ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η Μεσαιωνική και Αναγεννησιακή τέχνη χρησιμοποίησε διάφορα εμβλήματα που συμβολίζουν το θάνατο και τη θνησιμότητα. Αν και αποτελεί κεντρικό θέμα του Χριστιανισμού για εκατοντάδες χρόνια ότι η ζωή μετά θάνατο είναι ο τελικός προορισμός, η έναρξη της μαύρης πανούκλας άλλαξε τη δημόσια αντίληψη του κόσμου, και τότε κατάλαβαν την αναγκαιότητα της μετάνοιας. Έτσι το σύμβολο της αναζωογόνησης στην χριστιανική τέχνη έγινε λιγότερο δημοφιλές γιατί θύμιζε την παροδικότητα της ζωής και η τιμωρία της κόλασης έγινε πανταχού παρούσα.

Το πιο κοινό είναι το σύμβολο της θνησιμότητας ήταν ο απαίσιος Grim Reaper (Θεριστής ή Χάρος) και το δρεπάνι του, το κεφάλι του θανάτου, και η κλεψύδρα, όλα ιδιοποιούνται από εικόνες της ελληνικής και ρωμαϊκής ειδωλολατρίας. Συνθήματα όπως «θυμάται ο θάνατος» και «όλα είναι ματαιότητα» ήταν πανταχού παρών γύρω από τη γωνία του θανάτου.

Στην αρχαιότητα, το έμβλημα του Θεού Κρόνου ήταν το δρεπάνι, το οποίο αντιπροσώπευε τη φύση των κύκλων του χρόνου. Το  δρεπάνι συμβόλιζε  όχι μόνο παροδικότητα (όλα τα έμβια όντα θα μειωθούν ), αλλά και τον κύκλο ζωής της φύσης, τα φυτά πρέπει να πεθάνουν για να ταΐσουν τα ζώα, και το εργαλείο της συγκομιδής απεικονίζει την αναγκαιότητα του θανάτου για την ανανέωση της ζωής. Κατά συνέπεια, ο θάνατος ήταν απεικονισμένος ως φυσικό μέρος της μετάβασης του χρόνου. Η εικόνα του Κρόνου που καταβρόχθιζε τα παιδιά του φαίνεται μακάβρια, αλλά διευκρινίζει πως οι Έλληνες πίστευαν ότι η πάροδος του χρόνου είναι τόσο αναπόφευκτη και πως ακόμα και οι θεοί καταναλώθηκαν από αυτή.

Η κλεψύδρα είναι ένα άλλο έμβλημα του χρόνου, αν και αυτό που κρύβεται μέσα είναι η υπόσχεση της ζωής, επειδή η κλεψύδρα είναι αναστρέψιμη, και αργότερα έγινε σύμβολο της αναζωογόνησης σε Ελευθεροτέκτονες και Ροδόσταυρους που συνέλαβαν την αληθινή αρχαία σημασία της.

Το κρανίο ήταν ένα συχνός σύντροφος στους ασκητές της ερήμου και αυτό φαίνεται στα πολυάριθμα χριστιανικά έργα τέχνης, και συχνά σε συνδυασμό με ένα βιβλίο, ήταν το σύμβολο της επιμέλειας. Σε αυτή την εκδοχή, το κεφάλι του θανάτου ήταν λιγότερο δυσοίωνο, και συμβόλιζε την απόρριψη του παροδικού υλικού κόσμου για τη ζωή του πνεύματος. Η Μαρία η Μαγδαληνή είναι ίσως το πιο γνωστό παράδειγμα αυτών των δύο εμβλημάτων στην τέχνη.

Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι ο σφετερισμός του αρχαίου συμβολισμού ήταν μια υποσυνείδητη (ή ακόμα και σκόπιμη) προσπάθεια να κατευναστούν οι παλαιοί Θεοί.

Στα νεότερα χρόνια, ο θάνατος συμβολίζεται και από αλχημικά σύμβολα που περιλαμβάνουν το κοράκι, το κρανίο, και τον τάφο ως σύμβολο του απαραίτητου θανάτου του εγώ / της προσωπικότητας.
πηγή