Σε πρώτη ανάγνωση είναι μια ευχάριστη είδηση. Καταγράφονται σημαντικές μειώσεις διδάκτρων σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών. Το ανακοίνωσε η γενική γραμματεία Εμπορίου του υπουργείου Ανάπτυξης. Οι γονείς θα πρέπει να χαρούν. Ορισμένοι θα πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι: έκαναν παζάρια, πίεσαν τους ιδιοκτήτες και πέτυχαν χαμηλότερες τιμές. Τις έριξαν στα μισά.
Το λέει η γραμματεία Εμπορίου: μειώσεις μέχρι και 48% σε σύγκριση με πέρυσι. Η μέση μεταβολή υπολογίζεται στο -11,2%.
Η χαρά ετούτη είναι η χαρά του ραγιά που ζήτησε και πέτυχε λιγότερους ραβδισμούς. Δεν βλέπουν τη συνολική εικόνα, ότι τα παιδιά τους πάνε κάθε απόγευμα για μάθημα, περίπου 15 ώρες την εβδομάδα, για να μάθουν επί πληρωμή αυτά που θα έπρεπε να διδαχτούν δωρεάν στο σχολείο τους.
Υπάρχει μια χυδαιότητα στην παραπαιδεία και η νέα πολιτική στις χρεώσεις την απεικονίζει. Ο έμπορος γνώσεων δεν κοστολογεί τις υπηρεσίες του αλλά κοιτάει την τσέπη του γονιού. Πόσα αντέχει να πληρώσει προκειμένου να μάθει το παιδί του μια γλώσσα ή να μπει στο πανεπιστήμιο; Η τιμή διαμορφώνεται από το πόσα περισσότερα μπορεί να δώσει ο πελάτης. Να τον ξεζουμίσουν. Το ίδιο γίνεται και στα ιδιαίτερα (τα αφορολόγητα) με την πλειονότητα των διδασκόντων να μην δίνει τιμή από το τηλέφωνο: περιμένει πρώτα να δει το σπίτι και κατόπιν ανακοινώνει τη χρέωση ανά ώρα, από 20 ως 50 ευρώ_ αναλόγως τα τετραγωνικά και τη γειτονιά.
Τα έξοδα για φροντιστήρια και ιδιαίτερα είναι εξωφρενικά.: οι δαπάνες των νοικοκυριών για μαθήματα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ξεπερνούν το 1,459 δισ. ευρώ, σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ.
Η ιδέα του φροντιστηρίου απαξιώνει στο μυαλό των παιδιών την αξία του σχολείου. Πέρα από τα νούμερα, πέρα ας πούμε από τα 645 εκατ. ευρώ πάνε σε ξένες γλώσσες για όλες τις βαθμίδες δημιουργείται η εντύπωση ότι το σχολείο είναι μια παιδική χαρά, η ώρα των αγγλικών είναι η ώρα του χαβαλέ γιατί το απόγευμα αναλαμβάνει ο αληθινός δάσκαλος, ο επί χρήμασι. Γιατί ο μαθητής να μην προκόβει με τα μέσα που παρέχει το κράτος ή -ακόμη χειρότερα- το πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο;
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για εξωσχολικούς δασκάλους που είναι φωστήρες, που έχουν ειδική εκπαίδευση, περισσότερη αγάπη για το αντικείμενο, αυξημένο αίσθημα ευθύνης. Πρόκειται όμως για πτυχιούχους των ίδιων σχολών. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους. Οι μεν ανακυκλώνουν την απαξίωση που υφίστανται από τους μαθητές του σχολείου, οι δε ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που δημιουργούν οι μαθητές του φροντιστηρίου.
Κανένας γονιός δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τη μόρφωση του παιδιού του προκειμένου να ανατραπεί το νοσηρό εκπαιδευτικό σύστημα. Και το κράτος ασφαλώς συντηρεί την κατάσταση: δεν συμφέρει να κλείσουν 2.300 επιχειρήσεις και να καταργηθεί μια υγιής οικονομική δραστηριότητα. Κινείται χρήμα, δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Τι κι αν γίνεται σε βάρος των παιδιών που έχουν πιο φορτωμένο πρόγραμμα από οποιονδήποτε εργαζόμενο στον δυτικό κόσμο;
Η παραπαιδεία εμφανίζεται ως ο σωτήρας αλλά στην πραγματικότητα είναι καταστροφέας της εκπαίδευσης. Μαζί με άλλους παράγοντες, δεν αντιλέγουμε αλλά, καταστροφέας και μάλιστα πανάκριβος. Κι όμως σε περίοδο κρίσης αντί οι γονείς να αυξάνουν τις απαιτήσεις από τον καθηγητή του σχολείου απλά προσπαθούν να ρίξουν τις τιμές του εκγυμναστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου