Υπάρχει μια «αόρατη» στην Ελλάδα, αλλά εξαιρετικά επιτυχημένη στην Ευρώπη ειδικότητα που φέρει το ελληνικό όνομα «ΟΣΤΕΟΠΑΘΗΤΙΚΗ» -στα αγγλικά osteopathy, στα γαλλικά osteopathie- διαδεδομένη, επίσης, στην Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, ΗΠΑ κ.λπ. Σε όλο τον κόσμο άνθρωποι βρήκαν την ποιότητα ζωής τους χάρη σε έναν καλό οστεοπαθητικό, που τους βοήθησε να βρουν λύσεις για τους αφόρητους σε ένταση και διάρκεια πόνους. Οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ευρώπης απασχολούν τουλάχιστον έναν οστεοπαθητικό για τους παίκτες τους!
Χωρίς να είμαι απόλυτα ακριβής, οστεοπαθητικός είναι αυτός που βελτιώνει τις δυσλειτουργίες του μυοσκελετικού συστήματος και επιτρέπει στο σώμα να λειτουργήσει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Στην Ελλάδα στα σπάργανα, στη Δυτική Ευρώπη γνωστή ειδικότητα. Στόχος αυτού του άρθρου δεν είναι να υπερασπιστεί τα -ανύπαρκτα- κεκτημένα δικαιώματα της -ούτως ή άλλως ανύπαρκτης- συντεχνίας των οστεοπαθητικών, ούτε να προωθήσει τα συμφέροντά τους. Με δεδομένο ότι όλοι έχουμε να καταθέσουμε μια παράλογη ιστορία της παντεπόπτριας δημόσιας διοίκησης, να σας εξηγήσω πώς αυτή θαυματούργησε και στον χώρο της οστεοπαθητικής. Προσδεθείτε:
Ένας συνάδελφός μου, που εργάζεται εδώ και χρόνια ως οστεοπαθητικός στον Βόλο, αναγκάστηκε να σταματήσει να εργάζεται πριν από λίγους μήνες, μετά από σχετική απόφαση του Νομίατρου. Η δικαιολογία που του δόθηκε ήταν απλώς ότι δεν υπάρχει φορέας να του εκδώσει άδεια ασκήσεως του επαγγέλματός του, επειδή η Ελλάδα δεν έχει αναγνωρίσει την οστεοπαθητική. Ο συνάδελφός μου δεν είχε παραβεί κανέναν νόμο, δεν του ασκήθηκε η οποιαδήποτε δίωξη ούτε η παραμικρή αναφορά για δεοντολογικό παράπτωμα. Απλώς δεν επιτρέπεται να ασκεί το επάγγελμα που σπούδασε. Έτσι, λοιπόν, έχοντας σπουδάσει στην Αγγλία μία τετραετία, με πτυχίο και αξιοζήλευτα επαγγελματικά δικαιώματα εκεί, ο φίλος μου βρίσκεται στη θέση να αναρωτιέται για ποιον άραγε λόγο μπήκε στον κόπο και επέστρεψε στη γενέτειρά του. Γιατί δεν παρέμεινε εκεί, να εργαστεί σε μια χώρα όπου θα γνώριζε τα δικαιώματά του και τις υποχρεώσεις του; Η απάντησή του ήταν σαφής, πατριωτική, αλλά δυστυχώς αφελής: «Γύρισα διότι απ’ όσο ήξερα, δε θεωρούμαι παράνομος εξασκώντας ένα επάγγελμα που δεν έχει ακόμη ρυθμιστεί από το Κράτος!».
Κι όμως! Μπορεί όντως αυτό να ορίζει το Σύνταγμα των Ελλήνων, αλλά ο τοπικός Νομίατρος είναι ανώτερη αρχή κι από το Σύνταγμα!
Το θέμα προφανώς δεν αφορά αποκλειστικά στη μικρή εν Ελλάδι επαγγελματική κοινότητα των οστεοπαθητικών, στην οποία ανήκω κι εγώ. Αφορά στο ότι το Υπουργείο Υγείας δε βρίσκει κανένα λόγο για να τροποποιήσει έναν νόμο, που υφίσταται από το 1939 και ο οποίος θεωρεί ότι οποιοδήποτε επάγγελμα, εκτός της ιατρικής, ασχολείται με την ανθρώπινη υγεία είναι εξ ορισμού παράνομο!
Με άλλα λόγια, για πολλοστή φορά βλέπουμε ένα Κράτος που προτιμά να απαγορεύει παρά να εποπτεύει. Ενώ, λοιπόν, τα κράτη που σέβονται τους πολίτες τους παίρνουν μέτρα για την αναγνώριση, τη σωστή ρύθμιση και την οριοθέτηση των διαφόρων επαγγελμάτων που δρουν συμπληρωματικά ή και εναλλακτικά προς τη συμβατική ιατρική, το ελληνικό Υπουργείο Υγείας προτιμά την εύκολη λύση της κάθετης απαγόρευσης.
Αυτή η αντιμετώπιση, όμως, έχει οδηγήσει σε μεγαλύτερο πρόβλημα. Η έλλειψη ελεγκτικού φορέα σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να δηλώσει όποιο επάγγελμα θέλει, π.χ. οστεοπαθητικός, χωρίς να του ασκηθεί κάποιος έλεγχος. Εδώ, λοιπόν, τίθεται το σημαντικότατο ερώτημα: ποια θεωρεί το Υπουργείο Υγείας ότι είναι η πραγματική απειλή για τη δημόσια υγεία; Η ύπαρξη της οστεοπαθητικής ή η έλλειψη ρύθμισης της οστεοπαθητικής;
Για το Υπουργείο Οικονομικών, βεβαίως, δεν υφίσταται καν το πρόβλημα: υπάρχουν κωδικοί δραστηριοτήτων πολλών αρρύθμιστων επαγγελμάτων υγείας, ώστε να μπορεί να μαζεύει φόρους, τουλάχιστον μέχρι να έρθει το Υπουργείο Υγείας να σφραγίσει τους εν λόγω χώρους!
Θα μπορούσε άραγε ο φίλος μου να ζητήσει αποζημίωση για την πληρωμή φόρων όλα αυτά τα χρόνια; Άλλωστε, αν ήξερε ότι θεωρείται παράνομος δε θα είχε καν έρθει στην Ελλάδα να εργαστεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου