Γράφει η Μαρίζα Δαμιανού
Σε μια εποχή εύθραστη σαν γυαλί, που φοβόμαστε να εκδηλώσουμε τα συναισθήματά και τις βαθύτερες σκέψεις μας. Τότε προσπαθούμε να ξεφύγουμε και κρυβόμαστε πίσω από ένα κομμάτι γυαλί, έναν άψυχο κόσμο στην μορφή της παγωμένης οθόνης του υπολογιστή μας.
Το facebook δημιουργήθηκε από τον Mark Zuckerberg, αρχικός του στόχος ήταν να επικοινωνεί μια κοινότητα μαθητών του πανεπιστημίου του. Στην συνέχεια έγινε το σημαντικότερο social network και εργαλείο πολιτικής προπαγάνδας στον πλανήτη! Λίγοι είναι εκείνοι που αντιστέκονται σε αυτόν τον πειρασμό καθώς είναι προσβάσιμο σε όλους όπως και μέσο επικοινωνίας μεταξύ φίλων.
Στατιστικές δείχνουν πως οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπής διότι το χρησιμοποιούν σαν τρόπο διασκέδασης, αντιθέτως οι άνδρες κάθονται λιγότερες ώρες στον υπολογιστή και κυρίως για να επικοινωνήσουν με τους φίλους τους! Δυστυχώς σε μια περίοδο που οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε την μοναξιά, αναλώνουμε τις ώρες μας σε ένα ηλεκτρονικό κουτί για να νιώσουμε λιγότερο μόνοι. Όσο ανεβαίνουν οι αριθμοί των φίλων μας τόσο ικανοποιημένοι νιώθουμε. Νομίζουμε πως είμαστε διάσημοι και έτσι χάνουμε τον εαυτό μας!
Μήπως εγώ ζω σε άλλη εποχή; Που πήγε ο καιρός που κανονίζαμε με τους φίλους μας από κοντά, ή από το τηλέφωνο; Χαθήκαν όλα τώρα αρκεί ένα “send a message” και όλα έχουν λυθεί. Οι άνθρωποι έχουν πάψει να μιλάνε ‘face to face” αλλά “face to facebook”.
Είμαστε πιόνια κινούμενα χαοτικά στο ταμπλό του διαδικτιακού χώρου. Υποκύπτουμε στον εθισμό και αφήνουμε την ζωή να περάσει μέσα από τα χέρια μας. Μέσα στο άγχος και, την πίεση της πόλης το μόνο που μας απομένει είναι 2 ώρες για τον εαυτό μας. Και είναι λογικό να μην τις καταναλώσουμε έτσι όπως ονειρευόμασταν με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στο κρησφύγετο του υπολογιστή.
Δε μας μένει χρόνος ούτε να ερωτευτούμε! Ο έρωτας πλέον είναι τα “like”και τα “comments” κάτω από τις φωτογραφίες του ατόμου που μας ενδιαφέρει ,ή δε δημοσίευση της σχέσης σημαίνει απευθείας γάμο. Πολλές είναι και οι σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί μέσο του facebook. Άγνωστοι μεταξύ τους μιλάνε, γνωρίζει καλύτερα ο ένας τον άλλον στην συνέχεια και καταλήγουν να κλείνουν ραντεβού και τέλος καταλήγουν να είναι μαζί. Όμως δεν μπορεί κανείς να αγγίξει αυτά τα συναισθήματα στην ψυχρή εικόνα του ηλεκτρονικού υπολογιστή, διότι όλα είναι εικονικά όπως και η πραγματικότητα στην οποία ζουν. Χάνουμε τον εαυτό μας, ξεφεύγουμε από τα λογικά πλαίσια μάλλον έτσι εξηγείται από την μια να γκρινιάζουμε για “ελευθερία", “άσυλο”, "προσωπικά δεδομένα" κλπ και από την άλλη να φακελωνόμαστε οικοιοθελώς.
Τα μόνα δεσμά που μας ενώνουν είναι τα καλώδια των υπολογιστών, έχουμε βάλει φράγματα και έχουμε χωρίσει την πραγματικότητα και την εικονική ζωή. Μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και ξεχνάμε την ουσία, την ομορφιά που μας επιφυλλάσει η καθημερινότητα. Είμαστε εθισμένοι στην μέθη μιας δευτεροκλασάτης ποιότητας και οδηγούμαστε προς την ολική απόσυρση του εαυτού μας. Ας ζήσουμε λοιπόν την κάθε μας στιγμή με τόλμη και ανεπηρέαστοι από μια τέτοια ουτοπική ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου