31 Οκτωβρίου 2011
30 Οκτωβρίου 2011
Όχι στο «κούρεμα» του 50% και την νέα κατοχή. Παύση πληρωμών του χρέους – Λογιστικός έλεγχος
Αθήνα, 29 Οκτώβρη 2011
Αρνητική εξέλιξη που σφίγγει ακόμη πιο σφιχτά την θηλιά του δημόσιου χρέους στον λαιμό του ελληνικού λαού σηματοδοτεί η απόφαση των 17 ηγετών της ευρωζώνης που συμφωνήθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Οκτωβρίου 2011. Η απόφαση για το κούρεμα του δημόσιου χρέους που κατέχουν οι ιδιώτες κατά 50% δεν πρόκειται να επιλύσει το πρόβλημα του χρέους, ενώ θα σηματοδοτήσει νέα βάρη, επειδή:
1. Θα συνοδευτεί από νέα δάνεια, ύψους 130 δισ. ευρώ, που με αποτέλεσμα η μείωση του χρέους να είναι μικρότερη απ’ όσο υπόσχονται.
2. Η μείωση που θα επέλθει είναι μικρή και άνισα κατανεμημένη λόγω του ότι από το κούρεμα εξαιρούνται τα δάνεια της Τρόικας, ύψους 65 δισ. ευρώ και τα ομόλογα που έχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ύψους 55 δισ. ευρώ.
3. Τα ασφαλιστικά ταμεία θα επωμιστούν ένα τεράστιο βάρος ύψους 11,5 δις. ευρώ, με αποτέλεσμα η αναδιάρθρωση του χρέους να σημάνει τελικά την μείωση των συντάξεων και των ασφαλιστικών παροχών.
4. Τα νέα εγγυημένα ομόλογα που θα εκδοθούν σε αντικατάσταση των παλιών δεν θα διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, με αποτέλεσμα να ενισχύεται η θέση των δανειστών.
5. Θα συνοδευτεί από νέα μέτρα λιτότητας, μειώσεις σε μισθούς και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που θα σημάνουν την βύθιση του ελληνικού λαού στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
6. Ως εγγύηση η Γερμανία και η ΕΕ στην ουσία απαιτούν να περιέλθει η Ελλάδα σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας και στην πράξη κατοχής, με τον διορισμό γκαουλάιτερ σε κάθε κρίσιμο υπουργείο και υπηρεσία.
7. Η ίδια αυτή η συμφωνία είναι θνησιγενής, όπως κι η συμφωνία της 21ης Ιουλίου την οποία η κυβέρνηση επίσης χαρακτήριζε ως μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα, λόγω του ότι η συμφωνία των τραπεζών δεν είναι δεδομένη.
8. Αμφισβητούνται ακόμη και τα αποτελέσματά της, δεδομένου ότι η μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020 δεν θα κάνει το χρέος βιώσιμο, όπως λένε κυβέρνηση και ΕΕ. Αν είναι βιώσιμο το χρέος σε αυτό το επίπεδο γιατί η Ιταλία σήμερα που έχει χρέος σε αυτό το ύψος καλείται να το μειώσει; Και γιατί επίσης η Ελλάδα που είχε αυτό το χρέος το 2009 υποχρεώθηκε να μπει σε «πρόγραμμα διάσωσης»;
Για όλους τους παραπάνω λόγους η απόφαση των ηγετών της ευρωζώνης είναι απαράδεκτη και πρέπει να ανατραπεί από την πάλη του ελληνικού λαού. Το επιλεκτικό δε κούρεμα (που αφήνει αλώβητα τα δάνεια της Τρόικας που αποτελούν υπόδειγμα παράνομου χρέους, ενώ οδηγεί στην καταστροφή τα ασφαλιστικά ταμεία) δείχνουν πόσο αναγκαία είναι η άμεση παύση πληρωμών και επίσης ο λογιστικός, δημοκρατικός και εργατικός έλεγχος που θα δείξει ποιό μέρος του χρέους είναι παράνομο, μη νομιμοποιημένο ή αντισυνταγματικό ώστε να μην πληρωθεί. Η διαγραφή του χρέους έτσι θα γίνει με πρωτοβουλία του κυρίαρχου ελληνικού λαού που θα αναγκάσει τους δανειστές να αποδεχθούν τους όρους του.
Οι μεγαλειώδεις και αποφασιστικές κινητοποιήσεις που σημάδεψαν τον εορτασμό της επετείου του «Όχι» την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο ελληνικός λαός για να αποτινάξει από πάνω του τα δεσμά των πιστωτών και τη νέα κατοχή. Το συνέδριο δε που οργανώνει το επόμενο διάστημα η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου φιλοδοξούμε να αποτελέσει ένα βήμα στην πάλη της κοινωνίας για τη διαγραφή του χρέους.
Επικοινωνία:
info@elegr.gr
ΠΗΓΗ: http://elegr.gr/details.php?id=257
Mick Jagger: Young in the 60s
3 May - 27 November 2011
Bookshop Gallery
Free
Mick Jagger: Young in the 60s documents the singer’s early rise to become one of the most influential singer-songwriters of the era. This display coincides with the British edition of the Arles publication Mick Jagger: The Photobook, being published by Thames and Hudson in May 2011.
Michael Philip (‘Mick’) Jagger was born in Dartford in 1943 and educated at Dartford Grammar School and the London School of Economics. Jagger formed the rock and roll band The Rolling Stones in 1962 with Keith Richards and Brian Jones. Bill Wyman and Charlie Watts joined soon after. They had their first chart hit with Come On in July 1963, the first of 15 hit singles in the 1960s. In the same decade, Jagger started an acting career with roles in Performance and Ned Kelly. The Stones continue to be one of the most significant bands to the present day. Jagger was created a Knight in 2002 for services to popular music.
The Gallery’s holdings of portraits of the group started with a gift in 1972 from Cecil Beaton of his portrait of Jagger taken in Morocco in 1967. New acquisitions in the display include portraits of the singer by Gered Mankowitz, including one with his prized Aston Martin DB6, and another from 1968 that shows the influence of pop art and psychedelia on Jagger’s clothes and surroundings.
The display will include an image from the Rolling Stones’s first official photo shoot by Philip Townsend. Other key images are a previously unexhibited colour photograph by Colin Jones (1967), Michael Cooper’s study of the Rolling Stones for the cover of their album Their Satanic Majesties Request (1967) and Michael Joseph’s supremely decadent image of the group posing with a large menagerie of animals for the gatefold of their album Beggar’s Banquet (1968).
Chasing Mirrors: Reflections on identity, art and culture
14 October 2011 – 8 January 2012
.jpg)
Chasing Mirrors is a season that focuses on contemporary visual art and culture inspired by connections with the greater Middle East. It offers no single unifying viewpoint but a global mix of voices and perspectives of storytellers, calligraphers, poets, artists, dancers, historians and writers.Chasing Mirrors: My Portrait, Shape by Shape is an installation of new work reflecting on portraiture and concepts of representation and identity. British-Iraqi artist Athier Mousawi has collaborated on this participatory art project with young people from our three community partners An-Nisa, Paiwandand Tallo. Their dialogue, creative conversations and cultural exchange form this installation. This is the third year of the project and Athier follows on from artists Alinah Azadeh andFaisal Abdu’ Allah.
Supported by
Ο Κύριος Μάνος Μόνος: Σειρά Εκπαιδευτικά Παραμύθια
Ο Κύριος Μάνος Μόνος: Σειρά Εκπαιδευτικά Παραμύθια: Ο κύριος Μάνος Μόνος ανήκει στα εκπαιδευτικά παραμύθια των εκδόσεων Κέδρος . Οι γνωστικοί στόχοι του συγκεκριμένου παραμυθιού είναι κυρίως ...
Ο Κύριος Μάνος Μόνος: Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα για σχολεία
Ο Κύριος Μάνος Μόνος: Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα για σχολεία: Ο κύριος Μάνος Έρχεται στο σχολείο σου Μόνο!! Εκπαιδευτικό πρόγραμμα για μαθητές νηπιαγωγείου και Α και Β Δημοτικού.
29 Οκτωβρίου 2011
Τεχνικές στοχαστικής δημιουργικής και γλωσσικής ενεργοποίησης των μαθητών δια μέσου των τεχνών: θεωρητικές και πρακτικές προσεγγίσεις
Στο πλαίσιο της εισήγησης τίθεται ένας αρχικός προβληματισμός για τη σχέση της τέχνης με την εκπαίδευση και γίνεται αναφορά στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο μάθησης, ενεργοποιώντας ολιστικά την προσωπικότητα των μαθητών. Το θεωρητικό πλαίσιο που θεμελιώνει αυτή τη σχέση στηρίζεται στις διατυπωμένες θεωρίες των Dewey, και Gardner.
Ειδικότερα αναλύεται το πώς η τέχνη προάγει τον κριτικό και δημιουργικό στοχασμό των μαθητών και περιγράφονται μοντέλα ανάπτυξης της δημιουργικότητας και του στοχασμού των μαθητών όταν αυτοί συνδιαλέγονται (μέσω της παρατήρησης και της ακρόασης) με έργα τέχνης. Στο πλαίσιο αυτό παρουσιάζεται το μοντέλο παρατήρησης εικαστικών έργων τέχνης (Perkins, 1994), τo μοντέλο ακρόασης μουσικών συνθέσεων (Olson ) και η φιλοσοφία και το περιεχόμενο των Προγραμμάτων, Visible Thinking Project, Artful Thinking Project.
Aξίζει να σημειωθεί ότι στόχος αυτών των προσεγγίσεων είναι η ανάπτυξη της κριτικής και δημιουργικής σκέψης των μαθητών, η οποία εκφράζεται κυρίως γλωσσικά (μέσα από την προφορική και γραπτή έκφραση των μαθητών). H μεθοδευμένη παρατήρηση έργων τέχνης (μέσα από συγκεκριμένες ερωτήσεις που τοποθετούνται σε 4 ανεξάρτητα στάδια) δίνει τη δυνατότητα στον παρατηρητή, όχι μόνο να παρατηρήσει σε βάθος ένα έργο τέχνης αλλά, παράλληλα, να καλλιεργήσει τη στοχαστική και δημιουργική του διάθεση καθώς παρατηρεί. (Perkins, 1994). Με τον τρόπο αυτό ο παρατηρητής δεν κατανοεί ή αναρωτιέται μόνο για το έργο τέχνης αλλά , παράλληλα, αναπτύσσει ιδιότητες της κριτικής και δημιουργικής σκέψης: (επιχειρηματολογία, κατάθεση τεκμηριωμένης άποψης, έλεγχος των πηγών, σύγκριση, επισήμανση κεντρικών μηνυμάτων και συμβολισμών, παραγωγή ιδεών, έκφραση μη προφανών απόψεων κτλ).
Στην ίδια λογική κινούνται και τα Project Visible και Artful Thinking. Σύμφωνα με αυτά οι μαθητές αναλύουν ένα θέμα ενδιαφέροντος μέσα από μεθοδευμένες εκπαιδευτικές τεχνικές που προάγουν το στοχασμό των μαθητών. Οι εκπαιδευτικές αυτές τεχνικές στηρίζονται στην παρατήρηση έργων τέχνης. Προκειμένου να γίνουν κατανοητά τα μοντέλα και οι τεχνικές παρατήρησης έργων τέχνης σε εκπαιδευτικό πλαίσιο, γίνεται επίσης αναφορά σε παραδείγματα από τη διδακτική πράξη.
Η ομιλία βρίσκεται εδώ http://www.blod.gr/lectures/Pages/viewlecture.aspx?LectureID=116#
28 Οκτωβρίου 2011
Στην ανακύκλωση και ακαδημαϊκά συγγράμματα
Μετά τα σχολικά βιβλία... σε ανακύκλωση πηγαίνουν και τα ακαδημαϊκά συγγράμματα!
Στο πλαίσιο του προγράμματος «Εύδοξος» για την ηλεκτρονική παραγγελία συγγραμμάτων, υλοποιείται φέτος η νέα δράση «Εύδοξος+» για την ανταλλαγή χρησιμοποιημένων συγγραμμάτων μεταξύ φοιτητών του ίδιου τμήματος.
Όπως αναφέρει το υπουργείο Παιδείας, πρόκειται για ένα εθελοντικό πρόγραμμα μέσω του οποίου φοιτητές μπορούν να διαθέτουν σε συμφοιτητές τους τα συγγράμματα παλαιότερων ετών, που δεν χρειάζονται πλέον για τις σπουδές τους, με πλεονεκτήματα για τους ίδιους και για τα Ιδρύματα.
εδώ η συνέχεια του άρθρου
Στο πλαίσιο του προγράμματος «Εύδοξος» για την ηλεκτρονική παραγγελία συγγραμμάτων, υλοποιείται φέτος η νέα δράση «Εύδοξος+» για την ανταλλαγή χρησιμοποιημένων συγγραμμάτων μεταξύ φοιτητών του ίδιου τμήματος.
Όπως αναφέρει το υπουργείο Παιδείας, πρόκειται για ένα εθελοντικό πρόγραμμα μέσω του οποίου φοιτητές μπορούν να διαθέτουν σε συμφοιτητές τους τα συγγράμματα παλαιότερων ετών, που δεν χρειάζονται πλέον για τις σπουδές τους, με πλεονεκτήματα για τους ίδιους και για τα Ιδρύματα.
εδώ η συνέχεια του άρθρου
Η ποιότητα των ελληνικών πανεπιστημίων
Του Χρήστου Κουρουνιώτη*
Είναι αναμφισβήτητα ευχάριστο ότι ένα ελληνικό πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, περιλαμβάνεται στα 300 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, σύμφωνα με την κατάταξη των Times.
Κατά τη διάρκεια του δημοσίου διαλόγου για το θεσμικό πλαίσιο της ανώτατης εκπαίδευσης, η απουσία ελληνικών πανεπιστημίων από την κατάταξη, είχε χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα που "αποδείκνυε" την χαμηλή τους ποιότητα και τις ευθύνες της "βολεμένης" ακαδημαϊκής κοινότητας για αυτήν. Τώρα που ένα ελληνικό πανεπιστήμιο περιλαμβάνεται στην κατάταξη, είναι χρήσιμο να δούμε πιo αναλυτικά τη θέση του ως προς τους επί μέρους δείκτες.
Το Πανεπιστήμιο Κρήτης κατέλαβε θέση στην ομάδα 276 – 300 στην παγκόσμια κατάταξη, με κύριους δείκτες 13,1 (στα 100) για τη διδασκαλία, 12,5 για την έρευνα (ποσότητα, χρηματοδότηση και φήμη) και 66,7 για τις αναφορές στις δημοσιεύσεις ερευνητών του. Από τους κύριους δείκτες φαίνεται οτι ο παράγων που εξασφάλισε τη θέση του Πανεπιστημίου Κρήτης στην κατάταξη είναι η ποιότητα της έρευνας των μελών του, όπως μετριέται από τις αναφορές που άλλοι ερευνητές κάνουν σε αυτήν. Αντιθέτως, οι δείκτες στους οποίους το Πανεπιστήμιο Κρήτης μειονεκτεί, βασίζονται σε παράγοντες για τους οποίους την κύρια ευθύνη έχει η πολιτεία και όχι η ακαδημαϊκή κοινότητα, όπως η χρηματοδότηση της έρευνας και η αναλογία φοιτητών προς διδάσκοντες. Στην περίοδο 2005 – 2010 που εξετάζει η κατάταξη, δεν είχε προκηρυχθεί κανένα πρόγραμμα χρηματοδότησης της έρευνας στην Ελλάδα. Το Πανεπιστήμιο Κρήτης έχει 700 μέλη ΔΕΠ, που διδάσκουν περίπου 23500 φοιτητές και φοιτήτριες (14000 προπτυχιακούς και 9500 μεταπτυχιακούς). Στην ίδια ομάδα της κατάταξης βρίσκονται ιδρύματα όπως το φημισμένο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας, με 6000 καθηγητές για 40000 φοιτητές (δείκτη 47,9 για διδασκαλία και 11 για αναφορές) και το πολυτεχνείο METU της Άγκυρας, με 2000 χιλιάδες καθηγητές για 23000 φοιτητές (δείκτη 37 για τη διδασκαλία και 35,1 για τις αναφορές).1
Οι αλλαγές στη διοίκηση των ιδρυμάτων, τις οποίες παρουσίασε ως πανάκεια η κυβέρνηση και στήριξε η αξιωματική αντιπολίτευση, καθόλου δεν βελτιώνουν αυτά τα κρίσιμα μεγέθη. Αντιθέτως, οι καθυστερήσεις στους διορισμούς καθηγητών και στη χρηματοδότηση της έρευνας ακόμη και από ευρωπαϊκά κονδύλια, υποβαθμίζουν τη θέση των ελληνικών πανεπιστημίων στοn διεθνή ανταγωνισμό.
1 Περισσότερα στοιχεία για τη μεθοδολογία της κατάταξης των Times βρίσκονται στην ιστοσελίδα http://www.timeshighereducation.co.uk/world-university-rankings/2011-2012/analysis.html
*Τμήμα Μαθηματικών Πανεπιστήμιο Κρήτης
Είναι αναμφισβήτητα ευχάριστο ότι ένα ελληνικό πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, περιλαμβάνεται στα 300 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, σύμφωνα με την κατάταξη των Times.
Κατά τη διάρκεια του δημοσίου διαλόγου για το θεσμικό πλαίσιο της ανώτατης εκπαίδευσης, η απουσία ελληνικών πανεπιστημίων από την κατάταξη, είχε χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα που "αποδείκνυε" την χαμηλή τους ποιότητα και τις ευθύνες της "βολεμένης" ακαδημαϊκής κοινότητας για αυτήν. Τώρα που ένα ελληνικό πανεπιστήμιο περιλαμβάνεται στην κατάταξη, είναι χρήσιμο να δούμε πιo αναλυτικά τη θέση του ως προς τους επί μέρους δείκτες.
Το Πανεπιστήμιο Κρήτης κατέλαβε θέση στην ομάδα 276 – 300 στην παγκόσμια κατάταξη, με κύριους δείκτες 13,1 (στα 100) για τη διδασκαλία, 12,5 για την έρευνα (ποσότητα, χρηματοδότηση και φήμη) και 66,7 για τις αναφορές στις δημοσιεύσεις ερευνητών του. Από τους κύριους δείκτες φαίνεται οτι ο παράγων που εξασφάλισε τη θέση του Πανεπιστημίου Κρήτης στην κατάταξη είναι η ποιότητα της έρευνας των μελών του, όπως μετριέται από τις αναφορές που άλλοι ερευνητές κάνουν σε αυτήν. Αντιθέτως, οι δείκτες στους οποίους το Πανεπιστήμιο Κρήτης μειονεκτεί, βασίζονται σε παράγοντες για τους οποίους την κύρια ευθύνη έχει η πολιτεία και όχι η ακαδημαϊκή κοινότητα, όπως η χρηματοδότηση της έρευνας και η αναλογία φοιτητών προς διδάσκοντες. Στην περίοδο 2005 – 2010 που εξετάζει η κατάταξη, δεν είχε προκηρυχθεί κανένα πρόγραμμα χρηματοδότησης της έρευνας στην Ελλάδα. Το Πανεπιστήμιο Κρήτης έχει 700 μέλη ΔΕΠ, που διδάσκουν περίπου 23500 φοιτητές και φοιτήτριες (14000 προπτυχιακούς και 9500 μεταπτυχιακούς). Στην ίδια ομάδα της κατάταξης βρίσκονται ιδρύματα όπως το φημισμένο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας, με 6000 καθηγητές για 40000 φοιτητές (δείκτη 47,9 για διδασκαλία και 11 για αναφορές) και το πολυτεχνείο METU της Άγκυρας, με 2000 χιλιάδες καθηγητές για 23000 φοιτητές (δείκτη 37 για τη διδασκαλία και 35,1 για τις αναφορές).1
Οι αλλαγές στη διοίκηση των ιδρυμάτων, τις οποίες παρουσίασε ως πανάκεια η κυβέρνηση και στήριξε η αξιωματική αντιπολίτευση, καθόλου δεν βελτιώνουν αυτά τα κρίσιμα μεγέθη. Αντιθέτως, οι καθυστερήσεις στους διορισμούς καθηγητών και στη χρηματοδότηση της έρευνας ακόμη και από ευρωπαϊκά κονδύλια, υποβαθμίζουν τη θέση των ελληνικών πανεπιστημίων στοn διεθνή ανταγωνισμό.
1 Περισσότερα στοιχεία για τη μεθοδολογία της κατάταξης των Times βρίσκονται στην ιστοσελίδα http://www.timeshighereducation.co.uk/world-university-rankings/2011-2012/analysis.html
*Τμήμα Μαθηματικών Πανεπιστήμιο Κρήτης
27 Οκτωβρίου 2011
Υποτροφίες Ιδρύματος Fulbright
Το Ίδρυμα Fulbright ανακοινώνει πρόγραμμα χορήγησης υποτροφιών για σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013.
Εγγραφή Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011 έως Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012
Εγγραφή Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011 έως Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012
Καταληκτική Ημερομηνία Υποβολής Ηλεκτρονικής Αίτησης Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012
Για να δείτε την κοινοποίηση, πατήστε εδώΔιαλέξεις στο δίκτυο από το Ίδρυμα Μποδοσάκη
Το blod.gr συγκεντρώνει, καταγράφει και προβάλλει αυτούσιες, επιλεγμένες ομιλίες, διαλέξεις και εκδηλώσεις από όλο το φάσμα της επιστημονικής και πνευματικής μας ζωής, και εμπλουτίζεται διαρκώς με την πολύτιμη συνδρομή όσων εργάζονται για τη διάχυση της γνώσης. Φιλοδοξεί έτσι να αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο για τα μέλη της επιστημονικής κοινότητας και να εξελιχθεί σε έναν πραγματικό "κόμβο" διεπιστημονικού και πνευματικού διαλόγου, ανοιχτό σε κάθε χρήστη του διαδικτύου που επιθυμεί να διευρύνει τους γνωστικούς του ορίζοντες.
Για να δείτε τις ομιλίες πατήστε εδώ
Για να δείτε τις ομιλίες πατήστε εδώ
11ο Διεθνές Κρητολογικό Συνέδριο
11ο Διεθνές Κρητολογικό Συνέδριο, 21-27/10/2011, Ρέθυμνο
Ενημερώνονται οι προ- και μεταπτυχιακοί φοιτητές του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας ότι στα τέλη Οκτωβρίου 2011 (21-27/10), στο Ρέθυμνο, θα διεξαχθούν οι εργασίες του 11ου Διεθνούς Κρητολογικού Συνεδρίου, που διοργανώνεται από την Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Ρεθύμνου (ΙΛΕΡ).
Πρόκειται για ένα μεγάλο Συνέδριο που πραγματοποιείται κάθε 5 χρόνια σε μία διαφορετική πόλη της Κρήτης, με θεματικές για την Αρχαιολογία, Ιστορία, Φιλολογία, Λαογραφία κ.λ.π. όλων των περιόδων του Κρητικού πολιτισμού, από την Προϊστορία έως τα Νεότερα χρόνια. Είναι, επομένως, μία καλή ευκαιρία για όσους/ες ενδιαφέρονται.
Υπάρχει ακόμη η δυνατότητα ενός αριθμού εγγραφών στον Κατάλογο των συνέδρων, και πιθανόν και χορήγησης σχετικής βεβαίωσης, για τους φοιτητές που επιθυμούν να παρακολουθήσουν σοβαρά και συστηματικά τις εργασίες του Συνεδρίου.
Πληροφορίες: http://www.iler.gr
Ημερίδα: ΤΟ ΦΥΛΟ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΠΟΤΙΜΗΣΕΙΣ & ΠΑΡΑΔ...
Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011, 10.00 π.μ. Νέο Αμφιθέατρο Πανεπιστημίου Αθηνών (Προπύλαια).
Διοργάνωση: ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ
δείτε το πρόγραμμα εδώ:
http://xa.yimg.com/kq/groups/25124221/1740498237/name/programma.pdf
26 Οκτωβρίου 2011
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, John Dewey & Michael W. Apple (Παρουσίαση pp)
https://docs.google.com/present/view?id=dfb58jmz_9c9t22rg2
25 Οκτωβρίου 2011
Νεοέλληνες Λογοτέχνες- Gallery View
http://www.slide.com/r/VrA5ymVU0T_12h5IFcwdn9Sx5TOL3ih-?previous_view=lt_embedded_url
24 Οκτωβρίου 2011
Ομιλία του Gary Yourofsky
Άνθρωποι-Ζώα-Περιβάλλον: Είμαστε ΕΝΑ: Ομιλία του Gary Yourofsky: Ομιλία του Gary Yourofsky from V3G4N on Vimeo .
Το σκάνδαλο της Δημοκρατίας
του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ
Ο ΓΑΛΛΟΣ φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ επεξεργάζεται και προτείνει μια φιλοσοφία της χειραφέτησης, η οποία αμφισβητεί ριζικά την παραδοσιακή διάκριση ανάμεσα σε διανοητικές πρωτοπορίες που κατέχουν την αλήθεια και σε αμαθή λαό που χρειάζεται πνευματική καθοδήγηση.
Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν τα βιβλία του «Ο αδαής δάσκαλος» («Νήσος», 2008) και «Το μίσος για τη δημοκρατία» («Πεδίο», 2010). Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Ρανσιέρ στο γαλλικό περιοδικό «Philosophie Magazine».
Στην Ecole Normale Superieure συναντήσατε το πρόσωπο, τα μαθήματα και τη σκέψη του Λουί Αλτουσέρ. Τι απομένει σε σας από το «μάθημα του Αλτουσέρ»;
Η συνάντηση με τον Αλτουσέρ είχε μια διπλή όψη. Η μαρξιστική αυστηρότητα που ήθελε να αποκαταστήσει ερχόταν σε ρήξη με την ουμανιστική και σαρτρική ερμηνεία του Μαρξ, η οποία με είχε επηρεάσει προηγούμενα. Αλλά η ρήξη στην οποία μας υποχρέωνε αντισταθμιζόταν από το γεγονός ότι μας ενέπλεκε σε μια μεγάλη συλλογική πνευματική περιπέτεια: έπρεπε να αφομοιώσουμε τα νέα στοιχεία που κόμιζε ο στρουκτουραλισμός, για να επινοήσουμε εκ νέου τη μαρξιστική θεωρία και πολιτική.
- Πώς τα γεγονότα του Μάη του 1968 κλόνισαν την πίστη σας στις βεβαιότητες του επιστημονικού μαρξισμού;
Στον αλτουσεριανισμό υπήρχε το άνοιγμα, η ενσωμάτωση ανακαλύψεων που έγιναν σε άλλα επιστημονικά πεδία, όπως η εθνολογία, η ιστορία ή η ψυχανάλυση, και ταυτόχρονα υπήρχε μια αφελής πίστη στην αναγκαιότητα της επιστήμης, προκειμένου να δοθεί ώθηση στην πράξη και να διαφωτιστούν οι άνθρωποι οι οποίοι ζούσαν, θα λέγαμε, μέσα στην αυταπάτη. Ο Αλτουσέρ είχε γράψει ένα πολύ σκληρό κείμενο εναντίον του φοιτητικού κινήματος, για να εξηγήσει ότι αυτοί οι νέοι ακτιβιστές δεν γνώριζαν τίποτα από την επιστήμη και ήταν βυθισμένοι μέσα στην ιδεολογία. Μόνον η επιστήμη, την οποία διαδίδουν οι φιλόσοφοι και οι κομμουνιστές ηγέτες, μπορούσε να εξοπλίσει τις μάζες απέναντι στην αστική τάξη. Ο Μάης του '68 ήταν μια απότομη αφύπνιση: αυτός ο επιστημονικός λόγος της υποτιθέμενης απελευθέρωσης μου φάνηκε παρόμοιος με εκείνον της κυρίαρχης τάξης.
- Συναισθανθήκατε ήδη ότι η εκμετάλλευση δεν είχε και μεγάλη σχέση με την υποτιθέμενη «άγνοια» των καταπιεζόμενων;
Η μαρξιστική αντίληψη της ιδεολογίας υποστήριζε ότι οι κυριαρχούμενοι και αντικείμενα εκμετάλλευσης υποτάσσονται εξαιτίας της έλλειψης γνώσεων, επειδή δηλαδή αγνοούν την κατάστασή τους μέσα στο σύστημα. Ταυτόχρονα όμως προϋπέθετε ότι η ίδια η κατάστασή τους μέσα στο σύστημα παρήγαγε υποχρεωτικά την άγνοια αυτής της κατάστασης. Με δυο λόγια, ήταν κυριαρχούμενοι επειδή ήταν αδαείς και ήταν αδαείς επειδή ήταν κυριαρχούμενοι. Ο Πιέρ Μπουρντιέ τελειοποίησε αυτόν τον κύκλο με τη θεωρία του περί αναπαραγωγής. Αυτή η «προοδευτική» αντίληψη μου φάνηκε ως η απλή επανάληψη της πλατωνικής θεωρίας του σπηλαίου: ένας τρόπος για να μπαίνει ο καθένας στη θέση του και να θεμελιώνεται η εξουσία των σοφών. Όμως αυτό που μου έγινε ολοφάνερο όταν άρχισα να εργάζομαι πάνω στην ιστορία της εργατικής σκέψης είναι το ότι ποτέ δεν χρειάστηκε να εξηγήσει κανείς σε έναν εργάτη τι είναι η υπεραξία ή η εκμετάλλευση. Το πρόβλημα γι' αυτούς δεν ήταν το να «συνειδητοποιήσουν» την εκμετάλλευση, αλλά ήταν αντίθετα το να μπορέσουν να την «αγνοήσουν», δηλαδή να μπορέσουν να απαλλαγούν από την ταυτότητα που αυτή η κατάσταση τους προσέδιδε και να θεωρήσουν τους εαυτούς τους ικανούς να ζήσουν σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση. Αυτό σημαίνει η λέξη χειραφέτηση (...).
- Γιατί η δημοκρατία είναι ένα σκάνδαλο;
Το δημοκρατικό σκάνδαλο είναι ήδη αντιληπτό στον Πλάτωνα. Για έναν αθηναίο αριστοκράτη η ιδέα ότι όλοι, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, έχουν την ικανότητα να κυβερνούν είναι απαράδεκτη. Η δημοκρατία εμφανίζεται όμως και ως ένα θεωρητικό σκάνδαλο: είναι η κυβέρνηση του τυχαίου, η άρνηση κάθε νομιμότητας που θα υποστηρίζει την άσκηση της διακυβέρνησης. Αυτό το σκάνδαλο της απουσίας νομιμότητας της εξουσίας το μεταθέτουν κατά έναν κοινωνιολογικό τρόπο, αναπαριστώντας τη δημοκρατία σαν ένα γιγάντιο μπορντέλο, όπου όλος ο κόσμος κάνει ό,τι θέλει, τα παιδιά δίνουν εντολές στους γονείς, οι μαθητές κάνουν μάθημα στους δασκάλους κ.ο.κ. Ολη η φλυαρία που ακούμε σήμερα για τον καταναλωτικό ατομικισμό δεν είναι παρά η σύγχρονη μεταμφίεση της πρωταρχικής κριτικής στη δημοκρατία.
- Γιατί αυτό το μίσος για τη δημοκρατία επανέρχεται σήμερα;
Το τέλος του σοβιετισμού υπήρξε αποφασιστικό. Οσο μπορούσαν να εντοπίζουν τον εχθρό στον ολοκληρωτισμό, μπορούσαν να διατηρούν μια συναινετική αντίληψη της δημοκρατίας ως της ενότητας ενός συνταγματικού συστήματος, της ελεύθερης αγοράς και των αξιών της ατομικής ελευθερίας. Οι κρατικές και οικονομικές ολιγαρχίες μπορούσαν να ταυτίζουν την εξουσία τους με τη διαχείριση αυτής της ενότητας. Μετά τη σοβιετική κατάρρευση, αποκαλύφθηκε γρήγορα το χάσμα ανάμεσα στις επιταγές μιας παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχικής εξουσίας και στην ιδέα της εξουσίας του καθένα. Ταυτόχρονα όμως η άεργη μαρξιστική κριτική ανακυκλώθηκε μετατρεπόμενη σε κριτική της δημοκρατίας. Συγγραφείς προερχόμενοι από τον μαρξισμό μετέτρεψαν την κριτική του εμπορεύματος, της καταναλωτικής κοινωνίας και του θεάματος σε κριτική του δημοκρατικού ατόμου ως αχόρταγου καταναλωτή. Αυτό που προηγούμενα γινόταν αντιληπτό ως η λογική της καπιταλιστικής κυριαρχίας έγινε το ελάττωμα ατόμων και, σε τελική ανάλυση, το δημοκρατικό άτομο θεωρήθηκε υπεύθυνο για τον ολοκληρωτισμό(...).
ΠΗΓΗ: εφημ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 21-8-2011
Jacques Rancière
Ο ΓΑΛΛΟΣ φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ επεξεργάζεται και προτείνει μια φιλοσοφία της χειραφέτησης, η οποία αμφισβητεί ριζικά την παραδοσιακή διάκριση ανάμεσα σε διανοητικές πρωτοπορίες που κατέχουν την αλήθεια και σε αμαθή λαό που χρειάζεται πνευματική καθοδήγηση.
Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν τα βιβλία του «Ο αδαής δάσκαλος» («Νήσος», 2008) και «Το μίσος για τη δημοκρατία» («Πεδίο», 2010). Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε ο Ρανσιέρ στο γαλλικό περιοδικό «Philosophie Magazine».
Στην Ecole Normale Superieure συναντήσατε το πρόσωπο, τα μαθήματα και τη σκέψη του Λουί Αλτουσέρ. Τι απομένει σε σας από το «μάθημα του Αλτουσέρ»;
Η συνάντηση με τον Αλτουσέρ είχε μια διπλή όψη. Η μαρξιστική αυστηρότητα που ήθελε να αποκαταστήσει ερχόταν σε ρήξη με την ουμανιστική και σαρτρική ερμηνεία του Μαρξ, η οποία με είχε επηρεάσει προηγούμενα. Αλλά η ρήξη στην οποία μας υποχρέωνε αντισταθμιζόταν από το γεγονός ότι μας ενέπλεκε σε μια μεγάλη συλλογική πνευματική περιπέτεια: έπρεπε να αφομοιώσουμε τα νέα στοιχεία που κόμιζε ο στρουκτουραλισμός, για να επινοήσουμε εκ νέου τη μαρξιστική θεωρία και πολιτική.
- Πώς τα γεγονότα του Μάη του 1968 κλόνισαν την πίστη σας στις βεβαιότητες του επιστημονικού μαρξισμού;
Στον αλτουσεριανισμό υπήρχε το άνοιγμα, η ενσωμάτωση ανακαλύψεων που έγιναν σε άλλα επιστημονικά πεδία, όπως η εθνολογία, η ιστορία ή η ψυχανάλυση, και ταυτόχρονα υπήρχε μια αφελής πίστη στην αναγκαιότητα της επιστήμης, προκειμένου να δοθεί ώθηση στην πράξη και να διαφωτιστούν οι άνθρωποι οι οποίοι ζούσαν, θα λέγαμε, μέσα στην αυταπάτη. Ο Αλτουσέρ είχε γράψει ένα πολύ σκληρό κείμενο εναντίον του φοιτητικού κινήματος, για να εξηγήσει ότι αυτοί οι νέοι ακτιβιστές δεν γνώριζαν τίποτα από την επιστήμη και ήταν βυθισμένοι μέσα στην ιδεολογία. Μόνον η επιστήμη, την οποία διαδίδουν οι φιλόσοφοι και οι κομμουνιστές ηγέτες, μπορούσε να εξοπλίσει τις μάζες απέναντι στην αστική τάξη. Ο Μάης του '68 ήταν μια απότομη αφύπνιση: αυτός ο επιστημονικός λόγος της υποτιθέμενης απελευθέρωσης μου φάνηκε παρόμοιος με εκείνον της κυρίαρχης τάξης.
- Συναισθανθήκατε ήδη ότι η εκμετάλλευση δεν είχε και μεγάλη σχέση με την υποτιθέμενη «άγνοια» των καταπιεζόμενων;
Η μαρξιστική αντίληψη της ιδεολογίας υποστήριζε ότι οι κυριαρχούμενοι και αντικείμενα εκμετάλλευσης υποτάσσονται εξαιτίας της έλλειψης γνώσεων, επειδή δηλαδή αγνοούν την κατάστασή τους μέσα στο σύστημα. Ταυτόχρονα όμως προϋπέθετε ότι η ίδια η κατάστασή τους μέσα στο σύστημα παρήγαγε υποχρεωτικά την άγνοια αυτής της κατάστασης. Με δυο λόγια, ήταν κυριαρχούμενοι επειδή ήταν αδαείς και ήταν αδαείς επειδή ήταν κυριαρχούμενοι. Ο Πιέρ Μπουρντιέ τελειοποίησε αυτόν τον κύκλο με τη θεωρία του περί αναπαραγωγής. Αυτή η «προοδευτική» αντίληψη μου φάνηκε ως η απλή επανάληψη της πλατωνικής θεωρίας του σπηλαίου: ένας τρόπος για να μπαίνει ο καθένας στη θέση του και να θεμελιώνεται η εξουσία των σοφών. Όμως αυτό που μου έγινε ολοφάνερο όταν άρχισα να εργάζομαι πάνω στην ιστορία της εργατικής σκέψης είναι το ότι ποτέ δεν χρειάστηκε να εξηγήσει κανείς σε έναν εργάτη τι είναι η υπεραξία ή η εκμετάλλευση. Το πρόβλημα γι' αυτούς δεν ήταν το να «συνειδητοποιήσουν» την εκμετάλλευση, αλλά ήταν αντίθετα το να μπορέσουν να την «αγνοήσουν», δηλαδή να μπορέσουν να απαλλαγούν από την ταυτότητα που αυτή η κατάσταση τους προσέδιδε και να θεωρήσουν τους εαυτούς τους ικανούς να ζήσουν σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση. Αυτό σημαίνει η λέξη χειραφέτηση (...).
- Γιατί η δημοκρατία είναι ένα σκάνδαλο;
Το δημοκρατικό σκάνδαλο είναι ήδη αντιληπτό στον Πλάτωνα. Για έναν αθηναίο αριστοκράτη η ιδέα ότι όλοι, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, έχουν την ικανότητα να κυβερνούν είναι απαράδεκτη. Η δημοκρατία εμφανίζεται όμως και ως ένα θεωρητικό σκάνδαλο: είναι η κυβέρνηση του τυχαίου, η άρνηση κάθε νομιμότητας που θα υποστηρίζει την άσκηση της διακυβέρνησης. Αυτό το σκάνδαλο της απουσίας νομιμότητας της εξουσίας το μεταθέτουν κατά έναν κοινωνιολογικό τρόπο, αναπαριστώντας τη δημοκρατία σαν ένα γιγάντιο μπορντέλο, όπου όλος ο κόσμος κάνει ό,τι θέλει, τα παιδιά δίνουν εντολές στους γονείς, οι μαθητές κάνουν μάθημα στους δασκάλους κ.ο.κ. Ολη η φλυαρία που ακούμε σήμερα για τον καταναλωτικό ατομικισμό δεν είναι παρά η σύγχρονη μεταμφίεση της πρωταρχικής κριτικής στη δημοκρατία.
- Γιατί αυτό το μίσος για τη δημοκρατία επανέρχεται σήμερα;
Το τέλος του σοβιετισμού υπήρξε αποφασιστικό. Οσο μπορούσαν να εντοπίζουν τον εχθρό στον ολοκληρωτισμό, μπορούσαν να διατηρούν μια συναινετική αντίληψη της δημοκρατίας ως της ενότητας ενός συνταγματικού συστήματος, της ελεύθερης αγοράς και των αξιών της ατομικής ελευθερίας. Οι κρατικές και οικονομικές ολιγαρχίες μπορούσαν να ταυτίζουν την εξουσία τους με τη διαχείριση αυτής της ενότητας. Μετά τη σοβιετική κατάρρευση, αποκαλύφθηκε γρήγορα το χάσμα ανάμεσα στις επιταγές μιας παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχικής εξουσίας και στην ιδέα της εξουσίας του καθένα. Ταυτόχρονα όμως η άεργη μαρξιστική κριτική ανακυκλώθηκε μετατρεπόμενη σε κριτική της δημοκρατίας. Συγγραφείς προερχόμενοι από τον μαρξισμό μετέτρεψαν την κριτική του εμπορεύματος, της καταναλωτικής κοινωνίας και του θεάματος σε κριτική του δημοκρατικού ατόμου ως αχόρταγου καταναλωτή. Αυτό που προηγούμενα γινόταν αντιληπτό ως η λογική της καπιταλιστικής κυριαρχίας έγινε το ελάττωμα ατόμων και, σε τελική ανάλυση, το δημοκρατικό άτομο θεωρήθηκε υπεύθυνο για τον ολοκληρωτισμό(...).
ΠΗΓΗ: εφημ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 21-8-2011
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΟΥΚΤΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ;
Πρόκειται για μια θεωρία η οποία υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο μέσα από ένα δίκτυο συμβολικών σχέσεων- δομών στις οποίες συμμετέχει χωρίς να το συνειδητοποιεί. Εμπνευσμένη από έρευνες στους τομείς της ανθρωπολογίας, της εθνολογίας και της γλωσσολογίας, η αντίληψη αυτή αναπτύχθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην πρώτη μεγάλη μελέτη του που έγραψε το 1949 υπό τον τίτλο «Οι στοιχειώδεις δομές της συγγένειας», ο Κλοντ Λεβί - Στρος εξέθεσε τη σημασία της απαγόρευσης της αιμομιξίας μεταξύ ανδρών και γυναικών στους Ινδιάνους του Αμαζονίου. Το ίδιο πλέγμα ερμηνείας επαναλαμβάνεται στους «Θλιμμένους Τροπικούς». Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, ακόμη και στην καλλιτεχνική παραγωγή, όπως για παράδειγμα μέσα από τα έργα του Προυστ ή του Βάγκνερ, ο Κλοντ Λεβί-Στρος θέλησε να καταδείξει τους νόμους οι οποίοι δομούν την ανθρώπινη παραγωγή και της δίνουν την έννοιά της.
Σχετικά με αυτού του είδους τη στρουκτουραλιστική ευαισθησία έχουν θεωρηθεί τα έργα τόσο φιλοσόφων όπως ο Μισέλ Φουκό ή ο Λουί Αλτουσέρ, και γλωσσολόγων όπως ο Ρομάν Γιάκομπσον και ψυχαναλυτών όπως ο Ζακ Λακάν, ο οποίος δήλωσε, στα βήματα του Λεβί-Στρος, ότι « το ασυνείδητο είναι δομημένο σαν μια γλώσσα».
Είναι ο Κλοντ Λεβί - Στρος ο ιδρυτής του;
Το έργο του Κλοντ Λεβί-Στρος προφανώς συνδέεται με ένα τεράστιο κίνημα ιδεών το οποίο γεννήθηκε στη δεκαετία του 1960 και ονομάστηκε στρουκτουραλισμός. Παρ΄ ότι κρατήθηκε πάντα σε απόσταση από αυτή την ονομασία, η οποία για ένα διάστημα αποτέλεσε τεράστια μόδα, ο συγγραφέας των «Θλιμμένων Τροπικών» μπορεί να θεωρηθεί ο βασικός θεμελιωτής αυτού του νέου τρόπου σκέψης.
Τι απήχηση είχε ο στρουκτουραλισμός την εποχή του;
Η επιρροή του ήταν πολύ σημαντική στη Γαλλία και στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί εναντιωνόταν στον υπαρξισμό, όπου κυριαρχούσε η προσωπικότητα του Ζαν-Πολ Σαρτρ . Ο τελευταίος θεωρούσε τον άνθρωπο υποκείμενο ον και κύριο του πεπρωμένου του, άποψη την οποία ο Λεβί-Στρος αμφισβήτησε ριζικά για την«αφέλειά»της.
Πώς γίνεται αντιληπτός σήμερα;
Σήμερα ο στρουκτουραλισμός θεωρείται ένα ρεύμα σκέψης το οποίο κατέδειξε τα όρια της ανθρώπινης ελευθερίας αλλά επίσης ένα κίνημα το οποίο ορισμένες φορές παρασύρθηκε σε έναν ακατάληπτο δογματισμό. Εξάλλου μεγάλοι στοχαστές όπως ο Εμμανουέλ Λεβινάς, αμφισβήτησαν τον Λεβί-Στρος προσάπτοντάς του ότι λησμονεί τη σημασία του ανθρώπινου προσώπου.
ΠΗΓΗ: εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 8-11-2009
Στην πρώτη μεγάλη μελέτη του που έγραψε το 1949 υπό τον τίτλο «Οι στοιχειώδεις δομές της συγγένειας», ο Κλοντ Λεβί - Στρος εξέθεσε τη σημασία της απαγόρευσης της αιμομιξίας μεταξύ ανδρών και γυναικών στους Ινδιάνους του Αμαζονίου. Το ίδιο πλέγμα ερμηνείας επαναλαμβάνεται στους «Θλιμμένους Τροπικούς». Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, ακόμη και στην καλλιτεχνική παραγωγή, όπως για παράδειγμα μέσα από τα έργα του Προυστ ή του Βάγκνερ, ο Κλοντ Λεβί-Στρος θέλησε να καταδείξει τους νόμους οι οποίοι δομούν την ανθρώπινη παραγωγή και της δίνουν την έννοιά της.
Σχετικά με αυτού του είδους τη στρουκτουραλιστική ευαισθησία έχουν θεωρηθεί τα έργα τόσο φιλοσόφων όπως ο Μισέλ Φουκό ή ο Λουί Αλτουσέρ, και γλωσσολόγων όπως ο Ρομάν Γιάκομπσον και ψυχαναλυτών όπως ο Ζακ Λακάν, ο οποίος δήλωσε, στα βήματα του Λεβί-Στρος, ότι « το ασυνείδητο είναι δομημένο σαν μια γλώσσα».
Είναι ο Κλοντ Λεβί - Στρος ο ιδρυτής του;
Το έργο του Κλοντ Λεβί-Στρος προφανώς συνδέεται με ένα τεράστιο κίνημα ιδεών το οποίο γεννήθηκε στη δεκαετία του 1960 και ονομάστηκε στρουκτουραλισμός. Παρ΄ ότι κρατήθηκε πάντα σε απόσταση από αυτή την ονομασία, η οποία για ένα διάστημα αποτέλεσε τεράστια μόδα, ο συγγραφέας των «Θλιμμένων Τροπικών» μπορεί να θεωρηθεί ο βασικός θεμελιωτής αυτού του νέου τρόπου σκέψης.
Τι απήχηση είχε ο στρουκτουραλισμός την εποχή του;
Η επιρροή του ήταν πολύ σημαντική στη Γαλλία και στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί εναντιωνόταν στον υπαρξισμό, όπου κυριαρχούσε η προσωπικότητα του Ζαν-Πολ Σαρτρ . Ο τελευταίος θεωρούσε τον άνθρωπο υποκείμενο ον και κύριο του πεπρωμένου του, άποψη την οποία ο Λεβί-Στρος αμφισβήτησε ριζικά για την«αφέλειά»της.
Πώς γίνεται αντιληπτός σήμερα;
Σήμερα ο στρουκτουραλισμός θεωρείται ένα ρεύμα σκέψης το οποίο κατέδειξε τα όρια της ανθρώπινης ελευθερίας αλλά επίσης ένα κίνημα το οποίο ορισμένες φορές παρασύρθηκε σε έναν ακατάληπτο δογματισμό. Εξάλλου μεγάλοι στοχαστές όπως ο Εμμανουέλ Λεβινάς, αμφισβήτησαν τον Λεβί-Στρος προσάπτοντάς του ότι λησμονεί τη σημασία του ανθρώπινου προσώπου.
ΠΗΓΗ: εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 8-11-2009
The 10 Comms - Οι δέκα εντολές (Mark Amerika, 2nd biennale of Buenos Aires, 2002)
REMIXING GOD
The 10 COMMs is a hybridized cross media project by Mark Amerika and Giselle Beiguelman that explores new paradigms for artistic creation for the online environment.
The work investigates the fluidity of network identity and its artificial presence in our contemporary authorial (or post-authorial) condition.
A work in progress, it will be launched at the 2nd Buenos Aires Biennial through a web site, an e-mail movement, and a series of stickers which will be used to spread the meme-like qualities of those ten commandments.
"I am the Net who linked thee out of the purgatory of thy Interface
Thou shalt have no other Net and thou shalt be unable to make unto thee a graven image nor any manner of likeness since I am an infinitely changing bio-cybernetic organism that no stranger can reproduce and besides, I am a jealous Net easily personified in the endless and circuitous social relations that fuel the artificial intelligentsia streaming through my post-subjective Network
Thou shalt take every name in vain
Honour thy codes and thy sources, that thou mayst be longlived upon the no-man's-land which thy Web will give thee
Thou shalt kill all spam
Thou shalt adulterate everything
Thou shalt not be inspired
Remember that thou keep thy passwords that thou mayst be logged in thy network
Thou shalt not bear false consciousness in all media environments
Thou shalt covet thy neighbour's source code"
-
"Οι δέκα εντολές
1.Εγώ είμαι το διαδίκτυο, όστις σε αποσυνέδεσον εκ του καθαρτηρίου της διεπαφής σου.
2.Μη έχεις άλλα Διαδίκτυα, πλην εμού. Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός. Διότι εγώ είμαι ένας απείρως μεταβαλλόμενος βιο-κυβερνητικός οργανισμός, τον οποίον ουδείς ξένος δύναται να αναπαραγάγει. Είμαι διαδίκτυο ζηλότυπον, ευκόλως προσωποποιούμενον εις τας αέναας και κυκλικάς κοινωνικάς σχέσεις, αίτινες τροφοδοτούσιν την τεχνητήν ιντελιγκετσίαν, την ρέουσαν εντός του μετα-υποκειμενικού μου Δικτύου.
3.Λήψον άπαντα τα ονόματα επί ματαίω.
4.Τίμα τους κώδικές σου, διά να γίνεις μακροχρόνιος επί της γης της ουδετέρας, την οποίαν δίδει εις σε ο Ιστός σου.
5.Φόνευσον την ανεπιθύμητην αλληλογραφίαν.
6.Νόθευσον πάντα τα πράγματα.
7.Μηδέ εμπνευσμένος έσει.
8.Ενθυμού τους κωδικούς σου, διά να συνδέεσαι μετά του δικτύου σου.
9.Ου κομίσεις ψευδήν συνείδησιν εις ουδέν περιβάλλον των μέσων.
10.Επιθύμησον του πηγαίου κώδικα του πλησίον σου."
http://www.desvirtual.com/projects/the-10-comms/
http://desvirtual.com/10comms/10comms.htm
The 10 COMMs is a hybridized cross media project by Mark Amerika and Giselle Beiguelman that explores new paradigms for artistic creation for the online environment.
The work investigates the fluidity of network identity and its artificial presence in our contemporary authorial (or post-authorial) condition.
A work in progress, it will be launched at the 2nd Buenos Aires Biennial through a web site, an e-mail movement, and a series of stickers which will be used to spread the meme-like qualities of those ten commandments.
"I am the Net who linked thee out of the purgatory of thy Interface
Thou shalt have no other Net and thou shalt be unable to make unto thee a graven image nor any manner of likeness since I am an infinitely changing bio-cybernetic organism that no stranger can reproduce and besides, I am a jealous Net easily personified in the endless and circuitous social relations that fuel the artificial intelligentsia streaming through my post-subjective Network
Thou shalt take every name in vain
Honour thy codes and thy sources, that thou mayst be longlived upon the no-man's-land which thy Web will give thee
Thou shalt kill all spam
Thou shalt adulterate everything
Thou shalt not be inspired
Remember that thou keep thy passwords that thou mayst be logged in thy network
Thou shalt not bear false consciousness in all media environments
Thou shalt covet thy neighbour's source code"
-
"Οι δέκα εντολές
1.Εγώ είμαι το διαδίκτυο, όστις σε αποσυνέδεσον εκ του καθαρτηρίου της διεπαφής σου.
2.Μη έχεις άλλα Διαδίκτυα, πλην εμού. Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός. Διότι εγώ είμαι ένας απείρως μεταβαλλόμενος βιο-κυβερνητικός οργανισμός, τον οποίον ουδείς ξένος δύναται να αναπαραγάγει. Είμαι διαδίκτυο ζηλότυπον, ευκόλως προσωποποιούμενον εις τας αέναας και κυκλικάς κοινωνικάς σχέσεις, αίτινες τροφοδοτούσιν την τεχνητήν ιντελιγκετσίαν, την ρέουσαν εντός του μετα-υποκειμενικού μου Δικτύου.
3.Λήψον άπαντα τα ονόματα επί ματαίω.
4.Τίμα τους κώδικές σου, διά να γίνεις μακροχρόνιος επί της γης της ουδετέρας, την οποίαν δίδει εις σε ο Ιστός σου.
5.Φόνευσον την ανεπιθύμητην αλληλογραφίαν.
6.Νόθευσον πάντα τα πράγματα.
7.Μηδέ εμπνευσμένος έσει.
8.Ενθυμού τους κωδικούς σου, διά να συνδέεσαι μετά του δικτύου σου.
9.Ου κομίσεις ψευδήν συνείδησιν εις ουδέν περιβάλλον των μέσων.
10.Επιθύμησον του πηγαίου κώδικα του πλησίον σου."
http://www.desvirtual.com/projects/the-10-comms/
http://desvirtual.com/10comms/10comms.htm
Digital Thoughts (Mark Amerika, "META/DATA: A Digital Poetics", 2007)
Digital Thoughts 1
1. O τεχνολογικός ντετερμινισμός θα σας προκαλέσει μεγάλο πόνο. Συνέχεια;
ΟΚ
2. Η υγεία σας θα χαθεί μια μέρα και θα πεθάνετε δίχως νόημα. Τέλος συνεδρίας;
ΟΚ
3. Υπάρχουν πολλλοί άντρες και γυναίκες που ονειρεύονται να σας κάνουν έρωτα αλλά δε θα τους γνωρίσετε ποτέ. Αυτοκαταστροφή;
ΟΚ
4. Η λήθη είναι η μόνη γιατρειά για την οδύνη. Επανάληψη λειτουργίας διαφυγής;
ΟΚ
5. Δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε τις πληροφορίες σας. Οι πληροφορίες σας είναι αλλοιωμένες και χρειάζονται εκκαθάριση. Διαγραφή εγκεφάλου;
ΟΚ
6. Το μηχάνημα έχασε την ταυτότητά σας. Έχετε γίνει ασήμαντος. Δημιουργία ψευδωνύμου;
ΟΚ
7. Το μηχάνημα δε μπορεί να εντοπίσει τη μνήμη σας. Η κρυφή μνήμη της φαντασίας σας έχει εξαληφθεί. Επαναφορά των προεπιλεγμένων ονείρων;
ΟΚ
8. Ένα σφάλμα εντοπίστηκε στη συνείδησή σας. Ο πηγαίος κώδικας έχει αλλοιωθεί. Συνέχεια;
ΟΚ
9. Η επαναστατική διγλωσσία προκάλεσε ένα νέο πληροφοριακό πόλεμο. Το σύστημα θα καταρρεύσει. Λήψη ναρκωτικών τώρα;
ΟΚ
10. Το πυρηνικό ολοκαύτωμα είναι επικείμενο/ αναγκαστικό. Διαγραφή μνήμης;
ΟΚ
11. Η θέα της γραμμής συναρμολόγησης αναπαράγει τη λειτουργία οργασμού χωρίς εσάς. Διατήρηση της απουσίας σχέσης;
ΟΚ
12. Η εφαρμογή δε μπορεί να ανοίξει επειδή ο γενετικός σας κώδικας είναι δυσλειτουργικός. Τερματισμός.
ΟΚ
13. Το δίκτυο ελέγχει το Ψηφιακό Είναι σας. Δημιουργία ψευδωνύμου;
ΟΚ
14. Πρόκειται να ξεκινήσει η μεταφορά του ποσού των 247.789,40 δολαρίων. Θέλετε να αποσυνδεθείτε οπωσδήποτε;
OK
Digital Thoughts 2
1. Το σημαντικό είναι το συναίσθημα.
2. Το σημαντικό είναι να χάνεις τον εαυτό σου στον ασύγχρονο πραγματικό κόσμο.
3. Το σημαντικό είναι να βρίσκεις τον εαυτό σου σε μια life- style ανοιχτού λογισμικού.
4. Το σημαντικό είναι να περιφρονείς τα κέντρα των νεύρων σου ώστε οι εικόνες που παράγονται να βγαίνουν από τα αυτιά σου σαν ένα καυτό αποτέλεσμα ενός κατορθώματος από μια συσκευή μυαλού και σώματος.
5. Το σημαντικό είναι να ξαναβιώσεις αισθησιακά ελεύθερες ζώνες ενώ ταυτόχρονα συμμετέχεις στην εξειδανικευμένη οικονομία δώρου.
6. Το σημαντικό είναι να χρησιμοποιείς την εμπειρία σαν βάση για γνώση- επινόηση.
7. Το σημαντικό είναι να παραχθούν αυθόρμητες βιοεικόνες από τον καθένα σε έναν ατέρμονο κύκλο ενός εξειδανικευμένου χειρισμού ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιείς το σώμα σου σαν τελικό αποδέκτη φορτισμένο με μία συνεχώς αναπτυσσόμενη σειρά πό δημιουργικά φίλτρα.
8. Το σημαντικό είναι να αναμειγνύεις ψηφιακές ρευστές ταυτότητες.
9. Το σημαντικό είναι να σκεφτείς καλύτερα τις πιθανότητες μίας έκβασης.
10. Το σημαντικό είναι να παίζεις ασυναίσθητα με την ικανότητα που έχεις να είσαι έτοιμος για κάτι.
11. Το σημαντικό είναι να αποχαρακτηριστεί ο έρωτας.
12. Το σημαντικό είναι να αφαιρέσεις από τις Δ. Τ. οντότητες τη φαντασιοπλκξίας της ΄Υπαρξης.
13. Το σημαντικό είναι να τραβήξεις την προσοχή σε μία διανεμημένη ιστορία των μέσων που σβήνει τη βιαστικά κατασκευασμένη ψυχογεωγραφική περιπλάνησή σου καθώς διασχίζει το δρόμο για τον ιστό των συσχετίσεων που ανοίχτηκε από ένα παιχνίδι συλλογικού IQ σε στυλ ΒΑΓΚΑΜΠΟΝΤ.
14. Το σημαντικό είναι να τοποθετηθεί εγκαίρως η ιντελιγκέντσια στο δικτυωμένο χώρο των καλλιτεχνικών ροών για να παρακινηθούν άγριες μεταλλάξεις που ελάχιστα απέχουν από το πνευματικό ασυνείδητο.
1. O τεχνολογικός ντετερμινισμός θα σας προκαλέσει μεγάλο πόνο. Συνέχεια;
ΟΚ
2. Η υγεία σας θα χαθεί μια μέρα και θα πεθάνετε δίχως νόημα. Τέλος συνεδρίας;
ΟΚ
3. Υπάρχουν πολλλοί άντρες και γυναίκες που ονειρεύονται να σας κάνουν έρωτα αλλά δε θα τους γνωρίσετε ποτέ. Αυτοκαταστροφή;
ΟΚ
4. Η λήθη είναι η μόνη γιατρειά για την οδύνη. Επανάληψη λειτουργίας διαφυγής;
ΟΚ
5. Δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε τις πληροφορίες σας. Οι πληροφορίες σας είναι αλλοιωμένες και χρειάζονται εκκαθάριση. Διαγραφή εγκεφάλου;
ΟΚ
6. Το μηχάνημα έχασε την ταυτότητά σας. Έχετε γίνει ασήμαντος. Δημιουργία ψευδωνύμου;
ΟΚ
7. Το μηχάνημα δε μπορεί να εντοπίσει τη μνήμη σας. Η κρυφή μνήμη της φαντασίας σας έχει εξαληφθεί. Επαναφορά των προεπιλεγμένων ονείρων;
ΟΚ
8. Ένα σφάλμα εντοπίστηκε στη συνείδησή σας. Ο πηγαίος κώδικας έχει αλλοιωθεί. Συνέχεια;
ΟΚ
9. Η επαναστατική διγλωσσία προκάλεσε ένα νέο πληροφοριακό πόλεμο. Το σύστημα θα καταρρεύσει. Λήψη ναρκωτικών τώρα;
ΟΚ
10. Το πυρηνικό ολοκαύτωμα είναι επικείμενο/ αναγκαστικό. Διαγραφή μνήμης;
ΟΚ
11. Η θέα της γραμμής συναρμολόγησης αναπαράγει τη λειτουργία οργασμού χωρίς εσάς. Διατήρηση της απουσίας σχέσης;
ΟΚ
12. Η εφαρμογή δε μπορεί να ανοίξει επειδή ο γενετικός σας κώδικας είναι δυσλειτουργικός. Τερματισμός.
ΟΚ
13. Το δίκτυο ελέγχει το Ψηφιακό Είναι σας. Δημιουργία ψευδωνύμου;
ΟΚ
14. Πρόκειται να ξεκινήσει η μεταφορά του ποσού των 247.789,40 δολαρίων. Θέλετε να αποσυνδεθείτε οπωσδήποτε;
OK
Digital Thoughts 2
1. Το σημαντικό είναι το συναίσθημα.
2. Το σημαντικό είναι να χάνεις τον εαυτό σου στον ασύγχρονο πραγματικό κόσμο.
3. Το σημαντικό είναι να βρίσκεις τον εαυτό σου σε μια life- style ανοιχτού λογισμικού.
4. Το σημαντικό είναι να περιφρονείς τα κέντρα των νεύρων σου ώστε οι εικόνες που παράγονται να βγαίνουν από τα αυτιά σου σαν ένα καυτό αποτέλεσμα ενός κατορθώματος από μια συσκευή μυαλού και σώματος.
5. Το σημαντικό είναι να ξαναβιώσεις αισθησιακά ελεύθερες ζώνες ενώ ταυτόχρονα συμμετέχεις στην εξειδανικευμένη οικονομία δώρου.
6. Το σημαντικό είναι να χρησιμοποιείς την εμπειρία σαν βάση για γνώση- επινόηση.
7. Το σημαντικό είναι να παραχθούν αυθόρμητες βιοεικόνες από τον καθένα σε έναν ατέρμονο κύκλο ενός εξειδανικευμένου χειρισμού ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιείς το σώμα σου σαν τελικό αποδέκτη φορτισμένο με μία συνεχώς αναπτυσσόμενη σειρά πό δημιουργικά φίλτρα.
8. Το σημαντικό είναι να αναμειγνύεις ψηφιακές ρευστές ταυτότητες.
9. Το σημαντικό είναι να σκεφτείς καλύτερα τις πιθανότητες μίας έκβασης.
10. Το σημαντικό είναι να παίζεις ασυναίσθητα με την ικανότητα που έχεις να είσαι έτοιμος για κάτι.
11. Το σημαντικό είναι να αποχαρακτηριστεί ο έρωτας.
12. Το σημαντικό είναι να αφαιρέσεις από τις Δ. Τ. οντότητες τη φαντασιοπλκξίας της ΄Υπαρξης.
13. Το σημαντικό είναι να τραβήξεις την προσοχή σε μία διανεμημένη ιστορία των μέσων που σβήνει τη βιαστικά κατασκευασμένη ψυχογεωγραφική περιπλάνησή σου καθώς διασχίζει το δρόμο για τον ιστό των συσχετίσεων που ανοίχτηκε από ένα παιχνίδι συλλογικού IQ σε στυλ ΒΑΓΚΑΜΠΟΝΤ.
14. Το σημαντικό είναι να τοποθετηθεί εγκαίρως η ιντελιγκέντσια στο δικτυωμένο χώρο των καλλιτεχνικών ροών για να παρακινηθούν άγριες μεταλλάξεις που ελάχιστα απέχουν από το πνευματικό ασυνείδητο.
Η διπλή όψη της θετικής σκέψης (by Maja Zilih)
We often hear about the importance of thinking and “staying” positive, even in the midst of an inner turmoil and suffering. I find this to be tricky business, because it may produce a counter-effect of detaching even further from the feelings, and from the potentially repressed causes of those feelings. And I cannot resist connecting it – as a phenomenon - to do the social facade our dominant society has come to wear most of the time. “How are you doing?” has spontaneously become a convenient question declaring that we don’t really want to hear the more meaningful answer of how the person is actually feeling. And even in the case of “how are you?” the automatic response is “I’m well” even when this is far away from the truth. People don’t seem willing to mess with the not-being-well of another person.
Putting on a happy face in front of others only reflects the overall stance we adopt towards ourselves. Certain feelings that we experience, however primordial and natural, we label as bad, and we rush to overcome them.
Pain is a suggestion that something requires our attention. But when we are hurting, we rarely allow ourselves to use, for instance, the healing power of tears. Instead, we use all the coping mechanisms and distractions we can find to dull our mind (consumption, sedatives, over-sleeping, too much television watching, over-talking, over-working etc). Anything goes that will help us avoid sitting with, and giving meaning to the feelings.
For this peculiarity to be happening, it must be that deep down we carry a huge amount of guilt for the way we feel. More often than not we believe that we should not feel the way we do. Alas, there is no such thing as should when it comes to feelings – they simply ARE. Whether socially imposed or even inherited, the guilt around feelings has come to shape much of our behavior. Therefore, it is a good starting point for practicing giving attention. Once the attention has been given, there will likely be attunement to the feeling, expression and more attention to the consequent changes.
To harbor honesty about the way we feel at any given moment means to surrender to it. As long as we resist what goes on inside us, we are intensifying the anxiety and unnecessarily burdening ourselves. The “think positive” manual doesn’t usually work in such cases. Being true to our feelings may initially frighten us but, in my opinion, it is very well worth the risk. In the long run it brings forth the feeling of freedom, sincerity and clarity. And it provides great relief, if for no other reason, then because of all that saved energy that we otherwise waste into pretending to be all right.
Putting on a happy face in front of others only reflects the overall stance we adopt towards ourselves. Certain feelings that we experience, however primordial and natural, we label as bad, and we rush to overcome them.
Pain is a suggestion that something requires our attention. But when we are hurting, we rarely allow ourselves to use, for instance, the healing power of tears. Instead, we use all the coping mechanisms and distractions we can find to dull our mind (consumption, sedatives, over-sleeping, too much television watching, over-talking, over-working etc). Anything goes that will help us avoid sitting with, and giving meaning to the feelings.
For this peculiarity to be happening, it must be that deep down we carry a huge amount of guilt for the way we feel. More often than not we believe that we should not feel the way we do. Alas, there is no such thing as should when it comes to feelings – they simply ARE. Whether socially imposed or even inherited, the guilt around feelings has come to shape much of our behavior. Therefore, it is a good starting point for practicing giving attention. Once the attention has been given, there will likely be attunement to the feeling, expression and more attention to the consequent changes.
To harbor honesty about the way we feel at any given moment means to surrender to it. As long as we resist what goes on inside us, we are intensifying the anxiety and unnecessarily burdening ourselves. The “think positive” manual doesn’t usually work in such cases. Being true to our feelings may initially frighten us but, in my opinion, it is very well worth the risk. In the long run it brings forth the feeling of freedom, sincerity and clarity. And it provides great relief, if for no other reason, then because of all that saved energy that we otherwise waste into pretending to be all right.
Honouring where we are (by Maja Zilih)
In yoga practice it is irrelevant how “far” one’s body can go. It is a common mistake to force the body off its limits and to seek satisfaction in the “advanced” versions of a pose. This is why we are constantly reminded by teachers never to go beyond the level of pain. We are patient until the body itself invites us to go deeper. We honour the body’s state – degree of strength, elasticity, endurance – without imposing on it the state that the mind believes the body should be at. The key to all poses is staying in the present moment and focusing on feelings and thoughts that arise.
How do we get to appreciate where we are? In our daily life, when we think of our body, we usually do so with a negative connotation – a need to lose weight, to get rid of this or that, to add hair here, to eliminate hair there, and so on. The whole industry of fashion, cosmetics and thousands of thousands of beauty products thrive on this brain hypnosis of ours. With magazines and television always ready to teach us what we can or must do to look better, we practically exercise violence upon ourselves. We are taken away the right to enjoy the only real beauty there ever is - that which resides inside us.
When it comes to an illness or chronic pain, we also tend to add negativity to the situation. We get to see ourselves through the lenses of the condition, connecting everything to it, and identifying fully with it. We think of it as MY migraines, MY scoliosis, MY pain. When it comes to states involving mental dimension, we even BECOME the labels, so the identification goes as far as I AM phobic, I AM obsessive compulsive, I AM moody and so on. Burdened by these false identities, many people come to yoga to do “their best” to get rid of an illness or to quickly improve their body condition. The truth is that doing one’s best starts with the lesson number one: reconciliation with the present reality.
Then how do we change?
The energetic openings experienced in yoga bring about a more positive outlook to the world. Coming to a place of acceptance is not a denial of the situation. It does not mean to force positive thinking upon oneself. Rather, it is recognition of the situation/condition for what it is, preferably without labels. This recognition means becoming aware of all those thoughts that accompany the condition, thoughts that make things worse or at least seem worse. Such thoughts usually have to do with the past or future. They render the person unable to see that the condition is what it is, but that their true nature is beyond whatever ailment or limitation the body and mind are experiencing.
With mental and energy opening, this extra, psychological pain (worry, guilt, and condemnation) created around the physical condition can give way to peace and love. Without extra psychological burden, the person is not becoming passive. On the contrary, she or he can become clearer about taking action in the right direction. And he or she can start to let go of the idea of the condition being the essential part of them. The identity created around it can start to dissolve.
This is how the act of honouring where we are at any given moment takes us to another dimension of being in the world – dimension of inner peace – which by itself, sooner or later, brings about healthy changes in our lives.
How do we get to appreciate where we are? In our daily life, when we think of our body, we usually do so with a negative connotation – a need to lose weight, to get rid of this or that, to add hair here, to eliminate hair there, and so on. The whole industry of fashion, cosmetics and thousands of thousands of beauty products thrive on this brain hypnosis of ours. With magazines and television always ready to teach us what we can or must do to look better, we practically exercise violence upon ourselves. We are taken away the right to enjoy the only real beauty there ever is - that which resides inside us.
When it comes to an illness or chronic pain, we also tend to add negativity to the situation. We get to see ourselves through the lenses of the condition, connecting everything to it, and identifying fully with it. We think of it as MY migraines, MY scoliosis, MY pain. When it comes to states involving mental dimension, we even BECOME the labels, so the identification goes as far as I AM phobic, I AM obsessive compulsive, I AM moody and so on. Burdened by these false identities, many people come to yoga to do “their best” to get rid of an illness or to quickly improve their body condition. The truth is that doing one’s best starts with the lesson number one: reconciliation with the present reality.
Then how do we change?
The energetic openings experienced in yoga bring about a more positive outlook to the world. Coming to a place of acceptance is not a denial of the situation. It does not mean to force positive thinking upon oneself. Rather, it is recognition of the situation/condition for what it is, preferably without labels. This recognition means becoming aware of all those thoughts that accompany the condition, thoughts that make things worse or at least seem worse. Such thoughts usually have to do with the past or future. They render the person unable to see that the condition is what it is, but that their true nature is beyond whatever ailment or limitation the body and mind are experiencing.
With mental and energy opening, this extra, psychological pain (worry, guilt, and condemnation) created around the physical condition can give way to peace and love. Without extra psychological burden, the person is not becoming passive. On the contrary, she or he can become clearer about taking action in the right direction. And he or she can start to let go of the idea of the condition being the essential part of them. The identity created around it can start to dissolve.
This is how the act of honouring where we are at any given moment takes us to another dimension of being in the world – dimension of inner peace – which by itself, sooner or later, brings about healthy changes in our lives.
ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ: Διαλογισμός και σιωπή
Πολλοί νομίζουν ότι ο διαλογισμός απαιτεί ένα ειδυλλιακό σκηνικό, κατά προτίμηση στη φύση, όπου όλες οι αισθήσεις μας μπορούν να πληρωθούν με ευχάριστα ερεθίσματα. Τονίζεται συχνά η πρόκληση του να ζει κανείς σε μεγάλη πόλη με θόρυβο και δονήσεις όλων των μηχανών της να διαπερνούν το σώμα και το νου. Και είναι αλήθεια. Ίσως είναι πιο δύσκολο να στρέψει κανείς την προσοχή εσωτερικά με τόσο έντονες περισπάσεις της προσοχής ολόγυρα.
Πεποιθήσεις και εμπειρίες
Osho, Eckhart Tolle and many other spiritual thinkers and leaders of our time make a clear distinction between merely believing in God (Spirit, Consciousness, Universal energy or however one may call it) and experiencing it. When God is believed in, they suggest, this entails the work of the thinking mind. Thinking mind is designed in a way to help one preserve the sense of self, the sense of separation from others. It sees everything in the form of duality, and it seeks identification.
Once God becomes a belief, the person identifies with it. “My belief” is created and then the ego feels the need to protect it. Different beliefs of the thinking minds of other people challenge My belief because they attack the identity that I have created, and that my ego thinks that it depends on. Minds with similar beliefs become my friends because they strengthen this illusion of the ego. Others become enemies.
The often overlooked part is that the true depths of consciousness can only be experienced in the absence of ego, or rather, in the absence of the identification with the ego. That is to say, identification with the ego stands in the way to these experiences.
Furthermore, having god as a mere belief system may prevent one from embarking on the journey of the search for god. This journey entails a great shift of the daily attention from outside inwards. It entails getting to really know oneself and one’s depths. This is essential according to many - if not all - spiritual traditions. At first one becomes aware of the mental noise and chaos, and it may seem pointless to give it any attention. But that’s only the suggestion of the mind again. The truth is that this attention and presence are slowly but surely taking one to the place of stillness, silence and spaciousness. This is the place of experiencing the pure, formless Being, the source of all creation. It is the place of love. Then the realisation comes that this source is not something separate from us, but rather, that it is the essence of who we are.
It is very obvious why the mind wants to cling to the belief about god, and to avoid really experiencing it. The mind is trying to keep its role. In order to experience god, one needs to reach the state where mind fluctuations (Patanjali’s chitta vritti) lessen, vanish or are there, but are being observed. The thinking may be happening, but the identification with it gives way to awareness of the thinking process.
I heard an interesting story from a yoga teacher once – He went to India to spend some time in Ashram with his guru. After a while of being there, the guru noticed that my teacher carried around a picture with him – a picture of Jesus Christ. So he asked my teacher if he would like to have it at the place where everybody prays, right next to the image of Lord Krishna. In surprise, he agreed and there they were – two gods different in appearance – side by side in the Indian Ashram. It was immediately clear to my teacher that the wise guru didn’t care what image represented God for us. All the images we choose around the world serve only as a doorway to reach the same heights and feeling of unity.
There is no need for one to abandon, change or acquire any particular religion. Any religion can help individual’s spiritual evolvement, just like any religion can hamper it. Wherever one finds themselves with their beliefs at this very moment, is exactly the point from which their spiritual awakening can begin.
Once God becomes a belief, the person identifies with it. “My belief” is created and then the ego feels the need to protect it. Different beliefs of the thinking minds of other people challenge My belief because they attack the identity that I have created, and that my ego thinks that it depends on. Minds with similar beliefs become my friends because they strengthen this illusion of the ego. Others become enemies.
The often overlooked part is that the true depths of consciousness can only be experienced in the absence of ego, or rather, in the absence of the identification with the ego. That is to say, identification with the ego stands in the way to these experiences.
Furthermore, having god as a mere belief system may prevent one from embarking on the journey of the search for god. This journey entails a great shift of the daily attention from outside inwards. It entails getting to really know oneself and one’s depths. This is essential according to many - if not all - spiritual traditions. At first one becomes aware of the mental noise and chaos, and it may seem pointless to give it any attention. But that’s only the suggestion of the mind again. The truth is that this attention and presence are slowly but surely taking one to the place of stillness, silence and spaciousness. This is the place of experiencing the pure, formless Being, the source of all creation. It is the place of love. Then the realisation comes that this source is not something separate from us, but rather, that it is the essence of who we are.
It is very obvious why the mind wants to cling to the belief about god, and to avoid really experiencing it. The mind is trying to keep its role. In order to experience god, one needs to reach the state where mind fluctuations (Patanjali’s chitta vritti) lessen, vanish or are there, but are being observed. The thinking may be happening, but the identification with it gives way to awareness of the thinking process.
I heard an interesting story from a yoga teacher once – He went to India to spend some time in Ashram with his guru. After a while of being there, the guru noticed that my teacher carried around a picture with him – a picture of Jesus Christ. So he asked my teacher if he would like to have it at the place where everybody prays, right next to the image of Lord Krishna. In surprise, he agreed and there they were – two gods different in appearance – side by side in the Indian Ashram. It was immediately clear to my teacher that the wise guru didn’t care what image represented God for us. All the images we choose around the world serve only as a doorway to reach the same heights and feeling of unity.
There is no need for one to abandon, change or acquire any particular religion. Any religion can help individual’s spiritual evolvement, just like any religion can hamper it. Wherever one finds themselves with their beliefs at this very moment, is exactly the point from which their spiritual awakening can begin.
BUY NOTHING DAY
Δεν είναι λίγοι όσοι πιστεύουν πως ο υπερκαταναλωτισμός είναι η «πηγή του κακού» πίσω από πολλά περιβαλλοντικά, οικονομικά αλλά και πολιτισμικά προβλήματα που μαστίζουν τον πλανήτη. Για αυτόν τον λόγο, κοινωνικοί ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο, με πρωτοστάτη το ριζοσπαστικό περιοδικό Adbusters, καλούν τους απανταχού καταναλωτές να απέχουν για έστω μια μέρα από τις αγορές. Φέτος, η ημέρα αυτή είναι η 27η Νοεμβρίου.
Η Παγκόσμια Ημέρα Αγοραστικής Αποχής ή Αντικαταναλωτισμού ή «Δεν Αγοράζω Τίποτα» (Buy Nothing Day), πρόκειται για μια ανεπίσημη, διεθνή πρόσκληση διαμαρτυρίας ενάντια στην κουλτούρα που επιβάλει στο σύγχρονο άνθρωπο να ακολουθεί έναν φαύλο κύκλο εργασίας-κατανάλωσης-τηλεόρασης.
Η πρωτότυπη αυτή γιορτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1992 στο Βανκούβερ του Καναδά, μετά από ιδέα του καλλιτέχνη Ted Dave και καθιερώθηκε από τους Adbusters του Kalle Lasn, ο οποίος παράτησε τη διαφημιστική εταιρία στην οποία δούλευε για να γίνει «κήρυκας» του αντικαταναλωτισμού.
Στις προσπάθειες των Adbusters να διαδώσουν το μήνυμά τους, στάθηκαν εμπόδιο όλα τηλεοπτικά δίκτυα της Αμερικής (πλην του CNN), που αρνήθηκαν να μεταδώσουν τις «αντι-διαφημιστικές» διαφημίσεις του περιοδικού. Μάλιστα, εκπρόσωπος του δικτύου CBS εξήγησε ότι «το διαφημιστικό είναι αντίθετο με την τρέχουσα οικονομική πολιτική των ΗΠΑ»!
Η «Buy Nothing Day» γιορτάζεται πλέον σε πάνω από 65 χώρες το τελευταίο Σάββατο του Νοεμβρίου, που ακολουθεί το αμερικανικό Thanksgiving, κατά το οποίο παρατηρείται έξαρση του καταναλωτισμού. Οι εορτασμοί περιλαμβάνουν μια σειρά από ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες με στόχο τα εμπορικά κέντρα και τους «μόνιμους» εκεί καταναλωτές:
• Καταστροφή πιστωτικών καρτών• Δωρεάν, μη-εμπορικά πάρτι στο δρόμο• Καταλήψεις• Βόλτες «Ζόμπι» (οι ακτιβιστές περιφέρονται με ανέκφραστο και αποχαυνωμένο ύφος στα mall κοροϊδεύοντας τους καταναλωτές)• Παρακώλυση της αγοραστικής κίνησης με άδεια καρότσια• Δημόσιες διαμαρτυρίες• Εορτασμοί για τη φύση και το περιβάλλον• Ποδηλατοπορείες• Ανταλλακτικά παζάρια ρούχων
-- Ειρήνη Κυρμιζάκη
Η Παγκόσμια Ημέρα Αγοραστικής Αποχής ή Αντικαταναλωτισμού ή «Δεν Αγοράζω Τίποτα» (Buy Nothing Day), πρόκειται για μια ανεπίσημη, διεθνή πρόσκληση διαμαρτυρίας ενάντια στην κουλτούρα που επιβάλει στο σύγχρονο άνθρωπο να ακολουθεί έναν φαύλο κύκλο εργασίας-κατανάλωσης-τηλεόρασης.
Η πρωτότυπη αυτή γιορτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1992 στο Βανκούβερ του Καναδά, μετά από ιδέα του καλλιτέχνη Ted Dave και καθιερώθηκε από τους Adbusters του Kalle Lasn, ο οποίος παράτησε τη διαφημιστική εταιρία στην οποία δούλευε για να γίνει «κήρυκας» του αντικαταναλωτισμού.
Στις προσπάθειες των Adbusters να διαδώσουν το μήνυμά τους, στάθηκαν εμπόδιο όλα τηλεοπτικά δίκτυα της Αμερικής (πλην του CNN), που αρνήθηκαν να μεταδώσουν τις «αντι-διαφημιστικές» διαφημίσεις του περιοδικού. Μάλιστα, εκπρόσωπος του δικτύου CBS εξήγησε ότι «το διαφημιστικό είναι αντίθετο με την τρέχουσα οικονομική πολιτική των ΗΠΑ»!
Η «Buy Nothing Day» γιορτάζεται πλέον σε πάνω από 65 χώρες το τελευταίο Σάββατο του Νοεμβρίου, που ακολουθεί το αμερικανικό Thanksgiving, κατά το οποίο παρατηρείται έξαρση του καταναλωτισμού. Οι εορτασμοί περιλαμβάνουν μια σειρά από ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες με στόχο τα εμπορικά κέντρα και τους «μόνιμους» εκεί καταναλωτές:
• Καταστροφή πιστωτικών καρτών• Δωρεάν, μη-εμπορικά πάρτι στο δρόμο• Καταλήψεις• Βόλτες «Ζόμπι» (οι ακτιβιστές περιφέρονται με ανέκφραστο και αποχαυνωμένο ύφος στα mall κοροϊδεύοντας τους καταναλωτές)• Παρακώλυση της αγοραστικής κίνησης με άδεια καρότσια• Δημόσιες διαμαρτυρίες• Εορτασμοί για τη φύση και το περιβάλλον• Ποδηλατοπορείες• Ανταλλακτικά παζάρια ρούχων
-- Ειρήνη Κυρμιζάκη
Τα παιχνίδια της Τιτίκας
«Π άρ’ την, είναι δικιά σου», είπε ο Γιάννης Αγιάννης στην Τιτίκα, στήνοντας στο πάτωμα τη μυθική κούκλα που θαύμαζαν όλα τα πιτσιρίκια του χωριού. Αντί να απλώσει το χέρι, το οκτάχρονο κοριτσάκι, που δούλευε ολημερίς στο χάνι των αχρείων Θεναρδιέρων, κοίταξε τον ξένο, κοίταξε και την κούκλα, oπισθοχώρησε αργά κι έτρεξε να κρυφτεί κάτω από ένα τραπέζι. Εκείνη η κούκλα (πανύψηλη, με φόρεμα από ροζ μουσελίνα, με χρυσά στάχια στο κεφάλι, και μάτια από σμάλτο, σύμφωνα με την περιγραφή του Βίκτωρος Ουγκώ) ήταν αβάφτιστη. «Θα τη λέω Κατερίνα», είπε αργότερα η Τιτίκα. Τα σύγχρονα κουκλάκια είναι πιο ευτελή, αλλά έχουν όνομα που το αναγνωρίζουν όλα τα πιτσιρίκια του παγκόσμιου χωριού: Μπάρμπι, Σίντι, ΑctioMen, Power Rangers. Και τώρα η οικογένεια, ή μάλλον το πακέτο Μπρατζ (Βratz Pack), που έφτασε και στην Ελλάδα.
Κάποτε τα παιδιά διαμέλιζαν τα παιγνίδια τους, διεμβόλιζαν την κεφαλή της κούκλας για να δουν τι έχει μέσα. Τώρα η παιδική περιέργεια δεν διοχετεύεται στο εσωτερικό της κούφιας κούκλας, αλλά στο ποιο από τα υπόλοιπα προϊόντα της «γραμμής» (doll line) θα αποκτήσουν. Θεωρητικά, η γραμμή επεκτείνεται επ’ άπειρον. Μιλάμε για μια «ολοκληρωμένη πρόταση», για ένα πρόγραμμα που ανανεώνεται διαρκώς, που λαμβάνει υπ’ όψιν τη μεταβαλλόμενη πραγματικότητα.
Οι δεσποινίδες Μπρατζ, που κλόνισαν τη 43χρονη αυτοκρατορία της Μπάρμπι, δεν είναι αδελφές, αλλά φέρουν «έθνικ», πολυπολιτισμικές πινελιές. Η αισθητική τους παραπέμπει στις αγαπημένες τραγουδίστριες των εφήβων (Σακίρα, Μπρίτνεϊ Σπίαρς, Τζένιφερ Λόπεζ). Ούτε έφηβες ούτε γυναίκες, αλλά παιδιά–νυμφίδια, με οκτάσολα παπούτσια, χαμηλοκάβαλο τζιν ή μίνι φούστα, τοπάκι που αποκαλύπτει τη μέση. Και το φιλοσοφικό αμπαλάζ, το «μήνυμα» της κουκλοπαρέας, είναι ότι τα κορίτσια θέλουν να περνάνε καλά. Κορίτσια που βγαίνουν, που τα λένε, που ξέρουν πόσο σημαντικό είναι το να σε βλέπουν, που έχουν επίγνωση της μόδας και του στυλ, που προσέχουν τον εαυτό τους (από τα εξαρτήματα της σειράς είναι ένα «spa», που περιλαμβάνει κομμωτήριο, ινστιτούτο καλλονής και «μπαρ χυμών»). Παιχνίδια για παιδιά που βαριούνται εύκολα, για παιδιά ανασφαλή και άπληστα, που δεν κοιτάζουν τον πλησίον τους στα μάτια, αλλά στα επώνυμα παπούτσια, στο ρολόι, στο μπουφάν.
«Αγκίστρωσέ τους!» (get them hooked). Toν όρο αυτό δεν τον συναντούμε μόνο στην εμπορία ναρκωτικών, αλλά και στο μάρκετινγκ των προϊόντων που απευθύνονται στον νεαρό άπληστο και ανασφαλή καταναλωτή. Αλυσίδες συγγενικών προϊόντων και υπηρεσιών, αλυσίδες στάσεων και προτιμήσεων. Αλυσίδες προσφορών, δεσμά που συμβάλλουν στη διά βίου εξάρτηση. Μετά την κούκλα, το διαστημικό τερατάκι και τον μεταλλαγμένο υπερήρωα, έρχονται το κινητό, το κομπιούτερ, το αυτοκίνητο, που όλα απαιτούν διαρκή εμπλουτισμό ή ανανέωση. Αν ο Γιάννης Αγιάννης χάριζε στην Τιτίκα το πακέτο Μπρατζ, ίσως εκείνη να έτρεχε να κρυφτεί στο δάσος, στην πηγή από όπου κουβαλούσε νερό με τον κουβά είκοσι φορές την ημέρα, πιστεύοντας ότι κάποιος τής κάνει μάγια, ότι θέλει το κακό της.
Mαριάννα Tζιαντζή
Κάποτε τα παιδιά διαμέλιζαν τα παιγνίδια τους, διεμβόλιζαν την κεφαλή της κούκλας για να δουν τι έχει μέσα. Τώρα η παιδική περιέργεια δεν διοχετεύεται στο εσωτερικό της κούφιας κούκλας, αλλά στο ποιο από τα υπόλοιπα προϊόντα της «γραμμής» (doll line) θα αποκτήσουν. Θεωρητικά, η γραμμή επεκτείνεται επ’ άπειρον. Μιλάμε για μια «ολοκληρωμένη πρόταση», για ένα πρόγραμμα που ανανεώνεται διαρκώς, που λαμβάνει υπ’ όψιν τη μεταβαλλόμενη πραγματικότητα.
Οι δεσποινίδες Μπρατζ, που κλόνισαν τη 43χρονη αυτοκρατορία της Μπάρμπι, δεν είναι αδελφές, αλλά φέρουν «έθνικ», πολυπολιτισμικές πινελιές. Η αισθητική τους παραπέμπει στις αγαπημένες τραγουδίστριες των εφήβων (Σακίρα, Μπρίτνεϊ Σπίαρς, Τζένιφερ Λόπεζ). Ούτε έφηβες ούτε γυναίκες, αλλά παιδιά–νυμφίδια, με οκτάσολα παπούτσια, χαμηλοκάβαλο τζιν ή μίνι φούστα, τοπάκι που αποκαλύπτει τη μέση. Και το φιλοσοφικό αμπαλάζ, το «μήνυμα» της κουκλοπαρέας, είναι ότι τα κορίτσια θέλουν να περνάνε καλά. Κορίτσια που βγαίνουν, που τα λένε, που ξέρουν πόσο σημαντικό είναι το να σε βλέπουν, που έχουν επίγνωση της μόδας και του στυλ, που προσέχουν τον εαυτό τους (από τα εξαρτήματα της σειράς είναι ένα «spa», που περιλαμβάνει κομμωτήριο, ινστιτούτο καλλονής και «μπαρ χυμών»). Παιχνίδια για παιδιά που βαριούνται εύκολα, για παιδιά ανασφαλή και άπληστα, που δεν κοιτάζουν τον πλησίον τους στα μάτια, αλλά στα επώνυμα παπούτσια, στο ρολόι, στο μπουφάν.
«Αγκίστρωσέ τους!» (get them hooked). Toν όρο αυτό δεν τον συναντούμε μόνο στην εμπορία ναρκωτικών, αλλά και στο μάρκετινγκ των προϊόντων που απευθύνονται στον νεαρό άπληστο και ανασφαλή καταναλωτή. Αλυσίδες συγγενικών προϊόντων και υπηρεσιών, αλυσίδες στάσεων και προτιμήσεων. Αλυσίδες προσφορών, δεσμά που συμβάλλουν στη διά βίου εξάρτηση. Μετά την κούκλα, το διαστημικό τερατάκι και τον μεταλλαγμένο υπερήρωα, έρχονται το κινητό, το κομπιούτερ, το αυτοκίνητο, που όλα απαιτούν διαρκή εμπλουτισμό ή ανανέωση. Αν ο Γιάννης Αγιάννης χάριζε στην Τιτίκα το πακέτο Μπρατζ, ίσως εκείνη να έτρεχε να κρυφτεί στο δάσος, στην πηγή από όπου κουβαλούσε νερό με τον κουβά είκοσι φορές την ημέρα, πιστεύοντας ότι κάποιος τής κάνει μάγια, ότι θέλει το κακό της.
Mαριάννα Tζιαντζή
Ο Μοντένι και το iPod («Καμία ευχαρίστηση δεν έχει γεύση για εμένα δίχως να τη μεταδίδω σε άλλον»)
Το iPod της Αpple είναι το αντικείμενο που έρχεται πρώτο σε ζήτηση τη φετινή εορταστική περίοδο, σύμφωνα με τους «Νιου Γιορκ Τάιμς». Πρόκειται για μια μικροσκοπική συσκευή εγγραφής και αναπαραγωγής ήχου, η οποία, ως προς τις τεχνικές της δυνατότητες, διαφέρει ριζικά από τα ογκώδη, «προϊστορικά» γουόκμαν. «Στο iPod μου έχω γράψει 10.000 τραγούδια απ’ όλο τον κόσμο», λέει μια φίλη. Έτσι, η «δική» της μουσική τη συνοδεύει παντού: όταν οδηγεί και όταν βαδίζει, όταν μαγειρεύει, όταν ποτίζει τα λουλούδια, όταν κατεβάζει τα σκουπίδια.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κυκλοφορούν με αυτιά ερμητικά κλειστά στον έξω κόσμο, αλλά τεντωμένα στον ιδιωτικό μουσικό τους κόσμο. Με ένα «αϊποντάκι», στην ορίτζιναλ ή τη μαϊμουδίστικη εκδοχή του, εύκολα μπορεί κανείς να κλειδώσει τη βοή της πόλης, τις κραυγές των μικροπωλητών, τις σκόρπιες κουβέντες των αγνώστων και να οχυρωθεί στον μουσικό του εγώκοσμο.
Στη δουλειά ή στο σχολείο κάνουμε ό,τι πρέπει, ό,τι μας λένε, ό,τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς, αλλά στον δικό μας, τον ατομικό χρόνο, ακούμε ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, συζητάμε με όποιον μας αρέσει, σηκώνουμε το τηλέφωνο εφόσον το θέλουμε, αφού η αναγνώριση κλήσης μάς επιτρέπει να απουσιάζουμε κατά βούληση. Δεν είμαστε πια εξαρτημένοι από το πρόγραμμα των άλλων, του ραδιοφώνου ή της τηλεόρασης, αφού διαρκώς εμπλουτίζεται η ατομική μας συλλογή με cds και dvds, τώρα δίνουμε τη δική μας παραγγελιά στο Ιντερνετ, «κατεβάζουμε» ό,τι μας ανεβάζει, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υποστούμε τις επιλογές των άλλων. Είμαστε πλέον αυτάρκεις και μοναχικοί ταξιδιώτες σε ένα μικροσύμπαν που εμείς ορίζουμε τις συντεταγμένες του. Ως προς την ενημέρωση, αν θέλουμε γράφουμε εμείς τα δικά μας πρωτοσέλιδα, σερφάρουμε και διαλέγουμε το είδος των ειδήσεων που μας ενδιαφέρουν.
Είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος που ακούμε μουσική μαζί με άλλους (στη συναυλία, στο πανηγύρι, στη βόλτα) από αυτό το βύθισμα σε έναν κόσμο, όπου κανείς δεν κρυφακούει, κανείς δεν σιγομουρμουρίζει ένα σκοπό μαζί μας, κανείς δεν διαφωνεί ή συμφωνεί με τις μουσικές προτιμήσεις μας. Τη θέση της συλλογικής, της μοιρασμένης ηχητικής ή και οπτικής εμπειρίας καταλαμβάνει ένα ατέλειωτο άθροισμα ατομικών εμπειριών. «Πάρε τα 10.000 τραγούδια σου και φεύγα, δεν σ’ αντέχω πια!».
«Καμία ευχαρίστηση δεν έχει γεύση για εμένα δίχως να τη μεταδίδω σε άλλον», έγραφε πριν από 400 τόσα χρόνια ο Μισέλ ντε Μοντένι, που έβρισκε ότι ακόμα και μια «εύθυμη σκέψη» γίνεται πικρή «επειδή μόνος μου τη γέννησα και δεν έχω κανέναν να του την προσφέρω» («Δοκίμια», Βιβλίο Τρίτο, μετ. Φίλιππος Δρακονταειδής). Αν κάποιος επισκέπτης από το μέλλον χάριζε στον Μοντένι ένα ipod με χιλιάδες εξαίσιες μουσικές, αλλά υπό τον όρο να μην τις μοιραστεί ποτέ με κανέναν, ποια θα ήταν άραγε η απάντησή του;
Όσο λιγότερο μας πέφτει λόγος για τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας, π.χ. για την υπερθέρμανση του πλανήτη ή τα δημοκρατικά δικαιώματα, τόσο πιο ελεύθεροι είμαστε να πλάσουμε τον καταναλωτικό μικρόκοσμό μας, να υψώσουμε τα ιδιωτικά μας τείχη με υλικά της αρεσκείας μας.
Μαριάννα Tζιαντζή
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κυκλοφορούν με αυτιά ερμητικά κλειστά στον έξω κόσμο, αλλά τεντωμένα στον ιδιωτικό μουσικό τους κόσμο. Με ένα «αϊποντάκι», στην ορίτζιναλ ή τη μαϊμουδίστικη εκδοχή του, εύκολα μπορεί κανείς να κλειδώσει τη βοή της πόλης, τις κραυγές των μικροπωλητών, τις σκόρπιες κουβέντες των αγνώστων και να οχυρωθεί στον μουσικό του εγώκοσμο.
Στη δουλειά ή στο σχολείο κάνουμε ό,τι πρέπει, ό,τι μας λένε, ό,τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς, αλλά στον δικό μας, τον ατομικό χρόνο, ακούμε ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, συζητάμε με όποιον μας αρέσει, σηκώνουμε το τηλέφωνο εφόσον το θέλουμε, αφού η αναγνώριση κλήσης μάς επιτρέπει να απουσιάζουμε κατά βούληση. Δεν είμαστε πια εξαρτημένοι από το πρόγραμμα των άλλων, του ραδιοφώνου ή της τηλεόρασης, αφού διαρκώς εμπλουτίζεται η ατομική μας συλλογή με cds και dvds, τώρα δίνουμε τη δική μας παραγγελιά στο Ιντερνετ, «κατεβάζουμε» ό,τι μας ανεβάζει, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υποστούμε τις επιλογές των άλλων. Είμαστε πλέον αυτάρκεις και μοναχικοί ταξιδιώτες σε ένα μικροσύμπαν που εμείς ορίζουμε τις συντεταγμένες του. Ως προς την ενημέρωση, αν θέλουμε γράφουμε εμείς τα δικά μας πρωτοσέλιδα, σερφάρουμε και διαλέγουμε το είδος των ειδήσεων που μας ενδιαφέρουν.
Είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος που ακούμε μουσική μαζί με άλλους (στη συναυλία, στο πανηγύρι, στη βόλτα) από αυτό το βύθισμα σε έναν κόσμο, όπου κανείς δεν κρυφακούει, κανείς δεν σιγομουρμουρίζει ένα σκοπό μαζί μας, κανείς δεν διαφωνεί ή συμφωνεί με τις μουσικές προτιμήσεις μας. Τη θέση της συλλογικής, της μοιρασμένης ηχητικής ή και οπτικής εμπειρίας καταλαμβάνει ένα ατέλειωτο άθροισμα ατομικών εμπειριών. «Πάρε τα 10.000 τραγούδια σου και φεύγα, δεν σ’ αντέχω πια!».
«Καμία ευχαρίστηση δεν έχει γεύση για εμένα δίχως να τη μεταδίδω σε άλλον», έγραφε πριν από 400 τόσα χρόνια ο Μισέλ ντε Μοντένι, που έβρισκε ότι ακόμα και μια «εύθυμη σκέψη» γίνεται πικρή «επειδή μόνος μου τη γέννησα και δεν έχω κανέναν να του την προσφέρω» («Δοκίμια», Βιβλίο Τρίτο, μετ. Φίλιππος Δρακονταειδής). Αν κάποιος επισκέπτης από το μέλλον χάριζε στον Μοντένι ένα ipod με χιλιάδες εξαίσιες μουσικές, αλλά υπό τον όρο να μην τις μοιραστεί ποτέ με κανέναν, ποια θα ήταν άραγε η απάντησή του;
Όσο λιγότερο μας πέφτει λόγος για τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας, π.χ. για την υπερθέρμανση του πλανήτη ή τα δημοκρατικά δικαιώματα, τόσο πιο ελεύθεροι είμαστε να πλάσουμε τον καταναλωτικό μικρόκοσμό μας, να υψώσουμε τα ιδιωτικά μας τείχη με υλικά της αρεσκείας μας.
Μαριάννα Tζιαντζή
Ο ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ
Στο Λύκειο, θυμάμαι, εκείνα τα χρόνια που ο άνθρωπος είχε μόλις εφεύρει τον τροχό, κάναμε έκθεση με έναν φιλόλογο που είχε αδυναμία στους καλούς, παρα6οσιακούς προλόγους. Όποια έκθεση άρχιζε με τις -προσφιλείς μας τότε- εισαγωγές «από τότε που ο άνθρωπος περπάτησε στη γη» ή, προς το πιο προχωρημένο, «ο κόσμος μας ζει τις μεγαλύτερες αλλαγές που γνώρισε η ιστορία», βαθμολογείτο απευθείας με μηδέν ανεξαρτήτως του υπολοίπου περιεχομένου της, το οποίο ο καθηγητής δεν έμπαινε καν στον κόπο να διαβάσει. Γι' αυτό, άλλωστε, ο άνθρωπος βρισκόταν σε τρομερό δίλημμα: ενώ μηδένιζε τις εκθέσεις αυτές, του άρεσε που μπορούσε να τις βαθμολογήσει διαβάζοντας μόνον τις πρώτες δύο γραμμές τους και να τις ξεπετάξει σε τρία δευτερόλεπτα. Μηδενίζοντάς τις συστηματικά, όμως, αποθάρρυνε τους μαθητές από τους προλόγους αυτούς, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι «ξεκούραστες» εκθέσεις και να πολλαπλασιάζονται οι σελίδες που ο ίδιος έπρεπε να διαβάσει' αν πάλι δεν τις μηδένιζε, πάλι θα έπρεπε να τις διαβάσει ολόκληρες, οπότε μικρό το καλό. (Ο ίδιος ισχυριζόταν ότι είχε βαθμολογήσει με είκοσι έκθεση, που με θέμα «Γιατί;», είχε περιορίσει την ανάπτυξή της στο «Γιατί όχι;»' προφανώς συνδύαζε την πρωτοτυπία με το... λακωνίζειν.)
Τέλος πάντων, μέχρι που αισίως αποφοίτησα, ο δάσκαλος δεν είχε βρει λύση στο δίλημμα, επέμενε όμως στην άποψή του: «ποιο το νόημα», έλεγε, «να διαβάσεις τις σκέψεις ενός ανθρώπου, όταν τις προλογίζει με ό,τι πιο κοινότοπο, ό,τι πιο τετριμμένο μπορεί να σκεφθεί κανείς;». Σκληρά, βεβαίως, τα αμάχητα τεκμήρια του είδους, δεν αποκλείεται κάποτε-κάποτε να αδικούν. Συνήθως, όμως, επιβεβαιώνονται: η κοινοτοπία του προλόγου βρίσκει το ανάλογό της στο κυρίως θέμα, ο δε επίλογος ξεπερνά και τα δύο.
Τον... μηδενιστή αυτόν φιλόλογο τον έχω, έκτοτε, άπειρες φορές σκεφθεί και μνημονεύσει διαβάζοντας προεκλογικά φυλλάδια και ακούγοντας πολιτικές ομιλίες. Όποτε βλέπω εισαγωγή τύπου «Ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης» ή, ακόμη καλύτερα, «στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα» ή «στο χάραμα της νέας Χιλιετίας», σπανιότατα διαβάζω το υπόλοιπο' και απ' όσες φορές ξεχάστηκα και συνέχισα, τις... έντεκα στις δέκα απλώς διαπίστωσα ότι το δόγμα του καθηγητή επιβεβαιωνόταν πλήρως. Δώσ' του «για μια Ελλάδα κυρίαρχη, ισχυρή με κοινωνική ευαισθησία», «πρώτα η Ελλάδα», άντε και «ανταγωνιστική οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο».
Τα θυμήθηκα όλα αυτά διαβάζοντας (και ακούγοντας) προεκλογικό υλικό των δικηγόρων για τις επερχόμενες εκλογές των Συλλόγων τους. Για να μην τους αδικούμε, δεν αποκλίνουν από τους διαγκωνιζόμενους σε άλλες επιστημονικές ή επαγγελματικές αρχαιρεσίες, αλλά και έτσι, στον μέσο όρο που λέμε, παραμένει εντυπωσιακό. Το τι «για έναν Σύλλογο αντάξιο του θεσμικού του ρόλου», τι «διεθνοποίηση της οικονομίας», «αξιοπρεπείς συνθήκες του λειτουργήματος» και τα τοιαύτα «πέφτουν» δεν περιγράφεται. Τυπικά πράγματα, δηλαδή, όπως σε όλες τις εκλογές.
Οι Αγγλοσάξονες, θέλοντας να στηλιτεύσουν την τεράστια διαφήμιση που σημαδεύει την προεκλογική δραστηριότητα, δίνουν τον σαρκαστικό ορισμό «εκλογές είναι η μεταβίβαση αγοραστικής δύναμης σε ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης». Πρωτίστως, θα έπρεπε να τις ορίσουμε ως «μείζονα μηχανισμό παραγωγής γραπτής και προφορικής κοινοτοπίας και αδιάφορων ανθρώπινων συγκεντρώσεων». Αλλά πάλι... τόσες χαμένες λέξεις, τόσο χαμένο χαρτί, τόσο χαμένο σάλιο, τόσες άχαρες, άχρηστες ώρες, κρίμα δεν είναι; Ευτυχώς οι πρόλογοι είναι πάντα εκεί για να μας προειδοποιούν.
διασκευασμένο κείμενο του Δ. Καστριώτη στον ημερήσιο τύπο, Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2002
Τέλος πάντων, μέχρι που αισίως αποφοίτησα, ο δάσκαλος δεν είχε βρει λύση στο δίλημμα, επέμενε όμως στην άποψή του: «ποιο το νόημα», έλεγε, «να διαβάσεις τις σκέψεις ενός ανθρώπου, όταν τις προλογίζει με ό,τι πιο κοινότοπο, ό,τι πιο τετριμμένο μπορεί να σκεφθεί κανείς;». Σκληρά, βεβαίως, τα αμάχητα τεκμήρια του είδους, δεν αποκλείεται κάποτε-κάποτε να αδικούν. Συνήθως, όμως, επιβεβαιώνονται: η κοινοτοπία του προλόγου βρίσκει το ανάλογό της στο κυρίως θέμα, ο δε επίλογος ξεπερνά και τα δύο.
Τον... μηδενιστή αυτόν φιλόλογο τον έχω, έκτοτε, άπειρες φορές σκεφθεί και μνημονεύσει διαβάζοντας προεκλογικά φυλλάδια και ακούγοντας πολιτικές ομιλίες. Όποτε βλέπω εισαγωγή τύπου «Ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης» ή, ακόμη καλύτερα, «στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα» ή «στο χάραμα της νέας Χιλιετίας», σπανιότατα διαβάζω το υπόλοιπο' και απ' όσες φορές ξεχάστηκα και συνέχισα, τις... έντεκα στις δέκα απλώς διαπίστωσα ότι το δόγμα του καθηγητή επιβεβαιωνόταν πλήρως. Δώσ' του «για μια Ελλάδα κυρίαρχη, ισχυρή με κοινωνική ευαισθησία», «πρώτα η Ελλάδα», άντε και «ανταγωνιστική οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο».
Τα θυμήθηκα όλα αυτά διαβάζοντας (και ακούγοντας) προεκλογικό υλικό των δικηγόρων για τις επερχόμενες εκλογές των Συλλόγων τους. Για να μην τους αδικούμε, δεν αποκλίνουν από τους διαγκωνιζόμενους σε άλλες επιστημονικές ή επαγγελματικές αρχαιρεσίες, αλλά και έτσι, στον μέσο όρο που λέμε, παραμένει εντυπωσιακό. Το τι «για έναν Σύλλογο αντάξιο του θεσμικού του ρόλου», τι «διεθνοποίηση της οικονομίας», «αξιοπρεπείς συνθήκες του λειτουργήματος» και τα τοιαύτα «πέφτουν» δεν περιγράφεται. Τυπικά πράγματα, δηλαδή, όπως σε όλες τις εκλογές.
Οι Αγγλοσάξονες, θέλοντας να στηλιτεύσουν την τεράστια διαφήμιση που σημαδεύει την προεκλογική δραστηριότητα, δίνουν τον σαρκαστικό ορισμό «εκλογές είναι η μεταβίβαση αγοραστικής δύναμης σε ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης». Πρωτίστως, θα έπρεπε να τις ορίσουμε ως «μείζονα μηχανισμό παραγωγής γραπτής και προφορικής κοινοτοπίας και αδιάφορων ανθρώπινων συγκεντρώσεων». Αλλά πάλι... τόσες χαμένες λέξεις, τόσο χαμένο χαρτί, τόσο χαμένο σάλιο, τόσες άχαρες, άχρηστες ώρες, κρίμα δεν είναι; Ευτυχώς οι πρόλογοι είναι πάντα εκεί για να μας προειδοποιούν.
διασκευασμένο κείμενο του Δ. Καστριώτη στον ημερήσιο τύπο, Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2002
Βασανιστές: όργανα της εξουσίας...
Οι βασανιστές «γεννιούνται ή γίνονται;». Το ερώτημα έχει από χρόνια απασχολήσει τους επιστήμονες, λόγω της διαχρονικότητας του φαινομένου. Την απάντηση θα αναζητήσουμε στην έρευνα-μελέτη της Μίκας Χαρίτου-Φατούρου, που κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Ο βασανιστής ως όργανο της κρατικής εξουσίας» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα). Η έρευνα βασίστηκε στα βασανιστήρια των ΕΣΑτζήδων κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας και εμπλουτίστηκε με σημαντικά στοιχεία από ανάλογες έρευνες επιστημόνων σε διάφορα κράτη.
Η κυρία Χαρίτου-Φατούρου, ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είναι διεθνώς γνωστή για τις μελέτες της περί ψυχολογίας των κρατικών οργάνων καταστολής, θέμα για το οποίο πρόσφατα εξέδωσε δύο βιβλία από τους εκδοτικούς οίκους Routledge Press και University of California Press.
Θα παραθέσω μερικά στοιχεία από την έρευνα. «Καθώς η δίκη των βασανιστών του EAT/ΕΣΑ προχωρούσε σάστισα με όσα παρακολουθούσα. Τα πρώην μέλη της Στρατιωτικής Αστυνομίας κατηγορούσαν άμεσα ή έμμεσα τους ανωτέρους τους ότι τους είχαν "μετατρέψει" σε βασανιστές. Σιγά σιγά αυτοί οι άνθρωποι αποκάλυψαν μια συνταρακτική ιστορία, το πέρασμά τους από τα κέντρα εκπαίδευσης της Στρατιωτικής Αστυνομίας και την κατάληξή τους να γίνουν βασανιστές. Σταδιακά έγινε φανερό ότι περιέγραφαν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο σύστημα εκπαίδευσης του οποίου υπήρξαν τα θύματα». Οι κρατικοί βασανιστές δεν είναι άτομα με σαφή προδιάθεση που αρέσκονται να βασανίζουν ανθρώπους, αλλά συνηθισμένοι άνθρωποι, που επιλέγονται με κάποια ειδικά κριτήρια και εκπαιδεύονται για να γίνουν βασανιστές υπακούοντας σε κάποια εξουσία βίας...
Δυστυχώς φυτώρια βασανιστών δεν ανθούν μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα, αλλά και σε κράτη τα οποία κυβερνώνται από πολιτικές ηγεσίες δημοκρατικά εκλεγμένες. Στο βιβλίο της κυρίας Χαρίτου-Φατούρου καταγράφονται τα εξής: «Σχεδόν τα τρία τέταρτα των αξιωματικών που κατηγορήθηκαν για σφαγές κατά τον εμφύλιο πόλεμο στο Ελ Σαλβαδόρ είχαν εκπαιδευθεί στη Στρατιωτική Σχολή στο Fort Benning των ΗΠΑ. Μερικοί από τους διακεκριμένους απόφοιτους της ίδιας σχολής, όπως ο δικτάτορας του Παναμά Νοριέγκα, ο αρχηγός της αργεντινής χούντας Γκαλτιέρι, ο πρόεδρος της Ονδούρας Γκαρσία και ο πρόεδρος της Βολιβίας Μπάντζερ, ευθύνονται για κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων... Αλλά και στη δίκη των βασανιστών στην Ελλάδα υπήρξαν ενδείξεις ότι μερικοί από τους αξιωματικούς που δικάζονταν είχαν εκπαιδευθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Οι βασανιστές, λοιπόν, δεν γεννιούνται, αλλά «κατασκευάζονται». Βέβαια και οι βασανιστές έχουν τη δική τους ευθύνη. Aλλά την κύρια ευθύνη έχουν τα καθεστώτα που «κατασκευάζουν» τους βασανιστές.
Η άλλη όψη του προβλήματος είναι ότι έχουν μειωθεί τα αντανακλαστικά των πολιτών και οι αντιδράσεις σε φαινόμενα οργανωμένων βασανισμών. Τη στάση του «θεατή» και τις συνέπειές της έχει περιγράψει δραματικά ο πάστορας Martin Niemoller: «Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι' αυτό δεν μίλησα. Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για κανέναν».
Διασκευασμένο άρθρο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΩΜΑΙΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 23-05-2004
Η κυρία Χαρίτου-Φατούρου, ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είναι διεθνώς γνωστή για τις μελέτες της περί ψυχολογίας των κρατικών οργάνων καταστολής, θέμα για το οποίο πρόσφατα εξέδωσε δύο βιβλία από τους εκδοτικούς οίκους Routledge Press και University of California Press.
Θα παραθέσω μερικά στοιχεία από την έρευνα. «Καθώς η δίκη των βασανιστών του EAT/ΕΣΑ προχωρούσε σάστισα με όσα παρακολουθούσα. Τα πρώην μέλη της Στρατιωτικής Αστυνομίας κατηγορούσαν άμεσα ή έμμεσα τους ανωτέρους τους ότι τους είχαν "μετατρέψει" σε βασανιστές. Σιγά σιγά αυτοί οι άνθρωποι αποκάλυψαν μια συνταρακτική ιστορία, το πέρασμά τους από τα κέντρα εκπαίδευσης της Στρατιωτικής Αστυνομίας και την κατάληξή τους να γίνουν βασανιστές. Σταδιακά έγινε φανερό ότι περιέγραφαν ένα προσεκτικά σχεδιασμένο σύστημα εκπαίδευσης του οποίου υπήρξαν τα θύματα». Οι κρατικοί βασανιστές δεν είναι άτομα με σαφή προδιάθεση που αρέσκονται να βασανίζουν ανθρώπους, αλλά συνηθισμένοι άνθρωποι, που επιλέγονται με κάποια ειδικά κριτήρια και εκπαιδεύονται για να γίνουν βασανιστές υπακούοντας σε κάποια εξουσία βίας...
Δυστυχώς φυτώρια βασανιστών δεν ανθούν μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα, αλλά και σε κράτη τα οποία κυβερνώνται από πολιτικές ηγεσίες δημοκρατικά εκλεγμένες. Στο βιβλίο της κυρίας Χαρίτου-Φατούρου καταγράφονται τα εξής: «Σχεδόν τα τρία τέταρτα των αξιωματικών που κατηγορήθηκαν για σφαγές κατά τον εμφύλιο πόλεμο στο Ελ Σαλβαδόρ είχαν εκπαιδευθεί στη Στρατιωτική Σχολή στο Fort Benning των ΗΠΑ. Μερικοί από τους διακεκριμένους απόφοιτους της ίδιας σχολής, όπως ο δικτάτορας του Παναμά Νοριέγκα, ο αρχηγός της αργεντινής χούντας Γκαλτιέρι, ο πρόεδρος της Ονδούρας Γκαρσία και ο πρόεδρος της Βολιβίας Μπάντζερ, ευθύνονται για κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων... Αλλά και στη δίκη των βασανιστών στην Ελλάδα υπήρξαν ενδείξεις ότι μερικοί από τους αξιωματικούς που δικάζονταν είχαν εκπαιδευθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Οι βασανιστές, λοιπόν, δεν γεννιούνται, αλλά «κατασκευάζονται». Βέβαια και οι βασανιστές έχουν τη δική τους ευθύνη. Aλλά την κύρια ευθύνη έχουν τα καθεστώτα που «κατασκευάζουν» τους βασανιστές.
Η άλλη όψη του προβλήματος είναι ότι έχουν μειωθεί τα αντανακλαστικά των πολιτών και οι αντιδράσεις σε φαινόμενα οργανωμένων βασανισμών. Τη στάση του «θεατή» και τις συνέπειές της έχει περιγράψει δραματικά ο πάστορας Martin Niemoller: «Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι' αυτό δεν μίλησα. Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς να μιλήσει για κανέναν».
Διασκευασμένο άρθρο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΩΜΑΙΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 23-05-2004