβους. Βλέπει την Ιταλία. Βλεπει τι ετοιμάζουν μετά τον Παπαδήμο. Η δημοσκοπική πλειοψηφία του βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Αυτήν την αντίληψη την έχει αποκτήσει ψυχογραφικώς τόσο από την αναμέτρηση με την ευγενή του γενιά, γενιά διαμορφωτών της νεοελληνικής σκέψης και οικονομίας του 20ού αιώνα, έχει συγκρουστεί με ένα διαμορφωτή του Δήμου, ονόματι Μητσοτάκην, κι έχει πάρει θάρρος από ένα μεγάλο ποιητή που τον συμπαθούσε και προθανατίως τον επαίνεσε εμμέσως. Είναι σαφές ότι ο Σαμαράς κυνηγά τον έπαινο των Σοφιστών, όπως είναι οι αναγραφείς και ταβουλάριοι της ιδιότυπης πλην πειστικής ρητορικής μιας πολιτικής συντροφιάς που τον συμπαθεί και ενδεχομένως τον πείθει, συντροφιάς που συνεχίζει την παράδοση καλών πολιτικών ρητόρων, του πατρός της Βλάχου, και μιας πλειάδας αντιβενιζελικών εξαιρετικών συντακτών στο ιστολόγιο Antinews. Η κλίση προς τον Σαμαρά δεν είναι κομματική αλλά κριτική. Ελεύθεροι από δεσμεύσεις, ρημάζουν τους λεγόμενους «πρίγκιπες». Ο Σαμαράς σαφώς τους ρημάζει επίσης, και στην ενισχυτική αρθρογραφία του Φαΰλου Κρανιδιώτη απαντά με απειλή διαγραφής των κομματικών, αφού ένα ιστολόγιο χαρακτηρίζεται από μη κομματική επιδραστικότητα. Ομως ο έπαινος του Δήμου εξαρτάται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Χατζιδάκι και τον Χατζηγάκη. Αυτοί κρίνονται από το λαό. Ο δεινός Φαΰλος μπορεί να πάρει ψηφαλάκα και από το ΛΑΟΣ και από το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, ενδεχομένως και από τους παλαιούς πιπισιπήδες, αλλά δύσκολα θα πείσει τη φιλευρωπαϊκή πλειοψηφία της απαθούς καραμανλικής παράδοσης, που αποτελείται από νοσταλγούς της εποχής που ο Ζισκάρ έδινε το αερόπλανο στο γερο-Καραμανλή να έρθει να κυβερνήσει την Ελλάδα το '74 και δεν τον έβαζε να υπογράψει ότι το παρέλαβε, από φόβο μην το βρει στην Μπουργκίνα Φάσο. Η αξιοπρέπεια που επιθυμεί η Δεξιά υπάρχει, είναι δοκιμασμένη και δεν περιλαμβάνει πουθενά το «δεν υπογράφω», που θεωρείται ένδειξη φοβίας. Και η μόνη φωτογραφία όπου διασώζεται ο Καβάφης κινούμενος δείχνει ένα χαμηλόθωρο δραπέτη του πλήθους…