ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ: ΤΟ ΚΕΝΟ

«…Στη συγχρονη Δυση, το ελευθερο, κυριαρχο, αυταρκες, πληρες ‘‘ατομο’’ δεν διαφερει και πολυ… απο μια μαριονετα που εκτελει σπασμωδικα τις κινησεις που της επιβαλλει το κοινωνικο-ιστορικο πεδιο: να κανει λεφτα, να καταναλωνει και να ‘‘απολαμβανει’’ (αν το κατορθωνει!). ‘‘Ελευθερο’’, υποτιθεται να δινει στη ζωη του το νοημα που ‘‘θελει’’…δηλαδη το μη-νοημα της απεριοριστης αυξησης της καταναλωσης. Η ‘‘αυτονομια’’ του ξαναγινεται ετερονομια, η ‘‘αυθεντικοτητα’’ του ειναι ο κυριαρχος γενικευμενος περιβαλλων κομφορμισμος…» [Η Αποσαθρωση της Δυσης –σ.83]

«…Το νεαρο ατομο προερχεται απο μια παραπαιουσα οικογενεια, συχναζει ―ή και οχι― σ’ενα σχολειο που το βλεπει σαν αγγαρεια, βρισκεται τελος μπροστα σε μια κοινωνια, στην οποια ολες οι “αξιες’’ και οι ‘‘νορμες’’ εχουν λιγο πολυ αντικατασταθει απο το ‘‘βιοτικο επιπεδο’’, την ‘‘οικονομικη επιφανεια’’, τις ανεσεις και την καταναλωση. Ουτε θρησκεια, ουτε ‘‘πολιτικες’’ ιδεες, ουτε κοινωνικη αλληλεγγυη με καποια τοπικη ή εργασιακη κοινοτητα, με καποιους ‘‘ταξικους συντροφους’’.

Αν δεν περιθωριοποιηθει (ναρκωτικα, εγκληματικοτητα, ‘‘χαρακτηρολογικη’’ ασταθεια), του μενει η βασιλικη οδος της ιδιωτευσης, που μπορει αν θελει να την εμπλουτισει με μια ή περισσοτερες προσωπικες μανιες. Ζουμε στην κοινωνια των λομπι και των χομπι…» [Η Κριση των Δυτικων Κοινωνιων –σ.24]

«…Η εξατομικευση των ατομων δεν σημαινει αυτονομια. Οταν ενα ατομο αγοραζει ενα ψυγειο ή ενα αυτοκινητο, κανει αυτο που κανουν αλλα 40 εκατομμυρια ατομα, και δεν υπαρχει στην πραξη του αυτη ουτε ατομικοτητα ουτε αυτονομια… Εκατομμυρια ατομα ‘‘επιλεγουν προσωπικα’’ αγοραζοντας το ιδιο απορρυπαντικο, ή… εκατομμυρια οικογενειες πατουν την ιδια ωρα το ιδιο κουμπι της tvτους για να δουν τις ιδιες βλακειες… Κι εδω βρισκεται η ασυγχωρητη συγχιση ανθρωπων οπως ο Λιποβετσκι και αλλοι, που μιλουν για ατομισμο, ναρκισσισμο κλπ., σαν να ειχαν χαψει και οι ιδιοι τις διαφημιστικες απατες. Ο καπιταλισμος… δεν εχει αναγκη την αυτονομια αλλα τον κομφορμισμο…» [Η Ανοδος της Ασημαντοτητας -σ.134/ PDF: http://goo.gl/nmGrJ]

.

«…ο σημερινός δυτικός άνθρωπος -συμπεριλαμβανομένου και του νεοέλληνα- είναι ένα άτομο περιορισμένο στην καθαρά ιδιωτική του σφαίρα, ενδιαφέρεται μόνον για το βιοτικό του επίπεδο. Προσπαθεί με τα διάφορα καταναλωτικά ‘‘αγαθά’’ να συγκαλύψει την έλλειψη κάθε νοήματος αναφορικά με τη ζωή και τη θνητότητα του.

Χειραγωγείται από τους δήθεν πολιτικούς ή είναι τόσο αποκαρδιωμένος από την πολιτική κατάσταση, ώστε απέχει. Αποχαυνώνεται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Χαζεύει τα σήριαλ και χάφτει, κατά το μάλλον ή ήττον, αυτά που του σερβίρουν ως ‘νέα’ [τα media]. Η σημερινή κοινωνία είναι μια κοινωνία τηλεκατανάλωσης με διπλή έννοια…

Εκείνο που κυρίως καταναλώνουν σήμερα οι άνθρωποι είναι τη-λε-ό-ρα-ση. Και μέσα από την τηλεόραση καταναλώνουν, δι’ αντιπροσώπου,τη φαντασίωση μιας ζωής που θα ήταν λεφτά, σεξ, εξουσία και βία. Μπορούν όμως να συνεχίσουν να ζουν μ’ αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι;

…Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Δύση είναι μια πρεμιέρα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πρώτη φορά, από όσο ξέρω, παρατηρούμε μια κοινωνία χωρίς αξίες, χωρίς νόρμες, χωρίς κατεύθυνση. Ούτε καν στην καπιταλιστική πρόοδο δεν πιστεύει πραγματικά πια κανείς…» [Ειμαστε υπευθυνοι για την ιστορια μας. PDF ― http://goo.gl/Z3ukQ]

.

«…Εν συντομια, παρακολουθουμε την ολοκληρωτικη κυριαρχια του καπιταλιστικου φαντασιακου: κυριαρχια του οικονομικου [http://goo.gl/XtxVl], απεριοριστη και δηθεν ορθολογικη επεκταση της παραγωγης, της καταναλωσης … Αυτη η εξελιξη δεν εκφραζει μονο τη νικη των κυριαρχων στρωματων που θα ηθελαν να αυξησουν την εξουσια τους.

Ο πληθυσμος σχεδον στο συνολο του συμμετεχει σε αυτο… Αναδιπλωμενος μεσα στην ιδιωτικη του σφαιρα ικανοποιειται με αρτο και θεαματα. Τα θεαματα ειναι κυριως εξασφαλισμενα με την tv (και τα ‘‘σπορ’’) ενω ο αρτος με ολα τα gadgets που ειναι διαθεσιμα… Ολα γινονται σαν να ειχαμε βρει το μεσο να περιορισουμε την ποσοτητα γενικης μιζεριας που παραγει η κοινωνια στο 15% ή 20% του ‘‘κατωτερου’’ πληθυσμου (μαυροι και ισπανοφωνοι στις ΗΠΑ, ανεργοι και μεταναστες στην Ευρωπη). Η μεγαλη πλειονοτητα του πληθυσμου φαινεται να ικανοποιειται με τις ανεσεις και τις μικροσυσκευες, εξω απο καποιες μεμονωμενες και συντεχνιακες αντιδρασεις, οι οποιες δεν εχουν συνεπειες. Δεν τρεφει καμμια συλλογικη επιθυμια, κανενα προταγμα εκτος της προστασιας του status quo.

Μεσα σ’αυτη την ατμοσφαιρα, οι παραδοσιακοι φραγμοι της καπιταλιστικης δημοκρατιας πεφτουν ο ενας μετα τον αλλο. Δεν υπαρχει πλεον ελεγχος της πολιτικης ζωης, κυρωσεις περαν του Ποινικου Κωδικα, ο οποιος, οπως εδειξαν τα διαφορα σκανδαλα, λειτουργει ολο και λιγοτερο. Με καθε τροπο, σε μια τετοια κατασταση, τιθεται το ερωτημα: ‘‘Και γιατι διαβολε, οι ιδιοι οι δικαστες ή οι ‘ελεγκτες’ τους, ξεφευγουν απο τη γενικη διαφθορα, και για πόσο χρονο; Ποιος θα φυλαξει τους φυλακες;’’

Η απουσια φραγμων συντελει ωστε η ενδογενης ανορθολογικοτητα του συστηματος να γινεται εντονοτερη. οι κυβερνωντες νομιζουν οτι ολα, ή σχεδον ολα, τους ειναι επιτρεπτα, με την προϋποθεση να μην αντιδρασουν πολυ ασχημα οι πολιτικες σφυγμομετρησεις… Αλλωστε δεν κυβερνουν πλεον πραγματικα, αλλα μοναδικη τους φροντιδα ειναι να παραμεινουν στην εξουσια ή να την αποκτησουν.

Οι παραδοσιακες ιδεολογιες της ‘‘δεξιας’’ και της ‘‘αριστερας’’, εχουν καταστει τελειως κενες· τιποτα το ουσιαστικο δεν χωριζει τα προγραμματα των αντιστοιχων κομματων… Δεν υπαρχει ουτε καν ενα προγραμμα ‘‘αντιδραστικο’’ ή συντηρητικο, δεν υπαρχει τιποτε…» [Μια κοινωνια που παραπαιει. PDF ― http://goo.gl/0RWX0]


πηγή