3000 χαιρετισμοί του ήλιου για καθαρό νερό στην Ινδία

Ο διάβολος και η εξουσία

1.
Ο διάβολος αποκρύβει την αλήθεια.
Την κρατάει κρυφή σαν μυστικό.
Κι όταν αυτή φανερωθεί, τότε τη διαστρεβλώνει.
Κι ας είναι όλα σε κοινή θέα,
κι ας έχουν όλα τελειώσει πια.
Κάθε φορά τα ίδια – και ξανά απ’ την αρχή.
Μόνο που αυτή τη φορά είμαστε στην κόλαση μέσα · στην καρδιά του κακού.

*

2.
Κι όλο σκάβεις να τους αποκαλύψεις
κι αυτοί χώνονται όλο και πιο βαθιά.
Στα κορμιά μας μέσα.

ΠΗΓΗ

Θεατρική παράσταση για εφήβους στη "Στέγη": "Στην οθόνη φως" (έως 5/5)

19 Νοεμβρίου 2011 - 5 Μαΐου 201219:00 Αίθουσα εκθέσεων & διαλέξεων

Ένα μεγάλο μυστικό βάζει σε δοκιμασία τη φιλία μιας παρέας εφήβων και απειλεί να τινάξει στον αέρα την ισορροπία ενός ολόκληρου σχολείου. Αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού στο DVD και όλα θα βγουν στο φως, η οθόνη θα πάρει φωτιά. Με μια κάμερα στο χέρι τι είναι ικανός να κάνει ένας έφηβος; Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, ποια όρια πρέπει να σεβαστεί και ποιοι κίνδυνοι παραμονεύουν; Πώς πρέπει να σταθεί κανείς απέναντι στην ιδιωτική ζωή των άλλων και πώς να διαχειριστεί τα δικά του ανομολόγητα μυστικά; 
Πρωτοπόρα στο εφηβικό θέατρο στην Ελλάδα, η ομάδα Grasshopper και η καλλιτεχνική υπεύθυνή της,  η σκηνοθέτης και παιδοψυχίατρος Σοφία Βγενοπούλου, αναθέτουν στον καταξιωμένο συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη να γράψει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα έργο για εφήβους.
Το έργο Στην οθόνη φως πραγματεύεται με τόλμη και διεισδυτικότητα ένα κομβικό επεισόδιο στη ζωή πέντε εφήβων αποφεύγοντας την παγίδα του διδακτισμού. Πλαισιωμένη από έναν νεανικό θίασο και με την πολύτιμη συμβολή έμπειρων συντελεστών, η Σοφία Βγενοπούλου αξιοποιεί στο έπακρο την τεχνολογία των υπολογιστών και των προβολών σε μια multimedia παράσταση που θίγει τα μεγάλα διλήμματα και τις κρίσιμες αποφάσεις της εφηβείας στη δύσκολη πορεία προς την ενηλικίωση.

Η παράσταση ενδείκνυται για άτομα ηλικίας άνω των 12 ετών.

Διάρκεια:
Πρωινές παραστάσεις για σχολεία (Πέμπτη & Παρασκευή):
10, 11, 17, 18, 24 & 25 Νοεμβρίου, 1, 2, 8, 9, 15 & 16 Δεκεμβρίου, 12, 13, 19, 20, 26 & 27 Ιανουαρίου, 2, 3, 9, 10, 16, 17, 23 & 24 Φεβρουαρίου, 1, 2, 15, 16, 22, 23, 29 & 30 Μαρτίου, 5, 6, 26 & 27 Απριλίου, 3 & 4 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 11:00

Απογευματινές παραστάσεις για το κοινό:
19 Νοεμβρίου, 3, 17, 22, 23, 29 & 30 Δεκεμβρίου, 14, 21 & 28 Ιανουαρίου, 4, 11 & 18 Φεβρουαρίου, 3, 17 & 24 Μαρτίου, 1, 7, 8, 21, 22, 27, 28 & 29 Απριλίου, 4 & 5 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 19:00

Βραδινές παραστάσεις για το κοινό:
28 & 29 Απριλίου, 5, 12 & 13 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 21:00

Σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Επιμέλεια κίνησης: Σταυρούλα Σιάμου 
Σκηνοθεσία Video: Κώστας Χαϊδαλής
Σχεδιασμός Ήχου-Επιμέλεια Μουσικής: Ανρί Κεργκομάρ 
Φωτισμοί: Φίλιππος Κουτσαφτής
Δραματουργική συνεργασία & Επιμέλεια εκπαιδευτικού πακέτου: Κατερίνα & Παναγιώτα Κωνσταντινάκου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Σκουρλή
Ερμηνεύουν: Αντώνης Αντωνόπουλος, Βαγγέλης Κρανιώτης, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Θεανώ Μεταξά, Νατάσα Παπανδρέου

Στην παράσταση ακούγεται το τραγούδι "Momo" του ελληνικού συγκροτήματος Kill the Cat

Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών

Σύνδεσμοι
Συνέντευξη της Σοφίας Βγενοπούλου στο ελculture.gr (23/12/2011)

Σχετικά αρχεία
Παρουσίαση στην εφ. "Καθημερινή" (23/10/2011)Κριτική στην εφ. "Ελευθεροτυπία" (19/11/2011)Κριτική στο περ. "Αθηνόραμα" (15/12/2011)Παρουσίαση στην εφ. "Καθημερινή" (16/12/2011)

ΠΗΓΗ

ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗ "ΣΤΕΓΗ": FACES/ ΠΡΟΣΩΠΑ (3/4-1/7)

3 Απριλίου - 1 Ιουλίου 2012 (εκτός Δευτέρας & Τρίτης)Εκθεσιακός χώρος

Η έκθεση διερευνά την αποξένωση του ατόμου, το οποίο βρίσκεται παγιδευμένο ανάμεσα στον εαυτό του, στην αντίληψη που έχει γι’ αυτόν και στην κοινωνία, και σχολιάζει τα συναισθήματα της μοναξιάς και πνευματικής αλλοτρίωσης που ανακύπτουν από αυτή τη συγκρουσιακή σχέση.
Η ταινία Faces [Πρόσωπα] του Τζον Κασσαβέτη (1968) αποτελεί τη μεταφορά για την έκθεση αυτή, η οποία εστιάζει σε καλλιτέχνες που καταπιάνονται με τη δυσάρεστη και συχνά δραματική σχέση μεταξύ του εαυτού, της αυτο-αναπαράστασης και του άλλου.
Στη συγκεκριμένη ταινία, ο Κασσαβέτης αναλύει την απομόνωση του ατόμου και το πώς αυτή η κατάσταση αντανακλάται και εκφράζεται στη νεύρωση του προσώπου. Η ένταση της ταινίας δημιουργείται από τα προσωπικά ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά, τα οποία οδηγούν εξελικτικά καθέναν από τους ηθοποιούς του σε ένα αντιφατικό, σύνθετο και πολυεπίπεδο άτομο. Σαν να πρόκειται για θεατρικό έργο, ακολουθώντας μια αλληλουχία μη-γεγονότων, ξεσπασμάτων, καταστάσεων περισυλλογής και εκ νέου ξεσπασμάτων, σκηνοθετεί τις ανεξέλεγκτες ψυχολογικές διαρθρώσεις ηθοποιών σε ρόλο ενηλίκων που πληγώνονται και πληγώνουν.
Τα έργα της έκθεσης απηχούν την αίσθηση του εύθραυστου που διαπερνά τη συναισθηματική, ψυχολογική ή κοινωνική αφηγηματική του Κασσαβέτη. Η έκθεση στο σύνολό της αντανακλά την ατμόσφαιρα της ταινίας, το έντονο αίσθημα της αλλοτρίωσης, το οποίο στην ταινία καλύπτεται –και την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται– μέσω ενός προσωπείου, που δεν είναι άλλο από το πρόσωπο.

Επιμέλεια έκθεσης: Paolo Colombo
Οργάνωση-συντονισμός έκθεσης: Μαριλένα Β. Καρρά

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα των εξής καλλιτεχνών:
Τζον Κασσαβέτης, Morton Bartlett, Samuel Beckett, Claude Cahun, Pierpaolo Campanini, Edy Ferguson, Διονύσης Καβαλλιεράτος, Κάρολος Κουν, Margherita Manzelli, Ηλίας Παπαηλιάκης, Ugo Rondinone, Λουκάς Σαμαράς, Thomas Schütte, Cindy Sherman, Lorenzo Tenchini, Miroslav Tichý, Ryan Trecartin, Rosemarie Trockel, Lisa Yuskavage 

Ώρες λειτουργίας έκθεσης:

Δευτέρα & Τρίτη: Κλειστά
Τετάρτη, Πέμπτη & Παρασκευή: 17:00-21:00
Σάββατο & Κυριακή: 12:00-21:00

ΠΗΓΗ

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΒΙΒΛΙΟ" του Δημήτρη Χατζή

18 Απριλίου – 5 Μαΐου 2012 (εκτός Δευτέρας & Τρίτης)21:00 Μικρή Σκηνή

Με την πτώση της χούντας και μετά από 28 χρόνια εξορίας στην Ανατολική Ευρώπη, ο Δημήτρης Χατζής (1913-1981) επιστρέφει στην Ελλάδα το 1975 και το επόμενο έτος δημοσιεύει Το διπλό βιβλίο, ένα από τα πιο σημαντικά μυθιστορήματα της μεταπολεμικής περιόδου. Ακολουθώντας τη ζωή του βασικού του ήρωα Κώστα, ο Χατζής καταφέρνει να διατρέξει τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας – όχι σαν παρατηρητής, ούτε με έναν ιστορικό ή πολιτικό τρόπο, αλλά αποτυπώνοντας το ψυχικό τοπίο που διαμόρφωσαν αυτές οι στιγμές της ιστορίας μας. Έτσι, η ιστορία του Κώστα γίνεται η ιστορία της χώρας μας, φωτίζοντας τις πτυχές του «ρωμαίικου» που δημιούργησαν την Ελλάδα του σήμερα. Συγχρόνως, όμως, η ιστορία του καταφέρνει να γίνει πανανθρώπινη, ένας στοχασμός για τη θέση του ανθρώπου «στο δικό μας κόσμο το σημερινό», ανεξάρτητα από φύλο, χρώμα ή πατρίδα.
Έπειτα από τον ιδιαίτερα επιτυχημένο Γλάρο του Τσέχωφ, η νεοσύστατη θεατρική ομάδα Pequod της Αγγελικής Παπαθεμελή και του Δημήτρη Ξανθόπουλου (ιδρυτικό μέλος της οποίας ήταν και ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης) ανεβάζει στη σκηνή Το διπλό βιβλίο σε μια πρωτότυπη προσέγγιση που αναζητά με λιτά μέσα και μια ουσιαστική δουλειά συνόλου νέες μορφές αφήγησης και επαφής με το κοινό.

Κείμενο: Δημήτρης ΧατζήςΣκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνογραφική & Ενδυματολογική επιμέλεια: Pequod 
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Γεωργαλάς
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Ερμηνεύουν: Γιάννης Κλίνης, Χριστίνα Μωρόγιαννη, Νικολίτσα Ντρίζη,Δημήτρης Ξανθόπουλος, Αγγελική Παπαθεμελή

Συμπαραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών / Θεατρική Oμάδα Pequod
Η ομάδα ευχαριστεί τη Μίρκα Γεμεντζάκη για την πολύτιμη βοήθειά της.
Ευχαριστεί ακόμη τη Βάσω Γιαννακοπούλου για τη βοήθειά της στην επιμέλεια της κίνησης, καθώς και τους Φίλους της Στέγης που συμμετείχαν στις ανοιχτές πρόβες της, ιδιαιτέρως τους μόνιμους Κ. Αλεξιάδη, Α. Δυράνη-Μαούνη, Π. Σβολάκη και Ι. Χαλά, για τις πολύτιμες υποδείξεις τους και την υποστήριξή τους.
Τα ρούχα των ηθοποιών είναι μια χορηγία της εταιρίας attrattivo.

Σχετικά αρχεία
Τρεις Φίλοι της Στέγης που συμμετείχαν στις πρόβες καταθέτουν την εμπειρία τουςΠαρουσίαση στην εφ. "Έθνος" (22/1/2012)Παρουσίαση στην εφ. "Το Βήμα της Κυριακής" (14/4/2012)Παρουσίαση στην εφ. "Καθημερινή" (14/4/2012)Παρουσίαση στην εφ. "Πρώτο Θέμα" (22/4/2012)

ΠΗΓΗ

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ: Μαθητοκεντρικές αρχές διδασκαλίας και μάθησης

Ένα πλαίσιο για τον επανασχεδιασμό και την αναδιάρθρωση του σχολείου.

Από την αναθεωρημένη έκδοση που εκπονήθηκε από την ομάδα εργασίας του Συμβουλίου Εκπαιδευτικών Θεμάτων της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας.

Η ανάπτυξη κάθε μιας από τις παρακάτω αρχές συντέθηκε με βάση συζητήσεις ειδικών, από διαφορετικές ερευνητικές αντιλήψεις, πάνω στην έρευνα που θεμελιώνει κάθε αρχή.

ΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ-ΓΝΩΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ

1. H φύση της μεθόδου της μάθησης

Η μάθηση σύνθετης ύλης είναι αποτελεσματικότερη όταν χρησιμοποιείται μια μέθοδος που σκοπεύει να δομήσουν οι μαθητές βασικές έννοιες στηριγμένοι σε πληροφορίες και εμπειρία.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι μάθησης, για παράδειγμα η μηχανική μάθηση και η μάθηση που περιλαμβάνει την παραγωγή γνώσεων, οι γνωστικές δεξιότητες και οι στρατηγικές μάθησης.

Η μάθηση στα σχολεία πρέπει να δίνει έμφαση στη χρήση σκόπιμων μεθόδων, που οι μαθητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να οικοδομήσουν μια έννοια βασιζόμενοι σε πληροφορίες, σε εμπειρίες και σε δικές τους σκέψεις και πιστεύω. Στο πλαίσιο αυτό, οι μαθητές που πετυχαίνουν είναι δραστήριοι, καθοδηγούνται από καθορισμένους στόχους, θέτουν τους δικούς τους ρυθμούς και λαμβάνουν προσωπική ευθύνη για τη συμμετοχή στη δική τους μάθηση. Τα στοιχεία που παρουσιάζονται στη συνέχεια επικεντρώνονται σε αυτού του είδους τη μάθηση.

2. Σκοποί των μεθόδων της μάθησης

Ο μαθητής που πετυχαίνει, με την υποστήριξη και καθοδήγηση του εκπαιδευτικού, δημιουργεί σταδιακά σημαντικές, συναφείς και αλληλένδετες γνωστικές αναπαραστάσεις.

Η στρατηγική φύση της μάθησης απαιτεί από τους μαθητές να κατευθύνονται προς ορισμένο σκοπό. Οι μαθητές, για να οικοδομήσουν χρήσιμες γνωστικές αναπαραστάσεις και να αποκτήσουν τις στρατηγικές σκέψης και μάθησης που είναι αναγκαίες για συνεχή πετυχημένη μάθηση σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, πρέπει να παράγουν και να επιδιώκουν σχετικούς προσωπικούς σκοπούς.

Αρχικά, οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι των μαθητών μπορεί να έχουν κάποια σκοτεινά σημεία, αλλά με την πάροδο του χρόνου, οι μαθητές μπορούν να τους ξεκαθαρίσουν, καλύπτοντας τα κενά, αναλύοντας τις ασυνέπειες και εμβαθύνοντας στην ύλη, για να επιτύχουν τελικά πιο μακροπρόθεσμους στόχους. Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές να δημιουργήσουν σημαντικούς στόχους μάθησης που να είναι συνεπείς με τις προσωπικές, εκπαιδευτικές φιλοδοξίες και ενδιαφέροντά τους.

3. Η «κατασκευή» της γνώσης

Ο μαθητής που πετυχαίνει μπορεί να συνδέει, με σημαντικούς τρόπους, νέες πληροφορίες με προϋπάρχουσες γνώσεις του.

Η γνώση πλατύνει και βαθαίνει καθώς οι μαθητές συνεχίζουν να δημιουργούν δεσμούς, οι οποίοι συνδέουν τις νέες πληροφορίες και εμπειρίες τους με το υπάρχον γνωστικό υπόβαθρό τους. Η φύση αυτών των δεσμών μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, όπως συμπλήρωση, τροποποίηση ή αναδιοργάνωση των ήδη υπαρχόντων γνώσεων ή δεξιοτήτων. Ο τρόπος, με τον οποίο αυτοί οι δεσμοί έχουν κατασκευαστεί ή αναπτύσσονται, μπορεί να διαφέρει τόσο μεταξύ των διαφορετικών θεματικών πεδίων όσο και μεταξύ των μαθητών με διαφορετικά ταλέντα, ενδιαφέροντα και ικανότητες. Ωστόσο, η νέα γνώση μένει απομονωμένη και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά σε νέα έργα ή να μεταφερθεί άμεσα σε νέες καταστάσεις, αν δεν συνδεθεί με την προηγούμενη γνώση και τις αντιλήψεις του μαθητή.

Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές να αποκτήσουν και να ολοκληρώσουν τη γνώση τους, εφαρμόζοντας στρατηγικές που είναι αποτελεσματικές σε μαθητές με διαφορετικές ικανότητες, όπως η ικανότητα συγκέντρωσης, η θεματική οργάνωση και η ταξινόμηση.

4. Στρατηγική σκέψη

Ο μαθητής που πετυχαίνει μπορεί να δημιουργεί και να χρησιμοποιεί ένα ρεπερτόριο τρόπων σκέψης και λογικών στρατηγικής για να πετύχει τους πολύπλοκους σκοπούς της μάθησης.

Οι επιτυχημένοι μαθητές χρησιμοποιούν στρατηγική σκέψη στην προσέγγισή τους στη μάθηση, στη λύση προβλημάτων και στη σύνθετη μάθηση. Κατανοούν και μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια ποικιλία στρατηγικών που τους βοηθούν να φθάσουν στη μάθηση και την εκτέλεση των στόχων και να εφαρμόσουν τις γνώσεις σε καινούργιες καταστάσεις. Συνεχίζουν να επεκτείνουν την ποικιλία των στρατηγικών με τη μελέτη των μεθόδων που χρησιμοποιούν για να διαπιστώσουν ποια τους ταιριάζει, με την καθοδήγηση και ανατροφοδότηση, με την παρατήρηση και την αλληλεπίδρασή τους με κατάλληλα πρότυπα.

Τα αποτελέσματα της μάθησης αυξάνονται αν οι εκπαιδευτικοί ενισχύουν τους μαθητές τους να αναπτύξουν, να εφαρμόσουν και να αξιολογήσουν τις στρατηγικές δεξιότητές τους για μάθηση.

5. Σκέψεις … γύρω από τη σκέψη

Υψηλές σε τάξη στρατηγικές, για την επιλογή και την παρακολούθηση νοητικών χειρισμών, διευκολύνουν τη δημιουργική και κριτική σκέψη. Οι μαθητές που πετυχαίνουν μπορούν να εμβαθύνουν στο πώς σκέφτονται και μαθαίνουν, να θέτουν λογικούς ή εφικτούς σκοπούς, να επιλέγουν κατάλληλες στρατηγικές μεθόδους και να παρακολουθούν την πρόοδό τους ως προς αυτούς τους σκοπούς.

Επίσης, οι επιτυχημένοι μαθητές γνωρίζουν τι να κάνουν, αν προκύψει κάποιο πρόβλημα, ή αν δεν κάνουν την επιθυμητή πρόοδο προς ένα συγκεκριμένο σκοπό. Μπορούν να παράγουν διάφορες μεθόδους για να φθάσουν το στόχο τους ή να επανελέγξουν την καταλληλότητα και χρησιμότητα του στόχου τους.

Διδακτικές μέθοδοι, που επικεντρώνονται στο να βοηθήσουν τους μαθητές να αναπτύσσουν αυτές τις υψηλές σε τάξη (μετά-γνωστικές) στρατηγικές, μπορούν να αυξήσουν τη μάθηση και την προσωπική ευθύνη των μαθητών για μάθηση.

6. Το περιβάλλον μάθησης

Η μάθηση επηρεάζεται από περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως ο πολιτισμός, η τεχνολογία και οι εκπαιδευτικές ασκήσεις.

Η μάθηση δεν συμβαίνει γρήγορα. Οι εκπαιδευτικοί παίζουν ένα σημαντικό αλληλεπιδραστικό ρόλο με τον μαθητή και με το περιβάλλον της μάθησης. Ο πολιτισμός ή οι επιδράσεις της παρέας πάνω στους μαθητές μπορούν να επηρεάσουν πολλές σχετικές εκπαιδευτικές μεταβλητές, όπως η παρώθηση, ο προσανατολισμός προς τη μάθηση και οι τρόποι σκέψης.

Τα τεχνολογικά μέσα και οι εκπαιδευτικές ασκήσεις πρέπει να είναι κατάλληλες για το επίπεδο γνώσεων των μαθητών, τις γνωστικές ικανότητές τους και τις στρατηγικές μάθησης και σκέψης τους.

Το περιβάλλον της τάξης, είναι ενισχυτικό ή όχι, μπορεί, επίσης, να έχει σημαντικές επιρροές στη μάθηση των μαθητών.

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΑΡΩΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ

7. Επιρροές της παρώθησης και του συναισθήματος στη μάθηση

Το τι και το πόσο μαθαίνεται επηρεάζεται από τα κίνητρα του μαθητή. Η παρώθηση για μάθηση επηρεάζεται, επίσης, από τις ατομικές συναισθηματικές καταστάσεις του μαθητή, τα πιστεύω του, τα ενδιαφέροντα, τους στόχους και τον τρόπο σκέψης του.

Ο πλούσιος κόσμος των συλλογισμών, τα «πιστεύω», οι στόχοι και οι προσδοκίες για επιτυχία ή αποτυχία του μαθητή, μπορούν να αυξάνουν ή να επεμβαίνουν στην ποιότητα της σκέψης του και την πρρόσκτηση των πληροφοριών.

Τα «πιστεύω» του μαθητή για τον εαυτό του, ως μαθητή, και η φύση της μάθησης έχουν αξιοσημείωτη επίδραση στην παρώθηση.

Οι παράγοντες της παρώθησης και των συναισθημάτων επηρεάζουν τόσο την ποιότητα της σκέψης και απορρόφησης των πληροφοριών όσο και την ατομική υποκίνηση για μάθηση.

Θετικά συναισθήματα, όπως η περιέργεια, γενικότερα αυξάνουν την παρώθηση και διευκολύνουν τη μάθηση και την επίδοση.

Κάποια μικρή αγωνία μπορεί, επίσης, να αυξήσει τη μάθηση και την επίδοση, με το να προσηλωθεί ο μαθητής σε μια ιδιαίτερη εργασία του.

Ωστόσο, έντονα αρνητικά αισθήματα (π.χ. αγωνία, πανικός, οργή, ανασφάλεια) και σχετικές αρνητικές σκέψεις (π.χ. ανησυχία για το καθήκον, συναγωνισμός, σκέψη της αποτυχίας, φόβος για τιμωρία και περίγελο, στιγματισμός), γενικότερα μειώνουν την παρώθηση, επεμβαίνουν στη μάθηση και συμβάλλουν σε χαμηλή επίδοση.

8. Η φυσική παρώθηση για μάθηση

Η δημιουργικότητα των μαθητών, η υψηλή ποιότητα σκέψης και η φυσική περιέργεια συμβάλλουν στην παρώθηση για μάθηση. Η φυσική παρώθηση διεγείρεται με σχολικές εργασίες κατάλληλα κατασκευασμένες και επιλεγμένες για την πρωτοτυπία και δυσκολία τους, ώστε να είναι σχετικές με τα προσωπικά ενδιαφέροντα των μαθητών και με τη δυνατότητα προσωπικής επιλογής και ελέγχου.

Η περιέργεια, η εύκαμπτη διορατική σκέψη και η δημιουργικότητα είναι οι σπουδαιότεροι δείκτες της φυσικής παρώθησης των μαθητών να μάθουν και η οποία είναι, κατά ένα μεγάλο μέρος, συνάρτηση της επικέντρωσης στις βασικές ανάγκες τους να είναι υπεύθυνοι και να εξασκούν προσωπικό έλεγχο.

Η φυσική παρώθηση διευκολύνεται με εργασίες που οι μαθητευόμενοι αντιλαμβάνονται ως ενδιαφέρουσες, διασκεδαστικές, σημαντικές και κατάλληλες για τις ικανότητες τους, όσον αφορά την πολυπλοκότητα και δυσκολία τους, και τέτοιες που πιστεύουν ότι μπορούν να τις φέρουν σε πέρας με επιτυχία.

Επίσης, η φυσική παρώθηση διευκολύνεται σε εργασίες, όπου γίνεται παραλληλισμός με πραγματικές καταστάσεις και υπάρχει ανάγκη για επιλογές και έλεγχο.

Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να ενθαρρύνουν και να υποστηρίξουν τη φυσική περιέργεια και παρώθηση των μαθητών για μάθηση ακολουθώντας τις ατομικές διαφορές στις αντιλήψεις των μαθητών σχετικά με τους διάφορους νεωτερισμούς και τη δυσκολία, τη σχετικότητα και την προσωπική επιλογή και τον έλεγχο.

9. Συνέπειες της παρώθησης στην προσπάθεια

Η απόκτηση περίπλοκων γνώσεων και δεξιοτήτων απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια από τον μαθητή και καθοδηγούμενη εξάσκηση. Χωρίς την παρώθηση του μαθητή να μάθει, η προθυμία του να ασκηθεί είναι απίθανη, χωρίς εξαναγκασμό ή πίεση.

Η προσπάθεια είναι ένας άλλος σημαντικός δείκτης για την παρώθηση για μάθηση. Η απόκτηση των πολυσύνθετων γνώσεων και δεξιοτήτων απαιτεί την επένδυση σημαντικής ποσότητας ενέργειας των μαθητών και στρατηγική προσπάθεια, καθώς και επιμονή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι αναγκαίο, οι εκπαιδευτικοί να ασχοληθούν με το να διευκολύνουν την παρώθηση, με στρατηγικές που αυξάνουν την προσπάθεια του μαθητή και την υποχρέωσή του για μάθηση και με το να επιτυγχάνουν υψηλά πρότυπα αντίληψης και κατανόησης.

Αποτελεσματικές στρατηγικές περιέχουν σκόπιμες δραστηριότητες μάθησης, οδηγούμενες από ασκήσεις που αυξάνουν τα θετικά συναισθήματα και τη φυσική παρώθηση για μάθηση, όπως και από πρακτικές και μεθόδους που αυξάνουν την αίσθηση των μαθητών ότι μια εργασία είναι ενδιαφέρουσα και τους αφορά προσωπικά.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

10. Επιρροές στην ανάπτυξη της μάθησης

Καθώς τα άτομα αναπτύσσονται, υπάρχουν διάφορες ευκαιρίες και περιορισμοί για τη μάθηση. Η μάθηση είναι περισσότερο αποτελεσματική όταν η διαφορετική ανάπτυξη, εντός και διαμέσου σωματικών, νοητικών, συναισθηματικών και κοινωνικών προτεραιοτήτων, έχει ληφθεί υπόψη.

Τα άτομα μαθαίνουν καλύτερα όταν η ύλη είναι κατάλληλη για το επίπεδο της ανάπτυξής τους και παρουσιάζεται με ένα απολαυστικό και ενδιαφέροντα τρόπο.

Επειδή η ατομική ανάπτυξη διαφέρει για λόγους νοητικών, κοινωνικών, συναισθηματικών προτεραιοτήτων η επιτυχία σε διαφορετικές διδακτικές προτεραιότητες μπορεί επίσης να διαφέρει.

Υπερβολική έμφαση σε ένα τύπο ανάπτυξης της ετοιμότητας, όπως για παράδειγμα η ετοιμότητα για ανάγνωση, μπορεί να εμποδίζει τους μαθητές να αποδείξουν ότι είναι πιο ικανοί να σε άλλα πεδία. Η ατομική ανάπτυξη των μαθητών (γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική) και το πώς διερμηνεύουν τις εμπειρίες της ζωής τους επηρεάζονται από τους ακόλουθους παράγοντες:

προηγούμενη εκπαίδευση,
οικογένεια,
πολιτισμός και
κοινωνία.
Η πρόωρη και συνεχώς πατερναλιστική εμπλοκή στη σχολική ζωή, η ποιότητα των γλωσσικών αλληλεπιδράσεων και οι διαφορετικοί τρόποι επικοινωνίας μεταξύ των ενηλίκων και των παιδιών μπορούν να επηρεάσουν αυτές τις περιοχές ανάπτυξης. Η γνώση και κατανόηση των διαφορών μεταξύ των παιδιών στην ανάπτυξη, με και χωρίς συναισθηματικές, σωματικές νοητικές ανικανότητες, μπορούν να διευκολύνουν τη δημιουργία κατάλληλου για μάθηση περιβάλλοντος.

11. Οι επιρροές της κοινωνίας στη μάθηση

Η μάθηση επηρεάζεται από τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, τις διαπροσωπικές σχέσεις και την επικοινωνία με τους άλλους. Η μάθηση μπορεί να αυξηθεί όταν ο μαθητής αλληλεπιδρά και συνεργάζεται με τους άλλους σε σχολικά καθήκοντα. Περιβάλλοντα, που επιτρέπουν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και σέβονται την ιδιαιτερότητα, προωθούν την εύκαμπτη σκέψη και την κοινωνικοποίηση. Σε ένα σχολικό περιβάλλον, που υπάρχει αλληλεπίδραση και συνεργασία, τα άτομα έχουν την ευκαιρία για δημιουργία προοπτικών και σύνθετης σκέψης, που μπορεί να οδηγήσει σε υψηλότερα επίπεδα γνωστικής, κοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης και αυτοεκτίμησης. Ποιοτικές διαπροσωπικές σχέσεις, που παρέχουν σταθερότητα, εμπιστοσύνη, και φροντίδα, μπορούν να αναπτύξουν στους μαθητές την αίσθηση της ένταξης και την αυτοεκτίμηση και δημιουργούν ένα θετικό κλίμα για μάθηση. Οι επιρροές της οικογένειας, μία θετική διαπροσωπική υποστήριξη και η καθοδήγηση σε στρατηγικές, που βασίζονται στην προσωπική παρακίνηση, μπορούν να αντισταθμίσουν παράγοντες, που συγκρούονται με τη σωστή μάθηση, όπως τα αρνητικά «πιστεύω» για τις ικανότητες σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, το υψηλό επίπεδο άγχους ενόψει εξετάσεων, οι αρνητικές προσδοκίες σχετικά με το φύλο και η υπερβολική πίεση για επιτυχία.

ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

12. Ατομικές διαφορές και μάθηση

Οι μαθητές έχουν διαφορετικές στρατηγικές, τρόπους προσέγγισης και ικανότητες για μάθηση και αυτό είναι συνάρτηση της προηγούμενης εμπειρίας τους και της κληρονομικότητας. Τα άτομα γεννιούνται και αναπτύσσονται με δικές τους ικανότητες και ταλέντα. Επιπλέον, με τη μάθηση και την κοινωνική πολιτιστική επιρροή αποκτούν τις δικές τους αναπαραστάσεις, για το πως τους αρέσει να μαθαίνουν και για το ρυθμό με τον οποίο μαθαίνουν. Παρόλα αυτά, αυτές οι αναπαραστάσεις δεν είναι πάντα χρήσιμες στο να βοηθήσουν τους μαθητές να φθάσουν τους στόχους τους. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βοηθήσουν τους μαθητές να εξετάσουν τις προτιμήσεις τους και να τις επεκτείνουν ή να τις τροποποιήσουν, αν είναι απαραίτητο. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των ατομικών διαφορών των μαθητών και του προγράμματος σπουδών, καθώς και οι συνθήκες του περιβάλλοντος είναι παράγοντες κλειδιά, που επηρεάζουν τα αποτελέσματα της μάθησης. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ευαισθητοποιηθούν στις ατομικές διαφορές, στο σύνολο τους. Πρέπει, επίσης, να ακολουθούν τις αντιλήψεις των μαθητών, στο βαθμό που καθεμιά από τις διαφορές αυτές είναι αποδεκτή και σύμφωνη με διαφορετικές εκπαιδευτικές μεθόδους και ποικίλη ύλη.

13. Μάθηση και ιδιαιτερότητα

Η μάθηση είναι αποτελεσματικότερη όταν λαμβάνονται υπόψη οι διαφορές στο γλωσσικό, πολιτισμικό, και κοινωνικό υπόβαθρο των μαθητών. Οι ίδιες βασικές αρχές, της μάθησης, της παρώθησης και της αποτελεσματικής διδασκαλίας, απευθύνονται σε όλους τους μαθητές. Οπωσδήποτε, η γλώσσα, η εθνικότητα, η φυλή, τα πιστεύω και το κοινωνικοοικονομικό κατεστημένο μπορούν να επηρεάσουν τη μάθηση. Η προσεκτική παρατήρηση σε αυτούς τους παράγοντες της διδακτικής διαδικασίας αυξάνει τις πιθανότητες για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή κατάλληλου περιβάλλοντος μάθησης. Όταν οι μαθητές αντιλαμβάνονται ότι οι ατομικές διαφορές τους, όσον αφορά τις ικανότητες, το προηγούμενο υπόβαθρο, τον πολιτισμό και τις εμπειρίες τους, αξιοποιούνται και συνδυάζονται σε μαθητικά καθήκοντα και σχήματα, το επίπεδο της παρώθησης και της αποτελεσματικότητας αυξάνονται.

14. Πρότυπα και αξιολόγηση

Η δημιουργία κατάλληλων, υψηλών και δελεαστικών προτύπων και η αξιολόγηση του μαθητή, ανάλογα με την πρόοδο της μάθησης (που περιλαμβάνει τη διάγνωση, την πορεία και την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων), είναι ακέραια τμήματα της πορείας μάθησης. Η αξιολόγηση δίνει σημαντικές πληροφορίες και στους μαθητές και στο εκπαιδευτικό, σε όλα τα στάδια της πορείας διδασκαλίας. Αποτελεσματική μάθηση πραγματοποιείται όταν οι μαθητές δελεάζονται να δουλέψουν για την επίτευξη κατάλληλα υψηλών στόχων και γι’ αυτό το λόγο η εκτίμηση των αντιληπτικών δυνατοτήτων και αδυναμιών τους, όπως επίσης και η εκτίμηση των παρόντων γνώσεων και δεξιοτήτων, είναι σημαντική για τη συλλογή διδακτικού υλικού, που να έχει έναν κατάλληλο βαθμό δυσκολίας. Η διαρκής αξιολόγηση της κατανόησης των μαθητών στην ύλη του προγράμματος σπουδών μπορεί να δώσει αξιόλογη ανατροφοδότηση, τόσο στους μαθητές όσο και στους εκπαιδευτικούς, για την πρόοδο προς τους στόχους της μάθησης. Η τυποποιημένη αξιολόγηση της μαθητικής προόδου και η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων, εξασφαλίζει έναν τύπο πληροφόρησης, σχετικά με την επίτευξη επιπέδων, μαζί και διαμέσου των ατόμων, που μπορούν να πληροφορήσουν διαφορετικούς τύπους προγραμματικών αποφάσεων. Οι περιγραφικές αξιολογήσεις μπορούν να αποτελέσουν άλλες πηγές, σχετικά με την επίτευξη των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων. Η αυτοαξιολόγηση της μαθητικής προόδου μπορεί να βελτιώσει την αυτοεκτίμηση των ικανοτήτων στους μαθητές και να αυξήσει την παρώθηση και την αυτοκατευθυνόμενη μάθηση.

ΠΗΓΗ

Πιερ Κλαστρ: Η εθνοκτονία ως βασικό στοιχείο του κυρίαρχου πολιτισμού

Ο όρος «Εθνοκτονία» δεν υπήρχε πριν από κάποια χρόνια και ωστόσο πρόσφατα άρχισε να διαδίδεται με αρκετά ταχείς ρυθμούς στο χώρο που ουσιαστικά ανήκει η Εθνολογία. Πριν μιλήσουμε όμως γι’ αυτήν, θα αναφερθούμε επίσης και στον όρο «Γενοκτονία» σχετικά με το πώς η τελευταία εκδηλώνεται στην πραγματικότητα.
Η νομική έννοια της «Γενοκτονίας» εμφανίζεται στην δίκη της Νυρεμβέργης και αναφέρεται σε έναν ορισμένο τύπο εγκλήματος πολέμου που έως τότε ήταν σχεδόν ασήμαντος, ή μάλλον ακριβέστερα αποδίδεται στην πρώτη νομικά καταχωρημένη διάπραξη αυτού του εγκλήματος: την συστηματική εξόντωση κάποιων «κατώτερων» λαών στην Ευρώπη από τους Ναζί. Το έγκλημα αυτό που νομικά ορίζεται ως «γενοκτονία» έχει ως αφετηρία του τον ρατσισμό και απλώς αποτελεί την λογική και μοιραία του συνέπεια όταν εκείνος μπορέσει να αναπτυχθεί ελεύθερα, όπως συνέβη στην περίπτωση της ναζιστικής Γερμανίας.

Οι αποικιακοί πόλεμοι που μετά το 1945 συντάραξαν αποκλειστικά τον Τρίτο Κόσμο και που αρκετοί διαρκούνε ακόμα, συχνά ξεσήκωναν κατά των αποικιοκρατών τις κατηγορίες της «γενοκτονίας» αν και τα διάφορα προβλήματα της διεθνούς πολιτικής ή η απαράδεκτη αδιαφορία της παγκόσμιας κοινής γνώμης εμπόδιζαν μία νομική αγωγή παρόμοια με εκείνη της Νυρεμβέργης. Η γενίκευση του φαινομένου προκαλεί άμβλυνση των ευαισθησιών (σ.τ.μ. ή ίσως επιλεκτική εμφάνισή τους). Αν και η ναζιστική Γερμανία υπήρξε η πρώτη που χαρακτηρίστηκε και δικάστηκε σαν ένοχη γενοκτονίας, δεν είναι η πρώτη που διέπραξε κάτι τέτοιο. Ολόκληρη η Ιστορία της δυτικής (χριστιανικής) αποικιακής εξάπλωσης στον 19ο αιώνα –που είχε και σαν συνέπεια την δημιουργία των μεγάλων αποικιακών «αυτοκρατοριών»- δεν είναι παρά μία ατελείωτη αλυσίδα συστηματικών σφαγών των ιθαγενών πληθυσμών.

Σε ό,τι αφορά τις διαστάσεις, την δραματικότητα και την έκταση του εγκλήματος, πρώτη έρχεται η γενοκτονία κατά των ιθαγενών αμερικανικών πληθυσμών. Από το 1492 που οι λευκοί (χριστιανοί) πάτησαν για τα καλά το πόδι τους στην νέα ήπειρο, τέθηκε σε λειτουργία και εξακολουθεί να λειτουργεί ένας μηχανισμός αφανισμού των ιθαγενών, μία σύγχρονη μορφή του οποίου είναι η εξόντωση των ιθαγενών που ζουν στα μεγάλα δάση του Αμαζονίου. Τα τελευταία χρόνια έχουνε τεκμηριωμένα καταγγελθεί σφαγές Ινδιάνων στην Βραζιλία, την Kολομβία, την Παραγουάη και αλλού. Μάταια όμως.

Από την «αμερικάνικη εμπειρία», οι εθνολόγοι και κύρια ο Robert Jaulin οδηγήθηκαν στο να διατυπώσουν την έννοια της «Εθνοκτονίας», με θύματα αυτής ξανά τους αμερικανούς ιθαγενείς. Έχουμε λοιπόν στην διάθεσή μας έναν χώρο θλιβερά «προνομιακό» για την διερεύνηση της διαφορά μεταξύ «Γενοκτονίας» και «Εθνοκτονίας», καθώς οι τελευταίοι ελεύθεροι πληθυσμοί αυτής της ηπείρου τυγχάνουν θύματα ταυτόχρονα και των δύο εγκλημάτων.

Αν ο όρος «Γενοκτονία» αναφέρεται στην ιδέα της ράτσας & φυλής και στην θέληση για εξόντωση φυλετικών μειονοτήτων, η «Εθνοκτονία» αποσκοπεί όχι στην φυσική εξόντωση των ανθρώπων αλλά στην εκμηδένιση της κουλτούρας τους. Σε αντίθετη περίπτωση θα πέφταμε ξανά στην περίπτωση της «Γενοκτονίας».

Ως «Εθνοκτονία» ορίζεται η συστηματική καταστροφή του τρόπου ζωής και σκέψης ενός λαού από έναν άλλον. Ενώ ο γενοκτόνος σκοτώνει με φυσικό τρόπο, ο εθνοκτόνος σκοτώνει πνευματικά. Και στις δύο περιπτώσεις επέρχεται η εκμηδένιση αν και φαινομενικά είναι διαφορετικής μορφής. Η φυσική και άμεση εκμηδένιση μοιάζει μόνο, και δεν είναι στην πραγματικότητα διαφορετική τάχα από την πολιτισμική εκμηδένιση, Η τελευταία έχει μακροσκοπικό αποτέλεσμα που πετυχαίνεται με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο και καθορίζεται από τις συγκυρίες και τις δυνατότητες αντίστασης ή μη αντίστασης των καταπιεζόμενων.

Όμως, τόσο στην Γενοκτονία όσο και στην Εθνοκτονία, παραμένει ίδια η έννοια του «διαφορετικού». Ο «εχθρός» δεν είναι απλώς μία α ή β «διαφορά», υπαρκτή ή ανύπαρκτη, αλλά μία υποτιθέμενη «κακή φύση» αυτής της «διαφοράς». Παρ’ όλα αυτά, οι δύο πρακτικές ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους όσον αφορά την «θεραπεία» αυτής της «κακής φύσης» της «διαφοράς».

Η προσδοκία της Γενοκτονίας είναι απλά και καθαρά να εκμηδενίσει την «διαφορά». Οι «άλλοι» εξοντώνονται γιατί υποτίθεται ότι είναι ανεπανόρθωτα «άγριοι», «αιμοχαρείς», «κακοί» και πάει λέγοντας. Η Εθνοκτονία από την άλλη μεριά μοιάζει να αποδέχεται μία κάποια σχετικότητα της «φρίκης» της «διαφοράς», αφού οι «άλλοι» είναι μεν «κακοί» αλλά μπορούν να ελευθερωθούν από την «κακία» τους αν υποχρεωθούν να μεταμορφωθούν μέχρι να γίνουν ακριβώς ίδιοι με το μοντέλο που προτείνουν οι «καλοί» (και που συνήθως δεν διστάζουν να το προπαγανδίσουν ή να το επιβάλουν με απροκάλυπτη κτηνωδία).

Η εθνοκτόνα απόρριψη του διαφορετικού, οδηγεί σε μία βίαιη αφομοίωση του άλλου, σε μία ολοκληρωτική αναγκαιότητα ταύτισης, τυλίγοντας τα δύο σε ένα. Εξετάζοντας την Γενοκτονία απέναντι στην Εθνοκτονία, καταλήγουμε στο να τις θεωρήσουμε ως διαστροφές αντίστοιχα της ανθρώπινης απαισιοδοξίας και αισιοδοξίας.

Στην Νότια Αμερική οι σφαγές των Ινδιάνων ιθαγενών φθάνουνε στα άκρα την θέση περί «διαφοράς», θεωρώντας τον «άλλον» σαν κάτι το εντελώς ξένο προς το ανθρώπινο είδος. Ο «άγριος» Ινδιάνος δεν είναι ανθρώπινο πλάσμα αλά ένα επικίνδυνο ζώο γι’ αυτό και ο φόνος του δεν αποτελεί έγκλημα (!!!) Εδώ φθάνουμε στο σημείο να ξεπερνάμε και αυτόν ακόμα τον ρατσισμό, αφού αυτός τουλάχιστον προϋποθέτει την αναγνώριση μίας κάποιας ανθρώπινης φύσης στον διωκόμενο. Βρισκόμαστε μπροστά στην επανάληψη μίας παλαιάς και μονότονης ιστορίας, το σενάριο της οποίας διηγείται ο Levi – Strauss στο «Ράτσα και Ιστορία»: οι λαοί της Καραϊβικής αναρωτιόντουσαν εάν οι ισπανοί κατακτητές ήταν άνθρωποι ή… Θεοί., την ίδια στιγμή που οι Ισπανοί αναρωτιόντουσαν εάν η φύση των ιθαγενών ήταν ανθρώπινη ή… κτηνώδης.

Ποιος ασκεί Εθνοκτονία ; Ποιος μισεί την ψυχή των λαών ; Πρώτης τάξεως εθνοκτόνοι υπήρξαν στην Νότια Αμερική αλλά και αλλού οι χριστιανοί ιεραπόστολοι… Μαχόμενοι προπαγανδιστές της χριστιανικής πίστης, δεν είχανε άλλον σκοπό από την άνευ όρων αντικατάσταση των «κακών» μη χριστιανικών πίστεων και λατρειών από την «καλή» μονοθεϊστική Θρησκεία των ευαγγελίων. Η ευαγγελική μισαλλοδοξία κινήθηκε κατά περίπτωση ανάμεσα σε δύο σημεία – πεποιθήσεις:

Α. Στην εχθρότητα προς αυτή την ίδια την «διαφορά», δηλαδή στο ότι όλες οι μη χριστιανικές πίστεις είναι τάχα απαράδεκτες και απαιτείται να εξαφανιστούν, και
Β. Στην εχθρότητα προς την υποτιθέμενη «κακία» της «διαφοράς», δηλαδή στο ότι οι μη χριστιανικές πίστεις είναι ποιοτικά κατώτερες και άρα μπορούν να ξεπεραστούν και να σβήσουν.

Πάνω σε αυτή την δεύτερη θέση – πεποίθηση οι εθνοκτόνες κουλτούρες δείχνουν να εκδηλώνουν μία «αισιοδοξία»: ο Χριστιανισμός λ.χ. αναγνωρίζει τάχα τον «διαφορετικό» κάποια μέσα για να «ανυψωθεί», κατά κανόνα έπειτα από μία «διαδικασία ταύτισης» μέχρι μία απόλυτη υποτιθέμενη «τελείωσή» του. Έτσι λοιπόν η καταστροφή της δύναμης των μη χριστιανικών αντιλήψεων ισοδυναμεί με την πλήρη καταστροφή αυτή της ίδιας της ουσίας των φυλετικών κοινωνιών. Η πρακτική και το όλο πνεύμα της Γενοκτονίας στηρίζονται επάνω στα εξής αυθαίρετα «αξιώματα»:

Α. Ιεράρχηση των πολιτισμών: Υπάρχουν τάχα κάποιοι που είναι «ανώτεροι» και κάποιοι που είναι «κατώτεροι».

Β. Μόνο ένας πολιτισμός δικαιούται να στέκεται στην κορυφή (η άμεση αντανάκλαση του κοσμο-είδωλου του μονοθεϊσμού). Η «δική μας» κουλτούρα είναι πάντοτε καλύτερη όλων των άλλων, η «δυτική» (χριστιανική) κουλτούρα των λευκών (και χριστιανών) ανθρώπων που δικαιωματικά (!) τηρεί μόνον εχθρική και αρνητική στάση απέναντι σε κάθε άλλη. Το τραγικό είναι ότι αυτή η έχθρα και άρνηση υποτίθεται ότι είναι εποικοδομητική. Ζητάμε να συντρίψουμε τον «κατώτερο» μόνο σε εκείνο το σημείο του που είναι τέτοιος. Για να τον… «εξυψώσουμε» !

(Απόσπασμα του εθνολόγου Pierre Clastres που δημοσιεύθηκε στο 25ο τεύχος του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη» τον Φεβρουάριο του 1991).

Rassias.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΟΜΗΡΟΣ - ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ (ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ PP)

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ PP)

Odysseia

View more PowerPoint from katerina Prokopiou

ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ PP)

• 1. Εισαγωγικά - Τηλεμάχεια, α-δ
• 2. Νόστος, ε-ν 209. (α) Από το Ίλιο έως την Τηλέπυλο
• (β) Από την Τηλέπυλο έως τις Πύλες του Άδη
• (γ) Από τις Πύλες του Άδη έως τη Θρινακία
• (δ) Από τη Θρινακία έως την Ιθάκη
• 3. Μνηστηροφονία, ν 210-ω

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ (ΑΣΚΗΣΕΙΣ)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΙΛΙΑΔΑΣ (ΑΣΚΗΣΕΙΣ)

Εισαγωγή στην Ομήρου Ιλιάδα: άσκηση Σωστού - Λάθους, με βαθμολογία. Στο Excel. Της Σταματίας Σταμάτη

26 ερωτήσεις για το έπος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

ΟΜΗΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Ανθρωπομορφισμός - Μοίρα - Ύβρις, Νέμεσις, Τίσις - Άτη - Θεϊκή Επέμβαση - Ανθρώπινη Βούληση και Ευθύνη (pp)

ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ (PowerPoint Αρχείο)

Αφηγηματικές τεχνικές στην Ιλιάδα

Αφηγηματικές τεχνικές στην Ιλιάδα

Κωνσταντίνος Ιωνίδης (1775 - 1852) - "Διήλθεν Ευεργετών"

Η ζωή του Κωνσταντίνου -- γράφει ο Αντώνης Μαρμαρινός -- ξετυλίγεται σαν παραμύθι. Είναι το παραμύθι των Ρωμιών εκείνων που έζησαν τη μισή ζωή τους λίγα χρόνια πριν από το 1821 μέσα στην καρδιά της τουρκικής αυτοκρατορίας, την Πόλη, που κι ας ήταν τούρκικη, τριγύρω οι εκκλησίες, το Πατριαρχείο, η Αγία Σοφία, οι ονομασίες, τα διάφορα ιδρύματα κρατούσαν ζωντανή την παρουσία του Βυζαντίου[...]. Ήταν ο Κωνσταντίνος από τους Έλληνες εκείνους με τα λίγα κολυβογράμματα που κατά την τελευταία περίοδο της ζωής τους είδαν ξαναγεννημένη κι ελεύθερη την Ελλάδα σ' ένα κομμάτι της πατρογονικής γης, ενώ η ιδιαίτερη πατρίδα τους εξακολουθούσε να παραμένει ακόμα αλυσοδεμένη στη σκλαβιά. Ένας από τους «αλύτρωτους», όπως τους έλεγαν, που έδωσαν την καρδιά, την ψυχή, το είναι του, το βιος του για να προκόψει η Παιδεία, στην ελεύθερη πατρίδα και να δώσει στα παιδιά του απανταχού Ελληνισμού, τα φώτα που στερήθηκε ο ίδιος σαν σκλάβος [...].

Video Documentary που προβλήθηκε κατά τη διάρκεια της Επιστημονικής Ημερίδας που διοργάνωσε το Πειραματικό Γυμνάσιο της Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά, σε ένδειξη τιμής για τον μεγάλο ευεργέτη της Ελλάδας και ιδρυτή της Σχολής, Κωνσταντίνου Ιωνίδη - Ιωάννου - Ιπλιξή.

Η Ημερίδα έλαβε χώρα στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ιωνιδείου Σχολής, Σωτήρος Διός 17, στον Πειραιά, και τέλεσε υπό την αιγίδα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, του οποίου ο Κωνσταντίνος Ιωνίδης υπήρξε ένας από του πρώτους και σημαντικότερους Ευεργέτες του.

Η Οργανωτική Επιτροπή της Ημερίδας εκφράζει ιδιαιτέρως τις ευχαριστίες της στην Κυρία Δέσποινα Μυλωνά -- Τσάτσου για την ευγενική παραχώρηση των φωτογραφιών του Οικογενειακού Αρχείου του Κωνσταντίνου Τσάτσου.

http://www.ionidios.gr

Τζίντου Κρισναμούρτι - Είμαστε όλοι ΕΝΑ

Εγκαταστάσεις Α.Σ.Ο. Επιταλίου, Ηλεία

Το βιομηχανικό αυτό συγκρότημα βρίσκεται πλησίον της δημοτικής οδού που ενώνει το Επιτάλιο με την επαρχιακή οδό Πύργου- Κυπαρισσίας και την παρακείμενη παραλία. Συνορεύει επίσης με τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Επιταλίου.
Κατασκευάστηκε το 1928 και λειτούργησε για περίπου 60 χρόνια ως εργοστάσιο επεξεργασίας της τοπικής σταφίδας. Περιλαμβάνουν κτήρια διαφόρων αρχικών χρήσεων: δεξαμενές, οινοποιείο, γραφεία, υδατόπυργος, αποθήκες κλπ. Σήμερα ανήκουν στον Δήμο Βώλακος, ο οποίος και έχει καταρτίσει προμελέτη για την ανάπλαση του χώρου και τη χρήση του για πολιτιστικούς σκοπούς.
ΠΗΓΗ

Στρατώνες Καποδίστρια, Άργος

Στρατώνες Καποδίστρια, στο τέλος της δεκαετίας 1920. αρχείο : alphaline

Οι στρατώνες κτίστηκαν αρχικά τη δεκαετία 1690 από τους Ενετούς και χρησίμευσαν ως νοσοκομείο, το οποίο διηύθυναν οι Αδελφοί του Ελέους. Οι Τούρκοι μετέτρεψαν το κτίσμα σε αγορά (μπεζεστένι) και κάθε Κυριακή γινόταν μεγάλο παζάρι από όλη την επαρχία. Επίσης, εκεί στεγάστηκε και το ταχυδρομείο (Μεντζή Χανέ). Γι’ αυτό και σε έγγραφα της επαναστατικής περιόδου (1828 ) το κτίριο αναφέρεται ως μπεζεστένιο ή μεντζίλιο. Κατά την επανάσταση το κτίριο υπέστη μεγάλη καταστροφή και σύμφωνα με μαρτυρίες ξένων περιηγητών είχε μεταβληθεί σε ερείπια. Ξανακτίστηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια (1828-1829 ) και λειτούργησε για πρώτη φορά ως στρατώνας ιππικού. Τότε προστέθηκε και τέταρτη πτέρυγα στη βόρεια πλευρά της μεγάλης αυλής (1830), η οποία σήμερα δεν υπάρχει. Την ανοικοδόμηση του κτιρίου είχε αναλάβει ο Ιθακήσιος αρχιτέκτονας Λάμπρος Ζαβός και την επιστασία στις εργασίες ασκούσε ο αξιωματικός μηχανικού Κ. Φωτάκης. Στο ισόγειο σταβλίζονταν τα άλογα, στον πρώτο όροφο ήταν οι θάλαμοι των στρατιωτών, ενώ στη βόρεια πτέρυγα στεγαζόταν το διοικητήριο και οι κοιτώνες των αξιωματικών. Φαίνεται όμως πως αυτή η πλευρά, που ήταν αξιολογότερη από αρχιτεκτονικής απόψεως, ανακατασκευάστηκε από τους Βαυαρούς (1833) λόγω πυρκαγιάς.

Η θλιβερή ιστορία των στρατώνων, που λίγο ακόμα και θα κατεδαφίζονταν πριν από λίγα χρόνια, αρχίζει από το 1845, όταν κάποιος «γεωμέτρης» θέλησε να οικοπεδοποιήσει τη μεγάλη αυλή και να πουλήσει τα οικόπεδα στους Αργείους. Παρά το γεγονός, πάλι, ότι κτίστηκαν για το στρατό, για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν υπήρχε στρατός στο Άργος. Υπάρχουν πολλά δημοσιεύματα στις τοπικές εφημερίδες, με τα οποία εκφράζονται παράπονα προς τις κυβερνήσεις και διατυπώνεται η άποψη ότι «οι Αξιωματικοί μας δεν θέλουν να μετασταθμεύσουν εις το Άργος, διά να μη χάσουν τα γλυκίσματα του ζαχαροπλαστείου Γιαννάκη, να μη χάσουν την μπύραν και την εκλεκτήν μαγειρικήν της Ήβης, διά να μη χάσουν τας λοιπάς απολαύσεις των ντελικάτων της πρωτευούσης».

Πράγματι, γύρω στο 1850 ο στρατός εγκαταλείπει το Άργος για πολλά χρόνια και μόλις το 1889 επανέρχεται κάποια μονάδα ιππικού για λίγο (1889-1890 και 1891-1892). Την επόμενη χρονιά (1893-94) οι στρατώνες μετατρέπονται σε σχολείο, επειδή η στέγη του καποδιστριακού σχολείου είχε καταρρεύσει. Το Μάιο 1899 έγιναν στους χώρους των στρατώνων τα εγκαίνια της πρώτης Πανελλήνιας Γεωργοκτηνοτροφικής έκθεσης παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α΄, γεγονός με πανελλήνια σημασία. Την περίοδο 1905- 1912 στέγασαν μονάδα πεζικού και στη συνέχεια Τούρκους αιχμαλώ τους των βαλκανικών πολέμων.

Το 1915 εγκαταστάθηκε και πάλι ιππικό μέχρι το 1920 περίπου και στη συνέχεια φιλοξενήθηκαν Μικρασιάτες πρόσφυγες. Την πενταετία 1927-1932 χρησιμοποιήθηκαν από τη Σχολή Έφιππης Χωροφυλακής. Τα επόμενα χρόνια (1932-1936) ο στρατός τους επισκευάζει και τότε ήταν που αντικαταστάθηκαν τα ξύλινα πατώματα του πρώτου ορόφου με τσιμέντo. Αλλά τότε κατεδαφίστηκε, δυστυχώς, η βορινή πτέρυγα, ύστερα από έκθεση κάποιου αξιωματικού του Μηχανικού και γι’ αυτό νοίκιασε ο στρατός το σπίτι του Γόρδωνος (1936).

Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται μόνιμα το 6ο Σύνταγμα Πυροβολικού, το οποίο έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο μαζί με πολλούς Αργείους. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οι στρατώνες μετατράπηκαν σε άντρο ανακρίσεων και βασανισμών και ύστερα από πολλά χρόνια και για τελευταία φορά φιλοξενείται στρατός την περίοδο 1955-1968.

Το 1971 ο Δήμος Άργους τους αγόρασε από το Ταμείο Εθνικής Άμυνας σε πολύ προσιτή τιμή και η ιδέα της κατεδάφισης δεν άργησε να φανεί. Αυτό το θέμα απασχόλησε το Δήμο, τα Υπουργεία, διάφορους φορείς και το λαό του Άργους μέχρι το 1978, εξαιτίας της εμμονής του Δήμου κυρίως να κατεδαφίσει το μνημείο. Η κρισιμότερη στιγμή ήταν η 5η Μαρτίου 1977, όταν το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει την κατεδάφιση (απόφαση 48/1977). Ύστερα από δημοσιεύματα για τη διάσωση του μνημείου και τη δυναμική παρέμβαση της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ναυπλίου και του υπό ίδρυση τότε Πολιτιστικού Ομίλου Άργους και ύστερα από την επίσκεψη του τότε Υπουργού Πολιτισμού Γ. Πλυτά, οι στρατώνες κηρύσσονται διατηρητέοι.

Βιβλιογραφία
Χαρίκλεια Γ. Δημακοπούλου, « Οι Ιστορικοί Στρατώνες του Άργους», Εν Αθήναις 1980. (Ανάτυπον εκ του περιοδικού ¨ ΒΩΜΟΙ¨ , τεύχος 54 – Μάρτιος – Απρίλιος 1980).
Βασίλη Κ. Δωροβίνη, « Στρατώνες Καποδίστρια στο Άργος. Ιστορία και μια πολιτιστική Μάχη». Ανάτυπο από τα ¨Αρχιτεκτονικά Θέματα¨, τεύχος 13 – 1979.
Οδυσσέας Κουμαδωράκης. «Άργος τό πολυδίψιον». Εκδόσεις “Εκ Προοιμίου”. Άργος 2007.
ΠΗΓΗ

Σαπωνοποιείο Χαριλάου, Ελευσίνα

Tο Σαπωνοποιείο Χαριλάου ιδρύεται το 1875 από τους αδελφούς Λύσανδρο και Εμμανουήλ Χαριλάου, που έφτασαν από το Γαλάτσι της Ρουμανίας στην Ελευσίνα, οδηγημένοι από την λειτουργία κάποιων οικιακών βιοτεχνιών σαπουνιού. Ως πηγή ενέργειας χρησιμοποιούσε τον ατμό και ως πρώτες ύλες πυρήνες ελαιοκάρπου και άλλες πρώτες ύλες. Το προϊόν μεταφερόταν πολύ εύκολα με πλοία ως την Πάτρα, τη Σύρο και τον Πειραιά, η παραγωγή έφθανε τις 600.000 τόνους- από τους οποίους οι 175.000 εξάγονταν σε χώρες της Μεσογείου- και ο “Σάπων Ελευσίνος” τα χρόνια εκείνα συναγωνιζόταν τον γαλλικό. Το 1892 ο Επαμεινώνδας Χαρίλαος, χημικός με σπουδές σε Γαλλία και Γερμανία, συνεταιρίζεται με τον επίσης χημικό Νικόλαο Κανελλόπουλο και αγοράζουν το σαπωνοποιείο της Ελευσίνας το οποίο έκτοτε μετονομάστηκε σε «Ε. Χαρίλαος- Ν. Κανελλόπουλος». Το εργοστάσιο, που όταν πρωτολειτούργησε είχε 20 εργάτες, έφτασε στα 1900 να απασχολεί 90 (από τους οποίους 10 γυναίκες) και το 1928 περί τους 250. Η λειτουργία του σταμάτησε στη δεκαετία του 1960. Ο ανενεργός χώρος του Παλαιού Ελαιουργείου σήμερα φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις και στις εγκαταστάσεις του προβλέπεται η δημιουργία χώρων πολιτιστικών λειτουργιών, χώρων πρασίνου και χώρου στάθμευσης.


ΠΗΓΗ

Ρωσικός Ναύσταθμος, Πόρος

Στα δυτικά του λιμανιού του Πόρου, μέσα σε ένα πανέμορφο όρμο όπου καταλήγει μια πευκόφυτη κοιλάδα, είναι αμφιθεατρικά κτισμένος ο Ρωσικός Ναύσταθμος. Το σμαραγδένιο νησάκι Δασκαλιό στολίζει την είσοδο του γραφικού όρμου.

Το ερειπωμένο σήμερα συγκρότημα των κτιρίων του κρύβει ιστορίες με έντονο ενδιαφέρον. Με τη συνθήκη Κιουτσούκ – Καϊναρτζή το 1774 μεταξύ της τσαρίνας Μεγάλης Αικατερίνης και του Σουλτάνου των Οθωμανών, με την οποία έληξε και ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1770 (Ορλωφικά), οι νικητές Ρώσοι επέτυχαν μεταξύ άλλων και την ελεύθερη ναυσιπλοΐα του στόλου τους στις θάλασσες της Οθωμανικής επικράτειας και έκτοτε έπλεαν ελεύθερα στις ελληνικές θάλασσες και ναυλοχούσαν στα λιμάνια.

Η δραστηριότητα αυτή αυξήθηκε μετά τον νικηφόρο για τη Ρωσία πόλεμο του 1788-1792. Περίοδο κατά την οποία επέλεξαν και το απήνεμο λιμάνι του Πόρου για την δημιουργία σταθμού τροφοδοσίας του ρωσικού στόλου. Έτσι, από τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα οι Ρώσοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Στενό του Πόρου, στη θέση που σήμερα είναι το Κ.Ε..ΠΟΡΟΣ, και έκτισαν τα πρώτα κτίσματα για αποθήκες υλικού υποστήριξης των πλοίων τους και φούρνους για να ψήνουν διπυρίτη άρτο (γαλέτα) για τα πληρώματα των πλοίων τους.

Στις εγκαταστάσεις αυτές παρέμειναν μέχρι το 1830, οπότε ο Καποδίστριας ζήτησε από τους Ρώσους να αποσυρθούν από αυτές τις εγκαταστάσεις γιατί τις χρειαζόταν για την μεταφορά του Ελληνικού Ναυστάθμου, ο οποίος μέχρι τότε βρισκόταν στην περιοχή του σημερινού Γυμνασίου Πόρου και τους παραχώρησε τον βορειοδυτικό όρμο του νησιού για την ανέγερση νέων εγκαταστάσεων.

Το νέο συγκρότημα που χτίστηκε ήταν μεγαλόπρεπο και περιείχε σημαντικά μεγαλύτερο αριθμό κτισμάτων για την παρασκευή γαλέτας και για την αποθήκευση υλικών, τροφίμων και γαιανθράκων που χρησίμευαν για τον ανεφοδιασμό του ρωσικού στόλου.



Ο Ρωσικός Ναύσταθμος έμελλε να παίξει τον δικό ιστορικό ρόλο σε μία αποφράδα περίοδο για το νησί του Πόρου και τους κατοίκους του, που μέσα σε έντονο εμφυλιοπολεμικό κλίμα, σύρθηκαν στον όλεθρο, τη λεηλασία των περιουσιών τους και την καταστροφή.

Τα ξημερώματα της 27ης Ιουλίου του 1831 τα Κυβερνητικά στρατεύματα του Καλλέργη και οι άτακτοι του Νικηταρά πέρασαν κρυφά με πλοιάρια των ρωσικών πλοίων που, σπεύδοντας σε βοήθεια του Κυβερνήτου, είχαν καταλάβει και ήλεγχαν το βορειοδυτικό στενό (μπογάζι) του λιμένα του Πόρου. Τα στρατεύματα αποβιβάστηκαν στον όρμο του Ρωσικού Ναυστάθμου, προωθήθηκαν αθέατα μέσα απ’ το πευκοδάσος του Νεωρίου και επιτέθηκαν αιφνίδια το πρωί στο οδόφραγμα των Ποριωτών και του οπλαρχηγού του Χριστόδουλου Μέξη στο Στενό κοντά στη σημερινή διώρυγα του νησιού, με σκοπό να καταστείλουν την ανταρσία του Μιαούλη στα πολεμικά πλοία του Εθνικού Στόλου. Το εγχείρημα δεν πέτυχε και έτσι την 1η Αυγούστου ακολούθησε η ανατίναξη των εθνικών πλοίων από τον ίδιο τον ένδοξο ναύαρχο του ’21 Μιαούλη, και η λεηλασία και πυρπόληση των Ποριώτικων σπιτιών από τους Κυβερνητικούς.

Οι εγκαταστάσεις διατηρήθηκαν για αρκετό διάστημα, γεγονός που μαρτυρά η έντονη παρουσία Ρώσων που διέμεναν σε σπίτια του νησιού και προχώρησαν σε ίδρυση σχολείου. Με το πέρασμα του χρόνου όμως οι εγκαταστάσεις παρακμάζουν ταυτόχρονα με την φθίνουσα πορεία που παρουσιάζει το Ρωσικό Ναυτικό λόγω της εξασθένισης του τσαρικού καθεστώτος.

Έτσι, στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν στις άδειες από πολλών ετών αποθήκες της εγκατάστασης υπήρχε μόνο ένας Ρώσος φύλακας, ο τότε πρέσβης της Ελλάδας στη Ρωσία Αλέξανδρος Τομπάζης – Ποριώτης στην καταγωγή- εισηγήθηκε στον Τσάρο την παραχώρηση της κυριότητας του χώρου στο Ελληνικό Δημόσιο προς όφελος του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Ο Τσάρος συμφώνησε και ο Ρωσικός Ναύσταθμος περιήλθε στη δικαιοδοσία της Ναυτικής Υπηρεσίας που έδρευε τότε στον Πόρο.

Τα επόμενα χρόνια η εγκατάσταση έμεινε σε αχρηστία και έτσι ασυντήρητη άρχισε να ερειπώνεται. Κάποια στιγμή μάλιστα μέρος από το πλούσιο σε πελεκημένες πέτρες, πλάκες και ξυλεία δομικό υλικό του αφαιρέθηκε για να χρησιμοποιηθεί σε κατασκευές νέων κτιρίων στο Προγυμναστήριο.

Το τέλος έδωσε το ίδιο το ελληνικό δημόσιο με το υπ΄ αριθμ. 33410/25.2.1935 πωλητήριο συμβόλαιο που συνετάχθη στο Συμβολαιογραφείο Τροιζηνίας, εκποιώντας μια ανεκτίμητη περιοχή και πωλώντας την σε ιδιώτη. Αργότερα ακολούθησαν και άλλες αγοραπωλησίες μεταξύ ιδιωτών που οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερη εγκατάλειψη του μνημείου. Το 1989 το Υπουργείο Πολιτισμού με την υπ΄αριθμ. ΥΠΠΟ/ΔΙΛΑΠ/ /1482/25880/5.6.1989 απόφασή του χαρακτηρίζει τα κτίρια του Ρωσικού Ναυστάθμου ιστορικά και διατηρητέα μνημεία, ορίζοντας ζώνη προστασίας 100 μέτρων γύρω από το περίγραμμα των κτιρίων.

Έκτοτε, έγιναν πολλές απόπειρες για την τουριστική αξιοποίηση της περιοχής από τους ιδιοκτήτες του, χωρίς αποτέλεσμα, αφού το νεότερο αυτό μνημείο προστατεύεται από το ΥΠΠΟ.

Σήμερα, το όλο συγκρότημα αποτελείται από το κυρίως κτίριο και τα παρακείμενα κτίσματα, όλα ερειπωμένα. Το κυρίως κτίριο που δεσπόζει πάνω στην παραλία και θυμίζει κάτι από την παλιά μεγαλοπρέπεια της Ρωσικής αυτοκρατορίας, αποτελείται από τρεις στενομέτωπους, ορθογωνικής κάτοψης χώρους τοποθετημένους στη σειρά, που στεγάζονται με ισάριθμους μεγάλους θόλους. Η όψη τους προς την παραλία είναι σχεδόν διώροφη και χωρίζεται σε δύο ζώνες με μια οριζόντια διακοσμητική ταινία από λείο σοβά, υπογραμμιζόμενη στη βάση της με ελαφρά εξέχουσες σχιστόπλακες. Οι θόλοι κρύβονται με ψηλό στηθαίο που κοσμείται με οριζόντια μαρμάρινη ταινία με γραμμικές κάθετες ραβδώσεις. Τα ανοίγματα τοποθετούνται αξονικά και επαναλαμβάνονται ρυθμικά, ίδια για κάθε θόλο και έχουν γραμμικό πέτρινο υπέρθυρο με διακοσμητικό κλειδί. Στο εσωτερικό οι θόλοι έχουν κατεδαφιστεί και διακρίνονται τα ίχνη τους πάνω στους τοίχους.

Η διατήρηση της φυσιογνωμίας του τοπίου και των μνημείων του αποτελεί κύρια επιδίωξη όλων στο νησί, ως ένδειξη σεβασμού στη Φύση, στην Παράδοση, στην Ιστορία. Ο Δήμος Πόρου, θέλοντας να αναδείξει έναν χώρο που υπέχει φύσει και θέσει χώρο θεάτρου από το 1992 τον αναδεικνύει ως χώρο πραγματοποίησης πολιτιστικών εκδηλώσεων, τις οποίες ανοίγει το χοροθέατρο της Σοφίας Σμαΐλου με την παράσταση “Η επιστροφή του Οδυσσέα”.

Έκτοτε, με την άδεια της Εφορείας Νεοτέρων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού και την ευγενή παραχώρηση των ιδιοκτητών του πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις: συναυλίες, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις.

To 2008 ο Δήμος Πόρου ανταποκρίθηκε στην πρόταση του ΕΚΕΘΕΧ για την ανάδειξη δημόσιων χώρων που μπορεί να λειτουργήσουν ως χώροι θεάτρου και κατόπιν αυτοψίας που πραγματοποίησαν στο νησί του Πόρου, επέλεξαν το μνημείο του Ρωσικού Ναυστάθμου ως τον ιδανικό χώρο για την πραγματοποίηση των παραστάσεων του artlocus. Η επανασήμανση του χώρου με δημιουργικούς τρόπους, ενδυναμώνει τη σχέση των κατοίκων με το μνημείο, προσδίδοντάς του μια δυναμική και κατά τη σύγχρονη εποχή, αφήνοντας παράλληλα ελπίδες για τις δυνατότητες πολιτισμικής αξιοποίησής του και για το μέλλον.
ΠΗΓΗ

Νέα έρευνα δείχνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες ταξίδευαν στην Αμερική από τη 2η χιλιετία π.Χ.

Στο συμπέρασμα πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ανακαλύψει και ταξιδέψει στην Αμερική από τα προϊστορικά χρόνια κατέληξε Έλληνας ερευνητής.
Οι προϊστορικοί Έλληνες, σύμφωνα με τον δρ. Μηνά Τσικριτσή, ερευνητή των αιγαιακών γραφών, είχαν επισκεφτεί τη Βόρεια Αμερική χιλιάδες χρόνια προτού την ανακαλύψει ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε από τη μελέτη ενός κειμένου του Πλουτάρχου, το "Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης", όπου στις παραγράφους 941Α-942 περιγράφει το ταξίδι των Ελλήνων σε μία ήπειρο η οποία βρίσκονταν "δυτικά των τριών νησιών και βορειοδυτικά της Βρετανίας".
Σύμφωνα με τον Μηνά Τσικριτσή, ο οποίος συνεχίζει την έρευνα που έκανε πριν από δύο χρόνια ο καθηγητής Η. Μαριολάκος που είχε υποστηρίξει ότι οι προϊστορικοί Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη της Αμερικής και την οποία επισκέπτονταν, από το κείμενο του Πλουτάρχου με χρήση ειδικών προγραμμάτων με Η/Υ αποκαθίσταται μια λησμονημένη ιστορική πραγματικότητα, που μέχρι σήμερα διέφευγε από πολλούς -αν όχι όλους- ερευνητές.
Στη ανακοίνωσή του υποστηρίζει ότι πριν τον Κολόμβο υπήρχε μία επικοινωνία που ξεκινά από τη Μινωική εποχή μέχρι τα ελληνιστικά χρόνια. Ο στόχος αυτών των ταξιδιών κατά την Εποχή του Χαλκού είχε σχέση με το εμπόριο και τη διακίνηση του καθαρού χαλκού που βρισκόταν σε μια λίμνη (την ονομάζει Superior) του Καναδά.
Φαίνεται, όπως σημειώνει, ότι μετά τους πρώτους εμπόρους Μινωίτες συνέχισαν και οι Μυκηναίοι, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, έστειλαν τον Ηρακλή για να αναθερμάνει την παρουσία του ελληνικού στοιχείου, το οποίο είχε χαθεί με τις επιμιξίες με του ντόπιους.
Στη συνέχεια, την Εποχή του Σιδήρου το ενδιαφέρον για την περιοχή παράκμασε και παρέμεινε έως τους Ελληνιστικούς χρόνους μια εθιμοτυπική λατρευτική παράδοση. Έτσι κάθε τριάντα χρόνια αποστέλλονται κάποια πλοία σε περιοχές που είχαν την λατρεία του Κρόνου για να ανανεώνεται το ανθρώπινο προσωπικό με ιερείς.
"Όλα αυτά αποδεικνύονται με αστρονομικά στοιχεία, η επεξεργασία των οποίων έγινε με τη βοήθεια προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών επιβεβαιώνοντας τον χρονολογικό προσδιορισμό του ταξιδιού που περιγράφει ο Πλούταρχος", λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ.
Έτσι εξηγείται, σύμφωνα με τον κ. Τσικριτσή, και το ότι στην περιοχή γύρω από τη Λίμνη Superior και στο νησί Royale που βρίσκονται στον Καναδά έχουν γίνει μεγάλες εξορύξεις χαλκού σε μία περίοδο, μεταξύ 2400 και 1200 πΧ, παρότι η περιοχή βρίσκονταν στη λίθινη εποχή.
Σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο του Πλουτάρχου ο συντονιστής του διαλόγου, ο Λαμπρίας καλεί τον Σύλλα τον Καρχηδόνιο να ξαναδιηγηθεί μια ιστορία που άκουσε από του υπηρέτες του ναού του Κρόνου στην Καρχηδόνα, Την ιστορία που αφηγήθηκε κάποιος ξένος επισκέπτης του ναού που ήλθε από τη μεγάλη ήπειρο. Τελικά τα δεδομένα που αναφέρει το κείμενο επιβεβαιώνουν, όπως δείχνει η μελέτη του κ. Τσικριτσή, με τη χρήση Η/Υ, την περιγραφή ενός ταξιδιού το 86 μΧ που πραγματοποιήθηκε από τον Καναδά στην Καρχηδόνα. Τα συμπεράσματα συνοψίζονται στα παρακάτω:
1. Το αποκαλυπτικό κείμενο προσδιορίζει σωστά την απόσταση από τη Βρετανία στο νησί της Ωγυγίας- την Ισλανδία, με καράβι με κουπιά που πλέει 5 ημέρες (880 km).
2. Αναφέρει μία μεγάλη ηπειρωτική γη που στην περιοχή της υπήρχαν τρία νησιά (Γροιλανδία, Νήσο Baffin, Newfoundland) που ισαπείχαν, βορειοδυτικά της Βρετανίας.
3. Προσδιορίζει ότι στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος (στην ίδια ευθεία) βρίσκεται η είσοδος του κόλπου του Αγίου Λαυρεντίου (Gulf of St. Laurence) με την Κασπία θάλασσα, γεγονός που παρατηρούμε στην ευθεία της.
4. Προσδιορίζει ορθά ότι ο κόλπος του Αγ. Λαυρεντίου είναι λίγο μεγαλύτερος από την Μαιώτιδα λίμνη, τη σημερινή Αζοφική. Στις ακτές του κόλπου αναφέρει ότι κατοικούσαν Έλληνες από παλιά και μετά την αποστολή του Μυκηναΐου Ηρακλή, πιθανόν τον 15ο αιώνα πΧ, αναθερμάνθηκε το ελληνικό στοιχείο που έσβηνε από τις επιμειξίες με τους ντόπιους (εννοείται ότι ο Ηρακλής δεν πήγε μόνος με το Ιόλαο, αλλά ήταν μία εκστρατεία εκατοντάδων Ελλήνων που άλλαξαν δημογραφικά την περιοχή μέσα στο κόλπο του Αγ. Λαυρεντίου που κατοίκησαν).
5. Καθορίζει περίοδο τριάντα χρονών, μετά την οποία ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής: όταν ο Πλανήτης Κρόνος ανατέλλει με τον αστερισμό του Ταύρου. Τα αστρονομικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι σε γεωγραφικό πλάτος βόρειο 47ο, τον 1ο αιώνα μΧ, η περίοδος αυτή ήταν στα τέλη Μαΐου του 86 μΧ.
6. Όταν ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής τρεις μήνες έμεναν στο νησί της Γροιλανδίας βόρεια (60ο Ν), που ο ήλιος δύει μόνο μια ώρα την περίοδο του θερινού ηλιοστασίου μεταξύ 9/6 και 9/7. Ο προσδιορισμός αυτός επιβεβαιώνει ότι το νησί της Γροιλανδίας πρέπει να ταυτιστεί με τον κάτω κόσμο, όπου είχε ταφεί ο Κρόνος σε σπήλαιο και φυλασσόταν από τον Δία.
7. Ο λόγος των μεγάλων ταξιδιών την Εποχή του Χαλκού τεκμηριώνεται από τον καθαρό χαλκό, που βρισκόταν σε μεγάλες ποσότητες στην περιοχή γύρω από τη Λίμνη Superior και στο νησί Royale που βρίσκονται στον Καναδά. Από την περιοχή αυτή εξορύχτηκαν 50.000 τόνοι χαλκού μεταξύ 2400 και 1200 πΧ.
8. Στην εποχή του Πλουτάρχου ο ίδιος αναφέρει, ότι δεν μετέφεραν χαλκό αλλά χρυσές κούπες και αγγεία που μέσα είχαν τις προμήθειες του ταξιδιού.
9. Τέλος είναι γνωστό ότι στην αρχαιότητα τα μαντεία ήταν κέντρα καταγραφής γεωγραφικής γνώσης, με αποτέλεσμα να συμβουλεύουν για μελλοντικές αποικίσεις. Έτσι είναι αποδεκτό ότι ο Πλούταρχος μετά το 86 μΧ που ήταν ιερέας στο Μαντείο των Δελφών, έχει αυτή τη γνώση.
10. Το ταξίδι επιστροφής φαίνεται ότι γινόταν από βόρεια, ξεκινώντας από τον Καναδά, πήγαιναν στη Γροιλανδία (νησί του Κρόνου) έφθαναν στην Ισλανδία και από εκεί έφθαναν στη Βρετανία. Στοιχείο επιβεβαίωσης αυτής της διαδρομής είναι το νησί σταθμός, που φέρει ακόμα και σήμερα το όνομα Μυκήνες (Mykines) το δυτικότερο νησί των Faeroe
Συμπερασματικά, η έρευνα του Μηνά Τσικριτσή είναι ότι πραγματοποιήθηκε ταξίδι από τον Καναδά στην Καρχηδόνα τον Μάιο του 86 μΧ.
Σε συνδυασμό με τα άλλα στοιχεία που επιβεβαιώνονται με Υ/Η γίνονται αποδεκτές και οι άλλες περιγραφές του Πλουτάρχου, ότι δηλαδή, στα αρχαία χρόνια πριν την εκστρατεία του Ηρακλή είχαν πάει στην περιοχή και αρχαιότεροι Έλληνες, πιθανότατα οι Μινωίτες.
Τα στοιχεία αυτά έρχονται και επιβεβαιώνουν αρχαιολογικά διάσπαρτα ευρήματα γραφής - και όχι μόνο - από περιοχές στην Αμερική. Τελικά πριν τον Κολόμβο, τους Κινέζους και τους Βίκινγκς είχαν πάει στην Αμερική και Έλληνες τουλάχιστον τον 1ο αιώνα πΧ και πιθανόν ήδη τη 2η χιλιετία πΧ.
ΠΗΓΗ

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ- ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΣ. ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ

Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΛΗΣ (ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ)

Πρόκειται για ένα ανατρεπτικό, βασιζόμενο σε πανάρχαια ευρήματα, ντοκιμαντέρ που μπορεί να προκαλέσει αναθεώρηση των ιστορικών περιόδων -και όχι μόνο- που έχουν καθιερωθεί στην επιστήμη της Ιστορίας.

Το εύρημα στην φωτογραφία, όπως και όλα όσα θα δείτε στο ντοκιμαντέρ χρονολογούνται αρκετές χιλιάδες χρόνια πίσω από την Λίθινη Εποχή. Πως ήταν δυνατό να υπάρχουν τόσο λεπτομερειακά τεχνουργήματα, αρχαιότερα από την Λίθινη Εποχή όταν είναι ευρέως γνωστό ότι την εποχή εκείνη ο άνθρωπος είχε σαν βασικό εργαλείο την πέτρα; Θα μπορούσαν ποτέ πρωτόγονοι άνθρωποι να κατασκευάσουν με τόση λεπτομέρεια και σε τόσο συμπαγή και σκληρά υλικά τα τεχνουργήματα που θα δείτε;

Το ανατρεπτικό αυτό ντοκιμαντέρ βασίζεται στην πολυετή έρευνα του Αυστριακού ερευνητή πανάρχαιων τεχνουργημάτων Κλάους Ντόνα. Δείτε την συνέντευξη και παρουσίαση όλων όσων έχει μελετήσει και έχει καταφέρει να αναλύσει. Πραγματικά θα εκπλαγείτε.

ΠΗΓΗ

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Το Αλφάβητο της Αλήθειας είναι μια σειρά ντοκιμαντέρ, αποτελούμενο από 24 κεφάλαια μικρού και μεγάλου μήκους. Διατίθεται δωρεάν στο internet καθαρά για ενημερωτικούς σκοπούς και μόνο. Η σειρά δεν ασχολείται με θεωρίες συνομωσίας αλλά με γεγονότα. Είναι μια συλλογή πληροφοριών, αποσπασμάτων ντοκιμαντέρ, σεμιναρίων και ερευνών, Ελλήνων και ξένων ανεξάρτητων και μη ερευνητών, δημοσιογράφων, utubers και bloggers. Στηρίξτε την προσπάθεια ενημέρωσης, με δημοσίευση των επεισοδίων όσο μπορείτε.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ; (ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ)

Ένας εξωγήινος επισκέπτεται τον πλανήτη μας, προσπαθώντας να διαπιστώσει αν το ανθρώπινο είδος έχει εξελιχθεί. Ανοίγει μια συζήτηση με τον πρώτο άνθρωπο που συναντά, σύντομα όμως έρχεται σε αδιέξοδο, πασχίζοντας να κατανοήσει το σύστημα διακυβέρνησης των ανθρώπων και συγκεκριμένα, τι ακριβώς είναι η κυβέρνηση. Ένας πανέξυπνος και πολύ αποκαλυπτικός, μέσα στην απλότητά του, διάλογος, βασισμένος σε μια ομιλία του Larken Rose.

Ομιλία Δρ Matthias Rath (Βερολίνο 13/03/2012): να φύγουμε από το ευρώ!

Από αυτή την εκδήλωση στις 13 Μαρτίου 2012 στο Βερολίνο, ο Δρ Rath καλεί τον κόσμο της Γερμανίας και της Ευρώπης γενικότερα, να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί. Είναι ένα κάλεσμα για να οικοδομήσουμε όλοι μαζί μια δημοκρατική Ευρώπη για το λαό, από τον ίδιο το λαό - δημιουργώντας μια νέα εποχή στα συστήματα υγείας, τα οποία θα είναι πλέον προσανατολισμένα στην πραγματική πρόληψη και τελικά στην εξάλειψη των ασθενειών. Τα ήδη διαθέσιμα, επιστημονικά τεκμηριωμένα αποτελέσματα ερευνών, που είναι βασισμένα σε φυσικές θεραπείες, δείχνουν ξεκάθαρα πώς είναι ικανά να μειώσουν κοινές ασθένειες της εποχής μας στο ελάχιστο, σε σχέση με την παρούσα κατάσταση. Αλλά αυτός ο εκπληκτικός «Κόσμος Χωρίς Ασθένειες» δεν θα μας χαριστεί έτσι απλά, αφού κάθε μια από αυτές τις ασθένειες είναι για τη φαρμακευτική βιομηχανία και μια αγορά αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων! Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα κόσμο χωρίς ασθένειες, για εμάς και τα παιδιά μας: πρέπει να δεσμευτούμε σε αυτόν το αγώνα. Και η ώρα είναι ΤΩΡΑ.!

O IΟΣ HIV ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟ AIDS!;

Μια «Αιρετική» Προσέγγιση στην Ασθένεια που Χαρακτηρίστηκε «Πανούκλα του 21ου Αιώνα»

Γράφει ο ΠΕΤΡΟΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ

Για την Αμαλία και την Μαρία: Put the Blame on Me…
Εδώ και καιρό συζητάμε κατ’ ιδίαν για το AIDS. Υπάρχει πάντα ένα ζήτημα αυτολογοκρισίας, όπως και σε πολλά άλλα θέματα: σκέφτεσαι, μην το αγγίζεις, ζεματάει και αυτοπεριορίζεσαι. Το θέμα όμως έχει ανοίξει εν πολλοίς στην Ελλάδα χάρη στη θαρραλέα, «Μεσολογγίτικη Έξοδο» απέναντι στα πάνοπλα ΜΜΕ και την παροπλισμένη ,μα πάντα επικίνδυνη κοινή γνώμη, ενός και μόνου ανθρώπου: της Μαρίας Παπαγιαννίδου, της μαχητικής «οροθετικής» που με τόση ευκολία χαρακτηρίστηκε ως «δημοσιογράφος του AIDS». Είναι τόσο εύκολο να χαρακτηρίζεις ανθρώπους, τόσο εύκολο να κατηγοριοποιείς και να τακτοποιείς καταστάσεις. Το ίδιο έχει συμβεί και στην περίπτωση του AIDS. Χαρακτηρίστηκε, κατηγοριοποιήθηκε, τακτοποιήθηκε και αποτέλεσε μια καλή οικονομική μαγιά για εταιρίες, φορείς και επιστήμονες. Αλλά η Μαρία δεν είναι απλά η «δημοσιογράφος του ΑIDS». Είναι ένα πλήρες ανθρώπινο πλάσμα που δεν χωρούσε στο κοστουμάκι, που οι μόδιστροι του AIDS έραψαν για αυτή και για εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Όπως άλλωστε και πολλές άλλες καταστάσεις υγείας απόδειξαν ότι ήταν πολύ περισσότερο πολύπλοκες για να χωρέσουν σε ένα μονοκόμματο «κουστούμι» ερμηνείας. Πάρτε τον καρκίνο ή τα αυτοάνοσα, ή το άσθμα και τα αλλεργικά. Η κατάσταση είναι πολύ πιο πολύπλοκη από ότι φανταζόμασταν ή ελπίζαμε ή επιδιώξαμε να ερμηνεύσουμε. Στο AIDS τα πράγματα είναι ακόμη πιο άσχημα. Εικοσιπέντε χρόνια έρευνας και τρισεκατομμύρια επενδύθηκαν και σήμερα δεν υπάρχει αποτελεσματική θεραπεία ή εμβόλιο. Γιατί; Όλα θυμίζουν το φιάσκο αυτού που κάποτε ο Νίξον ονομάτισε «πόλεμο κατά του καρκίνου». Είναι αντιεπιστημονικό να υπάρχουν κοινωνικά ή επιστημονικά ταμπού. Είναι αντιδημοκρατικό να λογοκρίνεις. Και είναι αφελές το να πιστεύεις ότι η Επιστήμη είναι αλάνθαστη, και ότι υπάρχουν θέματα σε αυτή που «έχουν οριστικά κλείσει». Το να αναθεωρείς είναι γονιμοποιός δύναμη, ατομικά, πολιτισμικά και σίγουρα επιστημονικά. Είναι μέρος αυτού που ονομάζουμε πρόοδο. Αλλά κάποιοι προτιμούν την Επιστήμη τους δογματική. Λοιπόν, αυτοί, όποιοι, όπου και ότι και αν είναι, ακόμη και καθηγητές στην Οξφόρδη, δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα από Επιστήμη. Στο μόνο πράγμα που μια Επιστήμη, όποια Επιστήμη πρέπει να είναι δογματική είναι στο ότι είναι αντιδογματική και συνέχεια να εξετάζει ενδεχόμενα και συνέχεια να ελέγχεται και συχνά να επιθεωρείται και κάποτε να αναθεωρείται. Αυτό είναι Επιστήμη. Ο διάλογος της διανόησης και της έμπνευσης με το σύμπαν.

Πριν από μερικά τεύχη αφιερώσαμε μια σελίδα στην Αμαλία Καλυβινού, και φυσικά ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε. Η Αμαλία πέθανε από ιατρικά λάθη, αμέλεια και αδιαφορία. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν την ίδια τύχη. Απλά η Αμαλία είχε το θάρρος να φωνάξει τον θάνατο της και να μην πεθάνει με το σιγαστήρα της ντροπής και της παραίτησης. Η Μαρία είναι ακόμη ζωντανή, από όσο γνωρίζω υγιέστερη από όσο ήταν όταν ξεκίνησε την έξοδο της. Δε θα έπρεπε, δεν οφείλουμε να επανεξετάσουμε το φρικιαστικό ενδεχόμενο εκατομμύρια άνθρωποι χαρακτηρισμένοι με AIDS να πεθαίνουν άδικους θανάτους, αφού ήδη έχουν ζήσει άδικες ζωές; Εκατοντάδες διακεκριμένοι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι δεν έχουν πειστεί από την «επίσημη» εκδοχή του AIDS. Δεν είναι πολλοί αλλά μήπως δεν αρκούν για να το ξανασκεφτούμε το θέμα, ή μήπως πρέπει να μείνουμε χωρίς επικοινωνία, απλά σημεία σε μια επίπεδη γη;

Τα Χρονικά του AIDS
Το AIDS αποτέλεσε το μεγαλύτερο τρομοκράτη των σύγχρονων κοινωνιών: τέσσερα γράμματα, εκατομμύρια νεκροί. Για κάποιο λόγο, το AIDS, όπως και οι υπόλοιπες «καινές επιδημίες», χαρακτηρίζεται από μια ιδιότυπη κατανομή. Το AIDS, όπως και ο Ebola, δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στην Αφρική, κυρίως στις υποσαχάριες περιοχές της (τα 2/3 των φορέων του ιού του AIDS, του HIV βρίσκονται στην συγκεκριμένη περιοχή).

Η «μάστιγα» του AIDS (Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσοανεπάρκειας) άνθισε στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Με κάποια έννοια, το AIDS είχε αρχικά ένα είδος «βιβλικής» ηθικής. Χτυπούσε ορισμένες «αμαρτωλές» ομάδες, κυρίως ομοφυλόφιλους και χρήστες ναρκωτικών. Αυτός ήταν ο λόγος που αρχικά στο AIDS δόθηκε η ονομασία Gay Related Immune Deficiency (Ανοσολογική Ανεπάρκεια Συσχετιζόμενη με την Ομοφυλοφιλία). Η ιολογία του AIDS πιστοποιήθηκε το 1983 από τον Γάλλο ερευνητή Luc Montagnier του ινστιτούτου Παστέρ χωρίς να έχει καταδειχτεί οριστικά η αιτιολογία της νόσου και ένα χρόνο αργότερα επιβεβαιώθηκε ανεξάρτητα από τον Αμερικάνο ερευνητή Robert Gallo του LCTB (Laboratory of Tumor Cell Biology), που ανήκει στο αμερικάνικο εθνικό ινστιτούτο καρκίνου. Ο Montagnier ονόμασε τον καινούριο ρετροϊό LAV (lymphadenopathy-Associated Virus), ενώ ο Gallo τον βάφτισε HTLV-III (Human T lymphotropic Virus Type III).

Η ίντριγκα και το παρασκήνιο σε σχέση με το AIDS ξεκινά ήδη από την πρώτη εκείνη περίοδο της ανακάλυψής του ρετροϊού. Οι Montagnier και Gallo ερίζουν για την ανακάλυψη του ιού, που προκαλεί το AIDS και για τα δικαιώματα μιας διαγνωστικής του AIDS εξέτασης αίματος. Οι καλλιέργειες που ο Gallo χρησιμοποίησε βρέθηκαν να είναι μολυσμένες από τον ιό που ο Montagnier ανακάλυψε. Αρκετοί ήταν αυτοί που θεώρησαν πως ο Gallo, «έκλεψε» τον ιό από τον Montagnier. Η διαμάχη των δύο ερευνητών και των ινστιτούτων τους πήρε διεθνείς διαστάσεις. Γαλλία και Αμερική χρησιμοποιούν διαφορετικές ονομασίες τόσο για το AIDS (AIDS, SIDA), όσο και για τον ιό του (LAV και HTLV-ΙΙΙ αντίστοιχα). Τον Μάιο του 1986 η διεθνής επιτροπή για την ταξινόμηση των ιών απορρίπτει τόσο την γαλλική (LAV), όσο και την αμερικανική ονομασία του ιού (HTLV-III) και υιοθετεί την ονομασία HIV (Human Immunodeficiency Virus, Ιός της Ανοσοεπάρκειας των Ανθρώπων). Η επιστημονική διαμάχη λύεται με μια πρωτοφανή για τα χρονικά της επιστήμης πολιτική διευθέτηση. Τον Απρίλιο του 1987 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ronald Reagan συμφώνησε με τον Γάλλο πρωθυπουργό Jacques Chirac να μοιραστούν από κοινού οι δύο ερευνητές (Gallo και Montagnier) την ανακάλυψη του HIV και τα δικαιώματα του διαγνωστικού τεστ (στις διαπραγματεύσεις σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο κατασκευαστής του εμβολίου της πολιομυελίτιδας Jonas Salk). Αυτή η μεγαλόψυχη πολιτική συμφωνία, που τερμάτισε την πολυετή επιστημονική διαφωνία, διέλυσε τις ψευδαισθήσεις για την αυτονομία της επιστήμης. Η Επιστήμη είχε επίσημα πλέον συνθηκολογήσει με την πολιτική.

To AIDS έχει μοναδικό τρόπο δράσης. Προσβάλει το ανοσοποιητικό σύστημα του φορέα, αφήνοντας τον ευπρόσβλητο σε ευκαιριακές λοιμώξεις. Ο αριθμός των CD-4 κυττάρων του ασθενή μειώνεται δραματικά με την εξέλιξη της νόσου. Αυτό που κάνει τον ιό απεχθέστερο είναι πως ένας από τους κύριους τρόπους μετάδοσής του είναι η σεξουαλική επαφή. Το σεξ ιατρικοποιείται και για μια ακόμα φορά ενοχοποιείται για τα δεινά της ανθρωπότητας.

Αν και ο ιός που προκαλούσε το AIDS είχε εντοπιστεί, οι καταβολές του ιού παρέμεναν άγνωστες για αρκετά χρόνια. Η υπόθεση που έγινε τελικώς αποδεκτή ήταν αυτή της αφρικανικής προέλευσης του ιού. Συγκεκριμένα, ο HIV θεωρήθηκε ότι εξελίχθηκε από τον ιό SIV (Simian Immunodeficiency Virus), που προσέβαλε ένα υποείδος των χιμπατζήδων (pan troglodytes troglodytes) και ότι από εκεί μεταπήδησε στους ανθρώπους. Για μια ακόμη φορά η επιζωοτική υπόθεση κυριάρχησε. Η Φύση ήταν ο εχθρός του ανθρώπου. Όπως στο SARS, στον Ebola και τον ιό της γρίπης των πουλερικών, έτσι και στο AIDS, τα ζώα και η Φύση απειλούσαν την ανθρωπότητα. Οι υπανάπτυκτοι Αφρικανοί, που έρχονταν σε επαφή με τους μολυσματικούς χιμπατζήδες και τους κυνηγούσαν για το κρέας τους ήταν οι κομιστές της τρομερής αρρώστιας στην ανθρωπότητα. Αυτό φυσικά που δεν τονίστηκε σε σχέση με την επιζωοτική υπόθεση είναι το πώς ένας καινούργιος ιός εμφανίστηκε σε ένα επί αιώνες σταθερό πολιτισμικό πλαίσιο: αν οι Αφρικανοί δαγκώνονται ή τρώνε χιμπατζήδες, αυτή είναι μια αλληλεπίδραση που ισχύει εδώ και αιώνες και δεν αρκεί για να ερμηνεύσει από μόνη της την εμφάνιση ενός καινούριου ιού. Ο ανθρώπινος HIV δεν προσβάλει τους χιμπατζήδες και ο SIV δεν προσβάλει τους ανθρώπους –υπάρχει ένα σαφές βιολογικό φράγμα ανάμεσα σε αυτά τα είδη. Η επιζωοτική υπόθεση παρουσιάζει ακόμη πολλά ερμηνευτικά κενά τα οποία συστηματικά υποτιμούνται από τα ΜΜΕ.

Το AIDS έχει μια έντονα κοινωνική διάσταση. Ομοφυλόφιλοι και χρήστες ναρκωτικών, κοινωνικές ομάδες καταδικασμένες από δυσανεκτικές κοινωνίες σε κοινωνική απομόνωση, πολιτισμικά εγκαταλελειμμένοι και οικονομικά αφαιμαγμένοι Αφρικανοί, καταδικάζονταν από ένα μυστηριώδη ιό σε μια ζωή καραντίνας και σε ένα αργό και εξευτελιστικό θάνατο. Ο επιλεκτικός τρόπος δράσης του ιού οδήγησε σε ένα «αντάρτικο» απέναντι στην «επίσημη» ερμηνεία του AIDS. Εναλλακτικές θεωρίες, άλλοτε σοβαρές και άλλοτε αστείες, συγχρωτίστηκαν στον χώρο που η επίσημη ερμηνεία άφηνε ακάλυπτο.

AIDS και Προγράμματα Μαζικών Εμβολιασμών
Μπορεί αρχικά να ακούγεται σαν θεωρία συνομωσίας αλλά η σχέση του AIDS με τα προγράμματα μαζικών εμβολιασμών έχει ισχυρή τεκμηρίωση. Το 1987, οι London Times δημοσίευσαν ένα συγκλονιστικό άρθρο που καταδείκνυε τη σχέση του μαζικού προγράμματος εμβολιασμού του παγκόσμιου οργανισμού υγείας (WHO) κατά της ευλογιάς τη δεκαετία του 70 στην Αφρική με την μετέπειτα εκδήλωση της επιδημίας του AIDS στην ίδια ήπειρο. Το άρθρο των Times προέκυψε όταν ένας σύμβουλος του παγκόσμιου οργανισμού υγείας (WHO) μίλησε στον πολύπειρο επιστημονικό συντάκτη των Times, Pearce Wright. Ο ερευνητής που αποτέλεσε την πηγή των Times είχε προσληφθεί από τον WHO για να μελετήσει τη φημολογούμενη σχέση ανάμεσα στους αφρικανικούς εμβολιασμούς και την έξαρση του AIDS. Το πόρισμα της έρευνας του ήταν πως όντως υπήρχε στατιστικώς σημαντική σχέση ανάμεσα στις δύο παραμέτρους. Ο σύμβουλος του WHO δήλωσε στον συντάκτη των Times πως «εξαφανίζοντας μια ασθένεια (την ευλογιά), μεταμορφώσαμε μια άλλη (το AIDS)». Στο ίδιο άρθρο, ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον ιό του AIDS, o Robert Gallo δήλωσε πως: «…ο σύνδεσμος ανάμεσα στο πρόγραμμα του WHO (για τον εμβολιασμό κατά της ευλογιάς) και την επιδημία (του AIDS) στην Αφρική είναι μια σημαντική και ενδιαφέρουσα υπόθεση… Εδώ και χρόνια λέω πως η χρήση ζωντανών εμβολίων, όπως αυτό που χρησιμοποιείται για την ευλογιά, μπορεί να ξυπνήσει μια λοίμωξη που βρίσκεται σε νάρκη όπως ο HIV…». Το άρθρο των Times στοιχειοθετεί την υπόθεση AIDS-μαζικών εμβολιασμών ευλογιάς αναφέροντας πως οι αφρικανικές χώρες, που επλήγησαν περισσότερο από το AIDS, ήταν αυτές που συστηματικότερα εμβολιάστηκαν, πως η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής που συμμετείχε στο πρόγραμμα των εμβολιασμών, η Βραζιλία, είναι και η χώρα με τη μεγαλύτερη επίπτωση AIDS στην περιοχή, και πως η Αϊτή έγινε μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη συχνότητα κρουσμάτων, όταν 14.000 Αϊτινοί εμβολιάστηκαν μετά από επισκέψεις τους στην Αφρικανική ήπειρο. Τo εκρηκτικό άρθρo των Times κατέληγε στο συμπέρασμα πως οι μαζικοί εμβολιασμοί κατά της ευλογιάς ήταν πιθανόν αυτοί που πυροδότησαν τον HIV και τον μετέτρεψαν από ένα ακίνδυνο σχετικά ενδημικό παράγοντα του Τρίτου Κόσμου σε παγκόσμιο επιδημιογόνο.

Μια παρόμοια θέση που αποδίδει όμως την εκδήλωση του AIDS σε διαφορετικό αιτιακό παράγοντα, συγκεκριμένα στις δοκιμασίες εμβολίων κατά της πολιομυελίτιδας σε αφρικανικούς πληθυσμούς τις δεκαετίες του 1950 και 1960, αναπτύχθηκε το 1991 από τους δημοσιογράφους Curtis και Hooper. Τόσο ο Curtis όσο και ο Hooper αποδίδουν την αφρικανική επιδημία του AIDS σε εμβόλια κατά της πολυομυελίτιδας, που αναπτύχθηκαν στα νεφρά ή στο αίμα χιμπατζήδων και που επέτρεψαν την μετάβαση του ιού SIV των χιμπατζήδων στους ανθρώπους και την μετάλλαξη του στον HIV.

Αν και οι επιμέρους ερμηνείες διαφέρουν, η σχέση εμβολίων και της επιδημίας του AIDS δείχνει να επαναλαμβάνεται συχνά στη σχετική φιλολογία. Παρά την ευεργετική δράση των μαζικών εμβολιασμών σε σχέση με ορισμένες ασθένειες, η ανοσοτροπική τους δράση μπορεί να κρύβει κινδύνους που δεν έχουν ακόμη επακριβώς εντοπιστεί. Οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται όταν τα εμβόλια είναι «μολυσμένα» με ιούς που προέρχονται από τους οργανισμούς, που έχουν χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή του εμβολίου. Ακόμα και όταν τα εμβόλια είναι απαλλαγμένα από επιμολύνσεις, η μαζική εισαγωγή αντιγόνων που παράγονται από έναν οργανισμό σε έναν διαφορετικό οργανισμό είναι δυνατό να προκαλέσει επικίνδυνους γενετικούς ανασυνδιασμούς και να ευνοήσει τη δημιουργία νέων ασθενειών. Ο ιολόγος Veljko Veljkovic προειδοποιεί ήδη από τη δεκαετία του 1990 για τους κινδύνους που μπορεί να περικλείει η ανάπτυξη εμβολίου κατά του AIDS. Συγκεκριμένα, η γλυκοπρωτείνη του φακέλου (του περιβλήματος δηλαδή) του HIV gp120, μοιάζει με την περιοχή εκείνη των ανοσοσφαιρινών του ανθρώπου που είναι υπεύθυνη για την δέσμευση του αντιγόνου. Τέτοιου τύπου εμβόλια κατά του AIDS μπορούν, σύμφωνα με τον Veljkovic, να επηρεάσουν το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα και να το κάνουν όχι περισσότερο ανθεκτικό, όπως αναμένεται κατά του ιού, αλλά περισσότερο ευάλωτο στον HIV και να επιταχύνουν την ανάπτυξη της νόσου. Ο Veljkovic εξετάζει επίσης το ενδεχόμενο γενετικά ανασυνδιασμένοι ιοί, που περιέχουν την γλυκοπρωτείνη gp120 ή το αντίστοιχο γονίδιο, να οδηγούν στην εμφάνιση καινούργιων παθογόνων, νέων ιών και βακτηρίων με απρόσμενες συνέπειες. Ο ανοσολόγος Geoffrey Hoffman του Bristish Columbia συντάσσεται με αυτή την άποψη. Ένας άλλος ερευνητής, ο Howard Urnovitz, δηλώνει σε σχέση με τα επίδοξα εμβόλια κατά του AIDS πως «…φαίνεται να υπάρχει ένα όριο στην ποσότητα του ξένου υλικού στο οποίο το ανθρώπινο σώμα μπορεί να εκτεθεί πέρα από το οποίο γενετικές βλάβες αρχίζουν να συμβαίνουν και χρόνιες νόσοι ξεκινούν…». Και αναρωτιέται αν «…ξεκινάμε μια διαδικασία, όπου θα εμβολιάζουμε ανθρώπους απέναντι στα ίδια τους τα γονίδια…».

Δρ. Peter Duesberg:Ένας Αιρετικός με Στολή Ιεροεξεταστή
Όλες οι παραπάνω θεωρίες αποδέχονται λίγο πολύ ότι ο βασικός παράγοντας εκδήλωσης του AIDS είναι ο ιός HIV. Υπάρχουν όμως και θύλακες ειδικών επιστημόνων που θεωρούν πως ο HIV δεν είναι υψηλά παθογόνος από μόνος του, πως άλλοι παράγοντες εξωθούν ή επιτρέπουν στον HIV παθολογική δράση ή πως ο HIV δεν βρίσκεται καν ανάμεσα στους αιτιολογικούς παράγοντες του AIDS, πως ο HIV είναι ένας «περιστασιακός» ιός (passenger virus).

Κεντρικό πρόσωπο σ’ αυτή την ομάδα είναι ο Peter Duesberg. O Duesberg είναι ένας εξαίρετος ερευνητής, όπως από το ίδιο το εθνικό ινστιτούτο υγείας των HΠΑ, και μέλος της Εθνικής ακαδημίας Επιστημών. Ο Duesberg είναι από τους «ειδικότερους» ειδικούς στους ρετροϊούς. Και φυσικά, ο ιός HIV είναι ρετροϊός.

Το παράδοξο είναι πως ο Duesberg δείχνει σε κάποια θέματα να είναι πιο σχολαστικός από τους «ορθόδοξους» ερμηνευτές του AIDS. Για δεκαετίες η μικροβιολογία πορευόταν σε σχέση με τα αξιώματα Koch, που επέτρεπαν την ταύτιση των λοιμογόνων οργανισμών ως αιτιακών παραγόντων σε διάφορες νόσους. Τα τέσσερα αυτά κριτήρια που πρέπει οι μικροοργανισμοί να πληρούν ώστε να θεωρούνται αιτιακοί παράγοντες μιας νόσου είναι: α) Ο υποψήφιος για την νόσο μικροοργανισμός πρέπει να υπάρχει σε κάθε περίπτωση της νόσου.

β) Ο υποψήφιος μικροοργανισμός πρέπει να απομονωθεί από τον φορέα της νόσου και να αναπτυχθεί σε καθαρή καλλιέργεια.

γ) Η νόσος πρέπει να αναπαράγεται, όταν μια καθαρή καλλιέργεια του υποψήφιου οργανισμού εισαχθεί σε έναν υγιή δέκτη.

δ) Ο υποψήφιος μικροοργανισμός πρέπει να μπορεί να απομονωθεί εκ νέου από τον δέκτη που πειραματικά μολύνθηκε.

Ο Duesberg θεωρεί ότι ο HIV δεν πληροί κανένα από αυτά τα κριτήρια σε σχέση με το AIDS. Και η επιχειρηματολογία του δεν σταματά στην αδυναμία του HIV να ικανοποιήσει τα αξιώματα Koch. Ο Duesberg αντλεί επιχειρήματα από τον μηχανισμό δράσης των ιών γενικά και των ρετροϊών ειδικότερα, καθώς και από τις στατιστικές που έχουν παραγκωνιστεί για να διασφαλιστεί η «βασιλεία τρόμου» του AIDS.

Συγκεκριμένα, μια από πιο συνηθισμένες δοκιμές ανίχνευσης του HIV ανιχνεύει στην ουσία τα αντισώματα κατά του ιού. Ο ανθρώπινος οργανισμός αναπτύσσει αντισώματα κατά του HIV τους πρώτους κιόλας μήνες από την μόλυνση του. Ο HIV όμως μπορεί να παραμείνει ασυμπτωματικός για δεκαετίες μέχρι τελικά να αναπτύξει παθολογία. Ο Duesberg δηλώνει ότι είναι παράλογο για έναν ιό να αναπτύσσει παθολογία και μάλιστα τέτοιας βαρύτητας όταν ήδη ο οργανισμός-φορέας του έχει αναπτύξει αντισώματα εναντίον του, έχει δηλαδή αναπτύξει κάποια ανοσία και όταν μάλιστα ο HIV παραμένει ανενεργός καθ όλη τη διάρκεια της ανάπτυξης του AIDS. Ένα άλλο από τα επιχειρήματα του Duesberg είναι πως η δραστηριότητα του ιού μέσα στο ανθρώπινο σώμα δεν δικαιολογεί το είδος, την πληθώρα και την ένταση των συμπτωμάτων που του αποδίδονται. Ο ιός HIV υποτίθεται ότι προσβάλλει το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα και ότι αναπαράγεται μέσα στα Τ-κύτταρα, τα κύτταρα δηλαδή που είναι επιφορτισμένα με την αναγνώριση καταστροφή των «εισβολέων». Η δράση του ιού υποτίθεται ότι οδηγεί μακροπρόθεσμα σε δραματική πτώση των CD4 κυττάρων. Ο Duesberg επιχειρηματολογεί ότι ο HIV προσβάλλει τα Τ-κύτταρα σε αναλογία περίπου 1-100, αναλογία που θεωρεί ανεπαρκέστατη σε σχέση με την τελική εικόνα ανοσοκαταστολής που οι ασθενείς του AIDS παρουσιάζουν (αξίζει να σημειωθεί σε αυτό το σημείο πως οι ορθόδοξοι ερμηνευτές του AIDS δεν έχουν να επιδείξουν συγκεκριμένο μηχανισμό της κυττοκτόνου δράσης του ιού). Ο Duesberg θεωρεί πως ισχύει η ακριβώς αντίθετη διαδικασία: Πως ο HIV προσβάλει ήδη άτομα που το ανοσοποιητικό τους σύστημα έχει κλονιστεί, που τα CD4 κύτταρα τους είναι ήδη μειωμένα, με τον ίδιο τρόπο που ευκαιριακές λοιμώξεις εμφανίζονται σε ανοσοκατεσταλμένους οργανισμούς. Ένα άλλο επιχείρημα του Duesberg είναι η επιλεκτικότητα του ιού: αιμοφιλικοί, ναρκομανείς, ομοφυλόφιλοι. Στις επιδημίες οι πληθυσμοί που προσβάλλονται και καταλήγουν ευκολότερα είναι οι «παραδοσιακές» ομάδες υψηλού κινδύνου, παιδιά, υπερήλικες και ήδη εξασθενημένοι οργανισμοί. Στο AIDS παραδόξως δεν παρατηρείται αυτή η κατανομή. O Duesberg και άλλοι ερευνητές θεωρούν πως η υψηλή επίπτωση του AIDS σε αυτές τις ομάδες οφείλεται σε άλλους παράγοντες που προκαλούν στρες στο ανοσοποιητικό τους σύστημα και οδηγούν τελικά σε ανοσοκαταστολή. Για τέτοιου είδους ανοσοτροπική δράση έχουν ενοχοποιηθεί οι πρωτεΐνες του πλάσματος που δέχονται κατά τις συνεχείς μεταγγίσεις οι αιμορροφιλικοί, τα νιτρώδη άλατα (poppers) που κατά συρροή χρησιμοποιούσε η ομοφυλοφιλική κοινότητα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1970, η κατ΄ εξακολούθηση χρήση αντιβιοτικών για την αντιμετώπιση αφροδίσιων νοσημάτων, και τέλος η ίδια η χρήση ναρκωτικών ουσιών, η από κοινού χρήση συριγγών και γενικότερα οι κακές συνθήκες υγιεινής και διατροφής που παρατηρούνται στους ναρκομανείς. Η ερευνήτρια Ελένη Παπαδοπούλου-Ηλιοπούλου θεωρεί πως οξειδωτικοί παράγοντες και όχι ο HIV είναι κυρίως υπεύθυνοι για την κλινική εικόνα που οι ασθενείς με AIDS παρουσιάζουν. Το ρόλο των οξειδωτικών παραγόντων στην εξέλιξη του AIDS αναγνώρισε και ο ίδιος ο Montagnier. Θεωρεί επίσης πως οι διαγνωστικές μέθοδοι ELISA και Western Blot δεν επαρκούν για τον ασφαλή εντοπισμό του HIV καθώς, σύμφωνα πάντα με την ερευνήτρια, τα αντισώματα και αντιγόνα που χρησιμοποιούνται στην περίπτωση του HIV δεν έχει αποδειχθεί ότι αντιστοιχούν στον ιό. Αν η ερευνήτρια έχει δίκιο, τότε δεκάδες χιλιάδες ασθενών έχει διαγνωστεί ψευδώς θετικά ή ψευδώς αρνητικά σε σχέση με τον HIV και δεν υπάρχει ασφαλές διαγνωστικό κριτήριο για τον του HIV.

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, που ο Duesberg άνοιξε, ήταν αυτό της χρήσης του φαρμάκου AZT για την αντιμετώπιση του AIDS. O Duesberg είναι κατηγορηματικός στο ότι το εν λόγω φάρμακο, στη δοσολογία που χρησιμοποιείται είναι επικίνδυνο και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την τελική εικόνα των ασθενών με AIDS. Μιλάει δηλαδή ένα AZT indused AIDS, όπου η χρήση του φαρμάκου AZT στις συνήθεις φαρμακευτικές δοσολογίες του μπορεί να οδηγήσει τον οργανισμό του ασθενή να αναπτύξει εικόνα AIDS. H αλήθεια είναι πως το AZT ήταν ένα αποτυχημένο αντικαρκινικό φάρμακο, που βγήκε από τα ράφια για να καταπολεμήσει το AIDS. Είναι δεδομένο ότι το AZT προκαλεί απώλεια του μιτοχονδριακού DNA (mtDNA) και μια πλειάδα ασθενειών. Ο Duesberg θεωρεί το AZT υπεύθυνο για μια σειρά συμπτωμάτων που σχετίζονται με το AIDS και δεν ερμηνεύονται από το μηχανισμό δράσης του HIV, κυρίως συμπτώματα από το κεντρικό νευρικό σύστημα όπως είναι η άνοια. Το παράδοξο είναι ότι ο HIV σπανίως προσβάλει τους νευρώνες. To AZT όμως διέρχεται του αιματοεγκεφαλικού φραγμού και επιδρά στα νευρικά κύτταρα. Ο Duesberg είναι τόσο πεπεισμένος για τις καταστροφικές επιπτώσεις του AZT στη συνήθη χορηγούμενη δοσολογία του, ώστε χαρακτήρισε τη χρήση του ως γενοκτονία ή ιατρογενή γενοκτονία των ομοφυλοφίλων.

Το Παράδοξο του AIDS Dementia Complex
Αν και ο HIV είναι εξειδικευμένος στο να προσβάλει τα CD4 κύτταρα πολλοί ασθενείς με AIDS εμφανίζουν τόσα πολλά συμπτώματα από το κεντρικό νευρικό σύστημα (αλλά και από το περιφερικό), που ορίζουν πλέον το δικό τους σύνδρομο, το AIDS Dementia Complex (ADC). Το ADC περιλαμβάνει μια σωρεία συμπτωμάτων από το κεντρικό νευρικό σύστημα, όπως περιορισμό της κινητικότητας, άνοια, διαταραχές της συμπεριφοράς, οργανικές ψυχώσεις κ.α.. Η δράση του HIV στο κεντρικό νευρικό σύστημα δεν έχει επακριβώς προσδιοριστεί (όπως άλλωστε δεν έχει διασαφηνιστεί και ο μηχανισμός με τον οποίο ο HIV οδηγεί σε δραματική πτώση των CD4 κυττάρων). Η εισβολή του HIV στα μακροφάγα, τη μικρόγλοια και τα αστροκύτταρα του κεντρικού νευρικού συστήματος καθώς και έμμεσοι μηχανισμοί επίδρασης στο κεντρικό νευρικό σύστημα έχουν ενοχοποιηθεί για τη βαθμιαία έκπτωση των λειτουργιών του. Το παράδοξο είναι πως τα στελέχη του HIV που προσβάλλουν το κεντρικό νευρικό σύστημα είναι διαφορετικά από αυτά που κυκλοφορούν στο αίμα του ίδιου ασθενή και πως υπάρχουν διαφορές των αντιγράφων του HIV, που βρίσκονται σε διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου. Σύμφωνα με την ερμηνεία της θεωρίας που αποδίδει το ADC στον HIV, οι διαφορές στις κατά τόπους κόπιες του HIV οφείλονται σε μεταλλάξεις που προκαλούνται στον ιό από τα διαφορετικά περιβάλλοντα που επικρατούν σε διαφορετικά διαμερίσματα του εγκεφάλου.

To ADC ανοίγει μια καινούρια διάσταση στην εικόνα που αρχικά είχαμε για τον HIV: Ο HIV δεν προσβάλει μόνο το ανοσοποιητικό αλλά και το κεντρικό νευρικό σύστημα και έχει τη δυνατότητα να μεταλλάσσεται κάτω από τις πιέσεις του κυτταρικού περιβάλλοντος σε ένα διάστημα μικρότερο των πέντε χρόνων! Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων εμφανίζει μια πρωτόγνωρα πολυδύναμη νόσο, έναν μικροσκοπικό εφιάλτη που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί σε όλα τα επίπεδα δράσης του. Πράγματι, αν και τα κοκτέιλ αντιρετροϊκών φαρμάκων (ΗΑΑRT’s), που χρησιμοποιούνται σήμερα για την αντιμετώπιση του AIDS έχουν να δείξουν κάποια θεαματικά αποτελέσματα, το ADC παραμένει μια παράμετρος του AIDS που δεν έχει αντιμετωπιστεί στο σύνολο της. Η αλήθεια είναι πως τα φαρμακευτικά κοκτέιλ μπορούν να βλάψουν τον εγκέφαλο αυξάνοντας τη διαπερατότητα του ενδοθηλίου του. Το AZT, το πρώτο εγκεκριμένο για την αντιμετώπιση του AIDS αντιρετροϊκό, διαπιστωμένα προκαλεί απώλεια του μιτοχονδριακού DNA του οργανισμού και προσβάλει ιστούς με αυξημένες ενεργειακές απαιτήσεις προκαλώντας εγκεφαλομυοπάθεια, αναιμία και καταστολή του μυελού των οστών. Αν ανατρέξει τώρα κάποιος στην επίπτωση του ADC σε διαφορετικές περιοχές του πλανήτη θα ανακαλύψει πως στον Δυτικό κόσμο το 10% των ασθενών με AIDS εμφανίζουν ADC, ενώ στην Ινδία όπου η φαρμακευτική αγωγή σπανίζει μόλις το 1%-2% των ασθενών με AIDS παρουσιάζει ADC. Μήπως το παράδειγμα της Ινδίας υποδεικνύει ότι η φαρμακευτική αγωγή και όχι ο HIV σχετίζεται με την εμφάνιση του ADC;

Επιστήμονες που Ακολούθησαν την «Αίρεση» Duesberg
Η «αίρεση» Duesberg οδήγησε σε αναθεώρηση της ίδιας της επιστημονικής του αξίας. Προσκλήσεις από πανεπιστήμια άρχισαν να αποσύρονται, συνάδερφοι του (ανάμεσα τους και ο πρώην συνεργάτης του Duesberg, o Robert Gallo, o άνθρωπος που μαζί με τον Montagnier ευθύνεται για την ανακάλυψη του HIV και την αιτιολογική σύνδεση HIV-AIDS) άρχισαν να μιλούν απαξιωτικά για αυτόν. Ο Duesberg, ερχόμενος σε σύγκρουση με το κατεστημένο του AIDS και τις παχυλές ερευνητικές επιδοτήσεις του, περιθωριοποιήθηκε εν ριπή οφθαλμού, και από πρίγκιπας έγινε βάτραχος.

Παρά την παραδειγματική περιθωριοποίηση Duesberg, κάποιοι ερευνητές αποφάσισαν πως οι θέσεις του άξιζαν, αν μη τι άλλο, περαιτέρω διερεύνηση. Άνθρωποι που παρά τους τίτλους τους δεν ξέχασαν ότι η Επιστήμη και η επιστημονική μεθοδολογία είναι πάνω από τους επιστήμονες και τη φήμη τους, νομπελίστες του κύρους του Kary Mullis και του Walter Gilbert αμφισβήτησαν την μονοπαραγοντική ερμηνεία του AIDS. H περίπτωση του Mullis έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού είναι αυτός που ανακάλυψε τη δοκιμή PCR (Polymerase Chain Reaction), ενός τεστ που χρησιμοποιείται για τον εντοπισμό του HIV. Το παράδοξο είναι πως, εκτός από τον νομπελίστα Mullis, υπάρχουν και άλλοι ερευνητές που η δουλειά τους χρησιμοποιείται σήμερα για τη διάγνωση ή τη θεραπεία του AIDS και που αμφισβητούν την ορθόδοξη ερμηνεία του: Ο David Rasnick συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη των αναστολέων πρωτεάσης (Protease Inhibitors, PI’s), μιας κατηγορίας ουσιών που χρησιμοποιούνται ευρύτατα στους φαρμακευτικούς συνδυασμούς για τη θεραπεία του AIDS και ο Rodney Richards έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των πρώτων διαγνωστικών τεστ για το AIDS. Ο Rasnick θεωρεί ότι τα οφέλη της θεραπείας του AIDS με αναστολείς πρωτεάσης (στην ανάπτυξη των οποίων ο ίδιος συνέβαλε) δεν ισοσκελίζουν τους κινδύνους. O Richards πάλι είναι πεπεισμένος ότι τα διαγνωστικά τεστ για τον HIV δεν είναι ασφαλή και ότι ίσως οδηγούν σε λανθασμένα αποτελέσματα. Τις δύο παραπάνω θέσεις υποστηρίζει σθεναρά η Ελένη Παπαδοπούλου-Ηλιοπούλου. Όλοι οι παραπάνω επιστήμονες θεωρούν ότι η αιτιακή σχέση HIV-AIDS δεν έχει αποδειχθεί.

Ένα σημείο που πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί είναι πως το AIDS ορίζεται ως «σύνδρομο». Δεν είναι μια συγκεκριμένη, καλά ορισμένη νόσος, αλλά μάλλον ένα σύνολο καταστάσεων που υπάγεται σε μια κοινή ονομασία. Το AIDS περιλαμβάνει πληθώρα (περίπου τριάντα) παλαιών νοσολογικών οντοτήτων (φυματίωση, πνευμονοκύστης Carinii, άνοια, απώλεια βάρους, σάρκωμα Kaposi, λεμφώματα, τοξοπλάσμωση και άλλες παρασιτιάσεις κ.λ.π.). Ο Duesberg και άλλοι ερευνητές θεωρούν ότι ο WHO, στην αγωνία του να συντηρήσει το μύθο της καταιγιστικής επιδημίας, ξεχειλώνει όλο και περισσότερο τον ορισμό του AIDS, έτσι ώστε όλο και περισσότερες περιπτώσεις να ταξινομούνται στις στατιστικές του WHO ως περιστατικά AIDS. Η πολιτική αυτή του WHO οδήγησε πρόσφατα στον εκτοπισμό της φυματίωσης και την πρωτοκαθεδρία του AIDS στην ιεραρχία των θανάσιμων ασθενειών. Ο Duesberg αμφιβάλει για το αν υπάρχει έστω και μια ασθένεια που παρουσία HIV αντισωμάτων δεν θα διαγνωσθεί ως AIDS. Θεωρεί επίσης ότι, κυρίως στην περίπτωση του αφρικανικού AIDS, παλιές, «ενδημικές» της Αφρικής παθήσεις, τοποθετούνται σκόπιμα στην συμπτωματολογία του AIDS για να μεγεθύνουν τεχνητά την επίπτωση του AIDS.

«Δεν Υπάρχει AIDS. Είναι Κάτι που Έχει Εφευρεθεί…»
Τον Οκτώβριο του 1993 στους κυριακάτικους London Times δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη με το ζεύγος Krynen. Οι Krynen είναι επικεφαλείς σε έναν πολυάνθρωπη ανθρωπιστική οργάνωση στην επαρχία της Τανζανίας Κανγκέρα. Όταν οι Krynen πρωτοπήγαν στην Τανζανία το 1989, ήταν πεπεισμένοι πως η Καγκέρα βρισκόταν στα πρόθυρα μιας τρομερής επιδημίας. Η εμπειρία που απέκτησαν δουλεύοντας στην Καγκέρα τους οδήγησε σε ριζική αναθεώρηση των αρχικών τους απόψεων. Με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσαν πως οι ιθαγενείς, είτε είχαν διαγνωστεί ως οροθετικοί (ως φορείς του AIDS) είτε όχι, υπέφεραν λίγο πολύ από τις ίδιες παθήσεις και πως ανταποκρίνονταν εξίσου καλά στις συμβατικές αγωγές. Αυτές οι εμπειρικές διαπιστώσεις οδήγησαν τον Philippe Krynen να δηλώσει ευθέως: «Δεν υπάρχει AIDS. Είναι κάτι που έχει εφευρεθεί. Δεν υπάρχει επιδημιολογική βάση για αυτό, για μας δεν υπάρχει.». Όσο συγκινητική και πειστική και αν είναι η μαρτυρία Krynen, προσωπικές εμπειρίες δεν συγκροτούν Επιστήμη.

Υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες και στατιστικές και παγκόσμιοι οργανισμοί για αυτό το ρόλο όπως ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών. Με βάση αυτές τις συλλογικότητες διαμορφώνεται και ελέγχεται η Επιστήμη. Έτσι αποφεύγονται οι παρανοήσεις που συμβαίνουν σε ατομικό επίπεδο, μέσα από πολλαπλά φίλτρα εξειδίκευσης. Όσο αυξάνει το εύρος της καταγραφής τόσο μειώνεται σφάλματα ατομικών παρατηρήσεων. Γιατί όμως τότε, όπως περιγράφεται σε δημοσίευμα της Ουάσινγκτον Ποστ: «…Οι κορυφαίοι επιστήμονες του AIDS του ΟΗΕ σκοπεύουν να αναγνωρίσουν αυτή τη βδομάδα πως εδώ και πολύ καιρό έχουν υπερεκτιμήσει τόσο το μέγεθος όσο και τη διαδρομή της επιδημίας, που τώρα πιστεύουν ότι επιβραδύνεται εδώ και μια δεκαετία;» Οι τελευταίες εκτιμήσεις τοποθετούν τον αριθμό των ετησίων νέων HIV λοιμώξεων στα 2,5 εκατομμύρια, μείωση της τάξης του 40% σε σχέση με τις περσινές εκτιμήσεις. Περίπου 33 εκατομμύρια ασθενείς παγκοσμίως είναι η εκτίμηση για το 2007, όταν η αντίστοιχη του προηγούμενου έτους ήταν 40 εκατομμύρια με ανοδική τάση… Κάποιοι ερευνητές θεωρούσαν για χρόνια πως οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ διόγκωναν την έκταση της επιδημίας για να μπορέσουν να αντλήσουν πολιτική και οικονομική στήριξη… Η Helen Epstain δήλωσε πως «υπάρχει μια τάση για τεχνητή δημιουργία συναγερμού γύρω από το AIDS που βόλευε μάλλον μια ατζέντα για συγκέντρωση κονδυλίων… Ελπίζω πως αυτά τα νέα νούμερα θα μας βοηθήσουν να δούμε τα πράγματα περισσότερο ρεαλιστικά». Ποιοι οι λόγοι για αυτή τη διόγκωση;

Στο δημοσίευμα αναφέρεται πως «…ανάμεσα στους λόγους είναι η μεθοδολογία… Ο αρμόδιος φορέας του ΟΗΕ για το AIDS (UNAIDS), που βρισκόταν υπό τη διεύθυνση του Βέλγου επιστήμονα Peter Piot από την αρχή της ίδρυσής του, το 1995, υποστήριζε θερμά την αύξηση των κονδυλίων για το την καταπολέμηση της επιδημίας. Την προηγούμενη δεκαετία, το χρηματικό ποσό που δαπανήθηκε παγκοσμίως για το AIDS αυξήθηκε κατά 30 φορές φτάνοντας περίπου στα 10 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Αλλά εξαιτίας του τρόπου που επέλεξε του στην ανίχνευση της επέκτασης της επιδημίας και στην κατάρτιση στρατηγικών για την καταπολέμησή της, ο UNAIDS δέχτηκε κριτική και κατηγορήθηκε από κάποιους πως είχε πολιτικοποιηθεί και δεν ήταν πλέον επιστημονικά σθεναρός».

Για χρόνια, οι αναφορές του UNAIDS σκιαγραφούσαν μια επιδημία που απειλούσε να ξεσπάσει πέρα από το επίκεντρο της, στη νότια Αφρική, για να δημιουργήσει εκτεταμένες ασθένειες και θανάτους σε άλλες χώρες. Μόνο στην Κίνα, μια αναφορά προειδοποίησε πως οι HIV λοιμώξεις θα έφταναν στα 10 εκατομμύρια μέχρι το τέλος της δεκαετίας από το 1 εκατομμύριο που ήταν το 2002. Ο Piot έγραφε προσωπικούς προλόγους σε τέτοιου τύπου αναφορές προειδοποιώντας με τη σειρά του για τους κινδύνους της απάθειας, ισχυριζόμενος π.χ το 2006 πως «η πανδημία και το τίμημα της ξεπερνούν κα τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις». Αλλά ήδη, αρκετά χρόνια νεώτερων και περισσότερο ακριβών μελετών, τεκμηρίωσαν επαρκώς πως τα εργαλεία του UNAIDS για τη μέτρηση και την πρόβλεψη της πορείας της επιδημίας ήταν ελαττωματικά… «Οι αναθεωρήσεις επηρεάζουν όχι μόνο τα παρόντα νούμερα αλλά παρελθοντικά. Μια αναφορά του 2002 για παράδειγμα, τοποθέτησε το συνολικό αριθμό των HIV κρουσμάτων στα 42 εκατομμύρια όταν ο πραγματικός αριθμός εκείνη την περίοδο σύμφωνα με τη νέα αναφορά ήταν 30 εκατομμύρια». Πέρα από την Αφρική, το AIDS είναι πιο πιθανό να συγκεντρώνεται ανάμεσα σε ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι, οι ενδοφλέβιοι χρήστες ναρκωτικών και όσοι παρέχουν επ’ αμοιβή σεξουαλικές υπηρεσίες.

Επί σειρά ετών οι αντιφρονούντες του AIDS ωρυόντουσαν για κακή λήψη και επεξεργασία των στατιστικών δεδομένων. Και από ότι φαίνεται είχαν δίκιο. Όχι μόνο ήταν τα νούμερα λάθος, αλλά και η μεθοδολογία ήταν εσφαλμένη και πιθανώς επηρεασμένη από πολιτικοοικονομικές σκοπιμότητες. Δισεκατομμύρια που στραγγίστηκαν από τις κοινωνίες για να υψωθούν αυτοσχέδια φράγματα που θα προστάτευαν από το μεγάλο παλιρροϊκό κύμα της επερχόμενης πανδημίας, εκατομμύρια άνθρωποι που έζησαν τον πανικό μιας «ύποπτης» επαφής, χιλιάδες άνθρωποι που έζησαν τη φρίκη της λανθασμένα θετικής διάγνωσης –ποιος θα κληθεί για να του αποδοθούν οι ανάλογες ευθύνες; Μάλλον κανείς. Όπως κανείς δε θα επιβραβεύσει αυτούς που μιλούσαν για σκόπιμη στατιστική διόγκωση. Δεκαετίες σεξουαλικής και κοινωνικής δεισιδαιμονίας για να μας πουν μια μέρα πως μάλλον η επιδημία είχε εξαρχής αυτοπεριοριστεί στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Μάλλον, γιατί πάντα εκεί βρισκόταν κατά κύριο λόγο, γιατί ήταν «ενδημική» και γιατί η «πανδημοποίηση» της ήταν ένα στατιστικό τρικ λαίμαργων για κονδύλια και δόξα εφήμερη φήμη ανθρώπων. Αν λοιπόν η στατιστική του AIDS είναι λανθασμένη, τι ακριβώς συμβαίνει με τη βιολογία του;

Η Μεγάλη Εικόνα του HIV

Ας παραδοθούμε στην γοητεία της υπεραπλουστευτικής υπόθεσης πως ο HIV είναι η αιτία του AIDS. Πως άραγε μοιάζει αυτός ο πολυμήχανος ιός; Μέχρι τώρα η δομή του έχει περιγραφεί ως σφαιρική, και πιο πρόσφατα ως εικοσαεδρική. Το να απαθανατίσουμε αυτόν τον ιό σε φιλμ αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολο. Όταν το δοκίμασε ο Montagnier το 1983 περιέγραψε το εγχείρημα του ως «ρωμαϊκή προσπάθεια». Εικοσιτρία χρόνια μετά, το 2006, μια αγγλογερμανική ομάδα κατέφερε ένα μεγάλο επίτευγμα: συνέθεσαν την πλήρη τρισδιάστατη εικόνα του HIV συνδυάζοντας χιλιάδες «φωτογραφίες» του. Ήταν ένα ακόμη εξαιρετικά δύσκολο και φιλόδοξο επιχείρημα. Για ποιο λόγο όμως; Ο Stephen Fuller, της Οξφόρδης που συμμετείχε στην ομάδα είπε χαρακτηριστικά στο BBC: «Με ρωτάτε αν μπορώ να σας δείξω τη δομή του HIV και εγώ σας απαντώ, ποια από όλες…O HIV είναι ποικιλόμορφος. Η διάμετρος μιας μορφής μπορεί να είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από μια τη διάμετρο μιας άλλης».

Ποια από όλες; Ώστε δεν υπάρχει σταθερή μορφολογία για τον ιό. Και ίσως αυτό να μην είναι τόσο ασυνήθιστο για τους ιούς, αλλά και πάλι η μορφολογία είναι πολύ σημαντική για τον ταξινομία. Οπότε, για να κρατήσουμε μια υπόθεση, πετάμε και την ταξινομία, όπως περιφρονώντας και τα κριτήρια του Koch πετάξαμε και την μικροβιολογία. Όσο για την επιδημιολογία, αυτή την παροπλίσαμε προ καιρού με την εσφαλμένη μεθοδολογία. Τι έχει μείνει λοιπόν από την Επιστήμη; Ή μήπως ο μικροσκοπικός θεών των εξαιρέσεων, ο HIV δεν χρειάζεται την Επιστήμη αλλά τη μεταφυσική για να ερμηνευτεί. Τι κάναμε λοιπόν τόσα χρόνια εκτός από το να καταστρατηγούμε την επιστήμη; Πως ανακουφίσαμε τους ασθενείς του AIDS; Τους δώσαμε περισσότερο χρόνο ζωής. Ναι, πόσο ποιοτικός ήταν όμως;

«Δεν θα Χορηγήσω Θανατηφόρο Φάρμακο σε Κανένα»: Ιπποκρατικός όρκος

Ξεκινώντας την έρευνα πάνω στο AIDS ήμουν πολύ επιφυλακτικός. Ο καθένας έχει τις απόψεις του, αλλά όταν αυτές αρχίζουν να έχουν κόστος πάνω στους άλλους… σκεφτόμουν «κι αν ενθαρρύνω έστω έναν ασθενή του AIDS να μην πάρει μια πιθανόν σωτήρια αγωγή και καταλήξει; Τότε τι;» Οι επιφυλάξεις μου δε με έχουν αφήσει αλλά τώρα αντιλαμβάνομαι ότι με τύφλωσαν σε αυτονόητα πράγματα: την ακριβή σχέση των αναστολέων αντίστροφης τρανσκριπτάσης (RTI’s) και της AIDS άνοιας (ADC)

Ένα από τα πλεονεκτήματα των φαρμάκων RTI’s υποτίθεται ότι είναι η εξειδίκευση τους. Στοχεύουν σε ένα ένζυμο που είναι κρίσιμο για τη δραστηριότητα του ιού. Μαντέψτε τι όμως: το ένζυμο αυτό δε βρίσκεται μόνο στους ρετροιούς, αλλά είναι απαραίτητο για (ανθρώπινα) κυτταρικά οργανίδια. Τα κυτταρικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, τα μιτοχόνδρια, χρησιμοποιούν το ίδιο ένζυμο και είναι ίσως η πιο σημαντική εστία, όπου τα RTI’s μπορούν να προκαλέσουν βλάβες που με τον καιρό μπορούν να εκδηλωθούν ως οργανικές ή συστηματικές. Τα μιτοχόνδρια φέρουν το δικό τους DNA και καθώς δεν καλύπτονται από τους μηχανισμούς επιδιόρθωσης βλαβών που ο πυρήνας διαθέτει είναι πολύ πιο ευαίσθητα σε αυτές. Η σπάνια και συνήθως θανατηφόρα ηπατική στεάτωση που οφείλεται σε ιατρογενή μιτοχονδριακή βλάβη έχει περιγραφεί ενδελεχώς. Η λιποδυστροφία είναι μια άλλη «ευγενική χορηγία» των RTI’s. Η αθροιστική μυοσκελετοπάθεια επίσης έχει αποδοθεί σε φάρμακα του AIDS. Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό είναι όμως η πιθανή επίπτωση των RTI’s στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα. Η AIDS-εγκεφαλοπάθεια, περιφερική νευροπάθεια,-μυελοπάθεια, όλες οι καταστάσεις που έχουν αποδοθεί σε άμεση ή έμμεση δράση του HIV χωρίς ποτέ να έχει διακριβωθεί ακριβής μηχανισμός, όλες αυτές οι καταστάσεις έχουν τους «σωσίες» τους σε ιατρικές καταστάσεις που η παθογένεσή τους οφείλεται σε μιτοχονδριακές βλάβες ή δυσλειτουργίες.

Μια ακόμη μικρή μα εξόχως συναρπαστική λεπτομέρεια της AIDS-εγκεφαλοπάθειας (ADC) είναι ότι αυτή περιγράφεται ως όψιμη ασθένεια-σύμπτωμα του AIDS. Από την άλλη, η επίπτωση και η επικινδυνότητα της ADC είναι μεγαλύτερη στα παιδιά. Εκδήλωση όψιμου AIDS ακόμη και στα νεογνά; Μια πιθανή λογική οδός ξεκινά από το γεγονός ότι τα παιδιά κληρονομούν απευθείας το μιτοχονδριακό DNA από τη μητέρα τους. Αν υπάρχει ένας παράγοντας που προκαλεί βλάβη στο μητρικό μιτοχονδριακό DNA, υπάρχει πιθανότητα το παιδί να πάρει το δυσλειτουργικό μιτοχόνδριο. Και τα RTI’s μπορούν να το κάνουν αυτό στη μάνα, κατά συνέπεια και στο παιδί. Τότε γιατί είναι όλοι τόσο πρόθυμοι να αποδώσουν το παιδικό ADC στην άγνωστη παθoγένεια του HIV και όχι στην ιατρογενή AIDS- μιμούμενη δράση των RTI’s. Προς τι και γιατί οι εμμονές όταν τα RTI’s μπορούν να προκαλέσουν ένα μεγάλο φάσμα από τα συμπτώματα-ασθένειες του AIDS που καλούνται να θεραπεύσουν; Και πως και ποιος θα κάνει τη διαφοροδιάγνωση ανάμεσα σε τόσο συγγενικές παθολογίες, και ποιος και πως θα επιλέξει το κατάλληλο θεραπευτικό σχήμα που πρέπει να ακολουθηθεί;



Πέρα Από τον Duesberg
Ο Duesberg παρουσίασε σαν παράδειγμα ενός μη-HIV (A)IDS, μια άλλη ανοσοανεπάρκεια ονόματι ιδιοπαθή CD4 λεμφοκυττοπενία (ICL). Υπήρχε όμως μια ανακολουθία μεταξύ AIDS και ICL. Στο AIDS παρουσιάζεται αυξημένη αναλογία CD8/CD4, στο ICL όχι. Ο πραγματικά σπουδαίος επιστήμονας υπέπεσε σε ένα μεθοδολογικό ατόπημα χαρακτηριστικό της κοντόφθαλμης προσέγγισης τύπου Gallo: Αν υπάρχει μια ανεπάρκεια στα CD4+ κύτταρα τότε το πρόβλημα πρέπει να βρίσκεται μέσα σε αυτά τα κύτταρα, έτσι δεν είναι; Τι πιο προφανές. Ότι σκοτώνει τα κύτταρα, βρίσκεται μέσα στα κύτταρα… Έτσι δομήθηκε και η υπόθεση του ιού. Αλλά στην απέραντη πολυπλοκότητα του ανοσοποιητικού, ενός συστήματος σχεδιασμένου να αντιδρά με το εσωτερικό και το εξωτερικό περιβάλλον, τόσο εστιακές αιτιότητες δεν είναι αυταπόδεικτες.

Ένα ουσιαστικό στοιχείο του ανοσοποιητικού είναι το σύμπλεγμα μείζονος ιστοσυμβατότητας (MHC), ένα σύστημα μορίων που φέρονται στην επιφάνεια κάποιων κυττάρων και ορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ανοσοποιητική δράση, τη χημική αναγνώριση και την ανοσολογική απάντηση. Σε μια σπάνια κατάσταση υγείας που ονομάζεται MHC II ανεπάρκεια, επάγεται ανεπάρκεια των CD4+ κυττάρων, όπως συμβαίνει στο AIDS. Και όπως και στο AIDS, οι ασθενείς είναι επιρρεπείς και ευάλωτοι σε ευκαιριακές λοιμώξεις. Παράλληλα, η αναλογία CD8/CD4 είναι αυξημένη, όπως και στο AIDS.

Η έκφραση των μορίων του MHC II, εξαρτάται όχι μόνο από τα αντίστοιχα γονίδια αλλά επιπροσθέτως και από 4 άλλα ρυθμιστικά γονίδια. Ένα από αυτά κωδικοποιεί για ένα ρυθμιστή που ονομάζεται Ciita και είναι κεφαλαιώδους σημασίας για το MHC. Τώρα ο HIV έχει τα δικά του τρυθμιστικά γονίδια. Δύο από αυτά είναι τα TAT και NEF. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η NEF πρωτείνη του HIV αναστέλλει τη λειτουργία του ανθρώπινου MHC II και ότι ο TAT «ρυθμιστής» του HIV αναστέλλει τον ανθρώπινο CIITA «ρυθμιστή» και το αντίστροφο. Ο HIV δεν είναι ένας απλός φονιάς κυττάρων. Είναι ένας εκπαιδευμένος δολοφόνος με γνώσεις ακαδημαϊκού επιπέδου. Γνωρίζει το ανοσοποιητικό καλύτερα από τους ειδικούς. Το φάσμα δράσης του είναι απλά αδιανόητα περίπλοκο. Μήπως όμως αυτό που τόσα χρόνια παρακολουθούμε δεν είναι οι ιδιαιτερότητας και η πολυπλοκότητες ενός ρετροϊού αλλά οι ιδιαιτερότητες και οι πολυπλοκότητες του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος; Αλλά υπάρχει ένας ιός έτσι δεν είναι; Τον απομόνωσαν, τον φωτογράφισαν, τον βάπτισαν, υπάρχει δεν μπορεί να μην υπάρχει.

Φυσικά. Όταν ο Montagnier επιχείρησε να απομονώσει τον ιο-φονια, μια από τις αρχικές του ανησυχίες ήταν οι ενδορετροϊοί (ΕΡΙ), ότι το RNA που έψαχνε μπορεί να ανήκε σε ρετροϊούς κάποτε μολυσματικούς οι οποίοι πριν από χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια ενσωματώθηκαν στο ανθρώπινο γονιδίωμα και μετά από αλλεπάλληλες μεταλλάξεις έγιναν ανενεργοί. Οι ΕΡΙ είναι πλέον ακίνδυνοι –γενετικοί χαμίνια που αποτελούν το 5-8% του ανθρώπινου γονιδιώματος. Ο Montagnier γρήγορα απέρριψε την ιδέα των ΕΡΙ γιατί ακριβώς ήταν ανενεργοί, πόσο μάλλον τοξικοί και μολυσματικοί. Αλλά αυτό ήταν ένα πρωθύστερο σχήμα. Έψάχναν για κάτι το τοξικό και μολυσματικό μέσα στα CD4 για να εξηγήσουν το AIDS, αλλά όπως επιδεικνύεται από το παράδειγμα της MHC II ανεπάρκειας και τις αλληλεπιδράσεις TAT, NEF, CIITA και MHC, κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο, ίσως ούτε καν χρήσιμο. Τα κριτήρια Koch έπρεπε να τηρηθούν και ο υποτιθέμενος ιός έπρεπε να είχε απομονωθεί πριν του χρεώσουν τοξικότητα και μολυσματικότητα. Αλλά δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Οι ενδορετροιοί απορρίφτηκαν επειδή ήταν ανενεργοί, μη μολυσματικοί και μη τοξικοί. Ή μήπως είναι; Η έρευνα υποδεικνύει ότι: «εκφράσεις αλληλουχιών αντίστροφης τρανσκριπτάσης σε ανθρώπινους ιστούς μπορεί να έχουν βιολογικές συνέπειες. Οι περιγραφόμενες αλληλουχίες είναι παρόμοιες με στοιχεία που προκαλούν καρκίνωμα και ανοσοτροπικά σε ποντίκια. Παραμένει να φανεί το αν και κατά πόσο ανθρώπινες αλληλουχίες έχουν τέτοιες λειτουργίες». Και οι φωτογραφίες, οι φωτογραφίες με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο; Οι φωτογραφίες δείχνουν κάτι, δεδομένο, αλλά είναι ιικά σωματίδια;



Ο HIV Αξιοποιεί την Εξωσωματιακή Οδό Απελευθέρωσης
Μια νέα υπόθεση για το πως ο HIV εξέρχεται από το κύτταρο κερδίζει έδαφος: προτείνει ότι ο HIV αξιοποιεί την εξωσωματιακή οδό απελευθέρωσης: Τα εξωσωμάτια είναι νανοσκοπικά κυστίδια που σχηματίζονται από την κυτταρική μεμβράνη του ίδιου του κυττάρου για να απελευθερωθούν τελικά προς το εξωκυττάριο περιβάλλον, μεταφέροντας χημικά μηνύματα, είτε μέσω του περιεχόμενου τους είτε μέσω των πρωτεϊνών επιφανείας τους. Μπορούν να περιέχουν επίσης μόρια MHC και να προκαλούν ανοσολογική ρύθμιση. Το εξωσωμάτια είναι μια καινούρια για μας μέθοδος διακυτταρικής επικοινωνίας και ανοσολογικής ρύθμισης. Μπορεί να μεταφέρουν επίσης mRNA και μικροRNA, το επονομαζόμενο εξωσωματιακό δορυφορικό RNA το οποίο μπορεί να παρέμβει στην πρωτεϊνοσύνθεση των κυττάρων «στόχων». Η εξωσωματιακή οδός απελευθέρωσης προτάθηκε από τους Hildreth, Gould and Booth γιατί διαρκώς έρχονταν αντιμέτωποι με πολυπληθείς παρατηρήσεις που δεν ταίριαζαν σε καμιά περίπτωση με τα υπάρχοντα μοντέλα της HIV βιολογίας. Ο ίδιος ο Hildreth περιγράφει χαρακτηριστικά πως: «Τόσες πολλές πτυχές της ρετροιικής βιολογίας… δεν έχουν συμφιλιωθεί με τα δεδομένα που είμαστε υποχρεωμένοι να αποκτήσουμε μια ευρύτερη οπτική… Ένα μεγάλο μέρος όχι μόνο της δουλειάς μας αλλά και άλλων έχει δείξει ότι η βιολογία του HIV είναι πιο πολύπλοκη από αυτό που θα περίμενε κανείς με βάση τα γονίδια του ιού. Επιπλέον, ένας μεγάλος αριθμός πρωτεϊνών του ξενιστή που σχετίζονται με τον ιό, υποδεικνύει πως ο HIV πιθανώς αξιοποιεί ένα κυτταρικό μονoπάτι για τη βιογένεση και την απελευθέρωση του. Πρόσφατα ένας αριθμός ερευνητών έχουν δείξει ότι οι gag πρωτεΐνες των ρετροϊών αλληλεπιδρούν ευθέως με πρωτεΐνες του ξενιστή που συμμετέχουν στη δημιουργία, το σχηματισμό και τη μεταφορά όψιμων ενδοσωματίων. Επιπρόσθετα, η εκβλάστηση του HIV στα μακροφάγα συμβαίνει σε μεγάλα διαμερίσματα “φόρτωσης” MHCII ή σε πολυκυστιδιακά σωμάτια (MVBs). Αυτά τα διαμερίσματα χρησιμεύουν ως εστίες για τη δημιουργία εξωσωματίων που έχουν το μέγεθος ιών, σχηματίζονται στα MVBs και εκκρίνονται στο εξωκυττάριο διάστημα…»

«…ο HIV Είναι Ένα Πλήρες Εξωσωμάτιο με Όλη τη Σημασία της Λέξεως…»
Και ιός και εξωσωμάτιο; Γιατί αυτή η διχασμένη προσωπικότητα; Μήπως γιατί έχουμε πατεντάρει τον HIV σαν αιτιακό παράγοντα του AIDS και αρνούμαστε να υπαναχωρήσουμε;

Η υπόθεση του δούρειου εξωσωματίου πήγε ακόμη μακρύτερα, προς την περιοχή του επιστημονικού εξτρεμισμού: προτάθηκε ότι οι ρετροϊοί εξελίχθηκαν από τα ρετροτρανσποζόνια, κινητά στοιχεία του (ανθρώπινου) γονιδιώματος, γενετικοί πλανόδιοι που η μόνη τους λειτουργία φαίνεται να είναι η αυτοαναπαραγωγή γιατί και έχουν χαρακτηριστεί ως «εγωιστικά DNA παράσιτα». Έχουν συνδεθεί με την αιμοροφιλία, τους καρκίνους και ανοσοανεπάρκειες, όλες τους καταστάσεις που σχετίζονται με το AIDS. Ο Hildeth πρότεινε πως μια μετάλλαξη που οδήγησε το RNA ενός ρετροτρανσποζονίου προς την εξωσωματιακή οδό απελευθέρωσης, θα μπορούσε να προσφέρει ένα τρόπο για να ντυθεί το RNA, να εξέλθει από το κύτταρο και να εισέλθει σε ένα άλλο, με λίγα λόγια : ιδού ένας ρετροϊός! Κατά πάσα πιθανότητα αυτό είναι που απομόνωσαν το 1983: ένα εξωσωμάτιο που περιέχει RNA, την ύπαρξη του οποίου εκείνη την εποχή δεν γνώριζαν ούτε καν θεωρητικά.

Αυτός είναι ο λόγος που ο φάκελος του HIV εκφράζει μόρια MHCII. Για αυτό ο ιός εκβλαστάνει. Είναι ουσιαστικά ένα εξωσωμάτιο. Για αυτό το λόγο ποτέ δύο γονιδιώματα HIV δεν είναι τα ίδια για αυτό συνέχεια μεταλλάσσεται, για ποτέ του δεν ήταν μια καλά ορισμένη αυτόνομη ιική οντότητα, για αυτό όταν ρωτάς ειδικούς σαν τον Fuller ποια είναι η δομή του, εκείνοι σου ανταπαντούν με την ερώτηση «ποιον από όλους;» Για αυτό ο ρυθμιστής του HIV TAT ανταγωνίζεται τον ανθρώπινο CIITA, γιατί είναι απλά μια ενδογενής ή αλλογενής παραλλαγή του, για αυτό ο ιός είναι διαφορετικός από πληθυσμό σε πληθυσμό, από άτομο σε άτομο, από όργανο σε όργανο και από κύτταρο σε κύτταρο.

Αυτός είναι ο λόγος που όταν ο Hoffmann εξέθεσε ποντίκια που δεν είχαν προσβληθεί σε κύτταρα άλλων ποντικιών που επίσης δεν είχαν προσβληθεί, πήρε αντισώματα στην gp120 και την p24, «ειδικές του HIV» πρωτεΐνες. Για αυτό όταν ο James Stott προσέβαλε μακάκους με ανθρώπινα μη μολυσμένα T-κύτταρα, παραδόξως έλαβε ανοσολογική απάντηση για το «ξαδερφάκι» του HIV τον SIV.

Τo AIDS φαίνεται να είναι μια ενδογενής ανοσολογική κατάσταση που πυροδοτείται από ενδογενή και ή και εξωγενή ερεθίσματα και περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από θεραπείες που έχουν τη δυνατότητα να μιμούνται-προκαλούν τα συμπτώματα-ασθένειες του. Αυτό μάλλον είναι το AIDS. Αυτή είναι όλη η ιστορία και η μοναδική ίσως ελπίδα που έχουμε για μια αποτελεσματική θεραπεία βρίσκεται στο να εγκαταλείψουμε τις υπεραπλουστεύσεις και τους δογματισμούς.

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ είναι συγγραφέας. Το βιβλίο του Θανάσιμες Θεραπείες, μια μοναδική μελέτη πάνω στο φαρμακευτικό καρτέλ, στα ιατρικά εγκλήματα και στους άγνωστους βιολογικούς πολέμους, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ETRA.

Δηλώσεις πανικού: «Ένας στους πέντε ετεροφυλόφιλους μπορεί να είναι νεκρός στα επόμενα τρία χρόνια», σχόλιο από το σόου της Oprah Winfrey, 18 Φεβρουαρίου 1987.



ΠΗΓΗ