Εκείνη, συγγραφέας, αποφασίζει να υιοθετήσει ανδρική συμπεριφορά προκειμένου να σπάσει τα δεσμά που επέβαλλε στις γυναίκες ο 19ος αιώνας. Εκείνος, αιώνιος ασθενής, μεταφράζει την εξαιρετική ευαισθησία του σε εξαίσια έργα στο πιάνο. Δυο ασυνήθιστοι άνθρωποι και μια ξεχωριστή ιστορία αγάπης που απογειώθηκε στη Μαγιόρκα, στη Μονή της Βαλδεμόσα
Ελάχιστες ευρωπαίες συγγραφείς επικρίθηκαν τόσο πολύ όσο η Ζορζ Σαντ (Γεωργία Σάνδη), ακριβώς επειδή ελάχιστες υπήρξαν τόσο ελεύθερες. Η Ορόρ Ντιπέν (1804-1876), με καταγωγή από τη μεριά του πατέρα της (αν και νόθο παιδί) από τον γάλλο υποστράτηγο Μορίς της Σαξονίας και από τη μεριά της μητέρας της από ένα φτωχό έμπορο πουλιών, παντρεύτηκε όταν ήταν 18 ετών με τον βαρόνο Ντιντεβάν, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Σαγηνευτική, ανήσυχη, με ενδιαφέρον για τις τέχνες και τη λογοτεχνία, ζητήματα που άφηναν παντελώς αδιάφορο τον Καζιμίρ Ντιντεβάν, αποφασίζει ύστερα από εννέα χρόνια συζυγικής συμβίωσης, να εγκαταλείψει τα κτήματά της στο Νοάν, τα οποία είχε κληρονομήσει από τη γιαγιά της και διαχειριζόταν ο σύζυγός της, και να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Μαζί της κουβαλούσε ένα χειρόγραφο που ευελπιστούσε να εκδώσει. Εχοντας υπόψη ότι εκείνη την εποχή η λογοτεχνία και η ελευθερία ελάχιστα αφορούσαν τις γυναίκες, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ένα ανδρικό ψευδώνυμο, μεταμφιεσμένη παράλληλα σε άνδρα.
Ενδεικτικά έργα γυναικών το 19ο αιώνα που επιβεβαιώνουν σχέση με το κίνημα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού:
Ραλλού Σούτζου, Παραίνεσις μητρός προς θυγατέρα (Βενετία, 1819) (κατά το πρότυπο του Avisd’ unemereasafille της MarquiseDeLambert, 1734).
Αικατερίνη Σούτσου, Διάλογοι Φωκίωνος (Ιάσιον, 1819) (κατά το πρότυπο του EritretiensdePhocionsurlerapportdelamoraleaveclapolotique του GabrielBonnotdeMably, 1765).
Αικατερίνη Ράστη, Χαρτοπαίγνιον γεωγραφικόν (Βιέννη, 1816) (κατά το πρότυπο Victor JosephÉtiennedeJouy, Jeudecarteshistoriques).
Μυρτώ Σακελλαρίου, Πατρική αγάπη (Βιέννη, 1818); Της ιδίας, Η πανούργα χήρα (Βιέννη, 1818); Της ιδίας Πάμελα Ύπανδρος (κατά το πρότυπο του CarloGoldoniL’ amorPaterno, Vedova Scalta, Pamela Maritata).
Ευανθία Καΐρη, Συμβουλαί προς τη θυγατέρα μου (Κυδωνίες, 1820) (κατά το πρότυπο Conseilsamafille τουJean-Nicolas Bouilly, 1811), της ιδίας, Νικήρατος. Δράμα εις τρεις πράξεις (Ναύπλιον, 1826).
Βλέπε Paschalis M. Kitromilides, "The Enlightenment and Womanhood: Cultural Change and the Politics of Exclusion," Journal of Modern Greek Studies vol. 1 no. 1 (1983): 39-61.
"«Ελπίζω ότι όσοι εξ' υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της. Εφ ' όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν»."Ιωάννης Καποδίστριας, Δ' Εθνοσυνέλευση (Άργος, 11/7-6/8/1829)
Μαίρη Γριβέα. "Το γυναικείο περιοδικό Ευρυδίκη (1870-1873): προσπάθεια έκφρασης και διαμόρφωσης γυναικείας συλλογικής συνείδησης στο μισό του 19ου αι." Μεταπτυχιακή Εργασία, Ρέθυμνο, 2001.
Η εξέγερση των Κυριών ακολουθεί τα ίχνη μιας κατηγορίας γυναικών μέσα στην οποία αναπτύχθηκε, για πρώτη φορά στα τέλη του 19ου αιώνα, μια φεμινιστική συνείδηση. Εξετάζει τις κοινωνικές συνθήκες ζωής των Ελληνίδων των μεσαίων στρωμάτων, έτσι όπως διαμορφώνεται στα αστικά κέντρα τον 19ο αιώνα, και ιδιαίτερα στην Αθήνα. Διερευνά τους τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες των στρωμάτων αυτών προσπάθησαν να υπερβούν ή να ανατρέψουν τους εξαναγκασμούς της κοινωνικής τους θέσης, πώς επωφελήθηκαν από τον εξευρωπαϊσμό και από τις αντιφάσεις της νέας οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων των φύλων στο πλαίσιο του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, τις διαδρομές που ακολούθησαν για να αναπτύξουν μια αυτόνομη δράση, τις μορφές της γυναικείας υποκειμενικότητας και συνείδησης. Τέλος διερευνά τη δομή και την εξέλιξη της φεμινιστικής συνείδησης, την ανατρεπτική δυναμική και τις αντιφάσεις της σκέψης για την ισότητα των φύλων έτσι όπως αναπτύχθηκε στην κεντρική θεματολογία της Εφημερίδας των Κυριών από το 1887 ώς το 1908.
"Με μια απλή περιπλάνηση στους δρόμους μιας μεγαλούπολης γινόμαστε μάρτυρες ενός τεράστιου πλήθους "χρηστικών" επιγραφικών σημαινόντων (πχ καθοδήγησης, επεξήγησης, διαφήμισης) αλλά και ενός "μη χρηστικού". Τα "μη χρηστικά" είναι εκείνα που δεν έχουν χρηστική αξία για την λειτουργία της πόλης και συνήθως παράγονται από νέους σε συνθήκες "ανομίας". Αυτό το πλήθος των αντιφατιών σημαινουσών εικόνων σε ανταγωνισμό είναι ο χώρος της σύγχρονης εμπορευματοποιημένης πόλης. Το πλέον σύνηθες "μη χρηστικό" σημαίνον που συναντά κανείς σε όλες τις μεγαλουπόλεις του πλανήτη ίσως είναι το graffiti." ...
Diploma Thesis AUTH This study struggles to renegotiate the notion of public space, using as starting point the urban-artistic phenomenon graffiti. It presents the power of these extraordinary marks to operate as channels of communication. Appropriation of the public realm through an illegal, yet existing, activity also poses a question. This sometimes unapproved action recalls on the tapis the existing, yet forgotten, debate about public and private space.
Η Συλλογική Μνήμη ως Πολιτική Διεκδίκησης του Χώρου:
Το παράδειγμα του graffiti
Αντικείμενο της παρούσας ανάλυσης αποτελεί η σχέση συλλογικής μνήμης με την «εξουσιοδοτημένη» ιστορία και το «αέναο παρόν» του μύθου της διαφήμισης. Πιο συγκεκριμένα, ερευνάται πως τα σημάδια του graffiti, κατόπιν της αναγνώρισης τους από άλλους συμμετέχοντες καθίστανται δοχεία συλλογικής μνήμης σε αντίθεση με τα «εξουσιοδοτημένα» μηνύματα (επίσημη τέχνη, διαφημιστικά κοκ.) που επιδιώκουν με κάθε τρόπο την αποψίλωση οποιουδήποτε μνημονικού ίχνους έχει σχέση με την πραγματική ζωή. Αναδεικνύοντας τις συλλογικές απωθήσεις, σκοπός είναι να ανιχνευθεί η ενυπάρχουσα δύναμη των σχεδίων αυτών όχι απλά να τονίζουν τα ίχνη του παρελθόντος αλλά να τα επινοούν, όχι ως τετελεσμένη πραγματικότητα, αλλά ως πεδίο δυνατοτήτων. Η ιδιότυπη αυτή (κωδικοποιημένη) γραφή σε συνάρτηση με τον τελεστικό χαρακτήρα της συλλογικής μνήμης είναι η μέθοδος με την οποία προσεγγίζεται το θέμα.
Note: MSc course Architecture & Technology: A Historical Perspective
Tutor: Dr. Kalafati E.
School and Prison in the Society of Discipline: Graffiti and Tattoo as Indiscipline Signs on Space and Body
This study investigates the relationship between school and prison in morphological and decretory level, as well as the reason why graffiti takes place in schools and why inmate’s body becomes common canvas for tattoos. The aim isn’t to study authority through the dualism authority vs man, but the relationships between men on interpersonal level inside the inner-social structures. As far as graffiti and tattoo are concerned, they are under investigation in order to be seen that these designs have an inherent power to show a discreet and symbolic resistance: an opposition to the micro-nature of authority through a micro-intervention in space or body.
Η Εταιρεία Ελεύθερου Λογισμικου/Λογισμικού Ανοιχτού Κώδικα (ΕΕΛ/ΛΑΚ) http://www.ellak.gr/, καλεί τους εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που επιθυμούν να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις και στα workshops για τη διάδοση και τον εμπλουτισμό της Wikipedia στα Ελληνικά, είτε σαν εισηγητές, είτε σαν συνεργάτες των εισηγητών, να δηλώσουν συμμετοχή στη διεύθυνση: http://goo.gl/gcIe9
Η ΕΕΛ/ΛΑΚ αναγνωρίζοντας την σημασία της διάδοσης και του εμπλουτισμού της Wikipedia στα Ελληνικά, ανέλαβε την πρωτοβουλία να συμβάλλει στην ενδυνάμωση της και στην περαιτέρω αύξηση της Ελληνικής κοινότητας χρηστών, δημιουργών και συντακτών της Wikipedia.
Τα πειράματα "συμμόρφωσης" του Asch, ήταν μία σειρά μελετών που δημοσιεύτηκαν τη δεκαετία του '50, επιδεικνύοντας την δύναμη της συμμόρφωσης στις ομάδες. Γνωστό και ως το "Παράδειγμα του Ας". Στα πειράματα υπό τον Σολομώντα Ας, ζητούνταν από μία ομάδα να πάρει μέρος σε ένα δήθεν "οπτικό τεστ". Στην πραγματικότητα, όλοι οι συμμετέχοντες πλην ενός ήταν συνεργάτες του ερευνητή, και το αντικείμενο της μελέτης ήταν το πως αυτός ο ένας θα αντιδρούσε στην συμπεριφορά των "συννενοημένων" συμμετεχόντων.
Στις παρούσες παραλλαγές γίνεται αναφορά και στο κατά πόσο επηρεάζεται η συμπεριφορά του υποκειμένου από τους παράγοντες της ύπαρξης συνεταίρου ή δυνατότητας ανώνυμης έκφρασης.
.......
O άνθρωπος παρασύρεται από τους άλλους ανθρώπους; Συνήθως αυτό γίνεται. Στην τάξη οι μαθητές, στην δουλειά οι υπάλληλοι, στο σπίτι τα παιδιά. Παρόλο που ξέρουμε πως δεν είναι ορθό ή πως ξέρουμε μια απάντηση πιστεύουμε πως οι πολλοί έχουν δίκιο και εμείς (ο ένας), λάθος. Δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και αφηνόμαστε στο να παρασυρθούμε από το σύνολο.
Αυτό είναι λάθος. Καλύτερα είναι να λέμε την γνώμη μας, την απάντηση, έστω κι αν είναι λανθασμένη παρά να παρασυρόμαστε από τους άλλους. Που ξέρομε; Μπορεί αυτό που θα πούμε να είναι ορθό.
Κι αν είμαστε σίγουροι πως είναι ορθό τότε σίγουρα θα πρέπει να αντιδράσουμε και να πούμε την δική μας γνώμη ή απάντηση.
The man himself can tell you. Here is a direct quote from Stephen Hawking's website:
"In 1980, we changed to a system of community and private nurses, who came in for an hour or two in the morning and evening. This lasted until I caught pneumonia in 1985. I had to have a tracheotomy operation. After this, I had to have 24 hour nursing care. This was made possible by grants from several foundations.
"Before the operation, my speech had been getting more slurred, so that only a few people who knew me well, could understand me. But at least I could communicate. I wrote scientific papers by dictating to a secretary, and I gave seminars through an interpreter, who repeated my words more clearly. However, the tracheotomy operation removed my ability to speak altogether. For a time, the only way I could communicate was to spell out words letter by letter, by raising my eyebrows when someone pointed to the right letter on a spelling card. It is pretty difficult to carry on a conversation like that, let alone write a scientific paper. However, a computer expert in California, called Walt Woltosz, heard of my plight. He sent me a computer program he had written, called Equalizer. This allowed me to select words from a series of menus on the screen, by pressing a switch in my hand. The program could also be controlled by a switch, operated by head or eye movement. When I have built up what I want to say, I can send it to a speech synthesizer. At first, I just ran the Equalizer program on a desk top computer.
"However David Mason, of Cambridge Adaptive Communication, fitted a small portable computer and a speech synthesizer to my wheel chair. This system allowed me to communicate much better than I could before. I can manage up to 15 words a minute. I can either speak what I have written, or save it to disk. I can then print it out, or call it back and speak it sentence by sentence. Using this system, I have written a book, and dozens of scientific papers. I have also given many scientific and popular talks. They have all been well received. I think that is in a large part due to the quality of the speech synthesiser, which is made by Speech Plus. One's voice is very important. If you have a slurred voice, people are likely to treat you as mentally deficient: Does he take sugar? This synthesiser is by far the best I have heard, because it varies the intonation, and doesn't speak like a Dalek. The only trouble is that it gives me an American accent."
Μέσα σε λιγότερες από δεκαπέντε σελίδες ο Ε.Λ. σκιαγραφεί τολμηρά και αιχμηρά μια ομάδα ανθρώπων που όλοι συναντάμε γύρω μας, όχι με στόχο να την λοιδωρήσει ή να την περιφρονήσει αλλά αντίθετα, να της αναγνωρίσει ένα σημαντικότατο ρόλο.
Στο κλασικό αυτό έργο του ο Ε.Λ. ομαδοποιεί τους βλάκες σε μια ενιαία και επικίνδυνη κοινωνική κατηγορία την οποία αποπειράται να καταστήσει αντικείμενο της κοινωνιολογίας. Η μελέτη είναι γραμμένη με χιουμοριστικό ύφος, ωστόσο αυτό το χιούμορ «τσακίζει κόκαλα!» Τελικά, διαβάζοντας τις σελίδες αυτές είναι αδύνατον να μην εντοπίσει κανείς τη συμπεριφορά κάποιου «γνωστού» του και κάποιος πιο άτυχος ίσως… ενίοτε και του εαυτού του.
DE IMBECILLITATE
Τον τίτλο αυτό φέρει η επιστολή με την οποία απευθύνεται ο Ε.Λ. στην «Εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών», το 1941, απαντώντας σε διάφορα σχόλια επί της μελέτης του. Εξίσου σημαντική και «κοφτερή» με την ίδια τη μελέτη, η επιστολή αυτή βάζει τα πράγματα στη θέση τους, παρέχοντας πλήθος επιστημονικών απαντήσεων, αιτιολογήσεων και τεκμηριώσεων στους επικριτές του.
Μερικές από τις θέσεις όπου υπηρέτησε ο Ευάγγελος Λεμπέσης
Στο Πανεπιστήμιο
Καθηγητής της Κοινωνιολογίας στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών (1931), Σχολή Επαγγελματικού Προσανατολισμού (1955)
Στη Ραδιοφωνία
Διευθυντής Τύπου του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών (1946-47), Σχολιαστής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών (1948)
Στη Διοίκηση
Διευθυντής Υπηρεσίας Μελετών της Αγροτικής Τράπεζας (1938-1958), Διευθυντής του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως (Γεν. Δ/νση Τύπου), (1954- 1956).
"Το πνεύμα μου είναι δύστροπο και μελαγχολικό και γλιστράει πάνω απ' τις ευχαριστήσεις που συναντάει, για ν' α δραχτεί και να τραφεί απ' τις ατυχίες σαν τις μύγες που δε μπορούν να σταθούν πάνω σ' ένα σώμα καλά γυαλισμένο και λειασμένο, μα που κάθονται κι αναπαύονται στα δύσκολα κι ανώμαλα μέρη' και σαν τις βδέλλες που ορέγονται και ρουφούν μόνο το κακό αίμα. Εξάλλου, υποχρέωσα τον εαυτό μου να τολμώ να πω ό, τι τολμώ και κάνω, και με πειράζει ακόμα και να βάζω στο νου μου σκέψεις ανομολόγητες. Οι χειρότεροι απ' τους τρόπους μου και τις πράξεις μου δε μου φαίνονται τόσο άσκημοι, όσο μου φαίνεται άσκημο και δειλό να μην τολμώ να τους ομολογήσω. Η δυσκολία για τον καθένα μας είναι η εξομολόγηση, ενώ θα 'πρεπε να 'ναι η πράξη. Θα τολμούσες ευκολότερα να λαθέψεις, αν δε σε συγκρατούσε κάπως το κουράγιο που θα χρειαζόταν για να ομολογήσεις. Αυτός που θα 'ταν υποχρεωμένος να τα πει όλα, θα 'χε ακόμα υποχρέωση να μην κάνει τίποτα απ' ό, τι είναι αναγκασμένος να κρατήσει κρυφό. Ο Θεός να δώσει αυτή η ελευθεροστομία μου να οδηγήσει τους ανθρώπους μας στην ελευθερία, πάνω απ' αυτές τις δειλές και προσποιητές αρετές που γεννιούνται απ' τις ατέλειές μας, και να μπορέσει να τους τραβήξει ως το σωστό δρόμο, έστω κι αν πρόκειται να με νομίσουν για χωρίς μέτρο άνθρωπο. Πρέπει να βλέπεις το κουσούρι σου και να το σπουδάζεις, για να μπορείς να το εκφράσεις. Όσοι το κρύβουν απ' τους άλλους, το κρύβουν απ' τον ίδιο τον εαυτό τους, κι αν τύχει να το δουν τους φαίνεται πως δεν είναι αρκετά κρυμμένο' το αποδιώχνουν, το μασκαρεύουν στην ίδια τους τη συνείδηση. “Ouare vitia sua nemo confitetur? Quia tian nu in ils est; omnium narrera vigilantis est". *
Του σώματος τα δεινά γίνονται πιο φανερά πληθαίνοντας. Ανακαλύπτουμε πως είναι αρθριτικά αυτό που λέγαμε κρυολόγημα ή στραμπούληγμα. Τα δεινά της ψυχής όσο πιο δυνατά, τόσο πιο σκοτεινά είναι' όσο πιο άρρωστος είσαι, τόσο πιο λίγο το αισθάνεσαι. Να γιατί πρέπει κάθε λίγο να τα φέρνεις στο φως, με ανελέητο χέρι, να τ' ανοίγεις και να τα ξεριζώνεις μέσα απ' τα σωθικά σου. Όπως με τις καλές πράξεις, έτσι και με τ' αδικήματα, η απλή εξομολόγηση σ' ανακουφίζει κάποτε. Είναι τάχα η ασκήμια του λάθους που μας κάνει περιττή την υποχρέωση να ομολογήσουμε;
* (Πώς γίνεται να μην ομολογούμε τα ελαττώματά μας; Είμαστε ακόμα δέσμιοί τους, γι’ αυτό. Πρέπει να ‘σαι ξύπνιος για να διηγηθείς τα όνειρά σου.» Σενέκας, «Επιστολές» LIII)
"Η αγάπη μας προέρχεται από τη γλώσσα. Το μίσος μας είναι προϊόν της γλώσσας και οι συγκρούσεις που όλοι νιώθουμε δεν υπάρχουν έξω από τη λεκτική ή άλλη έκφρασή τους. Η προπαγάνδα είναι μια γλώσσα. Ολόκληρη η ιστορία του 20ού αιώνα είναι φτιαγμένη από την προπαγάνδα. Και τα λάθη μας είναι τα λάθη της προπαγάνδας ... Η γλώσσα σε ένα άλλο επίπεδο είναι ένας φανταστικός τρόπος να εξηγήσεις ή να υποθέσεις πώς ήταν ή πώς θα μπορούσαν να είναι οι ζωές μας. Η γλώσσα μάς δίνει μια άλλη αφήγηση από την επίσημη εκδοχή...» Αντρέ Ασιμάν
City workers dress and and talk in ways that identify them as part of distinct subcultures. Photograph: Paul Hackett/Reuters
What happens in the City of London affects everyone, but most of us know very little about the people who work there – or what they do all day. The Guardian is launching a new project: an anthropological study of the Square Mile
So what is aDutch anthropologistdoing talking to bankers in the City of London? That was certainly the first thing bankers themselves wanted to know before they would even consider meeting with me in secret.
Look, I'd tell them via email, everybody hates you. Do you hate yourself? No, you don't. Then why don't you tell me about your life, your ups and downs and what an average working day for you looks like? I'll work your words into a portrait of a banker as a human being, we'll anonymise it because you've probably signed a document saying you'll never speak to the press, and then we'll post it on my Guardian blog. Who knows, when they read about you in your own words, people outside the financial sector may change their minds about you — or at least come to a more nuanced and realistic view of what people like you are all about.
This was my pitch and most of the time it failed. Why should I invest time to contribute to a better understanding of my sector, some bankers replied, when all outsiders want is a reason to hate us? Others politely indicated they didn't trust journalists or the Guardian. Or they didn't trust me; what is a Dutch anthropologist doing talking to bankers in the City of London?
Before I explain why, here are the words of one financial worker who did sit for a self-portrait, the first of 10 to do so. He is involved in mergers & acquisitions (M&A, the buying and selling of companies) and explained that when a company is in the process of being sold, confidentiality is everything:
"This is one of the reasons we invent code names for deals. I enjoy thinking about these very expensive and busy and important bankers convening a meeting to brainstorm about a code name. Some banks prefer cartoon characters, others Greek gods or anagrams. Often they like to keep some element of logic. When there are four contenders to buy a certain company, they will name them after the four Dalton brothers in the Lucky Luke comic strip."
"Let me tell you, the financial sector is not rocket science. There is a lot of lingo, I mean a lot, and you have to master all that jargon. But you don't have to be brilliant to work in finance; you have to be smart enough. And then you have to be willing to put in really, really long hours. And be competitive. It is an endurance game, in part."
Another banker who would talk but declined to sit for a portrait, compared his work to that of a GP: "You spend many hours memorising terms (body parts, diseases, treatments) and learning to recognise patterns. Then you put in very long hours and collect a nice salary, while employing your jargon to intimidate outsiders."
That's the sort of thing I've been talking to bankers about, and why I am beginning to be captivated by them. Beneath the layers of lingo there are subcultures and dress codes and ways of speech, their mutual stereotypes, conventions, taboos and of course jokes: "Every economist knows that there are three kinds of economists; there are those who know how to count, and there are those who don't."
It is quite a change for me, exploring bankers. I used to do anthropological fieldwork among students in the slums of Cairo, then worked as a Middle East correspondent going back and forth between Hamas leaders and Jewish settlers. The latter were people who knew they might die at any moment for their convictions, and had made their peace with that. Meanwhile those students lived off less than a dollar a day.
Compare this to the bankers and I have moved from freestyle boxing to billiards. Then again, readers' responses may not be that different.
When I wrote about Israel and the Palestinians some readers would judge an article exclusively by whether it was likely to make one camp look good or the other. In particular, pieces that humanised their objects of hate elicited very aggressive letters to the editor – or worse. I expect the same thing with bankers.
The Middle East is a pretty intense place but unless you have family living or serving there, for most readers it is also a pretty far away place. Finance is not. If somebody told you your savings aren't safe, she'd have your full and immediate attention, wouldn't she? But if she then said the words "bank reform" many would have to suppress a yawn.
This is paradoxical. Finance directly affects everyone's interests, but many have a hard time maintaining their interest in it. But as the collapse of Lehman Brothers and the following three years have shown, the financial world is too important to leave to the bankers – in fact in some countries democracy is beginning to look like the system by which electorates decide which politician gets to implement what the markets dictate. The people in this very powerful sector are worth learning more about. And the good news is, when you listen to them in their own words, that can actually be pretty entertaining. And humanising.
Now for the blog. Here's the idea. You have the internet and today's technology. You have the classic techniques of narrative journalism and anthropological fieldwork. And you have this enormously important yet devilishly complex thing called the world of finance.
What if you mix those? Is that a way to make the world of finance accessible to outsiders who are interested but can't find an entry point? When I started interviewing financial workers this summer, I knew as little as the average Guardian reader. So I plan to start at the beginning. Every interview will be posted on the web, with comment threads open to let other outsiders to ask questions and, who knows, to let insiders to elaborate on the material. Over time I hope to build an intellectual candy shop full of interesting stuff about the world of finance, stuff that will then help you as a reader make better sense of the news.
But the question "tell me what an average working day for you looks like" has proven quite productive already. It turns out there's a clear divide in the world of finance between those who see their children in the morning, and those who see them in the evening. The ones who work in tandem with the markets have to get up really, really early to be ready to go at their desks when the markets open. These see their children in the evening.
The other part of the financial world works independently of the markets, for instance lawyers and those in M&A. They can take their children to nursery or school, but work late pretty much every evening. When you see financial workers having lunch, it's always this second category. People who work with the markets have their lunches next to their computer screens.
"I get up around 4.30am. I watch some news, see what the Asian markets are doing, read my Reuters, Bloomberg, perhaps do some Skypeing, make phone calls, watch or listen to the BBC. I am building an understanding of what is happening, and what will happen. I write my report and as the day progresses and the markets move, I may update it. Most days I throw in the towel around 6-6.30pm. Unless there's more radio to do, then I might go on 'til seven or eight."
Even after only a couple of dozen interviews, it seems fair to say that this is not a sector for whiners. The same PR officer, a veteran of four decades in the City, said this about the top bankers, the ones with the huge bonuses: "In the old days the caricature was of a fat man with a cigar in one hand and a glass of brandy in the other. In the current environment somebody like that wouldn't last a week."
The subtitle to the blog reads "going native in the world of finance". It's a nod to the risk that you identify too much with the people you are studying. That after a while in the jungle of Papua New Guinea, human sacrifice begins to look pretty reasonable. It is happening to me already, a little bit. I also remind myself there's a clear bias in my sample: would Gordon Gekko have made time for a Dutch anthropologist?
Still the bankers are getting under my skin. If there's one thing that has suddenly begun to annoy me no end it is categorical statements about "the banks" or "bankers". I have learned by now that such generalisations obscure just how different many of the activities across the financial sector are. If you are angry about "the banks", you need to specify which parts. Otherwise you are like somebody who blames the BBC for what happened at News of the World; they are all the media, aren't they?
As I said, it's a captivating world, and often all too human. This is what a lawyer said about dress codes in the City. We were sitting in a restaurant called L'Anima, a soberly decorated place near Exchange Square, one of the largest clusters of offices in the City. He scanned the tables around him and said: "Mostly lawyers here, I think. I see no trophy wives or trophy girlfriends, no extravagantly dressed women. I see men who keep their jackets on, which is what we tend to do as lawyers – many lawyers would not want to be the first to take it off and most lawyers I know leave it on anyhow. Keeping the uniform intact makes you look solid. I see inconspicuous ties, which is also a lawyer thing. This restaurant serves very good quality food but the restaurant is not flashy, I believe only this week the Sunday Times called the interior 'boring'. Boring is good, for lawyers. We sell reliability, solidity and caution. We want our presentation to mirror that. And we often charge hefty fees, so we don't flash our wealth because then clients are going to think: wait, am I not paying too much?"
He then proceeded to compare this to the outfit of an M&A banker. These may dress in a very flashy way and drive very expensive cars. The reason is, they are selling companies for their clients, making these clients very rich. If an M&A banker radiates wealth and success, potential new clients will not think: am I paying too much? Potential clients will think: this guy has made other people very rich, he must be very good, I am going to hire him so he can make me very rich too.
On the blog you will find 10 self-portraits of financial workers. Hopefully more will follow soon. Let me say something nice about people in the financial world, to encourage them to defy their PR departments and come forward for a confidential interview. The other day I was supposed to go for an early morning swim but felt very lazy. Then I found myself thinking: get a grip you lazy Dutchman, think of those people you've been interviewing, some of whom have been up for hours already. Don't be a wanker, act like a banker. I got up, did my swim and felt much better.
The Joris Luyendijk Banking Blog launches on Thursday at 11am
Σημείωση Ελεύθερης Επιστήμης:Δημοσιεύουμε αυτό το άρθρο για καθαρά επιστημονικούς λόγους. Δεν προτείνουμε σε κανέναν να ξεκινήσει τέτοιες ασκήσεις χωρίς να συμβουλευθεί κάποιον ειδικό. Είναι επικίνδυνο να προκαλέσει βλάβη στα μάτια του.
Η πλήρης αποχή από την τροφή και το νερό είναι μία πρακτική ενσωματωμένη σε όλες τις θρησκείες του κόσμου και γι' αυτό είναι απόλυτα αποδεκτή από τις πεποιθήσεις και τη λογική μας. Και επειδή συνδέεται με τον εξαγνισμό και την καθαρότητα του σώματος αλλά κυρίως του πνεύματος, φαίνεται αυτονόητη και παραδεκτή η ιδέα ότι όσο περισσότερο ένας άνθρωπος απέχει από την τροφή, τόσο ωριμότερος είναι πνευματικά. Η αναφορά σε ιδιαίτερα πραγματωμένους ανθρώπους, που μπορούν να επιζήσουν χωρίς τροφή και νερό, απλά γεννάει τον θαυμασμό μας γι' αυτούς, είτε αυτοί είναι χριστιανοί ασκητές και άγιοι, είτε ιν δουιστές ή βουδιστές yogi.
Μάλιστα, μία νεώτερη, αντίστοιχη, θεώ ρηση της αποχής από την τροφή-νηστείας ως μέσο πνευματικής εξέλιξης, ανεξάρτητα από θρησκείες εμφανίστηκε, κυρίως στον Αγγλοσαξονικό χώρο. Πρόκειται για τους Breatharians (Αναπνοϊστές στα ελληνικά). Μπορεί όμως η αφαγία στην ουσία της να κρύβει μία πραγματική βιολογική βάση εξέλιξης του ανθρώπινου είδους και την απαρχή δημιουργίας μιας καινούργιας ανθρώπινης «φυλής»;
Breatharians και inedia
Στη διάδοση των θέσεων των αναπνοϊστών για το πώς είναι δυνατή η διατήρηση της ζωής μόνον με την αναπνοή, εμπλέκονται προσεγγίσεις για μυστήρια του Χριστιανι σμού, του Ινδουισμού, του Βουδισμού, της γιόγκα, του Ταοϊομού, κ.λπ. Έτσι, υπάρ χουν Breatharians που εξηγούν τη συντή ρηση της ζωής με την πρόσληψη της χρι στιανικής Θείας Κοινωνίας, του prana, του chi, της ηλιακής ενέργειας, της συμπαντι κής ενέργειας, κ.λπ.
Το να προσπαθεί κανείς να εφαρμόσει έμπρακτα στη ζωή του τις πεποιθήσεις των bretharians προκειμένου να κερδίσει την ικανότητα της inedia και παράλληλα όλα τα πνευματικά και φυσικά οφέλη που σχε τίζονται με αυτήν, περιγράφεται ως breatharianism (μπρεθαριανισμός) ή «αναπνοϊσμός». Ο αναπνοϊσμός αποτελεί μία ξεχωριστή φιλοσοφία που προτείνει έναν διαφορετικό από τον συνηθισμένο τρό πο ζωής. Υπάρχουν όμως και κάποιες πρα κτικές του που μπορούν, σε κάποιο βαθμό, να ενσωματωθούν σχετικά εύκολα στη ζωή του μέσου ανθρώπου, όπως είναι η ηλιοθέ-αση, η ηλιακή γιόγκα ή το Bigu Qigong.
Η αναμφισβήτητη πλέον ικανότητα μα κροχρόνιας επιβίωσης χωρίς τροφή και νε ρό αποδεικνύει λογικά ότι ο άνθρωπος εί ναι κάτι παραπάνω από μία απλή χημι κή μηχανή, όπως πιστεύει ουσιαστικά η επιστήμη. Έτσι, το όλο θέμα της ύπαρξης ανθρώπων που μπορούν να επιζήσουν χω ρίς τροφή και νερό μετατρέπεται σε κάτι πολύ παραπάνω από μία απλή πληροφορία. Μετατρέπεται σε μία πληροφορία επιβεβαί ωσης ή απόρριψης ενός ολόκληρου παγιω μένου συστήματος αντίληψης.
Οι τρεις τύποι ανθρώπων που μπορεί να ζήσουν χωρίς τροφή και νερό κατά τους Breatharians
Οι άνθρωποι που μπορούν να ζήσουν χωρίς τροφή και νερό δεν ανήκουν σε έναν, αλλά σε τρεις διαφορετικούς μεταξύ τους τύπους ανθρώπων, ανάλογα με την πηγή που αντλούν την ενέργεια που χρειάζονται για να ζήσουν:
• Στον πρώτο τύπο breatharians ανήκουν εκείνοι που ζουν παίρνοντας ενέργεια από το Θείο Φως. (Ο όρος χρησιμοποιείται κυ ρίως με την ανατολική ινδουιστική του έν νοια και λιγότερο με την χριστιανική.) Το Θείο Φως είναι η μόνη πλήρης ουσία από την οποία προέρχονται και στην οποία ενυπάρχουν όλες οι δυνατές μορ φές ύλης και ενέργειας. Το Φως αυτό πε ριέχει όλα τα χρώματα, τα χρώματα είναι οι μικρότερες πτυχές σε επίπεδο αύρας για οποιοδήποτε υλικό σώμα, στοιχείο ή άτομο, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που υπάρχουν στο σώμα μας, στο νερό και στις συνήθεις τροφές μας. Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να τραφεί και να ζήσει από το Θεϊκό Φως, θα πρέπει να πληροί δύο προϋποθέσεις:
Οι Bretharians που ανήκουν σε αυτόν τον τύπο ζουν συνήθως μία μοναχική ζωή, σαν ασκητές ή ερημίτες. Βασικά τους χαρακτηριστικά είναι: α) ότι αποδέχονται όλη την ύπαρξη τους σε όλες της τις εκφάνσεις και: β) ότι έχουν φθάσει σε ένα επίπεδο «ενεργοποίησης του DNA» τους που τους επιτρέπει να αναπλάθονται τα κύτταρα τους. Δεν έχουν την αίσθηση της πείνας ή της δίψας, κοιμούνται ελάχιστα ή καθόλου, αλλά είναι πάντα γεμάτοι ενέργεια. Η διαδικασία της γήρανσης των φυσικών τους σωμάτων σταματάει ή και αναστρέφεται, ενώ, και εφόσον ενεργοποιήσουν πλήρως το DNA τους, λέγεται ότι γίνονται πρακτικά αθάνατοι. Σε αυτό τον τύπο Bretharians θεωρείται ότι ανήκει ο Prahladbhai Jani.
• Στον δεύτερο τύπο bretharians ανή κουν εκείνοι που ζουν παίρνοντας ενέργεια από το λεγόμενο Πράνα. Το Πράνα είναι μία αιθερική ουσία που έχει συνήθως λευκό ή κίτρινο χρώμα. Είναι μία ειδική μορφή υγρής ενέργειας που μπορεί να υποστηρίξει και να συντηρήσει το φυσικό σώμα.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν όσοι ασκούν την «τεχνική του νέκταρ» της ινδουϊστικής ράτζ γιόγκα.
Ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται να έχει ενεργά ανοικτή ενεργειακή ροή ή να έχει ενεργοποιήσει το DNA του (πρώτο επίπεδο) προκειμένου να μπορέσει να ζήσει από το Πράνα. Όταν ένας άνθρωπος τρώει φυσική στερεή τροφή, τότε συνήθως δημιουργεί ται η τάση να εμποδιστεί η θρεπτική δράση του Πράνα καθώς η ενεργειακή συχνότητα του είναι πολύ λεπτότερη σε σχέση με την ενεργειακή συχνότητα της τροφής. Όταν όμως ένας άνθρωπος σταματήσει να τρώει, τότε η θρεπτική δράση του Πράνα γίνεται ισχυρότερη και μπορεί να τον διατηρήσει στη ζωή. Για να μπορέσει ένας άν θρωπος να συντηρηθεί στη ζωή παίρνοντας ενέργεια αποκλειστικά από το Πράνα, θα πρέπει να πληρούνται δύο προϋποθέσεις:
α. Η πρώτη προϋπόθεση αναφέρεται στη λήψη όσο το δυνατόν λιγότερο στερεάς φυσικής τροφής, καθώς οι τοξίνες που πε ριέχονται σε αυτές καταστρέφουν όχι μόνον τις αντίοξειδωτικές ουσίες και τα κύτταρα, αλλά και το ίδιο το Πράνα. Μπορεί όμως να καταναλωθεί μία μικρή ποσότητα αγνών υγρών τροφών ή καθαρού νερού. (Από εδώ προέρχεται η προτίμηση για χορχοφαγία των γιό γκι)
β. Η δεύτερη προϋπόθεση σχετίζεται με τον τόπο που διαμένει αυτός ο άνθρωπος, καθώς δεν είναι το ίδιο πλούσιες σε Πράνα όλες οι περιοχές της γης! Γι' αυτό και θα πρέπει καθημερινά να αφιερώνει κάποια ώρα στην... «άσκηση» της ενέργειας του και σε συνειδητές ασκήσεις ενεργειακής αναπνοής, προκειμένου να συγκεντρώνει και να συσσωρεύει την ποσότητα Πράνα που θα του χρειαστεί για να διατηρηθεί στη ζωή.
Σε κάθε περίπτωση όμως, πι στεύεται πως δεν είναι απολύτως εφικτό να ζήσει κανείς μακροχρόνια τρεφόμενος αποκλειστικά και μόνο από το Πράνα, καθώς το Πράνα θεωρείται ότι περιέχει μόνον(!) το 80% των θρεπτικών συστατικών που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να διατηρηθεί στη ζωή. Και φυσικά, για έναν άνθρωπο που τρέφεται από το Πράνα δεν είναι δυνατή ούτε η αναστροφή, ή διακοπή της γήρανσης του, ούτε η επίτευξη της αθανασίας.
Οι άνθρωποι που ανήκουν σε αυτόν τον τύπο Bretharians συνήθως ζουν μία κανο νική ζωή. Θα πρέπει να διαλογίζονται και να κάνουν yoga, Qigong (τσι-κονγκ) ή άλ λες ενεργειακές ασκήσεις καθημερινά. Ακό μα και στις πιο προχωρημένες περιπτώσεις, οι bretharians που ανήκουν σε αυτόν τον τύπο χρειάζονται να λαμβάνουν οπωσδήπο τε μία μικρή ποσότητα νερού ή και κάποιες ποσότητες υγρής τροφής περιστασιακά.
Στις πιο απλές περιπτώσεις μπορεί απλά να έχουν μειωμένη επιθυμία ή και αποστρο φή για τη λήψη τουλάχιστον ορισμένων ει δών τροφής. Σε αυτό τον τύπο Bretharians θεωρείται ότι ανήκει η Jasmuheen. Τα αναφέρθηκαν παραπάνω εξηγούν τόσο το πώς όσο και το γιατί απέτυχε η προσπάθεια της να ζήσει υπό παρακολούθηση και χωρίς τροφή και νερό για ένα μήνα, σύμφωνα με τα όσα είχε συμφωνήσει με χους παραγω γούς της εκπομπής «60 λεπτά» της Αυστρα λιανής τηλεόρασης.
• Στον τρίτο τύπο Bretharians θεωρείται ότι ανήκουν όσοι παίρνουν την ενέργεια που χρειάζονται για να ζουν από το φως του ήλιου και από τον αέρα.
Τόσο το φως του ήλιου όσο και ο αέρας είναι, ενεργειακά, αρκετά πυκνές πηγές ενέργειας που μπορεί σχετικά εύκολα να προσληφθούν από τους ανθρώπους, μετά από κάποια σχετική εκπαίδευση. Όμως ού τε το ηλιακό φως, ούτε ο αέρας, αλλά ούτε και ο συνδυασμός τους προσφέρουν τα απα ραίτητα θρεπτικά στοιχεία που μακροχρό νια χρειάζεται ο ανθρώπινος οργανισμός. Η ενέργεια από το ηλιακό φως και τον αέρα δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετή για να υποστηρίξει έναν ανθρώπινο σώ μα που αναπτύσσεται ή για να σταματήσει τη φυσιολογική βιολογική γήρανση.
Είναι όμως άριστα και απαραίτητα συμπληρώματα της πρόσληψης τροφής.
Ειδικότερα, ως προς το ηλιακό φως, αυτό περιέχει αρκετά ενεργειακά μήκη κύματος, που σε κάποιο βαθμό αντιστοιχούν σε διά φορες λειτουργίες του ανθρώπινου σώμα τος. Όταν ένας άνθρωπος αυξάνει την έκθεση του στο ηλιακό φως, όλες αυτές οι λειτουργίες βελτιώνονται.
Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να τραφεί από τον ήλιο, βασική προϋπόθεση είναι να ζει σε περιοχές με σχετικά θερμό κλί μα και αρκετή ηλιοφάνεια, διότι η θερμό τητα που προσφέρουν οι ηλιακές ακτίνες εί ναι μία μορφή ενέργειας που ενυπάρχει μέ σα στο ηλιακό φως.
Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να τραφεί από τον αέρα, προϋποθέτει τη γνώση μίας πολύ έγκυρης τεχνικής αναπνοής, όπως αυ τές που διδάσκονται σε ορισμένα είδη Yoga.
Οι άνθρωποι που ανήκουν σε αυτόν τον τύπο Bretharians ζουν στην πλειονότητα τους μία κανονική ζωή, διαλογίζονται και κάνουν yoga, Qigong ή άλλες ενεργειακές ασκήσεις καθημερινά. Λαμβάνουν καθημε ρινά τουλάχιστον την ποσότητα νερού που χρειάζεται ένας μέσος άνθρωπος, ενώ κατά διαστήματα, τρώνε περιορισμένες ποσότη τες υγρής τροφής ή παίρνουν συμπληρώμα τα διατροφής. Σε αυτό τον τύπο Bretharians πιστεύεται ότι ανήκει ο Hira Ratan Manek, ο άνθρωπος που θεωρείται ότι αναβίωσε την αρχαία τεχνική της ηλιοθέασης. Περιπτώσεις Breatharians Ι. Οι Ρώσοι αυτότροφοι και η Zinaida Baranova
Η πιο γνωστή αυτότροφος στη Ρωσία είναι η Zinaida Baranova, μία εξηνταεπτάχρονη γυναίκα από την πόλη Krasnodar. Η γυναίακ αυτή, αρχικά, εγκατέ λειψε το κρέας, μετά και τα λαχανικά. Ζει χωρίς τροφή και νερό ήδη για τεσσεράμισι χρόνια μέχρι σήμερα. Οι επιστήμονες από το Bauman Institute που την εξέτασαν και έλεγξαν τις διάφορες λειτουργίες του οργα νισμού της, διαπίστω σαν με έκπληξη πως η βιολογική της ηλι κία αντιστοιχεί με εκείνη μιας εικοσά χρονης! Όμως, όπως η ίδια λέει, το να προσαρμοστεί σε αυτόν τον νέο τρόπο ζωής ήταν κάτι μάλλον σκληρό για αυτήν. Υπέ φερε από κράμπες, εξάντληση, ξηροστομία, κ.λπ. Υπήρχαν στιγμές που νόμισε ότι πε θαίνει. Τελικά, μετά από ενάμισι μήνα, η υγεία της άρχισε να βελτιώνεται.»
2. Η περίπτωση του Prahladbhai Jani:
Ο εβδομηνταεξάχρονος Prahladbhai Jafii, (φωτό δεξιά) εγκατέλειψε το σπίτι των γο νιών του σε ηλικία επτά ετών και περιπλανήθηκε στις ζούγκλες των βουνών Abu, Girnar, Narmada, στην Ινδία. Στην ηλικία των έντεκα, είχεμία έντονη πνευματική εμπειρία που του άλλαξε τη ζωή. Σύμφω να με τα λεγόμενα του, μετά την εμπειρία αυτή, δεν νοι ώθει πια την επιθυμία να φάει, να πιει υγρά, να ουρή σει ή να αφοδεύσει και είναι σε καλή φυσική κατάσταση. Δεν μίλησε και πέρασε σε σιωπή πριν από σαράντα πέ ντε χρόνια (Maunbrat). To 1942 εισήχθη στο νοσοκο μείο Jaslok και παρέμεινε υπό την παρακολούθηση των γιατρών και της αστυνομίας για σαράντα πέντε ημέρες. Πριν από ενάμισι χρόνο, εξετάστηκε από τον Dr. Sudhir V. Shah για μία αρχική ανά λυση της κατάστασης της υγείας του. Δεν έχει κανένα προηγούμενο ιστορικό σοβα ρών παθήσεων, εισαγωγών σε νοσοκομείο (με την εξαίρεση του 1945), ελαφρών ή σοβαρών χει ρουργικών επεμβάσεων, ή ιστορικό λήψης κάποιου φαρμάκου!
Ο Jani αποφασίστηκε να παρακολουθηθεί από μία ομάδα γιατρών επί δέκα ημέρες συνεχώς. Δεν του επιτράπηκε να βγει από το δωμάτιο του, αλ λά μόνο να μετακινηθεί για να κάνει διάφο ρες εξετάσεις και με τη συνοδεία γιατρών.
Το ιατρικό συμβούλιο, μετά το πέρας των ημερών εξέτασης του Jani έκανε την εξής δήλωση: «Έχουμε εκπλαγεί από το γεγονός της επιβίωσης του κ. Jani, ιδίως παρά το οτι δεν ούρησε επί 10 ημέρες, και παρόλα αυτά. παραμένει σε καλή φυσική κατάσταση".
3. Η περίπτωση της Therese Neumann
Η Therese Neumann στη Βαυαρία το 1898 και πέθανε το 1962. Το 1919, όταν ήταν εί κοσι χρονών, μετά από μία σειρά από παθή σεις και τραύματα παρέλυσε και τυφλώθη κε, κάτι που επιβεβαιώνεται από ιατρικές βεβαιώσεις και αρχεία των νοσοκομείων της περιοχής που ζούσε. Ξαναβρήκε την όραση της την 29η Απριλίου του 1923, την ημέρα που έγινε η οσιοποίηση της St. Therese of Lisieux και ξαναπερπάτησε την 17η Μαΐου του 1925, την ημέρα που έγινε η αγιοποίη ση της St. Therese of Lisieux. Και στις δύο περιπτώσεις προηγήθηκε της θαυματικής ίασης της ένα όραμα της τιμώμενης νέας
Αγίας.
Η σημαντικότερη όμως χρονιά στη ζωή της Therese Neumann ήταν το 1926, όταν παρουσίασε για πρώτη φορά στο σώμα της «στίγματα», σημάδια που αντιστοιχούσαν στις ιερές πληγές που υπέστη ο Ιη σούς Χριστός κατά τα Μαρ τύρια και τη Σταύρωση Του. Για τα επόμενα 36 χρόνια της ζωής της συνέ χισε να παρουσιάζει στίγ ματα κάθε Παρασκευή (φω τά πάνω), με εξαίρεση τις Παρασκευές που έπεφταν ανάμεσα στα Χρι στούγεννα και τα Φώτα καθώς και ανάμεσα στην Κυριακή του Πάσχα και την Πεντη κοστή, ή τις Παρασκευές που συνέπιπταν με μία μεγάλη θρησκευτική γιορτή. Πριν από την εμφάνιση των στιγμάτων η Neumann έβλεπε οράματα και έπεφτε σε έκ σταση, κατά τη διάρκεια της οποίες μιλούσε σε ακα τάληπτες για τους γύρω τους γλώσσες που αναγνω ρίστηκαν, αργότερα, από τους ειδικούς που την με- Αέτησαν ως Αραμαϊκά, Εβραϊκά και Ελληνικά της εποχής του Χριστού.
Η Neumann παρουσίαζε και μία ακόμα θαυμαστό πνευματικό χάρισμα. Επιβίωνε χωρίς τροφή και νερό, παίρνοντας μόνο κα θημερινά τη Θεία Κοινωνία (φωτό αριστε ρά), σύμφωνα με το Καθολικό τελετουργι κό. Αυτό το χάρισμα της ξεκίνησε να εκδη λώνεται από τα Χριστούγεννα του 1922, όταν ξεκίνησε να διατρέφεται μόνο με υγρά και μέχρι την Ανάληψη του Σωτηρος την 6η Αυγούστου του 1926, ζούσε πίνοντας μόνο ένα κουτάλι νερό την ημέρα για να την βοηθάει να καταπίνει την Όστια. Από τον Σεπτέμβριο του 1926 σταμάτησε να πί νει και αυτή την ποσότητα νερού και ζούσε μόνο με την καθημερινή Θεία Κοινωνία. Εάν μεσολαβούσαν περισσότερες από 24 ώρες ανάμεσα σε δύο διαδοχικές μεταλήψεις της, παρουσίαζε εξασθένηση και αδυναμία που διορθωνόταν αμέσως μόλις μεταλάμβα νε.
Το 1927, ο επίσκοπος του Regensburg Antonius von Henle ζήτησε να γίνει ε'νας αυστηρός ιατρικός έλεγχος της περίπτωσης της. Η ιατρική παρακολούθηση της Neumann κράτησε για δεκατέσσερις ημέρες. Σε όλη τη διάρκεια αυτού του διαστή ματος, τέσσερις νοσοκόμες βρίσκονται δίπλα της κάθε στιγμή και σε εικοσιτετράωρη βάση για να την παρακολουθούν και για να καταγράφουν τη ζωή της. Ακόμα, εξεταζό ταν καθημερινά από τους δύο γιατρούς, ενώ παράλληλα γινόταν και καθημερινές εργα στηριακές εξετάσεις στο αίμα και τις εκκρί σεις της. Τα αποτελέσματα αυτής της παρα κολούθησης ανακοινώθηκαν δημόσια τα οποία και επιβεβαίωναν ότι ζούσε χωρίς να παίρνει καθόλου τροφή ή νερό, παρά μόνο Θεία Κοινωνία.
Η ηλιοθέαση (ΗΘ, Sungazing), είναι μία τεχνική με την οποία ο κάθε άνθρωπος μπορεί να αρχίσει να παίρνει κάποια, μεγαλύτε ρη η μικρότερη, ποσότητα ενέργειας κατευθείαν από τον ήλιο. Επι νοήθηκε -ή μάλλον ανασυστάθηκε- από τη μελέτη αρχαίων κειμέ νων και προσωπική έμπνευση από τον Ινδό Hira Ratan Manek.
Σε οριακές περιπτώσεις, όπως εκείνη του ίδιου του Hira Ratan Manek (HRM), η τεχνική αυτή μπορεί να οδηγήσει εκείνον που την εφαρμόζει σε μία κατάσταση breatharian, δηλαδή σε μία κατάσταση που να τρέφεται αποκλειστικά από την ενέργεια του ήλιου. Η όλη διάρκεια της τεχνικής είναι συνήθως λίγο περισσότερο από 9 μήνες και αν γίνει σωστά, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο ο HRM του, τότε «θα γίνει με ασφάλεια και χωρίς να δημιουργούμε κανένα κίνδυνο για την υγεία μας», (προσοχή: το ΤΜ δεν συνιστά με κανένα τρόπο τον πειραματισμό. Πρόκειται για εξαιρετικά επικίνδυνη πρακτική που γίνεται μόνο κάτω από την επίβλεψη ενός ειδικού του επιπέδου του HRM)
Η τεχνική της ΗΘ αρκεί να γίνει μία μόνον φορά κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου, τα αποτελέσματα της όμως εφόσον αυτή γίνει σωστά, διατηρούνται για όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Η ΗΘ θα πρέπει να γίνεται στις λεγόμενες ασφαλείς ώρες για το κοίταγμα του ήλιου, δηλαδή είτε στο διάστημα μιας ώρας μετά την ανατολή του ή είτε στο διάστημα μιας ώρας πριν από τη δύση του. Η τεχνική της ΗΘ μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε από αυτά τα δύο χρονικά διαστήματα, πρέπει όμως να γίνεται μόνο μία φορά κάθε μέρα και είναι καλύτερα να γίνεται την ίδια πάντα σταθερή ώρα.
Η ΗΘ θα πρέπει να γίνετε με τρόπο που τα πόδια μας να είναι πά ντα σε επαφή με το έδαφος. Επιπλέον τα πόδια μας ϋα πρέπει να εί ναι γυμνά, χωρίς φοράμε παπούτσια και κάλτσες. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε την ΗΘ πατώντας πάνω στη γη όπως είναι το ιδανικό, μπορούμε να την κάνουμε ακόμα και στο μπαλκόνι ή στην ταράτσα του σπιτιού που κατοικούμε, πάντα όμως με την προϋπόθεση ότι δεν θα φοράμε παπούτσια και κάλτσες στα πόδια μας.
Η τεχνική της ΗΘ θα πρέπει να γίνεται χωρίς να φοράμε γυαλιά ή φακούς επαφής. Είναι ιδιαίτερα απλή και γίνεται με την προσή λωση του βλέμματος μας στο κέντρο του ήλιου που ανατέλλει ή δύει. Στεκόμαστε όρθιοι, με γυμνά πόδια, και απλά εστιάζουμε το βλέμμα μας στο κέντρο του ήλιου. Απλά τον κοιτάμε, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα άλλο. Δεν πιέζουμε με κανένα τρόπο τον εαυτό μας ή τα μάτια μας. Αν μας δημιουργηθεί η ανάγκη να ανοιγοκλεί σουμε τα βλέφαρα μας, τότε τα ανοιγοκλείνουμε ενώ συνεχίζουμε να κοιτάμε τον ήλιο. Αν τα μάτια μας δακρύσουν, τότε ή αφήνουμε τα δάκρυα να κυλούν ή τα σκουπίζουμε με ένα μαντήλι ενώ συνεχί ζουμε να κοιτάμε τον ήλιο.
Αυτά είναι τα δύο συνηθέστερα ενοχλή ματα που μπορεί να νοιώσουμε όταν κάνουμε την τεχνική της ΗΘ, συνήθως όμως σταματούν γρήγορα με τις πρώτες ημέρες που εφαρ μόζουμε την τεχνική.
Το χρονικό διάστημα που θα πρέπει να κρατάμε τα μάτια μας εστιασμένα στον ήλιο δεν είναι σταθερό αλλά αυξάνεται καθημερι νά. Την πρώτη μέρα η προσήλωση του βλέμματος μας στον ήλιο θα πρέπει να διαρκέσει μόνο για δέκα δευτερόλεπτα. Για κάθε επόμενη μέρα που συνεχίζουμε την τεχνική, προσθέτουμε κά θε φορά ακόμα δέκα δευτερόλεπτα. Με τον τρόπο αυτό ο αμφιβλη στροειδής των ματιών μας εκπαιδεύεται σιγά-σιγά και με ασφάλεια στο να συνηθίζει το φως του ήλιου χωρίς να ενοχλείται και να του δημιουργούνται προβλήματα από αυτό.
Αν μια ή περισσότερες κάποια μέρες δεν έχουμε ηλιοφάνεια ή κάτι μας τύχει και δεν μπορέσουμε να κάνουμε την τεχνική της ΗΘ με τον τρόπο και στην ώρα που την κάναμε καθημερινά, τότε την επόμενη μέρα που θα την συνεχίσουμε, την συνεχίζουμε από to χρονικό όριο που σταματήσαμε και δεν ξεκινάμε από την αρχή.
Είναι καλό να κρατάμε ένα ημερολόγιο και γράφουμε το πόσες ημέρες άσκησης στη τεχνική της ΗΘ έχουμε κάνει, για να μη ξεχά σουμε κάποια στιγμή το στα πόσα δευτερόλεπτα έχουμε ΗΘ έχουμε φτάσει. Αν όμως θέλουμε ή αναγκαστούμε να διακόψουμε την τε χνική για αρκετό χρόνο, π.χ. τους χειμερινούς μήνες, είναι καλύτε ρα να το κάνουμε στα σημεία που θα έχουμε συμπληρώσει είτε τρεις είτε ε'ξη μήνες άσκησης της τεχνικής. Μετά την διακοπή συνεχίζουμε κανονικά, από το σημείο που σταματήσαμε.
Η τεχνική της ΗΘ ολοκληρώνεται όταν φθάσουμε στα 44 λεπτά προσήλωσης του βλέματος στο κέντρο του ήλιου, ή στα 2640 δευτερόλεπτα ηλιοθέασης. Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν μεσο λαβήσει για οποιοδήποτε λόγο μία διακοπή στην άσκηση της τεχνι κής, πχ μία ή περισσότερες συννεφιασμένες ημέρες, τότε η τεχνική θα ολοκληρωθεί σε διάστημα 264 ημερών. Είναι σημαντικό να γίνει ξεκάθαρα αντιληπτό ότι, σύμφωνα με τον HRM δεν πρέπει να ξε περάσουμε τα 44 λεπτά ηλιοθέασης, αφού φτάσουμε στο όριο των 44 λεπτών θα πρέπει να σταματήσουμε την τεχνική.
Μετά από την επίτευξη των 44 λεπτών ηλιοθέαοης, περνάμε στην επόμενη φάση της τεχνικής. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε στη συνέχεια είναι το να περπατάμε καθημερινά για 44 λεπτά με γυμνά πόδια και σε φυσικό έδαφος. Το περπάτημα αυτό θα πρέπει να γίνει τουλάχιστον για 264 ημέρες προκειμένου να ολοκληρωθεί η τεχνική της ΗΘ και να παγιωθούν τα αποτελέ σματα της. Το περπάτημα αυτό θα πρέπει να το κάνουμε όχι τις ώρες που κάναμε την ΗΘ αλλά το μεσημέρι και σε έδαφος που να το έβλεπε ο Ήλιος και να είναι ζεστό.
Τα αποτελέσματα από την εφαρμογή της τεχνικής της ΗΘ ξεκι νούν να φαίνονται, σύμφωνα πάντα με τον ΗΡΜ, από τις πρώτες μέρες που κάνουμε την τεχνική. Το πρώτο που σνήθως παρατηρεί ται είναι μία βελτίωση των προβλημάτων των ματιών και καλυτέ ρευση της όρασης, ενδυνάμωση του οπτικού νεύρου, διόρθωση της μυωπίας, ελάττωση της πίεσης του ματιού, εξάλειψη της επιπεφυκί τιδας, και άλλων μολύνσεων των ματιών κτλ...
Καθώς συνεχίζει κανείς την τεχνική της ΗΘ, παρατηρεί ότι στα διακά μειώνεται η όρεξη του για τροφή και σταδιακά, αρχίζει να πα ρουσιάζει μία ελάττωση του βάρους του (η συμβουλή του HRM εί ναι αν δεν πεινάτε μην πιέσετε τον εαυτό σας να φάει με το ζόρι, ο Ήλιος θα αρχίζει να θρέφει πλέον το σώμα σας!). Ορισμένοι συ μπληρώνουν τη μέθοδο με την χρήση ηλιο-ενεργοποιημένου νερού (8 ώρες έκθεση στον ήλιο, αποκλειστικά σε γυάλινα μπουκάλια). Επίσης συνιστάται η ισορροπημένη σχέση με τα υπόλοιπα πα ραδοσιακά στοιχεία εκτός της φωτιάς (ήλιος) που είναι η γη (βάδισμα με γυμνά πόδια), το νερό (πόση) και ο αέρας (βαθιές αναπνοές σε καθαρό αέρα).
Η ΗΘ προσφέρει θετικά αποτελέσματα σε σωματικά, ψυχικά και πνευματικά, προβλήματα και παθήσεις Στο ψυχικό τομέα από τις πρώτες μέρες μπορεί να δει κανείς βελτίωση σε συναισθήματα κατά θλιψης, εξάλειψη φόβων, αύξηση της αυτοπεποίθησης κτλ. Στο πνευματικό τομέα, μπορεί να παρατηρήσετε αύξηση της διαίσθησης σας για το τι είναι σωστό να γίνει, κλπ.
=========================================================================
Υπάρχουν, σήμερα, λογικά επιχειρήματα που μπορούν να αποδείξουν ότι η διατήρηση ενός ανθρώπου οτη ζωή είναι ανεξάρτητη από τη λήψη τροφής, ενώ παίρνει ενέργεια από άλλες πηγε'ς πε'ρα από την τροφή που καταναλώνουν καθημερινά.
ΙΙροκειμε'νου να γίνει κατανοητό το πόοη ενέργεια χρειάζεται να πάρει καθημερινά με την τροφή του ένας άνθρωπος, θα πρέπει να σκεφτούμε το πόση ενέργεια χρειάζεται ο οργανισμός του, το πόση ενέργεια υπάρχει στις τροφές που προσλαμβάνει, το ποσό της ενέργειας που θα χρειαστεί να δαπανήσει ο οργανισμός, προκειμένου να προσλάβει την ενέργεια που υπάρχει μέσα στην τροφή που κατανά λωσε και το ποσό της ενέργειας που χάνεται σε όλες αυτές τις ενεργειακές διαδικασίες, σύμφωνα με χους νόμους της θερμοδυνα μικής. Οι σχέσεις αυτό αποδίδονται με την εξίσωση: [(ενέργεια που υπάρχει μέσα σε μία τροφή) x (την αποδοτικότητα της εξαγω γής της) x (την αποδοτικότητα της χρήσης της) = ενέργεια που είναι διαθέσιμη στον οργανισμό).
Το φαινόμενο αυτό επανεξετάστηκε και επαναεπιβεβαιώθηκε τον Ιούλιο του 1940, όταν μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο νο σηλεύτηκε με παράλυτο το μισό της σώμα και σε πλήρη αδυναμία να μετακινηθεί ή να εξυπηρετήσει με κάποιο τρόπο μόνη της τον εαυτό της και τις φυσικε'ς σωματικε'ς της ανάγκες. Αυτή την φορά παρακολουθή θηκε από μία ολόκληρη επιτροπή καθηγη τών ιατρικής, γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού που, ξανά, βρισκόταν συνεχώς δίπλα της σε εικοσιτετράωρη βάση. Και τα αποτελε'σματα αυτής της παρακολούθησης επιβεβαίωσαν το ότι η Therese Neumann ζει χωρίς τροφή και νερό και μόνο με την καθημερινή λήψη της Θείας Κοινωνίας.
Τέλος, η ίδια η Neumann, το 1953 κατέ θεσε ένορκα ενώπιον των εκκλησιαστικών αρχών της Βαυαρίας, στην οποία αφού πε ριέγραφε τα όσα σχετίζονται με την εμφάνι ση και την εκδήλωση του χαρίσματος της αφαγίας σε αυτήν, κατέληγε με τη δήλωση: «Γνωρίζω και είμαι πεπεισμένη ότι ζω με τη χάρη του Θυσιασμένου Σωτήρα μας».
Η Neumann το 1962 και η σωρός της εκτέθηκε σε δημόσιο προσκύνημα. Λίγο πριν την ταφή της, χρειάστηκε να εξεταστεί η σωρός της από τέσσερις γιατρούς καθώς σε αυτήν δεν είχε παρατηρηθεί μέχρι εκεί νη τη στιγμή και τέσσερις μέρες μετά τον φυσικό θάνατο της, κανένα από τα γνωστά νεκρικά σημεία (ακαμψία, ελάττωση της θερμοκρασίας, χαρακτηριστική οσμή, κ.λπ.). Οι γιατροί επιβεβαίωσαν ότι η Neumann δεν ήταν πια ζωντανή, παρά την έλλειψη των σημείων του θανάτου στο νε κρό της σώμα και έτσι έγινε η ταφή της. Σήμερα, υπάρχει αρκετή κινητικότητα για την αγιοποίηση της από την Καθολική Χρι στιανική Εκκλησία.
4. Η περίπτωση του Paramahansa Yogananda Mukunda Lai Ghosh
Ο Paramahansa Yogananda Mukunda Lai Ghosh γεννήθηκε το 1893 στην Gorakhpur και πέθανε το 1952. Το 1946 ο Yogananda εξέδωσε το γνωστό τατο πλέον βιβλίο για την ζωή του με τον τίτλο «Η αυτο βιογραφία ενός Yogi» (Autobiogra phy of a Yogi). To βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε δεκαο κτώ γλώσσες, είναι ακόμα ένα από τα best sellers και θεωρείται ως ένα από τα βιβλία αναφοράς για όσους θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με την Ινδική προσέγγιση της εσω τερικής φιλοσοφίας.
Ανάμεσα στις συναντήσεις και τις συζη τήσεις του Yogananda που περιέχονται στο βιβλίο «Η αυτοβιογραφία ενός Yogi», συ μπεριλαμβάνονται και δύο συναντήσεις του με ανθρώπους που ζούσαν χωρίς τροφή και νερό, δύο περιπτώσεις που ήταν οι πρώτες που έλαβαν ευρύτερη δημοσιότητα και, σε σημαντικό βαθμό, καθόρισαν και καθορί ζουν ακόμα την όλη στάση του κόσμου απέ ναντι στο φαινόμενο αυτών των χαρισματι κών ανθρώπων. Ήταν και οι δύο γυναίκες, αντίστοιχης ηλικίας, που κατά τον Yoganada είχαν έρθει στο κόσμο μας με την αποστολή να μεταδώσουν την γνώση ότι εί ναι δυνατή η ζωή χωρίς τη λήψη τροφής και νερού. Η πρώτη από αυτές τις δύο συ ναντήσεις που περιγράφει ο Yogananda, ήταν με την Ινδή Giri Bala. Η δεύτερη συ νάντηση ήταν με μία χριστιανή γυναίκα που, κατά τον Yogananda, ήταν σε μία προηγούμενη ζωή της η Μαρία η Μαγδαληνή!
Η Giri Bala ήταν 68 χρονών όταν συνα ντήθηκε με τον Yogananda και ζούσε για 56 χρόνια χωρίς τροφή και νερό. Αν και ζούσε μία απλή ζωή σε ένα χωριό της Ινδίας, οι φήμες ήθελαν να έχει μεταφερθεί στο παλά τι του άρχοντα της περιοχής όπου έζησε για αρκετό καιρό υπό αυστηρή παρακολούθη ση, μέχρι να διαπιστωθεί ότι όντως ζούσε αποκλειστικά με ενέργεια που έπαιρνε από το φως. Σύμφωνα τα όσα ο Yogananda λέει ότι του εκμυστηρεύτηκε η ίδια, μετά από ένα καυγά με την πεθερά της έφυγε από το σπίτι και το χωριό της και περιπλανιόταν κλαίγοντας από τα βάθη της καρδιάς της και παρακαλώντας να της παρουσιαστεί ένας Guru που θα την μάθαινε να ζει τρεφό μενη μόνο από το θεϊκό φως. Ξαφνικά υλο ποιήθηκε μπροστά της ένας Guru που της δίδαξε μία ειδική τεχνική της Kriya ya Yoga που απελευθέρωνε το σώμα από την ανάγκη για φυσική τροφή. Από εκείνη την ημέρα και μετά, η Giri Bala σταμάτησε να τρώει τροφή, να πίνει νερό και να ε'χει φυ σικές σωματικές εκκρίσεις. Σύμφωνα με τον Yogananda, της ανατέθηκε η αποστολή να δείξει ότι ο άνθρωπος μπορεί να τραφεί και να ζήσει από το αιώνιο Θεϊκό Φως.
Γιατί τρώμε; Μία άλλη ματιά για το τι παίρνουμε με την τροφή.
Ένα από τα περισσότερο ενδιαφέροντα ση μεία του φαινομένου των ανθρώπων που ζουν χωρίς τροφή και νερό είναι και το ότι, σύμφωνα με τα όσα δηλώνουν, δεν νοιώ θουν καθόλου την επιθυμία να φάνε. Και από το σημείο αυτό πηγάζει ένα ερώτημα που απευθύνεται σε όλους μας: Γιατί νοιώ θουμε την ανάγκη να φάμε; Γιατί τρώμε;
Υπάρχει μόνο ένα λόγος που μπορεί να φάει και να πιει κάποιος. Είναι εκείνη η πείνα που προκαλείται από την διέγερση χημικών υποδοχέων που ελέγχουν τη συ γκέντρωση διαφόρων θρεπτικών συστατι κών, κυρίως της γλυκόζης, στο αίμα. Αυτοί οι υποδοχείς ενεργοποιούνται όταν η συ γκέντρωση της ειδικής για τον καθένα τους ουσίας στο αίμα πέσει κάτω από συγκεκριμένα όρια και μας οδηγούν σε συμπεριφορές αναζήτησης τροφών που εί ναι πλούσιες στο συγκεκριμένο αυτό συ στατικό, καθώς μόνο αυτό μπορεί να μας κάνει να σταματήσουμε να πεινάμε, π.χ. νοιώθουμε την ανάγκη να φάμε κάτι γλυκό για να μας περάσει η υπογλυκαιμία που νοι ώθουμε.
Όλα τα άλλα είδη πείνας που υπάρχουν, όπως π.χ. η πείνα που προκαλεί τη λύπη και το άγχος, η πείνα όταν το στομάχι μας είναι άδειο, η πείνα που προέρχεται από συ-γκεκριμένες-αγαπημένες μας τροφές, η πεί να από ανάμνηση κάποιων τροφών που φά γαμε, η πείνα που προέρχεται από τη λήψη ορισμένων ουσιών, κ.λπ., έχουν να κάνουν μόνο με τις σύγχρονες συνήθειες των αν θρώπων και την ψυχολογική τους κατά σταση.