· Στις 13 Φλεβάρη 2012, επί υπουργίας Διαμαντοπούλου, το Υπουργείο Παιδείας με την υπουργική απόφαση 15099 /Γ1/13 -02- 2012, εγκρίνει την εκτύπωση «του εν χρήσει διδακτικού βιβλίου της Ιστορίας Στ΄ Δημοτικού, Στα Νεότερα Χρόνια», βάζοντας στο ψυγείο το νέο εγχειρίδιο που είχε ήδη ολοκληρώσει η συγγραφική ομάδα Κολιόπουλου. Έτσι, χωρίς πολλές - πολλές εξηγήσεις. Την υπουργική απόφαση, υπογράφει η υφυπουργός Εύη Χριστοφιλοπούλου.
· Στις 30 Απρίλη 2012, έξι μόλις ημέρες πριν τις εκλογές, επί υπουργίας Μπαμπινιώτη, το Υπουργείο Παιδείας με την υπουργική απόφαση 48493 /Γ1/30 -04- 2012, ακυρώνει την προηγούμενη υπουργική απόφαση, αποσύρει το εν χρήσει διδακτικό βιβλίο και εγκρίνει την εκτύπωση του νέου διδακτικού πακέτου ιστορίας της συγγραφικής ομάδας Κολιόπουλου για το επόμενο σχολικό έτος 2012-2013. Έτσι, χωρίς πολλές - πολλές εξηγήσεις. Την υπουργική απόφαση, υπογράφει – καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή – και πάλι η υφυπουργός Εύη Χριστοφιλοπούλου.
Θα ήταν εξαιρετικά διασκεδαστικό να παρακολουθεί κανείς τους βυζαντινισμούς, τις τρικλοποδιές και τις σκιαμαχίες που διεξάγονται στους διαδρόμους του Υπουργείου ανάμεσα στο κοσμοπολίτικο think tank και τους φανατικούς εθνικιστές. Θα ήταν διασκεδαστικό αν το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης δεν αφορούσε άμεσα το περιεχόμενο της επίσημης σχολικής ιστορίας. Όποια και αν είναι πάντως η κατάληξη αυτής της αναμέτρησης, γίνεται κατανοητό και στους πιο αδαείς ότι η αντιπαράθεση για τη σχολική ιστορία, γίνεται με όρους ισχύος, με όρους πολιτικών - κομματικών συσχετισμών. Και επειδή η έννοια της αξιολόγησης είναι πολύ της μόδας προσφάτως, ας αναρωτηθούν κάποιοι με ποιες «διαφανείς» και «αξιοκρατικές» διαδικασίες αξιολογήθηκε αρνητικά το εγχειρίδιο του Κολιόπουλου το Φεβρουάριο και θετικά τον Απρίλιο.
Βεβαίως, δεν έχουμε αυταπάτες.
Για μια ακόμα φορά, το περιεχόμενο, οι στόχοι και η μεθοδολογία της σχολικής ιστορίας καθορίζονται από τους πολιτικούς συσχετισμούς της συγκυρίας και όχι από την ιστορική έρευνα, τις διδακτικές και μεθοδολογικές επιλογές, την αντιπαράθεση παιδαγωγικών ρευμάτων και ιστορικών σχολών με ιδεολογικούς όρους.
Για μια ακόμα φορά, τα κοσμοπολίτικα και τα εθνικιστικά επιτελεία, αντιμετωπίζουν τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς, τη ζωντανή εκπαίδευση, ως το μεγάλο κομπάρσο της διδακτικής πράξης, ως το πειθήνιο γρανάζι μιας σχολικής ιστορίας κατάστικτης από μεταμοντέρνους ή μεταφυσικούς μύθους.
Ένας Ρώσος ιστορικός, έλεγε ότι «η ιστορία είναι πολιτική, προβεβλημένη στο παρελθόν». Σε μια περίοδο όπου οι ακροδεξιοί άνεμοι φουσκώνουν τα πανιά όλου του κεντροδεξιού πολιτικού τόξου, μόνο αισιόδοξοι δεν μπορούμε να είμαστε για το μέλλον της σχολικής ιστορίας.
Όσο μας αφορά, από τις ημέρες που ασκούσαμε σκληρή κριτική στο εγχειρίδιο της Ρεπούση, ξεκαθαρίσαμε δημόσια την άποψή μας. Η σχολική ιστορία πρέπει να βγει οριστικά στο ξέφωτο, μακριά από τα μαύρα δάση της εθνικιστικής μυθολογίας και την κατήχηση του ευρωκεντρικού φρονηματισμού. Πρέπει να θέσει στο κέντρο της τον άνθρωπο -και μάλιστα τον εργαζόμενο άνθρωπο- και τα προβλήματά του, τους αγώνες του για απελευθέρωση και κοινωνική χειραφέτηση, τη συλλογική του δράση, τα πάθη του και τα λάθη του. Από αυτή την οπτική γωνία, θα ασκήσουμε κριτική και στο νέο εγχειρίδιο με βάση το περιεχόμενο και τη μεθοδολογία του.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου