Όταν ο Chaplin συνάντησε τον κλόουν...

Ποια είναι η φύση ενός κωμικού ηθοποιού; 

Πολλοί από εμάς υποθέτουμε πως οι "κωμικοί" είναι γενικότερα χαρούμενοι και εύθυμοι άνθρωποι. Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί έναν σκυθρωπό Benini ή έναν αληθινά δακρυσμένο Mr Bean; 

Φαίνεται όμως πως οι προσωπικότητες των κωμικών ηθοποιών είναι πιο σύνθετες.Ο Charlie Chaplin, με αφορμή τη συνάντησή του με έναν “συνεργάτη” του από την παιδική του ηλικία, αφηγείται το τραγικό τέλος κάποιων κωμικών ηθοποιών. [...] 

«Πήγα κατόπιν στο καμαρίνι του και του συστήθηκα. Του θύμισα ότι έπαιζα τη γάτα μαζί του στον ιππόδρομο του Λονδίνου. Όμως αντέδρασε με αδιαφορία. Ακόμη και κάτω από το μακιγιάζ του κλόουν φαινόταν η σκυθρωπή του έκφραση κι έμοιαζε βυθισμένος σε μια μελαγχολική απάθεια. Ένα χρόνο αργότερα αυτοκτόνησε στη Νέα Υόρκη. 
Μια μικρή παράγραφος στις εφημερίδες έγραφε ότι κάποιος που ζούσε στο ίδιο σπίτι άκουσε έναν πυροβολισμό και βρήκε το Μαρσελέν πεσμένο στο πάτωμα μ’ ένα πιστόλι στο χέρι, κι ένα δίσκο ακόμα να γυρίζει, παίζοντας το Σεληνόφως και Τριαντάφυλλα.



 Πολλοί διάσημοι Άγγλοι κωμικοί αυτοκτόνησαν. Ο Τ. Ε. Ντάνβιλ, εξαιρετικός γελωτοποιός, κωμικός, άκουσε τυχαία κάποιον να λέει, καθώς έμπαινε στο μπαρ: «Αυτός εδώ ξόφλησε πια». Την ίδια μέρα αυτοκτόνησε με πιστόλι στον Τάμεση. 

 Ο Μαρκ Σέρινταν, από τους καλύτερους κωμικούς της Αγγλίας, αυτοκτόνησε επίσης με όπλο, σ’ ένα πάρκο της Γλασκόβης, επειδή δεν τα πήγε καλά με το κοινό της πόλης. 

 Ο Φρανκ Κόιν, που έπαιξα μαζί του, ήταν ένας εύθυμος, χοροπηδηχτός τύπος κωμικού, που είχε γίνει γνωστός με ένα νούμερο, στο οποίο τραγουδούσε [...] 

 Κι έξω από τη σκηνή ήταν ευχάριστος – πάντοτε χαμογελούσε. Αλλά ένα απόγευμα που ήταν έτοιμος να πάει βόλτα τη γυναίκα του με το αμαξάκι τους με το πόνι, αντιλήφθηκε πως είχε ξεχάσει κάτι και της είπε πως θα πεταγόταν μια στιγμή επάνω να το φέρει. Μετά από είκοσι λεπτά ανέβηκε κι αυτή για να δει γιατί καθυστερούσε, και τον βρήκε στο πάτωμα της τουαλέτας μέσα σε μια λίμνη από αίμα και μ΄ένα ξυράφι στο χέρι του [...] 

Από τους πολλούς καλλιτέχνες που παρακολούθησα όταν ήμουν παιδί, αυτοί που με εντυπωσίασαν περισσότερο δεν ήταν πάντοτε οι επιτυχημένοι, αλλά εκείνοι που η προσωπικότητά τους ξεχώριζε κι έξω απ' τη σκηνή. [...]"

 (Από την Αυτοβιογραφία του Τσάρλι Τσάπλιν)

via